Vísir - 21.06.1966, Blaðsíða 15

V><-'
VÍSIR. Þriöjudagur 21. Júní 1966.
15
CATHERINE ARLEY:
TÁLBEITAN
KVIKMYN D ASAGA
TÓNABÍfl
»Mætti ég vekja athygli yöar á
þeim vandræðum, sem þér komið
yðnr í, með þvf að sigla þannig í
strand, ef svo mætti að orði kom-
ast, í framandi landi, án vegabréfs
peninga eða landgönguleyfis? Ég
geri að vísu ráð fyrir að þér hafið
fundið einhverja óbrigðula lausn.“
Rödd hans var eilítið hæðnisleg,
þegar hann mælti síöustu setning-
una.
„Þar getið þér rétt til,“ svar-
aði hún, eins og ekkert væri aug-
ljósara. ,,En ég kem ekki um borð
aftur eftir það sem þar gerðist.“
„Er það stolt — eða herbragð?"
„Hvað eigið þér við?“
„Sé það herbragö, óska ég yður
til hamingju. Þér megið reiöa yður
á fyllstu aðstoð mína. Segið mér
einungis fyrir verkum. Ég bíð ...
Jæja, svo að þér svarið ekki. Þá er
það sem sagt ekki herbragð, heldur
fyrirtekt — og heldur vanhugsuð.
Hef ég ekki rétt fyrir mér?“
„Við skulum ekki þrasa um
merkingu vissra orða,“ svaraði hún
„Gamli maðurinn er óþolandi. Ég
get ekki lynt við hann lengur. Það
er allt og sumt.“
„En ... vina mín, gerið þér yður
í hugariund aö þér getið komizt yfir
hin mestu auðæfi fyrirhafnarlaust
eða án þess að leggja eitthvað í
sölumar? Sagði ég yður ekki það
fyrirfram, að hann væri svipaöur
við að fást og sprengiefni? Þér er
uð svo sannarlega heimskari, en ég
hélt yður vera.“
Hilda hagræddi svæflunum við
bak sér.
„Við finnum enga lausn þó við
förum að rífast, eða haldið þér
það? Þér hafið á réttu aö standa
hvað það snertir, að ég lét skapið
hlaupa með mig í gönur. Það er
ekki auðvelt að láta fara með sig
eins og dulu."
„Nú líkar mér betur við yður.
Og nú skulum við hraða okkur aft
ur um borð áður en hann veit um
flótta yðar.“
Hilda reis á fætur, og stóð á nær
kjólnum frammi fyrir Anton Korff
án þess að finna til minnstu blygð
unar, þó að hann hefði ekki aug-
un af líkama hennar. Svo reis harm
á fætur, vafði hana örmum, hún
bauð honum þvalar, varirnar. Hann
kyssti hana fast og lengi, en þeg
ar hann reyndi að sveigja hana aft-
ur á bak upp í rekkjuna, losaöi
hún sig ákveðin úr örmum hans.
Hagræddi úfnu hárinu og leit fast
í augu honum.
„Hvað áttuð þér við, þegar þér
minntust á herbragð?" spurði hún
allt í einu.
„Ég geri ráð fyrir að þér kynnuö
að luma á einhverju slíku,“ svar-
aði hann.
„Hví skyldi ég ekki gera það?“
„Hvað eigið þér við með því?“
„Nema hvað ... að ég noti strok
mitt til að eggja gamla manninn?"
sagði hún.
„Það er hættulegur leikur. Enn
höfum við ekki neina sönnun fyrir
því, að hann hafi litiö við tálbeit-
unni. Hafi hann hins vegar gert
það, vær það meistaralegt her-
bragð. Ef ekki, lægjuð þér á eig-
in bragöi," varð honum að orði.
„Hvað álítið þér?“
„Það hef ég sagt yður. Það er of
mikið í hættu til þess að forsvaran
legt sé að tefla svo fífldjarft."
„Komi ég aftur um borö — þá
hef ég tapað orrustunni," mælti
hún.
