Vísir - 01.03.1966, Blaðsíða 2

;V* '
'M'M

'■ *v\ \

SíÐAN
Númer tvö og þrjú
/^nnur £ rööinni leikkvenn-
anna tíu á EvrópumarkaÖ-
inum er Susannah York.
Unga stúlkan £ sólstólnum
kallar sjálfa sig „bitnikkinn,
sem búiö er að sápuþvo". Hún
gengur á háhæluðum skóm, þeg
ar hún er „öll £ rusli“, og lang
ar til þess aö hafa „háleitar
hugsanir". En Susannah York
frá Bretlandi hefur að geyma
hæfileika, sem eru miklu meiri
en búast má við eftir aldri henn
ar, sem er aðeins 23 ár. Hún
getur leikið hægláta ungmey —
hún var hin eina og sanna ást
Albert Finneys i Tom Jones og
getur gert sér upp krampa-
kennd viðbrögð fómarlambs
taugaveiklunar, eins og hún
gerði í Freud. Utan sviðsins læt
ur hún hverjum degi nægja
sfna þjáningu en hefur miklar
áhyggjur út af hinni sönnu
„vemd sinni“. „Ég hef enga
löngun til þess að vera ein þess
ara glæsilegu ömggu ungu
kvenna segir hún. —
„Ég er ekki £ þessu til þess að
vinna mér inn peninga eða ööl
ast frægð. Að leika er fyrir mig
eins konar flótti". Nú begar
hún getur lagt á flótta reglu-
lega, hefur hún einnig áhyggjur
af þvf hversu reikul i ráði hún
er. „Að læra og þroskast. Það
eykur tilfinninguna að ég sé á
lífi“.
Sú þriðja er Elga Anderson.
Elga Anderson 27 ára gömul
er ein £ hópi hinnar nýju kyn-
slóðar Þýzkalands af „Wunder-
frauen", sem nú em að festa
sig f sessi beztu leikkvenna Evr
ópu með útliti sinu og staðfestu
að ná takmarkinu.
Árið 1957 fór Elga frá heima->p|
bæ sínum Dortmund með vott-
orð þýðanda og fór til Parísar
þar sem hún vann sem bama- jw
pía og hundagæzlumaöur þang |j
að til að hún mætti ljósmynd-
ara af tilviljun, sem hafði það í
bomban hættulega, en eftir 15 aðeins í þeim kvikmyndum,
kvikmyndir er hún dauðleið á sem ég trúi á — vegna rétts
þvi. „Ég hef efni á þvf núna kvikmyndastjómanda, fyrir
að velja úr, hér eftir leik ég söguþráðinn og fyrir mig“.
Susannah York
för meö sér að hún fékk starf
Ný viðhorf
TVú hafa öll rök í sjónvarpsmál
’ inu snúizt við, á einni nóttu,
svo að segja. Fyrst vom það
spillandi áhrif á þjóðlífið, sem
sjónvarpsandstæðingar færðu
fram sem rök gegn því . . .
en þá var það bara þetta, aö
með þvf slógu þeir það vopn
úr hendi sér á öðrum vígvangi,
að þjóðlífið væri orðið svo spillt
að það gæti ekki spilltara orð-
ið . . . og loks gerðu fárráða-
menn hins óbyrjaða innlenda
sjónvarps þeim það fótabragð,
að fara að semja um kaup á
allri spillingunni til inndælingar
í þjóðina undir islenzka gæða-
smjörsmerkinu . . og í bili var
ekki annað sýna en að „sex-
mengin“ — samanber sex-
tiumenningamir og sexhundruö
menningamir — yrðu að fara
að semja mótmæli gegn hinu
óboma .innlenda sjónvarpi líka
. . . . Og nú voru góö ráð dýr,
en sumir segja reyndar aö þaö
dýrasta verði alltaf ódýrast,
þegar til lengdar lætur, og
sennilega hefur það veriö í
trausti á þá hagfræði, þegar
einn af skeleggustu „lbúum“
sexmengjanna tók sig til og
sneri kápu sinni í hring, svo
snarlega, að vart mátti auga á
festa ... nú er þaö ekki lengur
spillingin, blessaður vertu, ekki í
sjálfu sér, heldur sú gerspilling,
sem þjóðinni stafar óbeint af því
