Vísir - 22.06.1965, Blaðsíða 2

SíÐAN
Fjárhagsaðstoð
gegnum fréttamynd
Vestrænn blaðaljósmyndari,
sem gekk um í þorpinu Dong
Xoai eftir bardagana þar á dög
unum, kom auga á unga Viet-
namiska stúlku sem haltraði um
við staf. Hann tók mynd af
stúlkunni, myndin var siðan
send til dagblaða um allan heim
og eftir nokkra daga tók fólk i
mörgum löndum að bjóða fram
hjálp sína og fjárhagsaðstoð.
í fyrstu vissu blöðin ekkert
um nafn stúlkunnar, en það
tókst að grafa það fljótlega upp.
Hún hafði verið flutt með
bandarískri þyrlu til sjúkrahúss
í Saigon, þar sem gert var að
sárum hennar.
Stúlkan litla er 12 ára gömul
og heitir Giang Thi Yen. Hún
bjó ásamt foreldrum sínum og
systkinum í íbúðarskálum her-
manna, því faðir hennar var her
maður og hefur verið svo síð-
ustu 13 árin. En er Viet-Cong
skæruliðar gerðu árás á þorpið
settu þeir handsprengjur í íbúð
arskálana til að fækka her-
mönnunum. í sprengingunni fór
ust tvö systkini stúlkunnar en
hún ásamt móður sinni slapp
út við illan leik. Börnin sem
brunnu voru 8 ára gamall dreng
ur og 5 ára stúlka, en faðir
þeirra hafði verið drepinn í
bardaga nokkrum dögum, áður.
Móðirin er nú komin til Sai-
gon ásamt reifabarni sem hún
hafði á brjósti er árásin var
gerð og slapp því óskaddað.
Hún hafði ekkert heyrt um
fréttamyndina af dótturinni, er
hún kom þangað, en gat vart
tára bundizt af þakklæti er hún
frétti um viðbrögð fólks á Vest-
urlöndum. Þótt hún sé alveg
eignalaus nú sem stendur þá
ætlar hún að reyna að koma
upp nýju heimili fyrir sig og
bömin tvö fyrir hjálparféð.
„Geimlabb" er
tízkulína haustsins
Amerískir tízkuteiknarar af-
hjúpuðu tízkulínur haustsins á
Bj tízkusýningu í New York fyrir
skemmstu fyrir framan 4000
I tízkuritstjóra, kaupendur og
aðra viðkomandi.
Athyglisverðast er, að pilsin
eru komin upp fyrir hné (minn-
ir á slagorð kvennréttinda-
kvenna - fyrr á árum: — Upp
með pils og niður með bux . . .)
en það er þó enginn einstefnu-
akstur, „gamaldags“ kjólar og
franska tízkan eru vel gjald-
geng, rétt eins og þegar frönsk
vín em borin á borð í veizl
um hjá Bandaríkjaforseta. Kven
tízkan í Bandaríkjunum minnir
æ meira á fatnað skölastúll<na,
en það er líka allt í lagi, og
tízkufatnaðarkaupmenn aðhyll-
ast bandarísku tízkuna því kon
urnar vilja hafa fatnaðinn
svona, — og auðvitað snýst
þetta allt um konuna.
Myndin af Giang Thi Yen, sem birtist í fjö
löndum. Haltrandi við staf gengur hún um rústir þorpsins Dong
Xoai.
Því ekki þumalskrúfur?
Kári skrifar:
Maður hefur á stundum verið
að burðast við að gera gys að
því hérna í pistlunum, hvernig
hagað er samningafundum í
vinnudeilum og á hverju „rétt
lát“ lausn á sílkum vandamál-
um virðist byggð — sem sagt
því hvor aðilinn eigi fulltrúa,
sem lengur getur vakað án þess
að glata algerlega þessu litla,
sem honum hefur verið gefið af
heilbrigðri skynsemi. Við segj
um „þessu litla“ því að sams
konar pyndingaraðferðir, fram
kvæmdar á vegum nazista og
austantjaldsþjóða — jafnvel
fleiri hernaðarþjóða á styrjald-
artímum — kváðu hafa leitt i
ljós, að menn þyldu vökur þvl
verr, sem þeir voru betur gefn
ir andlega. En hvað um það,
allir eiga kröfu til þess að ekki
séu brotin á þeim almennustu
mannréttindi, að minnsta kosti
með þjóð sem telur sig standa
öllum framar á þvi sviði, og
satt bezt að segja virð’ist því
ekki trúandi, að maraþonvöku-
pyndingar séu þar enn I tlzku.
Munu nú og hafa gerzt atburð
ir, sem ef til vill vekja ein-
hverja fleiri en okkur til nokk-
urrar umhugsunar .... og eiga
eflaust eftir að gerast fleiri...
Og.... ef ekki fæst „rökrétt",
„réttlát" og „skynsamleg"
lausn á vinnudeilum, nema full
trúar beggja aðila v'ið samnings
borðið séu beittir einhverjum
pyndingum — eins og einhvern
veginn Virðist komið í tízku að
álíta með okkar miklu mannrétt
indaþjóð — hvers vegna er þá
ekki beitt einhverjum þeim
pyndingaraðferðum, sem eru
að vfsu kannski sársaukafyllri
I bili, en taka fyrr af og hafa
ekki jafn heilsudrepandi afleið-
ingar og maraþonvökumar?
