Vísir - 16.08.1965, Side 11

Eiga þær að líta svona út?
r- Nýja hártízkan breiðist út eins og eldur i sinu
Vidal Sassoon er ungur hár-
greiðslumeistari í London. Hann
nýtur óhemju vinsælda og er
maðurinn, sem stendur á bak
við mestu hár-byltingu vorra
tíma. Það var hann, sem byrj-
aði á bítla-gre'iðslunni, sem all
ir hafa síðan apað eftir honum.
í júlí klippti hann fyrirsæt-
umar frá Rudy Gernreich í
New York. Það voru þær, sem
sýndu topplaus baðföt á liðn-
um árstima. Kl'ipping Sassoon
vakti svo mikla athygli, að all
ar konur vildu allt í einu láta
Sassoon-klippa sig. Hain opn-
aði þvi í hvelli hárgreiðslustofu
í New York, og í ágúst opnaði
hann með Emanuel Ungaro hár
greiðslustofu í París, en Ungaro
er þekktur óþekktarormur með
al franskra hárskera.
Þáð er varla hægt að tála um
vinsældir í þessú sambandi, fyr
irgangurinn hefur verið svo 6-
skaplegur síðan í sumar. Kon-
unum finnst unglegt, gaman og
smart að hafa Sassoon hár.
Nýjasta nýtt frá Sassoon í
London og París er þetta, sem
sést á myndunum héma. Engin
túbering, ekkert permanent ekk
ert slíkt. Klipping hjá Sassoon
breytir konum gersamlega gg
fær karlmennina til að tala um
geðvéiki kvennanna. Sassoon-
hártízkan er i stíl v'ið Courreg-
es-fatatízkuna, og saman eru
þessi tízkufyrirbrigði að koma
á alveg nýju tímabili í tízku-
sögunni.
Það er því ráðlegt fyrir kon-
ur að fylgjast vel með Sassoon í
framtíðinn'i.
ÁFENGI
— é ineðan það er í flöskunni
Áfengi er öllum meinlaust
Það er meira að segja t'iltölu-
iega meinlaust, þó að það far'i
úr flöskunni, svo framarlega
sem það fer þá ekki annaðhvort
ofan í karl eða konu. Réttara
væri kannski að segja, að áfeng
ið væri méinlaust samt... hætt
ar er sú, að viðkomandi verði
ekki meinlaus, hvorki sjálfum
sér, né öðrum, eftir að áfeng-
ið hefur farið ofan í hann, þá
hættu ætti þó, að því er virð-
ist, að vera tiltölulega auðvelt
að fyrirbyggja, þar sem engin
áfengistegund hefur þann hátt-
inn á að taka sjálfan tappann
úr flösku sinni og fara síðan
ofan í fólk af sjálfsdáðum, sú
staðreynd að tappar tolla sjald-
an lengi í stút áfengisflösku,
þar sem maður er nálægur, á
sér því aðrar orsakir — eins
það, að áfengið tollir sjaldan til
lengdar á flöskunni eft'ir að
tappinn er farinn úr stútnum,
ef maður er nálægur. Það er
því verulega rangt að halda því
fram, að maðurinn sé sviptur
öllu sjálfræði í nálægð áfengis-
flöskunnar, og algerlega á valdi
hennar — þvert á móti er það
flaskan, sem glatar öllu sjálf-
ræði í návist mannsins, og þá
er algerlega á valdi hans. Al-
drei hefur það heldur verið
sönnuð sök flöskunnar, að hún
laumaðist inná karla eða kon-
ur, leitaði jafnvel fylgsna á ó-
líklegustu stöðum innan fata, til
þess éins að geta komist þann
ig með þeim á samkomur, ekki
heldur að hún fæli sig, — og
þá venjulega í hóp með mörg-
um systkinum sínum — á unaðs
legustu stöðum um borð í skip
um, jafnvel bak Við þiljur og
ofan í reykháfnum, og freistaði
síðan áhafnarinnar að koma sér
í land. Hinsvegar hefur allt
þetta kom’izt upp — og þó að
flestra dómi oftar, sem það hef
ur ekki komizt upp — og þá
jafnan le'ikið sá grunur á að
fremur mundi manninum að
kenna en flöskunni... Þegar
þess er svo gætt, hvernig mann
inum ferst við flöskuna, eftir
að hann hefur náð valdi á
henni, jafnvel myrt hana á
hryll'ilegast hátt, eftir að hann
hefur notið hennar, þá virtist
það satt bezt að segja hámark
hræsninnar, þegar menn bind-
ast samtökum, sjálfum sér og
öðrum til verndar og varnar
gegn flöskunni og áfenginu á
henni — í stað þess að stofna
öfiug samtök t'il verndar flösk-
unni og áfenginu á henni —
fyrir manninum!
