Vísir - 26.07.1966, Qupperneq 15

V1SI R . Þriðjudagur 26. júlí 1966.
15
CATHERiNE ARLEY
TÁLBEITAN
KVIKMYND ASAGA
TÖNABIÓ
Passamyndir
Teknar í dag — Tilbúnar á morgun.
Sér tímar eftir samkomulagi.
Ljósmyndast. Péturs Thomsens
Ingólfsstræti 4. Sími 10297, eftir kl.
7 sími 24410.
vegna þess hve ótrúlegur hann var
og hins, að hún hafði logið í upp-
hafi — og einmitt sú lygi hennar
var ólíkt sennilegri. Lögreglan hafði
bitið það f sig, aö Hilda væri sek
um morðið, og ekkert mundL hagga
þeirri sannfæringu hennar. Örlög
hinnar ungu stúlku voru því í raun
og veru ákveöin áður en hún var
leidd fyrir rétt.
Hálfbrjáluð af skelfingu æddi
Hilda fram og aftur um klefa
sinn. Henni kom fyrst til hugar
að gera Sterling Kane orð, taka
aftur fyrri framburð sinn, segja
honum allan sannleikann og
hlífa Anton Korff hvergi. En hún
hikaði samt við það, vegna þess
að Anton hafði hótað henni með
því að hann geymdi tromp í bak-
höndinni, sem ráða myndu úrslit-
um. Það gat verið aðeins blekking
hans, en Hilda þóttist samt viss
um að svo væri ekki. Hvers vegna
skyldi hann hafa sagt henni allt,
ljóstrað öllu upp um sjálfan sig,
ef hann hefði ekki verið þess full
viss að hann yrði aldrei sóttur til
saka. Það var augljóst að hann
gat ekki skýrt þetta með nýju
erfðaskrána, en það var af einhverj
um orsökum, sem hún vissi ekki
en varð að komast fyrir. Aðstæð
ur hennar gátu ekki orðið verri,
svo að hún hafði engu að tapa.
Hún hafði verið ein um að smygla
líkinu í land, og það mundi gilda
engu hvað lögfræðingur hennar
segði því til skýringar, almenn-
ingur og kviðdómendur myndu
ekki fást til að trúa því.
Eftir því sem hún hugsaði mál
ið lengur, varð henni ljósara, að
eina hugsanlega leiðin fyrir hana
út úr ógöngunum, væri að segja
sannleikann. Það var hægt að fá
sannanir fyrir framburði hennar
en að öðru leyti mundu orð henn-
ar standa gegn orðum Antons
Korff og um leið og henni tækist
að vekja grun á honum, mundi lög
rcglan taka hann til yfirheyrslu og
athuga nákvæmlega allar aðstæður
hans og fortíð. Og þá gat varla
hjá því farið, að eitthvað það
kæmi á daginn, sem afsannaði
framburð hans.
Hilda gerði sér það fyllilega
Ijóst hvílíka hættu þetta mundi
hafa í för með sér fyrir hana sjálfa,
en um leið varð hún stöðugt sann-
færðari um þetta væri eina
ráðið sem hugsanlegt var að gagn-
aði. Líf hennar var í veði, og hún
hafði enga löngun til að fara í raf-
magnsstólinn fyrir þá sök eina, að
hún hafði þráð betri lífskjör og
meiri lífsfyllingu.
Hún kallaði á lögreglukonuna
og bað hana að koma þeirri orð-
sendingu til Sterling Kane, að sig
langaði til að ræða við hann taf-
arlaust. Hún hugsaði sem svo, að
hún mundi strax verða kölluð
inn á skrifstofu hans, en hún fékk
það svar um hæl, að hún yrði köll
uð til yfirheyrslu, þegar þeim sjálf
um líkaði.
Vindáttin hafði breytzt. Hún var
ekki lengur forrík ekkja, sem
fyllsta tillit bar að taka til held-
ur glæpakvendi. sem gerzt hafði
sek um morð ? eiginmanni sínum
í auðgunarskyni. Hilda varð grip-
in ákafri þreytu. þegar hún heyrði
svarið og gerði sér ljóst hvers
kyns var. Gildran hafði þegar lok-
azt að henni.
Meðvitundin um að hún væri
saklaus, varð henni lítil huggun
eins og á stóð. Anton hafði lög
að mæla, hann hafði alla sína menn
uppistandandi á skákborðinu —
hún einungis eitt lftið og gagns-
laust peð, trúna á réttlætið og
traustið á sitt eigið sakleysi.
Hverju gat það orkað? Og þá gerð-
ist það, að lífslöngunin tók að
ólga hið innra með henni, þar sem
hún lá útaf á mjóum klefabálk-
inum, og fann blóðið streyma um
æðar sér. Líkami hennar var
hraustur og vel á sig kominn, hún
kenndi ekki neins lasleika, mörg
ár yrðu þangað til hún færi að
láta á sjá. Ár... nema bragð Ant-
ons Korff heppnaðist og hún yrði
leidd í klefa hinna dauðadæmdu
að réttarhöldum í máli hennar
loknum.
Þá átti það fyrir henni að liggja
að telja dagana, stundimar og slð-
ast mínútumar, þangað til hún
yrði leidd inn aftökuklefann,
umkringd af aftökuvitnum og
blaðamönnum ...
VEl ÞVEGINN BlU
^^\\\ \ I/

ÞVOTTASTÖÐIN
SUÐURLANDSBRAUT
SiMI 38123 OPIÐ 8-22,30.
SUNNUD.:9 -22,30
BÍLAjHAF
FIAT-
eigendur
Nýkomið I rafkerfið:
Dínamóar
Startarar
Anker
Spólur
Straumlokur
Bendixar o. fl.
Ég hafði alveg gleymt mér í bókunum,
sem ég fann og það var komið kvöld. Ég
fór frá kofanum og tók með mér hnífinn,
sem ég fann til þess að sýna ættkvíslinni.
Það hljóta að hafa verið örlöigin, sem voru
að verki, þegar ég tók hann, því að ég vissi
ekki að hann var vopn.