Úr nógu ætti að vera að
velja á því sViði, þvl að vart
mun uppfinningasemi manna
hafa náð öllu meiri árangri á
öðrum sviðum .... Hvernig
væri t.d. að taka upp þumal-
skrúfurnar? Yrði sú aðferð nokk
uð ómannúðlegri en að halda
mönnum vakandi og I spennu
I fullan sólarhring æ ofan I æ?
Erlendir vísindamenn hafa kom
izt að raun um, að þrjátíu
stunda vaka I einni striklotu
hefur sömu afléiðingar á heila
bú flestra og rothögg I hnefa-
leik .. .. við höfum bannað
hnefaleika okkur til mikils
sóma og við höfum sett vöku-
lög á sjó okkur einnig til mik
ils sóma . ... en v'ið höfum ekki
enn sett nein ákvæði um há-
'marksvökur við samningavið
ræður 1 vinnudeilum, hvað er
okkur til lít’ils sóma.
sRRwtr HEnnni
Hvernig stendur á þvl ólag’i
á slmanum að sónn kemur
stundum I miðjum klíðum og
meðan á samtali stendur, spurði
kona mig nýlega. Hún sagði, að
sér þætti það ergilegt og auk
þess fygldi þessu nokkur kostn-
aður, því hún kvaðst jafnan
verða að hringja á nýjan leik.
Annar galli væri líka við talsíma
samband stundum, og væri
fólginn f því að einh. óviðkom
andi er allt í einu kom’inn inn
á llnuna og tekinn að blanda
sér í samtal, sem enginn á að
heyra.
Kári játar það hreinskilnings
lega að hann ber ekkert skyn-
bragð á tæknivandamál slmans
og getur þar af leiðand’i ekki
svarað þessari spumingu. En
hann lofaði hins vegar að
koma henni rétta boðleið til við-
komandi aðila.
En Kári vill jafnframt nota
tækifærið og spyrja ráðamenn
Landssímans hvort ekki sé unnt
að bæta við símalínum til nokk
urra nærliggjandi staða utan
Reykjavíkur, e’ins og t.d. Borg-
arness og Selfoss. Þeir staðir
eru stundum á tali langtimum
saman og undir hælinn lagt hve
nær hægt er að ná sambandi
þangað. Þetta gerir ekkert til
ef manni lægi ekkert á, en það
er dýrt að hanga tímunum sam
an Við að leita árangurslaust
eftir simasambandi, hafi maður
Dagsbrúnarkaup eða þaðan af
hærri vinnulaun.
Afgreiðslufólk
í búðum
Og svo er héma karlmaður,
sem er með nöldur út af af-
greiðslufólki I verzlunum.
Hann skrifar:
„í engu landi heims er verzl
unarfólk gætt þvflíku kæruleys’i
um hag húsbænda sinna eins
og verzlunarfólk hér heima á
íslandi. Um leið og það sér
mann koma inn úr dyrunum
sendir það viðskiptavininum
hatursfullar augnagotur fyrirað
gera þvl ónæði með nærveru
sinni og væntanlegum kaupum.
‘Spyrji maður um einhverja
vörutegund er ýmist ekki svar
að eða svarið hljóðar: „ha.“
Og loks þegar afgreiðslumaður-
inn eða stúlkan er kom’in 1
skilning um að viðskiptavinur
inn ætli sér að kaupa eitthvað
þá er vörunni fremur hent I
hann heldur að honum sé rétt
hún á kurteislegan hátt.
Ég hef ferðazt um nokkur
þjóðlönd þ.á.m. flest nágranna-
lönd okkar og hvergi orðið var
þeirra afgreiðsluhátta sem hér
tíðkast. Stundum hangir af-
greiðslufólkið i sfmum, að þvi
er virðist við e’inhverja kunn
ingja sína, og skeytir engu, þótt
fólk komi inn I verzlunina til
að kaupa sér e'itthvað. Að 6-
gleymdum stúlkunum sem kalla
mætti „gúmmítyggjur" og er
eitt hið ömurlegasta og því
miður eitt algengasta fyrirbæri
sem mætir sjónum manns inn-
an við búðarborð’ið f verzlunum.
Munur á
erlendu og innlendu
verzlunarfólki
Eru engar kröfur gerðar um
framkomu og háttemi verzlun
arfólks á Islandi? Manni verð-
ur einkum á að spyrja svona
þegar maður hefur nýlega geng
ið á vit erlends verzlunarfólks
sem tekur manni eins og við-
sk’iptavini, en ekki óvini. Það
ljómar af alúð og elskulegheit-
um, greiðir götu manns eftir
megni, þar hefur maður sanna
ánægju af því að borga peninga
en hér kvíðir maður í hvert
skipti fyrir þvf að þurfa að
koma inn í verzlun."
Bréfið er að vfsu harðort —
ef til vill um of. Og a.m.k. eru
fjölmargar undantekningar, sem
betur fer, frá því verzlunar-
fólki sem bréfritarinn lýsir.
Vera má að landinn sé feimn-
ari en aðrar þjóð’ir og þess
vegna þyki hann í framkomu
sinni öðmvísi og kuldalegri en
verzlunarfólk annarra þjóða.
En hvað sem því Iíður væri
ekk; úr vegi fyrir kaupmenn eða
forstjóra fyrirtækja að leið-
beina starfsfólki sfnu f eðli-
legri og alúðlegri framkomu.
Af því hefur hver manneskja f
hvaða stétt sem er, gott.