Vísir - 28.06.1965, Blaðsíða 15

\ftlSIR . Mánudagur 28. júní 1965.
75
RACHEL LINDSAY:
ÁSTIR Á
RIVERIUNNI
En það var engin furða þótt
eftirvænting væri í huga Didi Ham
mond einmitt þetta kvöld, þvl að
vinir hennar John og Mary höfðu
boð inni í tilefni af því, að þetta
var seinasta kvöldið, sem hún var
hjá þeim nú, og Didi var staðráð-
in í að knýja fram úrslit. — Hvor-
ugt hjónanna hafði hugmynd um,
að meðal gestanna var maður
venzlaður Hammondfjölskyldunni.
Þótt hún yrði hundrað ára
mundi Didi Hammond aldrei
gleyma hvemig Desmond Tiverton
var seinasta kvöldið, sem hún var
stofuna og sá hana. Hún heilsaði
honum vingjarnl. sem öðrum gest-
um og lét sem ekkert væri, og það
var ekki fyrr en allir hinir gest-
irnir voru farnir, og húsráðendur
dregið sig í hlé — þvi að Mary
hnippti í mann sinn, er hana fór
að renna grun í, að þau Didi
Hammond og Tiverton myndu vilja
ræða saman einslega.
— Tiverton var einarðlegur og
ákveðinn á svip.
— Hvar getum við talað saman'-'
— En góði minn, við höfum
verið að tala saman f allt kvöld,
sagði Didi, ósköp sakleysisleg
á svipinn, en það var annarlegur
Ijómi I hinum stóru, fögm augum
hennar.-
— Ég verð að tala við þig
eina, sagði hann og kenndi óþolin
mæði I rödd hans.
— Við erum ein, sagði hún,
hvað er það ,sem liggur þér á
hjarta?
— Ég þarf að tala við þig um
þig sjálfa — okkur, sagði hann j
nú dálítið hikandi. Hvað hefir kom
ið fyrir? Af hverju líturðu svona
út. Ég varð óttasleginn — næstum.
Þú ert ekki sama konan.
— Betri — eða verri?, spurði
hún ertnislega.
— Ég veit það ekki, sagði hann
og fór að stika fram og aftur um
gólfið.
— Ég var ekki einu sinni viss
um að þú myndir eftir mér, sagði
hún.
Hann nam staðar skyndilega.
— Myndi eftir þér? Ég hefi
munað allt of vel Ég hefi hvorki
getað etið eða sofið — og það hefir
háð mér í starfi minu.
— Vesalings Desmond — hvað
getum við gert til þess að bæta
úr þessu?
— Ég veit það ekki.
Hann fór að stika fram og aftur
á nýjan leik.
— Ég get svo sem gjarnan ját-
að það, Didi, sagði hann svo. Ég
var búinn að taka ákvörðun um að
fara til Cannes í páskaleyfinu.
Hann tók pípuna upp úr vasan
um og fór að fitla við hana.
— Það var skemmtilegt að
heyra.
— Skemmtilegt, það veit ég sann i
ast að segja ekki — ég ætlaði að
segja þér, að það skipti ekki neinu
þótt þú hagaðir þér eins og ungl-
ingsstelpa, hvort þú málaðir á þig
svört strik fyrir ofan og neðan
augun.
Hana langaði mest af öllu til
þess að varpa sér í fang hans, en
í þetta skipti skyldi hann koma til
hennar. I því var hún ákveðin.
— Og ég, sem Var ákveðin I að
setjast að hér, sagði hún eins og
dálítið vonsvikin, og ekki mála á
mig nein svört strik framar. Ég
er líka búin að kaupa hér hús —
og mér er farið að þykja gaman að
garðvinnu. Eftir svo sem eitt ár
sérðu víst engan mun á mér og
hinum kerlingunum i Rauða kross
deildinni.
— Segðu ekki þetta, sagði Des
mond eins og hann hefði orðið
fyrir áfalli, lagði frá sér pipuna
og gekk til hennar. Ég þoli ekki
að heyra þig tala svona. Ég gerði
mér enga grein fyrir, að ég hefði
sært þig svona djúpt.
— Mér var það mátúlégt, sva'r
aði Didi.
Hann brosti, dularfullu brosi.
Hann strauk hið vel hirta, fagra, [
gráa hár hennar, og sagði:
— ÞaS var nú sitthvað við þá j
gömlu Didi, sem mér geðjaðist ■
að, . . . þú átt að vera dálítið;
óvanaleg, Didí — jafnvel agnar
lítið í áttina við það, sem þær
eru sem eru á táningaaldrinum.