„Ekki ef hann kemst ekki áður
að raun um að þér hafið fariö £
land.“
„Hann hlýtur að vita það, þó að
enginn segi honum frá því. Við
erum í höfn. Ég hlaut að yfirgefa
skipiö, eftir slíka framkomu hans
það getur hann sagt sér sjálfur.
Það mundi hver manneskja, sem
í enn ætti eftir snefil af sjálfsvirð-
j ingu, hiklaust gera. Haldi hann
! hins vegar, að ég hafi ekki gert það
| glatar hann allri virðingu fyrir
j mér. Orrustan er því töpuö hvort
eð er.“
„Við getum ekki leyft okkur..
maldaði hann enn í móinn.
„Mér dettur nokkuð í hug,“ sagði
hún. „Þér farið aftur um borð.
Minnizt ekki á mig, en athugið
hvernig málin standa. Hafi hann
ekki neinar áhyggjur af mér, sný
ég til baka innan skamms. Annars
sjáið þér svo um að hann láti
leita mig uppi, og þá skal ég sjá
um framhaldið."
Anton Korff var bersýnilega allt
annað en hrifinn af hugmyndinni.
„ÞaS er víst ekki um aðra lausn
að ræða“. sagði hann. „Við skulum
vona, að hann gefi ekki skipun um
aö láta í haf án frekari eftir-
grennslana".
^ Hilda brosti.
| „Ég geri ráð fyrir að hafnaryfir-
I völdin þurfi eitthvað að tala við
j hann í sambandi við það, að hann
j hefur hleypt mér í land án þess að
I leyfi þeirra kæmi til“.
Anton Korff starði undrandi á
hana. „Þér eruð sannarlega ekkert
blávatn, vina mín, að þér skulið
athuga þetta ...“
Hann gekk út úr herberginu, án
þess að segja fleira.
Það var satt, þetta var djarft
teflt, en sendi gamli maðurinn eftir
henni, mátti hún hins vegar sigri
hrósa. Úrslit málsins voru sem
sagt að öllu leyti komin undir óút-
reiknanlegum viðbrögðum ofsa-
mánnsins.
Anton Korff hélt um borð og
gerði sér eitthvað til erindis inn í
skrifstofu hans. Honum brá í brún,
þegar hann sá hve gerbreytt fram-
koma hans var oröin, og var Ant-
on þó ýmsu ófyrirsjáanlegu vanur
úr þeirri átt. Gamli maðurinn brosti
vingjamlega við honum.
„Við leggjum af stað til Split £
kvöld“, sagði hann. „Sjáðu svo um
að allt sé undir brottsiglingu búið,
og að við þurfum hvergi að koma
£ höfn fyrr en þar“.
Anton Korff var samt við öllu
búinn. Spurði með varúð hvers
vegna hann hefði ákveðið að sigla
til Split.
En gamli maðurinn var bersýni-
lega £ sólskinsskapi. Kvaðst eiga
margar góðar endurminningar um
þá borg og þv£ langaði sig til að
koma þangað einu sinni enn.
Þó að litið væri f rauninni upp
úr þeirri skýringu að hafa, gat
hann ekki spurt frekara að sinni.
„Hafið þér skýrt skipstjóranum
frá þessari ákvörðun, eða á ég að
gera það?“
„Nei, ég hef gengið frá því. Fáöu
þér sæti, við skulum taka eina
skák, kárlinn. Við getum víst ekki
fengið vatn á geymana fyrr en um
fimmleytið".
Anton Korff settist og þeir byrj-
uðu taflið.
Hvorugur þeirra vildi hefja máls
á því, sem þeim var báðum efst £
huga. Gamli maðurinn blimskakk-
aði óþrútna auganu við og við á
ritara sinn. En þegar Anton Korff
tók ekki til máls, sagði hann eftir
nokkra hrið, eins og annars hugar:
„Ungfrú Meisner er ekki í klefa
sínum“.
Anton Korff leit ekki upp frá
taflborðinu, og svaraði eins og
hann hefði ekkert hugsað það mál:
„Ég er ekkert hissa á þvi, eins og
heitt er í veðri".
