Vísir - 03.09.1965, Qupperneq 15

V í SIR . Föstudagur 3. september 1965.
15
EDWARD S. ARONS:
Spæjarar
==— Saga um njósnir og ástir á Ítalíu
— Si, senor.
— Fór hann af þar?
— Ég hringdi þangað. Það lítur
út fyrir, að hann hafi gert það,
en hann hafði farmiða til Napoli —
og því alveg óvænt, að hann stigi
af í Milano.
— Já, það er ekki hægt að sak
ast um þetta við yður.
— Ég hefi falið manni í Milano
meðferð málsins. En hver getur
vitað hvar signor Talbot er nú?
Hann getur verið hvar sem er.
Það var vitanlega út í bláinn, að
hann gæti verið hvar sem væri, en
hann gat margt gert á þremur
tímum, sem glataðir voru, en Dur
ell var sannfærður um, að hann
væri enn á Ítalíu, en á þremur tím
um gæti hann komizt langt norður
eftir, allt til Comovatns, eða — ef
hann hefði farið suður á bóginn —
allt til Sikileyjar. Hann sneri sér að
Hanson.
— Þú verður að rekja slóðina, Si,
fljúgðu til Mílano — leitaðu upp-
lýsinga í gistihúsum, jámbrautar-
stöðvum, bílaleigum, hvar sem upp
lýsinga gæti verið von.
— Hann hefir áreiðanlega ekki
haldið kyrru fyrir í Milano, Sam.
Hvað ætti hann að gera.
— Ekkert — eða eitthvað. Við
verðum að grafast fyrir um það
— Og þú sjálfur?
— Ég fer til Sentissi-gistihúss í
Napoli. Það er það eina, sem ég get
gert annað en að snúa mér beint
til Appolio greifa eða konu hans.
Ég er alveg sannfærður um, að
hún er flækt í málið. Ef til vill
hefir hann falið henni að geyma
málverkin — og hún svo svikið
hann.
— Hvar hittumst við?
— Þú heyrir frá mér.
Það var heitt, molluveður, og
mistur yfir fjöllunum og vikinni.
Durell borðaði morgunverð í skyndi
í flugvallarmatstofunni og fékk sér
svo leigubíl til Sentissi-gistihúss.
Ekið var eftir Via Partenope og úr
fjarska blasti við framhlið gistihúss
ins, sem var í rokokostíl. Það var
engum erfiðleikum bundið fyrir
hann að fá herbergi. Var herbergið
á 6. hæð. Vikadrengur klæddur ein-
kennisbúningi vildi fara upp með
honum, þótt hann væri ekki með
neinn farangur. Skjaldarmerki var
málað á allar hurðir.
— Er gistihús þetta eign Apollio
greifa?, spurði hann vikadrenginn.
— Si, signor, mjög rikur maður.
— Býr greifinn hér sjálfur á
stundum?
Vikadrengurinn brosti.
— Nei, signor, aldrei.
Durell tók upp nokkra seðla og
fór að telja þá.
— En venslafólk greifans?
— Nei, signor, ég má ekki . . .
— Ég þarf að hafa tal af manni,
sem heitir Bruno Bellaria, en hann
innritaðist hér fyrir nokkrum dög-
um, brá sér svo £ viðskiptaferð, en
ætti að vera kominn aftur.
~ Þér eri;ð að gera að gamni yð
ar, herra. enginn Bellaria mundi
búa hér. Vandettan, skiljið þér —
fjandskapur Bellaria-ættarinnar í
garð Apollio greifa. Það væri óhugs
andi, ef noklTur af Bellaria ættinni
byggi hér.
— En Bellaria innritaðist nú samt
hér, sagði Durell og stakk að hon
um fleiri seðlum. Geturðu athugað
málið fyrir mig — svo lítið ber á
— en þegar f stað.
— Si signor, þúsund þakkir.
— Og atbugaðu hvort það er póst
ur til hans.
— Signor, ég má ekki . . .
— Ég þarf bara að vita hvort
það er póstur til hans frá Sviss.
Hann rétti honum enn nokkra
seðla.
— Og kauptu fyrir mig skyrtur,
nærföt og litla handtösku.
— Þetta er allt of mikið . . .
— Það gerir ekkert — afganginn
máttu eiga.
Drengurinn hneigði sig og fór,
en Durell afklæddi sig og
fékk sér bað. Hann var að þurrka
sig, þegar vikadrengurinn kom.
— Signor. Hann hefir herbergi
nr. 402, en það er enginn póstur
kominn til hans.
— Ertu viss?
- ALVEG VISS?
— Gott og vel farðu þá og
kauptu skyrturnar.
Stundarfjórðungi síðar kom feit
lagin kona með skyrturnar. —
Þegar Durell hafði klætt sig fór
hann niður á hæðina, þar sem her-
bergi nr. 402 var. »
Hann fann það — það var í álmu,
þar sem kaupsýslumenn kusu að
búa. Durell staðnæmdist fyrir dyr
um úti og lagði við hlustirnar, en
heyrði ekkert. Læsing var fremur
fornleg og honum veittist ekki
erfitt að komast inn.