Vidal Sassoon

Kári skrifar:
E'inl og ég minntist á hér í
dálkunum fyrir ekki löngu
síðan, þá er áhugi manna fyrir
móðurmálinu ekki útdauður.
Margir Virðast lesa dagblöðin
gaumgæfilega og fylgjast með
orðalagi í útvarpi — slíkt er
einungis góðs viti, því gagn-
rýn'i er holl, sé hún gerð í góðri
meiningu. Hér er bréf frá Oc-
togenarius:
Batnandi manni bezt að lifa.
Rétt með farin er íslenzk
tunga flestum öðrum rökrétt-
ari. Merkir málfræðingar hafa
gengið svo langt, að telja hana
í þessu efni jafnoka latínunnar.
En einmitt þessari höfuðprýði
er nú í seinni tíð verið að svipta
hana. Mín kynslóð man þá tíð
að við fengum eldamaskínu (í
stað hlóðanna). Ekki var það
orð fallegt, en þó meinlítið, þvi
komið inn í íslenzku er maskina
marklaust orð. En svo kom
eldavélin. Þá versnaði um allan
helming. Þarna er ekki um vél
að ræða og orðið því ekki rök
rétt. Vestur-íslendingar kalla
þetta stó. Um fleiri hluti hafa
þeir betri orð en við hér heima.
En þá keyrði um þverbak þegar
flugvélin kom. Þar getur (þvi
miður) vélin bilað í vélinni.
Og nú eru jafnvel áttatíu manns
í vélinni. Þeir blaðamenn, sem
bezt fóru með móðurmálið,
reyndu að hamla upp á móti
þessum ósóma. Hvar finnið þið
annað hjá Þorstéini Gíslasyni
en fluga, eða vélfluga^ þegar
svo ólíklega ber undir að nauð
synlegt sé að láta það koma
skýrt fram að um mýflugu sé
ekki að ræða?
En er nú loks einhver blaða
maðurinn að rumska? í dag, 9.
ágúst, er á sjálfri forsíðu Vísis
stórletruð fyrirsögn, sem segir
frá vélflugum. Guð lát'i gott á
vita.
En svo er það magnaður and
skoti (eins og strákar segja)
hve mikið magn er af magn-
inu einmitt á þessari sömu síðu.
Þar er verið að segja frá áfeng
issmygl'i. Á látlaúsri íslenzku
mundi magn alls ekki hafa
verið nefnt þarna. Nú veður
magnið svo uppi hjá okkur, þar
jafnast naumast annað við en
eiginkonurnar. Fyrir þeim verð
ur ekki þverfótað. Líklega er
nauðsynlegt að aðgreina þær
frá vinnukonunum, sem ekki
eru raunar lengur til, ef trúa
má merkasta blaðamanni lands
ins, Árna Óla, í Lesbókinni i
gær. Eða eru það hinar konurn
ar, þessar... Nei nei nei, það
getúr ekki verið. Og þær má
ékki nefna.
Octogenarius.