Vísir - 11.05.1965, Síða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 11. maí 1965.
15
w| 0%
«■
%
ÍSBRmiSZMM
eftir Marvin Albert,byggð ásamnefndri kvikmynd.
Það logaði glatt á arinristinni,
þegar hennar hátign, Dala prins-
essa, knúði dyra. Sir Charles
slökkti Ijósin nema á litlum lampa
og opnaði.
Hennar hátign gekk inn í stof-
una, svipaðist um hálffeimnislega,
þegar hún fór úr kápunni, leit þang
að sem logaði á lampanum og því
næst beindist athygli hennar að
tígrisdýrsfeldi sem lá á gólfinu
fyrir framan arininn. „Ég gerði
mér vist ekki grein fyrir hvað orð
ið er áliðið", sagði hún.
Sir Charles brosti „ ... svo að
þér ætlið ekki að staldra lengi
við?“
„Ekki?“
„Þér ráðið því algerlega sjálf,
prinsessa. Mér stendur á sama
hvenær ég vaki og hvenær ég
sef. Það er því eingöngu undir því
komið, hvað þér teljið sæmandi."
Hún leit kuldalega á hann. „Eru
það ekki ávallt forréttindi konunn
ar — til að byrja með?“ spurði
hún.
Hann andvarpaði. „Eigum við nú
að taka aftur til við þar, sem frá
var horfið?"
„Það litur helzt út fyrir það . . .
ég biðst afsökunar", sagði hennar
hátign.
Hann benti henni á hægindið.
„Hvers vegna fáið þér yður ekki
sæti, látið fara vel um yður, slak
ið eiiítið á og fáið yður glas af
kampavfni".
Hún tók sér sæti. „Ég hef áður
sagt yður, að ég bragðaði ekki á-
fengi“, sagði hún.
„Kampavín getur ekki kallazt
áfengi. Sama og ekkert af vínanda
— en því meira af vináttuanda",
varð Sir Charles að orði.
„Það er enn sem fyrr andstætt
siðgæðisvitund minni“.
Hann brosti, og bros hans var
þrungið sakleysi og umburðar-
lyndi. „Fjarri sé mér að vilja
meiða siðgæðisvitund yðar, prin-
sessa. Það var einungis von
mín, að kampavínið gæti orðið til
þess að bræða ísinn“.
Hann settist nálægt henni, en
ekki svo nálægt, að hún gæti tek-
ið það sem áleitni. Þetta var svo
sem ekki í fyrsta skiptið, sem
hann hafði fengizt við konur með
ákveðna siðgæðisvitund. En þó var
hennar hátign ólík þeim. Hún
vakti með honum þær tilfinningar,
sem hann kannaðist ekki við og
það gerði hann órólegan. Honum
var nauðsynlegt að heimsókn henn
ar bæri þann árangur, sem hann
ætlaðist til — að honum mætti tak
ast að vinna trúnað hennar svo
að hann gæti fengið að vita hvar
Bleiki pardusinn væri geymdur, oj*
hvernig hann ætti að komast yfir
hann.
Enn sem komið var gekk þetta allt
samkvæmt áætlun, honum hafði
tekizt að vekja áhuga hennar á
sjálfum honum, og henni fannst
sem hún væri honum að vissu leyti
skuldbundin vegna þeirra meiðsla,
sem hán hélt að hefði hlotið
er hann bjargaði lífi hundsins. Og
þar eð hún áleit sig hafa móðgað
hann, fann hún sig knúða að bæta
fyrir það.
Nú reið á því að gera tilfinning-
ar hennar eilítið heitari og sterk-
ari. Og því var honum bráðnauð-
synlegt að láta sér siást yfir þá
staðreynd, að hann hafði ekki áður
kynnzt jafn seiðfögrum kven-
manni, og sú staðreynd vakti með
honum sterka löngun til að ná
valdi á henni... og ekki nóg með
það, heldur vakti hún með honum
aðra kennd, sem hann gat ekki
skilgreint.
Hann varð að beita sjálfan sig
valdi, að hjrni hætti að stara; í
þessf blámyrku, djúpu augu i>g
beina athygli sinni að fyrirætlun-
inni.
„Þér vitið það, prinsessa, að þér
tókuð mig rækilega til bæna í
kv'öld. Sálgreming yðar var furðu
glögg.“
„En ekki að sama skapi hæ-
versk.“
„Nei, það verður víst ekki sagt.
Hvað kom yður tii þess arna?“
„Ég var yður gröm,“ viður-
kenndi hún.
.Hvers vegna?“
Hún brosti. Feimni hennar og
tortryggn; var á undanhaldi þrátt
fyrir allt. ,.Var það ekki ætlunin
að við yrðum vinir?“ spurði hún.
