Vísir - 14.07.1964, Page 7

VÍSIR . Þriðjudagur 14. júlí 1964.
m
Hótelstýran í Reykjahlíð, Guðrún Sigurðardóttir, kom sem snöggvast fram á tröppurnar
með starfsliðið í kringum sig, sem þjónað hafði prinsinum.
Ef maður ætlar að nota sum-
arfriið sitt til þess að fara á
fjölskyldubílnum út í sveitir og
dveljast úti í náttúrunni, hvíla
sig, Hggja í sólinni og
njóta fagurs og fjölbreytilegs
landslags, er varla nokkur stað-
ur heppilegri til en Mývatns-
sveitin. Hún hefur upp á allt
það að bjóða sem skemmtiferða
maðurinn óskar sér og menn
geta líka valið um það hvort
þeir vilja sofa í tjaldi í hraun-
inu eða fengið sér ódýrt hótel-
pláss. Svo er vatnið spegilslétt
með bátum og silungsveiði, fyr-
ir þá sem eru í laxinum er
skammt að fara með fluguna
niður að Laxá.
Mývatnssveit hefur orðið með
tímanum eitt allra vinsælasta
ferðamannasvæðið hérlendis Og
smám saman hefur ferðamanna-
straumurinn vaxið svo mjög, að
móttaka hans, gisting og veit-
ingastörf er orðin atvinnugrein,
og það er þá fyrst og fremst
að Reykjahlíð, sem ferðafólkið
hópast. Yfir sumarmánuðina eru
tvö veitingahús staðarins nær
upppöntuð og ef farið er út
í hraunið og birkikjarrið, sjást
tjöld ferðafólksins hvarvetna
þar sem bezt skjól er að finna.
Þangað koma gestir af öllum
tegundum, allt frá Filippusi
prinsi niður í farfuglana, sem
ferðast um á þumalfingrinum
og slá tjöldum upp þar sem
bezt hentar hverju sinni.
Þegar fréttamaður Vísis var
fyrir nokkru í Mývatnssveitinni
til þess að elta Filippus prins,
sem frægt er orðið, dvaldist
Pétur Jónsson í Hótel Reynihlíð og sitt hvorum megin við
tengdasonurinn Arnþór, sem sjá um rekstur hótelsins.
hann um hrlð að R^yjíjahlíð,
og það fyrsta, sem hann kofn
auga á, var hve miklar breyt-
ingar hafa orðið á þessum stað
á fáum árum.
Það er ekki langt síðan
þarna var aðeins venjulegt
bændabýli, að vísu tvíbýli. Þá
var búið í gamla bænum, veg-
urinn nýlega kominn að Reykja
hlíð, áður hafði mest verið far-
ið þangað á bát, en í gamla
bænum fékk fólk gistingu að
gömlum íslenzkum sið.
Nú ekur maður eftir krókótt-
um og öldóttum veginum gegn-
um hraunið fyrir norðan bæ-
inn Voga. Á hæðinni við gömlu
steinhlöðnu réttina opnast
Reykjahlíðarsvæðið og mann
rekur í rogastanz, því að þarna
héfur fisið upp á fáum árurn
hálfgildings þorp með fjölda
bygginga. Það er nú sannar-
lega orðið margbýlt að Reykja-
hlíð, íbúðarhúsin farin að nálg-
ast tylftina, gistihúsin tvö, Hó-
tel Reykjahlíð og Hótel Reyni-
hlíð, og svo nýreist glæsileg
og fögur steinkirkja, við hlið
hennar gamla kirkjan, sem
á fyrir sér að verða rifin innan
skamms.
Og það unda.rlega er, að það
er svo að segja allt sama fjöl-
skyldan, sem býr í öllum þess-
um húsum, systkinabörn og syst
kini og vaxandi barnahópar.
Allt eru þetta afkomendur
Einars nokkurs Friðrikssonar
hann sonurinn Snæbjörn og
bónda frá Svartárkoti í Bárðar-
dal í annan og þriðja lið og nú
er fjórði ættliðurinn jafnvel far
inn að skjóta rótum og veröur
með tímanum fjölmennastur
þeirra allra.
Það er erfitt fyrir utanaðkom-
andi mann að skilja í fljótu
bragði skyldleikatengslin, en
hér koma fjögur börn fyrr-
nefnds Einars við sögu. Fyrst
er það Jón Einarsson, en synir
hans eru þeir Pétur Jónsson
hreppstjóri, sem _ hefur gefið
sínu húsi nafnið Reynihlíð og
stofnaði I-Iótel Reynihlíð og III-
ugi Jónsson, sem býr í syðsta
húsinu, Bjargi.
Þá er næst að telja Sigurð
Einarsson, en börn hans eru
m. a. Jón, Svava og Guðrún,
sem reka nú hitt gistihúsið, Hó-
tel Reykjahlíð.
Þá er að telja Illuga Einars-
son, en synir hans Óskar og
Valgeir búa báðir að Reykja-
hllð.
Loks var systirin Guðrún Em
arsdóttir, sem giftist Þorsteini
Jónssyni, og búa börn þeirra,
Jón og María, bs:3i í Reykja-
hlíð.
Þannig greinast ættirnar í
stuttu máli, en vera má að eitt
hvað vanti hér inn I.
Pétur Jónsson í Reynihlíð er
hin mesta kempa og hefur ver-
ið mikill framkvæmdamaður.
Hann hefur verið verkstjóri
vegagerðar og flugvallar og ber
hreppstjórahúfu á höfði. Hann
segir fréttamanni Vísis, að þeg
ar vegurinn var kominn til
Reykjahlíðar rétt fyrir stríð,
hafi ferðamannastraumurinn
strax tekið að aukast. Tók hann
sig þá til og reisti nýtt hús um
1943, sem hann kallaði Reyni-
hlið, og var gistihús. Var þar
í fyrstu ein hæð, en síðan hefur
annarri verið bætt við, en nú
Framh. á bls. 15.