„Ég hef vfst ekki komizt nógu
greinilega að orði. Ég á við — hvar
mundi hún halda sig, fyrst hún er
ekki í klefa sínum?“
„Skipið er stórt ...“
Gamli maðurinn glotti eins og
sá, sem veit að hann veit alltaf allt
betur en allir aðrir. Það var ber-
sýnilegt að hann naut yfirburða
sinna á þvi sviði.
„Hún er ekki um borö. Ég hef
fengið vissu mfna fyrir þvi. Og
það sem meira er ... einn af yfir-
mönnunum sá hana fara i land og
halda á ferðatösku £ hendinni".
„Ætli hún hafi ekki skroppið
eitthvað upp í borgina?"
„Með ferðatösku í hendjnni?
Korff minn góður, ég hef hingað
til álitið þig sæmilega gefinn. Hún
er farin fyrir fullt og allt. Tekið
saman föggur sínar og yfirgefið
okkur. Hafið þér ekki veitt þvi
athygli, að hún er ekki eins og
kvenfólk er flest á hennar aldri?“
Anton Korff fann augu gamla
mannsins hvíla á sér. Hann lék
fram riddara og yppti öxlum.
„Ég skal sjá svo mn að þér fáið
aðra hjúkrunarkonu. Hún er
heimsk og stolt, og það fer ekki
vel saman ... hjá kvenmanni".
„Ég kæri mig ekki um aðra
hjúkrunarkonu. Hana eða enga ella,
heyrirðu það. Auk þess er hún
ráðin sem ein af áhöfninni, og hún
fer ekki af skipinu án mins leyfis,
annars yrði úti um allan aga. Ég
hata alla óhlýðni, það veiztu.
Farðu í land og hafðu upp á henni
og komdu með hana um borð ...“
„Haldið þér ekki að vissara
væri að ráða aðra £ hennar stað?
Við höfum ekkert af þessari nema
vandræðin, og þar að auki er alls
ekki vist að það takist að hafa
upp á henni“.
„Það er ekki eins og við séum í
New York. Leitaðu hennar í gisti-
húsunum — þau geta ekki verið
svo mörg, að það taki langan tíma.
Komdu svo með hana rakleitt um
borð“, skipaði gamli maðurinn og
brosti nú ekki lengur.
„En ef hún neitar að koma með
mér til baka, hvað þá?“ '
T
A
R
Z
A
N
Og Tarzan heldur áfram sögunni af
uppruna sínum. í Freetown fóru foreldr-
ar mínir um borð £ skipið Fuwalda, sem
átti að flytja þau til ákvörðunarstaðar.
‘At freetowh my íaothek aw»
FATHER 50AKFEF THE SHIF
'FUWALPA' 10 BEAK THEM TO
• THEIK FIMAU FESTWATIOM...
'1THIS WAS TO BE THE LAST TIME
L0K7 ANF LAFY GKEVSTOK.E
WEKE TOPE SEEM...
*F0R THE SAIUHG VESSEL WAS MANNEF
RyACKEW OF CUT-THKOATS ANF A
SWAKTHy SULLY FOR A CAPTAINl
Þetta átti eftir að vera í síðasta skiptið
sem lávarður og lafði Greystoke sáust . .
„Hvers vegna ertu svona tregur,
Anton. Það mætti halda að þú
værir þvl fegnastur, aö hún er
farin ...“
„Það er ég líka, herra minn. Að
vissu leyti ...“
„Hvað hefur hún svo sem gert á
hluta þinn?“
„Ekkert. En ég tel að hún sé
skylduræknari, ef svo mætti að
orði komast, heldur en henni
særnir".
Hörður Ólafsson
hæstaréttarlögmaður
löggiltur dómtúlkur
og skjalaþýðandi.
(enska).
Austurstræti 14
Símar 10332 35673
því að seglskipið var mannað glæpa-
mönnum og skipstjórinn svartskeggja
grimmdarseggur.

la
cjningm
betur
meö
íá\íM
fiianz
larlestig
oámM*
glans
hárlagningar-
vökva
MIILDSðLUIItaeik
ISLENZK ERLENDAVERZUJNARfÉIAGIÐHF
HAMlllUSLORtTTlXOI AMAMTI 'nP
Kk lí U li. \i H> U r. «• *>
V I ; I U íi ! .(. (i ',\ i .