að „þjófstela" í sjónvarpsloft-
net sín spillingunni — sem ekki
er lengur spilling, án þess við-
hlítandi gjald komi fyrir! Sem
sagt — ef reykvískir sjónvarps-
notendur gerðust skattþegnar
hersetunnar á flugvellinum, að
maöur tali nú ekki um ef „sex-
mengin" gerðust skatt-
heimtumenn þeirra — þá næði
þjóðin aftur reisn sinni, og vel
það. Að sjálfsögðu er þá líka
þjófnaöur frá bandarískum —
og öörum erlendum — að stela
gjaldskyldu efni í útvarpsloft-
net sín . . . en kannski kemur
þaö fram í næstu sjónvarps-
mótmælum, annars gæti maður
haldið að sexmengin teldu
það svo sem enga niðurlægingu
fyrir neinn aö liggja á skráar-
gati, vel aö merkja, ef maöur
legöi einungis eyraö að því, en
ekki augaö! Látum svo vera, að
það sé niðuriægjandi að þiggja
eitthvað ókeypis af útlending-
um . . . en hvernig er það þá
með alla námstyrkina, já, og
ýmislegt annað, sem viö höfum
þegiö og þiggjum, og sexmeng-
in hafa ekki enn þótzt sjá neitt
athugavert við . . .
sem Ijósmyndafyrirsæta. 1 átta>M
mánuði var hún ein þeirra ljós-j
myndafyrirsæta, sem bezt vorul
launaðar. Þá sá Otto Premingeri
ljósmynd af henni og réö hanal
í hlutverk Denise i kvikmynd-j
inni Bonjour Tristesse. Ljósaj
hárið og vel vaxinn líkaminn
fékk henni hlutverk sem kyn-
Elga Anderson
Kári skrifar:
■pila Fitzgerald komin til ís-
lands. Fyrir fáum árum
hefði slíkt verið nær óhugsandi,
en nú hefur það gerzt, að þessi
fræga svertingjasöngkona er
komin til landsins, hefur komið
fram á nokkrum tónleikum og
skemmt þar fjölda manns.
Þreytt söngkona
Söngkonan var þreytt, þegar
hún kom til landsins eftir erfitt
söngferðalag um Evrópu og var
ekki beint viðræðugóö við blaða
menn. Vonandi er ,að hún geti
hvílt sig eitthvað hér áður en
hún heldur ferðinni áfram.
Ekki sáust samt nein þreytu-
merki á henni, á tónleikunum
í Háskólabfói að sögn, og rödd-
in var hin sama og áður, mjög
tjáningarfull. Heyrzt hefur, að
söngkonan hafi kvartað undan
daufum undirtektum áheyr-
enra, ekki fundizt þeir taka
nógu vel undir sönginn með
lófaklappi og fagnaðarlátum,
en bæði er, að við íslendingar
erum óvanir að láta hughrif
okkar of berlega í ljósi, þó að
utanaðkomandi áhrifa gæti á
bítlahljómleikum, og hitt, aö
ekki var fullsetinn bekkurinn í
Háskólabíói á a. m. k. þrem tón
leikanna, sem ég veit af. Skilj-
anlegt er, að stemning skap-
ast ekki eins undir slíkum
kringumstæðum.
Of hátt miðaverð.
Bágt á ég með að trúa því,
að fólk hafi ekki almennt viljaö
fara til þess að sjá og heyra
í Ellu, annað eins tækifæri gefst
víst ekki í bráö. En þegar ég
heyrði um miðaverðið fór fyrir
mér eins og fleirum, að mér
blöskraði. Miðinn kostar 425
krónur og finnst flestum nóg
um.
Getur það verið orsökin til
þess að aðsóknin var ekki
meiri? Eða er Ella að dala i
áliti fólks?
Víðfrægir skemmtikraftar
vilja fá og fá mikið fyrir sinn
snúð og kannski er miðaverðið
því sízt af hátt. Þaö væri gam-
an að fá svar við þessum spurn
ingum.
En hvernig sem þessu er var
ið hafa þeir, sem fóru á tónleik
ana, almennt veriö ánægðir
með söng Ellu, og einnig hitt,
— að vera viðstaddir.