„Eða viliið bér fá mig til að
gerast miður íiæversk aftur?“
„Ég afber það í þetta skiptið.
Hvers vegr.a lögðuð þér fæð á
mig?“
„Ég veit það varla- Þér virtust
hafa svo ótakmarkað siálfstraust.
Kaldhæðnislegur. Einmitt sú mann
gerð, sem ég á svo erfitt með að
skilja.“
Hann starði í arineldinn, og það
var eins og orð hennar kæmu
enn sem fvrr ónotalega við hann
Hún athugaði vangasvip hans- og
henni þótti það undarlegt, e fhann
væri í rauninni sá maður, sem
fólk vildi telja henni trú um.
Hann var svo aðlaðandi og óáleit-
inn, og-------— það var einhver
göfgi í svip hans. Það var ótrúlegt,
að hann bæri þess ekki einhver
merki, ef hann lifði því lífi, sem
fólk vildi vera láta.
Það var Ifkast því sem læsi
hann hugsanir hennar, því að nú
leit hann til hennar, og augu
þeirra maattust. „Það er ekki alltaf
mark takandi á yfirborðinu",
mælti hann rólega. Svipur 'og
framkoma manns er oft einungis
gríma, sem hann ber vitandi vits í
þeim tilgangi að leyna eiginlegum
tilfinningum sínum og hugsunum.
Ég hef yður einnig grunaða um
að dyljast barmir öllum almenn-
ingi.“
Hún tók ekki eftir tvíræðni orða
hans. ..Jú, það er víst rétt og satt“,
svaraði hún hreinskilnislega.
Hann kinkaði kolli og það kom
glettnj f svip hans. ,,En þér getið
ekki dulizt þannig fvrir mér! þér
þurfið ekki að halda það.“
„Víst get ég það“. svaraði hún
og hló við. Það var undarlegt
; hve' vel 'hún kunni v.ið, sig, í návist
þessa mapns. ,.Svo framarlega
sem ég vil ekki sjálf láta neitt
uppskátt. þá get. ég það.“
Hann brosti ertnislega. „Þér
verðið, fyrir alla muni að skrifta
fyrir mér“, sagði hann. Vinir verða
að þekkjast. Fáið yður glas af
kampavíni, og segið mér hverju
þér leynið — hvað það er í raun
inni sem gerir, að þér óttiz karl-
menn,“
Hún hló enn, en svaraði ekki
spurningu hans.
„Eins og þér vitið prinsessa,
liggur einhvers konar orð á öllum.
Það orð sem liggur á mér, er
kannski almennara, en það orð,
sgm á yður liggur, en engu að
sfður hafa biöðin dregið upp
ákveðna mynd af yður og grópað
hana í huga fólks.“
„Já, það véit ég.“
„Eruð þér það þá?“
„Er ég hvað?“
„Það sem þér eruð kölluð. Mey
drottning?"
„Ég er ekki drottning."
„A-ha ... það er ekki nema hálft
svar.“ Hann vitnaði til ummæla,
sem birzt höfðu í viðlesnu viku-
riti. „Viljasterk, einráð sem drottn
ar yfir tíu milljónum manna
situr hún í sínum fílabeinsturni...
ógift, óspjölluð, ósnertanleg ...“
Nú var það Dala prinsessa, sem
starði í eldinn. „Ég geri ráð fyrir
að þetta sé að vissu leyti sönn
mynd, dregin upp frá sjónarmiði
blaðamanns, sem er neitað um
inngöngu í höllina, og þar með
sviptur því tækifæri að fá athyglis
vert viðtal. En ef þér viljið vita
sannleikann, þá er sú mynd ákaf-
lega ýkt.“
„Sannleikann umfram allt. Allan
sannleikann...“
Án þess að lfta til hans, dró
Dala prinsessa sígarettu upp úr
opnu skríni á borðinu.
Sir Charles kveikti í hjá henni.
„Að sjálfsögðu veit ég ýmislegt
um yður“. sagði hann. „Ég veit, að
þér hafið stundað nám við skóla
í Bandaríkjunum og Evrópu. Og
eitthvað hef ég lesið um föður
yðar.“
Dala hallaði sér aftur á bak f
sætinu, og starði enn í eldinn á
arninum. „Ef þér hefðuð þekkt
föður minn, munduð þér eflaust
skilja mig betur. Har.n var einvald
ur, í bókstaflegustu merkingu.
Hann var kominn af einvaldskon-
ungum í marga ættliöi, og ríkti
í anda þeirra. Hann byggði vald
sitt fyrst og fremst á sannleika
og réttvísi — en úrskurðaði um
leið sjálfur hvað væri satt og rétt.
Hann unni mér, en var engu að
síður vonsvikinn yfir því, að ég
skyldi vera dóttir en ekki sonur.