Þegar Mary Turner kom niður
skömmu síðar til þess að slökkva
i stofunni nam hún staðar í gætt-
inni sem steini lostin. Stóð hún
ekki þarna hennar gamla vinkona,
hún Didi Hammond og var að
kyssa þennan prófessor. Þetta yrði
hún að segja John . . . Hún sneri
sér við og flýtti sér upp stigann,
en þau tvö þarna í stofunni höfðu
hvorki heyrt hana eða séð. Þau
höfðu um annað að hugsa.
13. kapituli.
Rose stóð á svölunum fyrir ut-
an herbergi sitt I Cannes og horfði
á Miðjarðarhafið glitrandi I sól-
skininu. Henni fannst einkennilegt
til þess að hugsa, að heima á
Englandi var orðið kalt og hrá-
slagalegt . . . en hér skein sól af
heiðum, bláum himni.
Sólskinið hafði haft góð áhrif
á hana, sólskinið og hlýindin. Hún
var búin að fá lit í kinnarnar og
hana verkjaði sjaldan og ekki eins
sárt í bakið. Lance var enn nær-
gætnari vjð hana en hann áður
hafði verið. 1 fyrstu hafði hún
ekki verið alveg viss um, að það
hefði verið hennar vegna, sem
hann vildi fara til Cannes, en nú
efaðist hún ekki lengur.
Hún hafði gert nýja tilraun til
þess að fá hann til þess að fallast
á, að hún tæki við blómadeildinni
nýju, er hún kæmi heim, en hann
vildi ekki með neinu móti á það
fallast, að hún ynni þar.
— Þú mátt skipuleggja hana,
vera æðstráðandi — og þar með
búið.
Hann brosti, þegar hann sá von
brigðin í svip hennar.
— Treystu mér, þetta er þér
fyrir beztu, það er ærið hlutverk
fyrir þig að skipuleggja og segja j
fyrir verkum.
Rose horfði á hann athugulum
augum. Henni var orðið ljóst að
hann var gerbreyttur maður, —
hann var gæddur ábyrgðartilfinn-
ingu, var ekki lengur áhyggjulaus,
ungur maður, sem hugsaði ekki um
ánnað en að skemmta sér.
-—Þegar við komum til London
ætla ég að biðja Sutherland að
mála mynd af þér sagði hann allt
í einu.
— En — en hann . . . hann
tekur stórfé fyrir hverja mynd,
sagði hún hikandi.
Lance fór að hlæja.
— Þú ert víst áreiðanlega nægju
samasta kona í heimi, Rose, sagði
hann, ég legg upphæð mánaðarlega
á bankareikninginn þinn, og inn-
stæðan vex og vex . . .
— Ég kann ekki við að eyða
þessu fé, sagði hún og brosti dá-
lítið hikandi. Mér finnst næstum,
að ég eigi þá ekki.
— Hvað áttu við? Þú ert kon-
an mín.
— Bara á pappírnum, svaraði
Rose.
Hann horfði á hana langa stund.
— Þú ert mjög fögur og eftir-
sóknarverð kona, Rose, sagði hann
rólega ég segði ósatt ef ég segði
að ég þráði þig ekki.
Rose fann, að hún roðnaði upp
I hársrætur. Hann gat vart sagt
það greinilegar, að hann girntist
hana en elskaði hana ekki. Og hún
minntist þess, sem faðir hennar
hafði sagt áður en hún giftist
Lance, að sá dagur myndi koma,
að hún yrði að velja milli þess,
að gefa sig á vald manni, sem ekki
elskaði hana -— eða fara sína leið.
— Lance, sagði hún, ég vildi . . .
— Vertu alveg róleg, sagði hann.
Mér hefir aldrei flogið í hug að
biðja þig um neitt, sem þú ekki
getur gefið sjálfviljuglega. Ég hefi
boðið Susan hingað. Það verður
skemmtilegra fyrir þig. Alan kem
ur líka, en við verðum talsvert önn
um kafnir, svo að þið Susan verðið
að finna upp á einhverju ykkur til
skemmtunar, þegar við getum ekki
verið með ykkur.
Símahringing kvað við.
Þegar hann hafði svarað f sím
ann, sagði hann:
— Það var George Moffatt, ég
hafði sagt honum, að við myndum
kannski lita inn til þeirra I kvöld.
Nú hringdi hann og sagði að Enid
hefðið boðað komu sína, — við
gætum komið annað kvöld, ef við
vildum það heldur.
— Það er alveg undir þér komið.
— Það sem milli mín og Enid
var er gleymt og grafið, það veiztu
vel, Rose, sagði hann, en fyrr
eða síðar hljótum við að rekast
á hana, og kannski er bezt að fá
því aflokið.
— Þú getur ekki vitað með
vissu hvernig tilfinningum þínum
í hennar garð er varið, sagði Rose,
fyrr en þú hefir hitt hana aftur.
