Vísir - 21.06.1966, Blaðsíða 11

I
SÍÐAN
Ascot'veöreiðamar eru einn
merkasti atburðurinn í „sam-
kvæmislífi‘‘ í Bretlandi í dag,
ekki síður en á dögum hennar
Elísu litlu Doolittle, öðru nafni
My Fair Lady. ÞangaS streymir
allt heldra fólk Bretlands, með
nafnbæturnar drottning, prins-
sessur, prinsar, hertogar, lá-
varðar og guð má vita hvað,
en eins og allir vita em Ascor-
veðreiðamar fyrst og fremst
samkoma, þar sem fólk kemur
tll að sýna sig og sjá aðra.
Það em ekki aðeins Bretar
sem heiðra veðhlaupahestana
með nærveru sinni, heldur kepp
ist heldra fólkið á meginlandinu
um að koma og taka þátt í
„sýningunni".
Þær báru ailar barðastóra hatta, Grace furstafrú, drottningarmóðir, Margrét prinsessa og EUsabet drottning. Viö hlið furstafrúarinnar
situr Rainer fursti en maðurinn á bak við kfldnn er Filippus prins.
á ASCOT-veðreiðum
Þegar blöðin fara að segja frá
Ascot-veðreiðunum fer lítiö fyr-
ir hvaða hestur hafi orðið fyrst-
ur í þessu eöa hinu hlaupinu
aðalatriöið er hvort þessi hefð-
arfrúin var í sama kjólnum og
Klæðnaður dömunnar stingur óneitanlega örlitið I stúf vSð klæðn-
að herrans.
í fyrra og hvemig hattar frúnna
og frökenanna vom.
Á Ascot-veðreiðunum i ár,
sem nú em nýafstaðnar var það
forsíðufrétt blaða að drottning-
armóðirin, drottningin, Margrét
prinsessa, Grace furstafrú og
Benedikta Danaprinsessa bám
allar hatta með líku lagi, barða-
stóra hatta. Einn var skreytt-
ur með slaufu, annar með blómi
og þar fram eftir götunum.
Þótt klæðnaður karlmann-
anna væri ekki mikið frábmgð-
inn þvl, sem undanfarið hefur
veriö, yfirleitt kjólföt og harð-
ir hattar, þá kom kvenfólkið
með svolitla tilbreytingu. þær
konur, sem ekki vom þáð þekkt
ar að það eitt nægöi fyrir þær
að sýna sig til að eftir þeim yrði
tekjð, notfærðu sér stuttu tízk-
una og op-tízkuna til þess að
vekja á sér athygli. Þegar þær
komu i fylgd með hermm sín-
um varð ekki hjá því komizt
að taka eftir þeim og þótti
mörgum broslegt að sjá herra-
mann meö kjól og hvitt við
hlið stúlku með pilsfaldinn uppi
á miðjum læram eða i siskræp-
óttum svart-hvítum kjól.
Op-tízka og úfiö hár — kjól-
föt, hvitur flibbi og harður
hattur.
Ekki einu sinni sýrb ...
Kári skrifar:
Nú fá laxveiðimennimir al-
deilis ómetanlegt tækifæri til
að sýna og sanna sportmennsk-
una, eins og hún getiir göfug-
ust orðið, iðkun íþróttarinnar
einungis fyrir iþróttina, án
minnstu vonar um arö eða á-
góða en aftur á móti í öruggri
vissu um talsverða fóm. Nú
gefst þeim sem sé óbrigðult
tækifæri til þess að greiða þrjú-
þúsund-kall fyrir aö mega
standa með stöngina á einhverj-
um árbakkanum, fremja þar
alla sína iþrótt og kannski setja
met í alls konar köstum, velja
flugur af fádæma fagkunnáttu
— vitandi fyrirfram að allt
komi fyrir ekki, hann gæti allt
eins dorgað í baðkerinu heima
hjá sér í von um að verða var.
