Vísir - 18.12.1965, Síða 15

75
r r 51K . i^augaraagur rs# aesemoer isn>o.
HHHHBBOnBBHHHBHBBnSKB
Hvað varð af
Eftir
Louis Bromfield
-x
• •
Onnu Bolton?
— Ég býst við, að ég geti þegið
yðar góða boð, sagði hún hægt og
á þann hátt, að hún vildi ekki að
ég yrði þess var, að henni væri
nein ákefð í huga. Frú Bolton er £
Cannes, eins og stendur — og býst
ekki við mér.
Við bundum þetta þvf fastmæl
um. Og okkur kom saman um að
neyta miðdegisverðar í lítilli veit
ingastofu við höfnina, þar sem
ekki var líklegt, að neitt fólk, sem
við þekktum, mvndi reka inn nef-
ið.
í öllu og allar dyr stóðu henni l
opnar, hún var ekki lengur að-
eins hin vellríka Vesturheims-
kona, sem vakti forvitni manna,
hún var „ein af oss“ í hópi fólks
í þessom heimi, sem vissi að
seinnstn forvöð voru, að geta
notlð þessa lífs. Hún henti sér
út f bringiðuna, því að hún vissi
eins og aðrir þarna, að nú varð
að hatfa hraðan á.
Svovarþað sfðdegi nokkurt, að
ég sat í brekkunni fýrir framan
Spflavltið og virti fyrir mér litlu
höfnina þar fyrir neðan. Ungfrú
Godwin kom allt í einu gangandi í
áttina til mín og settist næst mér.
Hún virtist þreytt og hafa elzt
miklu meira en búast mátti við
þann tfma, sem liðinn var frá því
við hittumst sfðast. Við sátum
langa stund án þess að orð kæmi
yfir okkar varir. Ég dreypti á
glasi við og við, reykti, horfði ým
ist út á höfnina eða laumaðist til
þess að líta á ungfrú Godwin, en
hún horfði beint út á Miðjarðar
haf og var sem hún sæi ekki
neitt en fagur var og skarpur svip
ur hennar er ég horfði á hana
frá hlið. Hún var eins og áður
klædd nokkuð á gamla tímans vísu
f grárri silkidragt með lítinn, svart
an hartt á höfði.
Er norkkur stund var liðin fór
faaatai nrfn vaxandi og loks gat
ég á jnér setið lengur sneri
mér að henni og sagði:
— Ég bið yður afsökunar, en
má>ég ékki kynna mig? Ég heiti
Da«a Sorrefll. Ég er blaðamaður
að atvinmL Fundum okkar bar
annars saman andartak í Lundún
umáýnnnn það bfl tvehnur árum.
Það var engu Mkara en að henni
brygðL Hön horfði á mig og svipur
hermar bar nokkurri grunsemd
vitni og jafnvel andúð, en mér til
nokkurrar furðu sagði hún:
— Já, ég man eftir yður. Það
gleður mig að kynnast yður.
Andartak hélt ég að þeirri hugs
im hefði skotið upp kollinum hjá
henni, að ég ætlaði að biðja hana
að gera mér einhvem greiða. Það
var raunar eðlilegt að hún, ráðu
nautur, vinur og félagi Önnu væri
vel á verði — því að hún gæti
alltaf búizt við, að einhver reyndi
að ná til hennar með hennar milli
göngu emhver, sem ætlaði að hafa
fé út úr henni, komast f boð til
hermar, eða fá einhverja aðra að-
stoð.
Eftir andartaks þögn spurði ég:
— Verðið þér lengi í Monte Carlo?
— Aðeins tvo daga til viðbót
ar. Við förum til Biarritz. Og þar
verðum við til septemberloka. Frú
Bolton leigði þar hús Jean Patou,
sem þér vafalaust hafið heyrt
nefndan. Hann er eigandi þess.
— Já, ég kannast við hann —
Frú Bolton er við góða heilsu,
vona ég?
— Já, við ágæta líkamlega heilsu.
Það fór vitanlega ekki fram hjá
mér, að í þessu var einhver dulin
17.
merking, eða öllu heldur, að hún
vildi gefa mér í skyn, að þrátt fyrir
líkamlega vellíðan væri eitthvað
að. Svo reis hún upp til hálfs,
sneri stól sínum þannig, að hún
gat setið og horft beint framan f
mig, og sagði:
— Mér finnst einhvem veginn,
herra Sorrel, að við séum bæði að
forðast kjama þess, sem við vildum
gjaman ræða.
— Ef til vill. En hvers vegna,
hafið þér orð á þessu?
Hún brosti, dálítið kuldalega, pg
sagði svo:
— Ég hygg, að þér vilduð gjarn
an spyrja mig einhvers varðandi
frú Bolton — og sannast að segja
vildi ég gjaman spyrja yður spurn
inga hana varðandi. Nú megið þér
ekki ætla, að það stafi af forvitni,
eða vegna þess ég óski vitneskju
sem ég gæti notað mér í hag. Því
fer fjarri, svo fjarri, að hið gagn
stæða er sannleikanum samkvæmt.