Honum fannst herbergið fremur
fátæklegt miðað við nútíma kröf-
ur, en hann mat lítils barokskreyt
ingu og skjaldarmerki. Hann hug-
leiddi það sem vikadrengurinn
hafði sagt um fjandskap milli ætta
þeirra, sem báru nafnið Bellaria —
og Apollio greifa. Þessar upplýsing
ar virust varpa annarlegri ljósi á
nærveru Bruno Bellaria í gistihúsi
Apollio — á það sem gerzt hafði í
húsi greifans í Genf. Durell vissi,
að blóðhefndir áttu sér enn stað á
Suður-ltalíu, og hann hefði gjarn
an viljað spyrja drenginn nánar
um þetta. Greinilegt var, að Bruno
hafði ekki verið í þjónustu greifans.
Kannski þarf ekkert að hugsa um
greifann, hugsaði Durell, en um
greifafrúna er öðru máli að gegna.
Hann fann ekkert, sem máli
skipti £ herberginu. Hann var að
hugleiða að b£ða, en hann varð að
nota tfmann til svo margs, sökum
þess að Talbot lék enn lausum
hala — og svo var Pecek — að
hann ákvað að bfða ekki. Enn hafði
hann ekki hugmynd um hvar Dwan
málverkin voru niður komin.
Hann fór niður og fékk sér leigu
bfl til næsta safns og kynnti sér
£ höfuðatriðum sögu Apolliættarinn
ar. En það var ekki mikið á þessu
að græða f rejmdinni. Hann var tal
inn hlédrægur, einbúi — og það
voru aðeins tvær lfnur um það, að
hann hefði ge’ngið að eiga banda-
rfska konu. Hann fór einnig í rit-
stjórnarskrifstofur og gluggaði þar
í gögn. Þar var vikið óljóst að ein-
hveriu sem greifinn var við riðinn
á styrjaldartímanum. Þar var ein-
hver hulinn harmleikur á bak við.
— í dagblaðinu, sem kom út þá
um daginn, var ekkert um Tuvana-
fan prins og málverkin horfnu. En
dálftil frétt vakti mikla athygli
hans. Deirdre Padgett var f Napoli.
Og hún bjó einnig í Sentissi-gisti-
húsinu.
Hann hafði ekki séð hana síðan
fyrir fimm mánuðum. Hann sá fyrir
hugskotssjónum sínum alvarlegu,
gráu augun hennar yndislegt andlit j
hennar. Ilann hafði reynt að gleyma j
henni, hverfa úr Iffi hennar, vegna j
þess að hann gat ekki lifað lífi, j
þar sem öldur tilfinninganna risu j
hátt, og það hlutu þær jafnan að :
gera, ef þau ættu samleið. Og hann ;
vildi ekki tefla henni f neina hættu. j
i Hann elskaði hana og hann hafði j
verið elskhugi hennar. Hann vildi ■
ekki láta fiandm. sfna fá tækif. til
þess að hefna sfn á honum, þannig
að það bitnaði á henni.
Hún var tízku-fréttaritari við blað
f Washington og kom pft til Evr-
ópu. Og þegar þau hittust reyndu
þau bara að njóta þess að vera sam
an þær stundir, sem það var hægt,
og sætta sig við það, að þetta var
alltaf eins og þau hittust til þess að
skilja aftur.
Og nú var hún sem sagt þarna f
Napoli til þess að skrifa um ein-
hverja tfzkusýningu tengda „ftalska
kvikmyndaheiminum". Og honum
fannst, eins og ástatt var, ekki
heppilegt, ef þau hittust. Honum
var fyrst í stað efst í hug, að láta
sem hann vissi ekki, að hún væri
þarna, — heilsa ekki upp á hana.
En hann þráði hana. Og hún vissi
allt um „fína fólkið", bæði í Evrópu
og vestan hafs. Hún hafði ekki á-
huga á masi og rógi, en f starfi
sínu gat hún ekki komizt hjá að
heyra sitt af hverju.
Hann ákvað að hringja til gisti-
hússins og spyrja um hana. Honum
var svarað þegar:
— Signorina Padgett. Andartak.
Hin hljómmikla rödd Deirdre virt
ist bera því vitni, að hún væri
dálítið syfjuð, en hann naut þess
að heyra rödd hennar.
— Halló, Dee, sagði hann. Það
er Sam.
Hún svaraði ekki strax, en þegar
hún gerði það var mál hennar sem
hvísl:
— Sam, ert það þú?
— Það vil ég meina.
— í Napoli?
— Já, ég sá nafn þitt f blaðinu.
Og ég bý líka f Sentissi-gistihúsinu.
— Ég hélt, að þú værir í Bang-
kok. Þú ert í raun og veru hér?
— Já.
Rödd hennar fékk allt f einu ann
an hljóm.
— En ekki til að hitta mig.
— í og með. Gerir það nokkurn
mun?
