Vísir - 09.10.1965, Blaðsíða 15

V í S IR . Laugardagur 9. október 1965.
2
15
15.
„Ekkert", sagði ég. „Hvernig
gengur ykkur?“
„Engin fingraför á neinu, sem
var í vösum Clandons, nema hans
sjálfs, auðvitað. Ekkert, sem máli
skiptir innan dyra, en Wylie hefur
fundið Bedfordinn — eða réttara
sagt, hann hefur fundið Bedford.
Henry nokkur i Alfringham til-
kynnti að Bedford sendiferðabíl
hefði verið stolið frá stöð sinni
— hann á þrjá slíka — og það er
um klukkustund síðan bíllinn
fannst í Hailemskóginum. Sendi
menn mína þangað að leita að
fingraförum“.
„Það er ekki verra að eyða tíma
í það en hvað annað“, varð mér
að orði.
„Kannski. Þú þekkir til þarna í
skóginum?"
„Hefði haldið það. Raunar er
þar ekki lengur um neinn skóg að
ræða. Stöku tré í húsagarði. Góð-
borgarahverfi, mundi ég segja. Haf
ið þið athugað þennan Henry?“
„Já, hann er einn af þessum góð-
borgurum. Öldrykkiubróðir Wylie
lögreglustjóra, hvað hefur hann yf-
ir allan grun“
„Beizkur?" sagði ég og virti fyrir
mér ljósmyndirnar af fingraförun-
um. „Snilldarvinna. Það væri gam-
an að vita hvort fundizt hafa á
stálhurðinni fingraför nokkurs
þess starfsmanns, sem býr nálægt
þar, sem bíllinn fannst?"
Hann blimskakkaði á mig aug-
unum. „Þú heldur að þetta sé svo
einfalt?"
„Þvf ekki það. Er það ekki nokk-
urn veginn það sama, að skilja
bílinn eftir fyrir utan dyrnar hjá
einhverjum af starfsmönnunum í
aðairannsóknarstofunni, og að
bregða snörunni um háls honum?“
„Nema maður sjái í gegnum
það. Chessingham — þekkirðu
hann?“ 1
„Efnafræðingur. Ég þekki hann“.
„Gætirðu grunað hann?“
„í máli sem þessu, gæti ég grun-
að sjálfan Sánkti Pétur, en ég
þori að veðja um það mánaðar-
launum mínum, að sá náungi kem-
ur ekki til greina“.
„Það mundi ég ekki gera. Við
sjáum til“.
„Hafið þið fundið þama fingra-
för Weybridge eða Cliveden?"
spurði ég.
„Hve mörg fingraför hefur ykk-
ur tekizt að þekkja, af þeim sem
vom á hurðinni?" spurði ég.
„Þrettán af fimmtán“.
Ég hugsaði mig um andartak.
„Þrettán, það mundi láta nærri.
Þið hafið auðvitað tekið fingraför
þeirra Weybridge og Cliveden til
samanburðar?“
Hardanger starði á mig. „Ég
held að þú sért ekki með öllum
mjalla“.
Ég starði á móti. „Á meðan ein-
hver náungi leikur lausum hala
með djöflaveiruna f buxnavasan-
um höfum við varla efni á tillits-
semi, Hardanger. Við megum ekki
undanskilja neinn grun. Engan“.
Hann hvessti á mig augun, en ég
lét sem. .ég sæi það ekki. „Xarð-
andi þessi tvenn fingraför, sem
ykkur hefur ekki tekizt að þekkja".
„Við tökum fingraför af hverjum
manni í Mordon, þangað til við
finnum þessa tvo“, sagði hann
illskulega.
„Þið þurfið þess varla“, sagði
ég. „Ég geri ráð fyrir að eigend-
ur þeirra séu þeir Bryson og
Chipperfield. Ég þekki þá báða“.
„Hvað ertu að fara?“
„Þeir eru ráðsmenn á býlinu að
Alfringham — en þar eru alin upp
þau dýr, sem hér eru notuð til
tilrauna. Venjulega koma þeir hing
að á viku fresti með ný dýr —
dánartala tilraunadýranna er nefni
lega allhá. Þeir komu hingað í
gær. Ég sá það í dagbókinni. Og
þeir fara sjálfir með dýrin inn í
geymsluna í aðalrannsóknarstof-
unni“.
„Þú segist þekkja þá. Hvemig
menn eru það?“
„Þeir eru báðir ungir menn. Dug-
legir og mjög áreiðanlegir. Eiga
heima í litlum íbúðarhúsum á býl-
inu, kvæntir mjög aðlaðandi kon-
um; önnur hjónin eiga dreng, hin
stúlku, bæði börnin á sjötta ári.
Hvorugur þeirra líklegur til að vera
viðriðnir mál sem þetta“.