Ég get annars gjarnan sagt yður,
að veizlukvöldið f Lundúnum
beindi hún athygli minni að yður
með þvf að segja: Ungfrú Godwin,
veitið athygli manninum, sem stend
ur þama f gættinni. Eitt sinn þekkt
umst við vel. Hann hefur unnið
sér talsvert álit . . . Eftir á, þegar
ég spurði um yður, var ég búin að
átta mig á þvf, að þér voruð Times
fréttaritarinn með þessu nafni. En
ég hafði ekkert frekar upp úr
henni. Þá fannst mér einkennilegt
að hún skyldi beina athygli minni
að yður, án þess svo að vilja gera
neitt nánari grein fyrir þessu. Og
ég get líka sagt yður, að þegar
ég kom hingað áðan, og sá yður
álengdar, hugsaði ég sem svo með
sjálfri mér: Fundum mínum og
þessa manns hefir einhvern tíma
borið saman — einhvers staðar. Og
svo mundi ég það allt í einu, hvar
ég sá yður, og hver þér eruð. Og
f þokkabót get ég játað, að ég kom
hingað af ásetningi og settist ná-
lægt yður, í von um — að vissu
levti — að geta tælt yður.
Og hún hló eins og herrni væri
skemmt af tilhugsuninni, að mæla
svo léttúðlega, gömul og virðuleg
konan.
— Mér þykir vænt um að heyra
þetta.
Og svo þagnaði ég andartak og
bætti við:
—Mér þótti einu sinni mjög
vænt um Önnu.
— Einu sinni? Fyrir langa löngu?
— Við vorum þá 17—18 ára.
Það var auðséð á svip hennar,
að hún gladdist við að heyra þetta.
Hún leit snöggt á mig:
—Þá getið þér hjálpað mér,
sagði hún og bætti svo við:
— Og vita megið þér, að ég hefi
mínar ástæður til þess að mæla
svo.
Mér datt allt í einu í hug, að
ekki væri heppilegt að ræða þetta
frekar þama, og sagði:
.— Það vill ekki svo til, að þér
hafið engum skyldum að gegna f
kvöld. Ef þér eruð lausar og liðug
ar gætuð þér neytt miðd^gisyqrð
ar méð mér. Ég er bára áð sladþ--
ast hvort eð er . . V
Þegar þangað var komið og við
sátum yfir glasi áður en maturinn
var á borð borinn, sagði hún:
— Þér megið vita, að mér þykir
mjög vænt um frú Bolton. Og við
höfum orðið samferða nógu lengi
til þess, að ég þekki hana orðið
mjög vel. Ég held, að ég geti sagt,
að við séum góðar vinkonur, en nú
el ég áhyggjur hennar vegna. Mig
langar til þess að hjálpa henni, en
ég veit ekki hvernig ég get það.
í rauninni veit ég ekkert um hana,
fortíð hennar. Vinir, vinkonur, trúa
vanalega hvort öðru fyrir ýmsu
sem smám saman fellur kannski
saman, og heilleg mynd blasir við.
Eða þá að þeir segi eitthvað f ó-
gáti, sem maður getur dregið á-
lyktanir af, en ég hef aldrei orðið
neins vísari frá henni. Það er eins
og hún hafði fæðzt daginn sem við
kynntumst. Ég veit þannig ekkert,
nema að hún var óhamingjusöm,
vansæl, alla ævina þar til við kynnt
umst. Og hún er aftur orðin van-
sæl.
Ég sagði henni, að mér væri
gleðiefni, ef ég gæti orðið að ein
hverju Iiði. Við drukkum annað
glas til. Ég var dálítið hissa á því,
að hún skyldi þiggja í glasið aftur,
en lfklega hefir hún þurft að fá
í það aftur, til þess að auðyeldara
væri að tala um þetta.
Jólagjafir fyrir
frímerkjasafnara
Lindner albúm fyrir Island.
Stender albúm fyrir ísland.
Albúm fyrir fyrstadagsumslög.
Innstungubækur yfir 40 tegundir.
Stækkunargler með ljósi.
Albúm fyrir myntsafnara.
Frímerkja handbókin.
frímerkjamiðstöðin!
Týsgötu 1 . Sími 2-11-70
Kjóllinn
AUGLÝSIR:
Síðdegiskjólar
Síð og stutt pils
Kvöldpeysur
Kvöldblússur
Danskar langerma
blússur fyrir
unglingsstúlkur
Peysusett
Peysujakkar
Heilar peysur
Morgunsloppar
Skinnhanzkar
THESE AMIAVAIS AKE FRISHTENE7
AN7 CCHrUSE7,IT0v 5y THE
STOZW AN7 ITS AFTEKttATH... ]
JHEY WILU EITHER 7K0WN 0Zj L
Sr STARVE! ITi^----------- /
TARZAN,
WHAT ARE
YOU 70INS?
Tarzan hvað ertu að gera? Dýrin eru rugluð og hrædd vegna óveð- Allt sem við getum gert er að hjálpa
ursins og eftir fylgju þess. Annað hvort nokkrum þeirra veikburðari.
drukkna þau eða svelta til bana.
svartir, brúnir,
fóðraðir, ófóðraðir
Slæður o. m. fl.
Kjóllinn
Þingholtsstræti 3
Sími 11987

85