— Það gerir alltaf mun, vinur
minn. Hve lengi verðurðu í Napoli,
ef ég má spyrja — ef ég má spyrja
nokkurs?
— 1 mesta lagi 3 daga.
— Ég slæ öllu á frest. Sam,
þarna sérðu að ég hefi enga sóma
tilfinningu. Ég bfð hérna eftir þér.
Flýttu þér — eins og þú eigir lífið
að leysa.
— Ég kem eins fljótt og ég get
.... Dee, þekkir þú Apollio greifa
frú?
— Ó.
Ekkert sagt frekara.
— Þekkirðu hana?, spurði hann
aftur.
— Ég hefi hitt hana.
Röddin' var orðin kuldalegri.
— Er hún f Napoli núna?
— Montecapolli, í grennd við
Sorrento. Maður hennar á skraut-
hýsi þar, höll f Isola Filibano —
mjög skrautlega. Og skrauthýsi í
Sviss.
— Mér er um þetta kunnugt. Get
urðu kynnt mig . . .
— Ég get það, en ég vil það
ekki. Mér geðjast ekki að henni.
— Hvers vegna ekki?
— Ég hélt, að þú hefðir hringt,
Sam, vegna þess, að þig langaði til
þes að hitta mig.
— Vitanlega hringdi, ég þess
vegna ,en ég þarf líka á hjálp þinni
að halda ,og ég hefi ekki mikinn
tfma. Getum við ekki talað um það,
þegar við hittumst
— Það er tilviljun, en við ætlum
öll til Isola Filibano þar sem á að
taka nokkrar myndir á morgun
snemma. Það er heill hópur kvik
myndaleikara og leikstjóra, sér-
vitringa eins og Lugi Petrelli, Dom
Angelo hin fræga og vel vaxna
Gina Cantani.
— Ég hélt, að það væri ekki
hægt að fara til Filibano án leyfis
Apollio greifa. Á hann ekki alla
eyna?
— Ekki alla. í öngþveitinu eftir
styrjöldina, þegar þeir hengdu
Mussolini og allt hitt gerðist var
einhver skiki seldur þeim Patrelli
og Dom Angelo. Þeir byggðu þar
nokkur einbýlishús, sem þeir sfðan
seldu góðum vinum. Þeir eiga allt
af f erjum við Apollio. Hann hefir
reynt allt sem hugazt getur til
þess að flæma þá frá eynni, en
hann er ekki sérlega vinsæll eftir
styrjöldina. Menn eru fljótir til að
gleyma í þessum hluta Italfu. Apoll
io hefir byggt háa múra og hefir
verðhunda hvarvetna. Hann hefir
fengið fiskimennina í þorpinu til
þess að hafa skipti við aðra. En
Dom Angelos og PatrelU eru þrá-
ir. Þeir hafa þraukað.
- Það gerðist þá eitthvað sögu
legt varðandi Apollio á stríðstfm
anum.
— Ekkert var eðlilegra en að
hann væri á bandi stjómarinnar,
en á eynni var and-fascistisk bar-
áttuhreyfing og forustumennimir
voru af Bellaria-ættinni, sem eitt
sinn var voldug aðalsætt. Það lít
!
^wwwvwwwwvwy
VÍSIR
ÁSKRIFENDAÞJÓNUSTA
Áskriftar-
Kvartana-
simmn er
11660
virka daga kl. 9-19 nema
laugardaga kl. 9-13.
/NAAA^AAAAA^AA/WW^
VÍSIR
flytur daglega m. a.:
- nýjustu fréttir 1 mðH og
myndum
■ sérstakv efni fyrir unga
fólkit
■ íþróttafréttir
■ myndsjá
■ rabb uixi mannlífiö, séð
I spegilbroti
- bréf frö lesendum
- stjömuspá
■ myndasögur
■ framhaldssögu
■ þjóðmálafréttir
■ dagbók
og greinar
VÍSIR

Við erum glaðir, Tarzan, því þú hefur
sýnt okkur hvernig við getum fengið ný
„matimati" tré þegar gamla tréð deyr, svo
við fáum sterka meðalið áfram.
Nú spyr ég þig mikillar spurningar. Hvers
vegna viltu ekki búa hér hjá okkur f langan
langan tíma?
Tarzan. Vondir tímar og vopdir menn
koma hingað til Afríku. Þegar þú særist
næst verður þú Iangt f burtu og deyrð
kannski.
er ódýrasta dagblaðlð
til fastra kaupenda.
— áskriftarsími f
Reykjavík er:
11661
AKRANES
Afgreiðslu VISIS ð Akranesi
annast Ingvar Gunnarsson.
sími 1753
- Aígreiðslar skráir nýja
kaupendur og þangað
ber a.“ snúa sér, et um
kvartanir er að ræða
AKUREYRI
Afgre'ðsiu VISIS á Akureyri1
anna*'t Jóhann Egilsson,
sfmi 11840
- Argreiöslan skrálr nýja
kaupendur og þangað
ber at snúa sér, ef um J
kvartnir er að raaða.
\