Þó reynir vafalítið mest á hina
sönnu sportmennsku þegar
heim kemur, og þaö mundi
verða hlegið að manni, sem
minntist á þann stóra, eða færi
að koma með langa og óskiljan-
lega skýringu til afsökunar því,
að hann varð ekki einu sinni
var, heldur verður viðkomandi
að horfast i augu við þá stað-
reynd að orsökin sé ofur einföld
og allir viti hana — og ekki nóg
með það, heldur viti allir að
hann veit, að þeir vita að hann
vissi það áður en hann fór, að
hann mundi koma fengslyppur
heim... En þaö er einmitt
þetta, sem laxveiðimaðurinn má
vera hreyknastur af, þetta
sem er hin eina og sanna sport-
mennska .. Þetta er það afrek,
sem jafngildir því að taka þátt
í íþróttakeppni án þess að hafa
minnstu von um sigur ... íþrótt
in fyrir íþróttina, heilbrigð sál
í hraustum líkama og allt það,
sem því miður hefur aldrei ver-
ið annað en hátíöarræöukjaft-
æði... Fyrir það ættu stanga-
veiöiféiögin að veita þessum
sönnu veiðigörpum afreksmerki
sæma þá gullönglinum fyrir
hina sönnu sportmennsku, fyrir
hið eina og sama sportedíótí...
þá gæti árbakkaleigan fariö upp
í sex-þúsund kali þá daga, sem
ömggt er að ekki veiðist
branda.
Söguleg messulok
þaö hefur margur farið full
mettur af fullveldisgleðinni
að þessu sinni. Blöðin kveða
um eftirköst hátíðarinnar í hálf
gerðum hneykslunartón, sum
hver að minnsta kosti, svo að
varla yrðu nein gustuk að
meiru slfku. Ekki svo að skilja
að uppvöðsluseggjunum, sem
prjónuðu sitt ljóta les aftan við*
þjóðhátíðina sé bót mælandi,
sei, sei, nei.
Hitt er svo önnur saga. hvort
óstýrilátir unglingar hafi ekki
á þann hátt, sem þeir eiga upp-
eldi til. Viðleitni góðra manna
til þess að beina skemmtana-
fýsn unglinga inn í skýmu af
góðri menningu er hverfandi
fyrir taumlausu sjáífstæði ung-
linganna, sem fá að láta reik-
ulan vilja sinn ráöa og eru að
vonum ginnkeyptust fyrir mesta
tryliingnum. — Farið, á „skæs-
legt“ sveitaball góöir hálsar og
þá sjáið þið smækkaða mynd af
þjóðhátíðarlokunum. — Það er
jafnvel svo að síldarböllin fyr-
ir austan slá þau varla út, og
kalla þeir þó ekki allt ömmu
sína í þeim efnum, veiðimenn-
imir, þegar til kastanna kemur.
— Svo kemur til þjóðhátíöar
og þar þykja messulokin með
slíkum endemum að sjálfsagt
kemst í annáia, en em þau
nokkm sögulegri en búast
mátti við?
Það er kannski þægilegast að
skemmta sér þannig að inni-
hald skemmtunarinnar leggist
hvergi þungt á hugann, láti all-
an venjulegan þankagang í friði
og laði í mesta lagi fliss fram
í kokið álíka gáfulegt og efni
stóðu til eða þá hneyksli fáein-
ar sálir sem nenna því að leggja
eymn að 1 leit að einhverju til-
hlýðilegu.
Þjóðhátíðarhnoð
Ekki er það nú ætlunin aö
draga öll skemmtiatriöi hátíða-
haldanna í þennan dilk þau em
flest í anda góðrar menningar
eins og að líkum lætur, eink-
um þau sem vora ætluð full-
orðnum. En þegar til hinna kast
anna kom, sem að ungdómnum
sneri vildi margt fara miður.
— Þaö er sjálfsagt að glettast
dálítið við bömin og fá þau til
þess að flissa svolítið og hrína,
eins og gert var, en mætti ekki
vera ofurlítið meira vit f efn-
inu á stundum.
Það, sem einna helzt skar eyr
un, var söngur eins af gaman-
vísnasöngvurum okkar, sem
sprellaö hefur við miklar vin-
sældir víöa um land og er sjálf-
sagt til þess hæfur. Og að þessu
sinni mætti ætla að vandað hafi
verið til þess sem flytja átti.
— Ef að svo hefur verið er ís-
lenzkum hagyrðingum illa kom-
ið. Það er raunar alkunna aö
hinir og aðrir hafa látið sér
sæma að setja saman næsta mis
litan kveðskap undir enn þá
misjafnari dægurlög, en þetta
var með þeim ósköpum að það
hefði jafnvel þótt blettur 4
revíu — og tekur þó út yfir
að textinn virðist sérstaklega
hnoðaður fyrir þjóðhátíðina.