Ég held ekki, að hún sé breytt,
— hún mundi áreiðanlega hlaupa
upp um hálsinn á þér, þótt hún
hafi enga von um hring eða hjú-
skaparvottorð.
Hún var horfin áður en hann
gat sagt nokkuð. Hann starði á
dyrnar sem hún fór út um langa
stund. Nei, konur — hann mundi
aldrei botna neitt f þeim.
Gleðin stóð sem hæst, er þau
komu. Og eins og gera mátti ráð
fyrir, komu þau fijótt auga á Enid
innan um .allar hinar konurnar.
Hún var enn fegurri en Rose hafði
munað hana. Kjóllinn, skargripirn-
ir virtust dýrari og fegurri en
nokkuð, sem Rose hafði áður aug-
um litið af slíku.
— Þarna kom að því, að við hitt-
umst aftur, sagði hún brosandi og
rétti Lance höndina. Vesalings
George, hann var eitthvað smeykur
við það, ef við hittumst hér, en
ég sagði honum, að við gætum eins
vel hitzt hér og einhvers staðar
annars staðar.
— Ég get ekki ímyndað mér, að
það skiptir nokkru máli, sagði
Lance rólega. — Þú hefir hitt kon
una mina?
Rose tók f hönd hennar, er hún
rétti hana fram.
— Ég verð hér um tíma, sagði
Enid, ég vona, að við hittumst
oft öll. Hún sneri sér að Rose:
— Gætum við ekki neytt há-
degisverðar saman á morgun?
— Ég þakka, en ég held ekki,
sagði Rose í léttum tón, við eig-
um víst ekki margt sameiginlegt,
ungfrú Walters.
— Bara einn mann, sagði Enid
blíðlega.
Lance þegar þau voru ein og
I — Þú varst allhvassyrt, sagði
hann hafði náð í drykk handa
þeim.
— Þú vilt þó varla, að við fær
um að vera saman, Enid og ég?
spurði Rose.
— Nei, svei þvi, það vil ég ekki,
sagði Lance og hló við. Það var
annars einkennilegt að hitta hana
aftur, eins og að sjá bók, sem
maður allt I einu man, að maður
hefir lesið.
T
A
R
Z
A
N
Njósnarinn, sem ég sendi inn
í þorp Miti höfðingja veit betur
en að láta mig hafa falsaðar upp
lýsingar. Ururuvinir mínir eru
THE srv ISENT INTO CHIEF AiTI'S
VIULASE KNOWS SETTEK THAN TOf
zmsME FALSE INFOKWATIONI J
MY URUS.U FRIENFS ARE NOT AS FUM5 AS YOU THINK.-
THEY KNEW YOU SENT HIM1. WHEN HE ASKEÞ T00
MANY QUESTIONS-THEY MA7E UH SILLY STOKIES-
ASOUT GETTINS THE GOLf THEY 5KOUSHT TO YOUK
TKARIWG .STATÍON FROM 'BIGSPIPSZ MOSKEYS'
.TH.AT WALKEF’ LIKE MEN... AN7 HE SELIEVEP THEMÍ
ekki eins heimskir og þú heldur.
þeir vita að þú sendir hann. Þeg
ar hann spurði og margra spurn-
ingar bjuggu þeir til heimskuleg-
ar sögur þess efnis að þeir fengu
gullið, er þeir fóru með til verzl-
unarstöðvar þinnar frá könguló-
aröpum sem gengu eins og menn
Tarzan sagði okkur að fela okk
ur og bíða en nú held ég að tími
sé kominn til þess að drepa ó- i
kunnu mennina með byssurnar. |
VÍSIR
flytur daglega m. a.:
• nýjustu fréttír f máli og
myndum
■ sérstakt efni fyrir unga
fðlkiö
- íþróttafréttír Æ
- myndsjá
- rabb um mannlífið, séð
í spegilbroti
— bréf frá lesendum
- stjömuspá
■ myndasögur v
- framhaldssögu
■ þjóðmálafréttir
og greinar
- dagbók ,
VÍSIR
er ódýrasta dagblaðið
til fástra kaupenda.
— áskriftarsími í
Reykjavík er:
116 6 1
AKRANES
Afgreiðslu VÍSIS á Akranesi
annast Ingvar Gunnarsson,
sími 1753.
— Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur og þangaö
ber að snúa sér, ef um
kvartanir er að ræða.
AKUREYRI
| Afgreiðslu VÍSIS á Akureyri I
jannast Jóhann Egilsson,
i sími 11840.
Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur, og þangað .
ber at snúa sér, ef um '
kvartnir er að ræða. \
\
| VÍSIR
ASKRIFEND AÞJ ONUST A
Askrlftar' síminn er
Kvartana-
11661
v virka daga ki. a - ZO, nema ,
< iaugardaga ki. 9—13. /