Hann stjórnaði þegnum sínum
harðri hendi, en gaf mér lítinn,
hvítan hest í afmælisgjöf. þegar
ég varð fimm ára.“
Sir Charles veitti þvf nána at-
hygli hvernig þeir virkisveggir
hrundu smátt og smátt, sem hún
hafði hlaðið um sig í varnarskyni.
Og enn varð hann gripinn þessari
undarlegu kennd, sem hann þekkti
ekki áður. Hanr> naut þess, að hún
;sýndi honum síaukinn trjinað, og
nfj]. var Vað ekki lengúr Bléiki par
, Hef opnað nýja hárgreiðslustofu
á Frakkaetfg 7 undir nafninu
1 Hárgreiðslustofan ARNA.
1 Síml 19779.___________________1
Hárgreiðslu- ojj snyrtistofa
' STEÍNU og DÓDÓ
Laugavegi 18 3. hæð (lyftai
Slmi 2’C16
Hárgreiðslustofan PERMA
Garðsenda ~i simi 33968.
Hárgreiðsf' stofa Ólafar
Björnsduttur
HÁTIJNI 6. simi 18493.
Hársreiðf’ustofan
PIROL
Grettisgöti. 31, slmi 14787
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
G eriimul 9, simi 19218.
Hárgreiðsiustofa
AUSTURBÆJAR
1 (Maria Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13, sími 14656
Nuddcrefa a sama stað.
1
Dömuhargreiðsla við ailra tiæfi
TJARNARSTOFAN
Tjarnargötij 11 Vonarstrætis-
megin simi 14662.
Hárgreiðslustofan DÍS
Á'<»arði 22. sími 3f'!0

dusinn. sem hann hafði f huga,
i fvrst
fremst.
„Faðir minn“ mælti Dala prin-
sessa eins og við sjálfa sig, „hafði
oft á röngu að standa. En hann
miðaði allar sfnar ákvarðanir við
vilja föður síns, afa, langafa og
allra sinna forfeðra. Þar var aldrei
nema um eitt að ræða — það sem
verið hafði. Og að hans áliti var
það hið eina rétta.”
„Og hvað um yður?“
„Ég Var alin upp í þessum anda.
En ég hef lfka kynnzt vestrænum
venjum og hugsunarhætti. Ég
varð þvf beggja blands — elngkon
ar öfugkennd þversögn. Og það gðt.
ur á stundum reynzt örðugt aft
samræma þessar Bfgar.”
„Fyrir alla muni, yðar hátign.
fáið yður glas af kampavíni. Það
er undrameðal við öfgum, ska' ég
segja yður.“ Hann skenkti f glös
þeirra besgjo. ,.0g það hefur oft
lagt grundvöllir.n að einlægri og
haldgóðri vináttu.”
Dala prinsessa hikaði andartak.
Sir Charles horfi á hana með
ýktu sakleysi í svip. „Treystið
þér mér ekki?“
WB WATCHE7 PKOIATHE JUKIGLE,
CHIEF MITI, AS YOU REFUSEg THE
GUNS THESE MEN WISHEF URURUS TO
USE AGAINST YOUK. HEtSHSORSl X
PRAY ALL CHIEFS, SOWEFAY, WILL
: voug W/SPOM/ j-
ÁSTHILDUR KÆRNESTED^
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
VENUS
Grur 'arsttg 2A
Simi 21777
Hárgreiðslustofan
5-
Uli vinur, upplýsingarnar, sem
við þurfum að fá frá vopnasölun-
um þurfum við að fá fljótt. Ég
læt þá eftir þér og Ururumönnum
til þess að yfirheyra þá og
mundu það, til yfirheyrslu en ekki
til þess að drepa þá. Ég heilsa
ykkur Ururumenn, ég er Uli höfð
ingi Bula-landsins er kominn
með Tarzan vini mínum til þess
að biðja um aðstoð Ururumanna
Við höfum tekið til fanga slæma
menn, sem vilja ekk’” segja okkur
leyndarmál sfn. Við horfðum á
það frá skóginum. Miti höfðingi.
þegar þú neitaðir vopnunum, sem
þessir menn vildu að Ururumenn
notuðu gegn nágrönnum sínum.
Ég bið þess að einhvern tímann
hafi allir höfðingjar sömu vizku
og þú.
- -d L: ,-iíé. I
■>■■■ imiihii iii iiiiíi HfirTrnríiifffliriiii' iTiwTOíiFiWTr
Endurnýjun. gömlu sængurn
ar. eigure dún- og fiBurheld
vet. æftardúns og gæsadúns-
sængur og kodda af ýmsum
stærðuir — PÓSTSENDUM.
Rest bezt koddar
Dún- og fiður-
hreinsun.
Vatnssug ; Simi t8740
(Orfá skrei trá Eaugavegi)