„Þorirðu að ábyrgjast þá?“
„Mundu hvað ég sagði um
Sánkti Pétur. Ég tek ekki ábyrgð
á neinum. Það verður að athuga
þá eins og aðra. Það er velkomið
að ég fari. Ég stend betur að vígi
að því leyti til, að ég þekki þá“.
Hardanger hvessti enn á mig aug
un. „Viltu að Martin komi með
þér?“ spurði hann.
„Ég held að þú megir treysta
mér“, svaraði ég. Mér duldist ekki
tortryggnin I uppástungu hans, en
kunni stjórn á mér, þegar ég vildi
það við hafa.
„Þá látum við það gott heita“.
Hardanger átti það til að vera
beinlínis ókurteis, að mér fannst.
„Þú skýrir frá öllu, sem þú kannt
að verða vísari. Ég skal sjá um bíl
handa þér“.
„Þess þarf ekki. Ég hef tekið
bíl á leigu“.
Hann virtist dálítið undrandi. —
„Það var óþarfi. Það er nóg hérna
af lögreglubílum, sem við höfum
til umráða. Þú veizt það“.
„Ég er óbreyttur borgari eins og
stendur, og kýs að haga mér sam-
kvæmt því“.
Bíllinn beið við hliðið. Eins og
flestir bílar frá bílaleigum var
hann í rauninni eldri en árgerðin
benti til. En hann var að minnsta
kosti í ökufæru ástandi, og tók
ómakið af fótum mínum. Ég var
því fegnastur að þurfa ekki að láta
þá bera mig. Mig verkjaði sáran
í vinstri fótinn eins og alltaf, þeg-
ar ég hafði verið eitthvað á gangi
að ráði. Tveir frægir skurðlæknar
í London höfðu hvað eftir annað
bent mér á hvað það yrði þægi-
legra fyrir mig, ef ég léti taka af
mér vinstri fótinn; sóru og sárt
við lögðu, að ég gæti fengið gervi-
fót, sem óþekkjanlegur yrði frá eðli
legum fæti og kæmi að sömu not-
um, auk þess sem ég finndi ekki
til í honum. En þetta var nú einu
sinni minn fótur en ekki þeirra,
og ég var staðráðinn í að notast
við hann meðan ég gæti.
Ég ók -.sem .til Alfriijgham,
ræddi við forstjóra samkomuhúss-
ins þar í fullar fimm mínútur og
það var komið rökkur, þegar ég
kom heim á býlið. Ég ók inn í gegn
um hliðið, stöðvaði bílinn fyrir ut-
an annað af litlu íbúðarhúsunum,
steig út og hringdi dyrabjöllunni.
Þegar ég hafði hringt þrívegis ár-
angurslaust, gafst ég upp og ók
yfir að hinu húsinu. Þar skein ljós
úr gluggunum, svo að líklegt var
að þgr yrði svarað, enda hafði ég
ekki hringt nema einu sinni, þegar
dymar opnuðust.
„Bryson", sagði ég. „Hvernig
líður yður? Mér þykir leitt að gera
yður ónæði, en því miður kemst
ég ekki hjá því‘.
„Cavell". Þrátt fyrir óminn af
samtalinu inni fyrir var undrunin
í rödd hans auðheyrð. „Ekki átti ég
von á að sjá yður; hélt að þér hefð
uð yfirgefið garðana í Gröf fyrir
fullt og allt. Hvernig líður yður,
herra minn?“
„Mig langar til að tala svolítið
við yður. Þurfti raunar að tala við
Chippenfield líka, en hann er vfst
ekki heima“.
„Hann er staddur hérna. Með
frúna. Við höfum þá venju að heim
sækja hvor annan á víxl á laugar-
dagskvöldum og tökum konurnar
með okkur“. Hann hikaði örlítið,
öldungis eins og ég mundi hafa
gert, ef einhver hefði komið fyrir-
varalaust í heimsókn til mín, þeg-
ar ég var að skemmta mér með
kunningjum mínum. „Það er okk-
ur ánægja að þér skulið bætast í
hópinn, herra minn“, varð honum
að orði.
„Ég skal ekki tefja ykkur nema
í nokkrar mfnútur", sagði ég og
hélt með honum inn f dagstofuna.
Þar brann eldur í arni ,og •' nánd
við hann sátu konumar báðar og
Chipperfield við lítið borð með
flöskum og glösum, Andrúmsloftið
var vingjarnlegt og þægilegt.
Þau stóðu á fætur, þegar Brys-
on lokaði hurðinni á eftir okkur.
Chipperfield var maður hár vexti
og grannur, Ijóshærður og alger
andstaða Bryson, sem var íágvax-
inn þrekinn og dökkhærður. Hins
vegar voru konur þeirra mjög á-
þekkar — lágvaxnar og fíngerðar
með dökkbrún augu, sem ekki
þurfti að koma neinum á óvart,
sem vissi að þær voru systur.