Skyldi ei þykja þungt að bera
þessi klæði og holdafar
þeim sem burðast við að vera
volaðir Drottins öreigar?
Formaður Sósíalistafélags
Reykjavíkur Páll Bergþórsson
fór nýlega I reisu til Austur-
Berlínár. Uppskera ferðarinn-
ar var mikil. Hann komst að
því, eftir því sem hann sjálf-
ur segir í Þjóðviljanum í
fyrradag, að hvergi hafi hann
séð jafn mikið af holdamiklu
fólki eins og I Austur-Þýzka-
landi. Öreigarnir geta sem sé
verið feitir líka! Það er ekki
amalegt fyrir landa veður-
fræðingsins að hafa fengið end
anlega vitneskju um það og
má vissulega segja að ferð
hans hafi ekki aldeilis verið
til ónýtis. Ferðin var einmitt
farin til þess að athuga holda-
far og klæðaburð Austur-Þjóð
verja — og auðvitað verður
að bera þá saman við kapital-
istana sem búa í þessu landi.
Kemst veðurfræðingurinn að
þeirri merkilegu niðurstöðu,
eftir langar samanburðartölur
á verði kaffis og kartaflna og
ótal annars búmetis, að lífs-
kjörin séu svipuð I þessuifi
tveimur Iöndum, en þó ívið
betri fyrir austan, því þar sé
svo lág húsaleiga.
9 Blessun
kvennavinnunnar.
Hins vegar hvarflar það
ekki að veðurfræðingnum að
rannsaka hve margir eigi sfn
ar eigin íbúðir af verkamönn-
um I Austur-Þýzkalandi, borið
saman við ísland. En hann er
aftur á móti óvenju heiðarleg-
ur maður. Því Iætur hann þess
getið að hinn tiltölulega hái
lífsstandard fjölskyldu í Aust
ur-Þýzkalandi byggist á þvl að
„til að ná þessu varð þó kon-
an að vinna að verulegu leyti
utan heimilisins". En um það
þegir veðurfræðingurinn vand
lega, hvort hann telur slfka
vinnu æskilega frá uppeldis-
legu og þjóðfélagslegu sjónar-
miði.
© Fuglakjötið
lækkaði.
Fleira merkilegt er I grein-
inni að finna. í ferðalög telur
hann að íslenzk fjölskylda
eyði 6.100 krónum árlega. Og
sú austur-þýzka einhverju svip
uðu. En þarna hefir blessuð-
um veðurfræðingnum illilega
skotizt. Sú upphæð hlýtur að
vera miklu minni austur þar
Austur-Þjóðverjar mega nefni
lega ekki samkvæmt lögum
ferðast út úr sínu eigin landi.
Engar Mallorca-ferðir fyrir þá.
Þeir mega ekki einu sinni ferð
ast um sína eigin borg, sem
búa í Berlín. Ýið því liggur
dauðasök. Þannig er hægt að
Iáta heila þjóð spara mikinn
ferðakostnað með emum raga-
bókstaf. Og auðvitað hljóta
lífskjörin að batna stórkost-
lega við að afnema sllka
eyðslu.
Þar við bætist að „fugla
kjöt lækkaði stórlega í verð1
nú I júnímánuði". Þar lifir al
þýðan sem sé á steiktum önd
um hvundagslega.

\