Þegar venjulegum hæverskus'ð-
um var fullnægt og ég hafði þegið
sæti og þekkzt að fá mér staup
með þeim, mælti Bryson; „Hvað
get ég annars gert fyrir yður, herra
Cavell?“
„Við erum að glíma við ráð-
gátuna varðandi dr. Baxter“ sagði
ég, „og kannski getið þér orðið
okkur þar að liði, þó að ég viti
það ekki“.
„Dr. Baxter? 1 aðalrannsóknar-
stofunni?" Honum varð litið á mág
sinn. „Við Ted hittum hann í gær
og spjölluðum við hann. Það hef-
ur vonandi ekkert komið fyrir
hann?“
„Hann var myrtur í nótt er
leið“, svaraði ég.
Frú Bryson greip hönduin fyrir
munn sér til að kæfa ópið, en
systir hennar hvíslaði lágt: „Nei,
nei...“ En ég veitti þeim lit'i at-
hygli, heldur hafði augun á þeim
mágum, og það þurfti ekki þjálf-
aðarí leynilögreglumánn til að sjá
hve. mjög þeim kom fréttin á óvart,
báðum tveim.
„Hann var myrtur skömmi fyrir
miðnættið", mælti ég enn. „Inni í
aðalrannsóknarstofunni. Það var
einhver, sem hellti yfir hann ban-
vænum sýklum, og hann hlýtur að
hafa dáið samstundis, en með sár-
um kvölum eigi að síður. Sá hinn
sami hefur síðan komið að Ciandon
úti fyrir rannsóknarstofunni óg
myrt hann líka — á blásýru“.
Kona Bryson reis úr sæti sínu,
náföl í andliti. Systir hennar reis
einnig á fætur og studdi hana út
úr stofunni. Andartaki síðar heyrði
ég uppsölur inni í snyrtiherberginu.
„Dr. Baxter og Clandon - báðir
dauðir?“ Bryson var nærri þvi eins
fölur í andliti og kona hans. „Ég
get ekki trúað þessu“. Ég virti
hann enn fyrir mér; það leyndi sér
ekki að hann trúði því betur en
hann lét. Hann hlustaði á hljóðið,
sem barst innan úr snyrtihevberg-
inu og mælti svo, eins reiðilega og
honum var unnt eins og ham var
á sig kominn; „Þér hefðuð getað
sagt okkur þetta einslega, herra
Cavell. Án þess að konurnar hayrðu
til, á ég við“.

T
A
U
l
A
U
^..5UT THgy AK.E SEING WELu TAKEN CARE
OP AT TAStZANTOWK— THEY WILL ALL 3E vt
vSACít S00M-AN7 \N GOOP HEALTH
«Lai«acBitt^X#^;í,!7TAK.E A LOOIL AT THEtí
rEOf.E HEgE...THE> A
iLE PyiNG NO i
IS HEL71NS.... J
3ECAUSE yöí/,TAKZAN,HAVE
CAUSE7 My UA3ECILIC SON
AN7 SOVvE STUPI7 PE07LE
JO LEAVE MY TKÍ5E - Esg
M. AN7 P/SAF’PEAg'/Jm
\you ueu
I MAK£
BUTU W£U
'WHY HAVE
YOU HA7 ME
CAZTUKEt;
CHIEF UMTALI1
..NOWCOMES
THE TROU3LE-
_ MAK.E&!..
Hvers vegna léztu handtaka mig Umtali
höfðingi? Vegna þess að þú Tarzan hefur
valdið að fávitinn sonur minn og nokkrir
En það verður séð vel um þau í Tarzan-
borg og þau koma aftur í fullrj heilsu.
Horfðu á fólkið hérna það liggur fyrir dauð
Þú lýgur, ég lækna Butu. Nú kemur vandr
æðagemlingurinn.
heimskingjar yfirgefa ættflokkinn og hverfa. anum og enginn hjálpar.
auglýsing í
VISI
kemur v'iba við
VISIR
er
auglýsingablað
almennings
auglýsingamóttaka
er sem hér segir:
smáauglýs-
i n g a r herist fyrir
kl. 18 daginn
áður en þær eiga að
birtast, nema í
mánudagsblöð fyrir
kl. 9.30 sama dag.
s t æ r r i
auglýsingar
berist fyrir kl. 10
sama dag og þær
eiga að birtast.
AUGLÝSINGA-
STOFA VISIS
INGÓLFSSTRÆTI 3
SIMI 1-16-60
VÍSIR
ASKRIFENDAÞJÓNUSTA
Áskriftar-
Kvartana-
siminn er
11661
virka daga kl. 9-13 nema
laugardaga kl. 9-13.
AUGLÝSING
í visi
eykur viðskiptin