Vísir - 18.08.1966, Blaðsíða 15

VÍSIR . Fimmtudagur 18. ágúst 1966.
/5
fara. Clalre stóð upp líka og gekk
til hans. — Ég ætla að fylgja þér út
góði.
Um leið og hún gekk fram hjá
Leonie stanzaði hún og leit niður
á hana. Hún brosti eilítið, eins og
hún vildi segja: Ég tek mér þetta
ekkert nærri, sem Hilda var að
segja. Ég veit að Philip elskar
mig.
Hann segir henni ekki frá okkur
í kvöld, hugsaði Leonie með sér,
ekki laus við vorkunnsemi. Ég
mundi ekki gera það, ef ég væri
í hans sporum. Hún er svo þreytu-
leg og föl.
Hilda fór á eftir þeim er þau
gengu út. Hún bauð öllum góða
nótt áður en hún lokaði dyrunum
á eftir sér.
— Julian, rumdi í Venetiu. —
Farðu á eftir henni og komdu henni
í rúmið. Gefðu henni svefnpillu úr
dósinni minni í meðalaskápnum.
Þegar þær voru orðnar einar
sneri Venetia sér að Leonie. —
Þarna sérðu hvemig ævi Julian á
í hjónabandinu með þessari kvensu
Hún er aumingi og kveinkar sín
hvað lítið sem er.
— Hún hefur ekki náð sér enn
þá eftir áfallið, amma. Þetta hefði
getað drepið hana.
— Já, sagði Venetia hægt og bít-
andi. — Víst hefði það getað farið
svo. Svo iðkaði hún augunum aftur
Leonie langaði til að fara að
hátta, en venjulega varð einhver
að sitja Venetiu til samlætis þang
að til henni þóknaðist að fara úr
stofunni. Hún sat hreyfingarlaus
með lokuð augun og andlitið eins
og óráðin gáta.
Claire kom inn aftur og sagöi:
— Það er farið að rigna.
Venetia opnaði augun og vaknaði
til lífsins aftur. — Hvenær ætlið
þið Philip að giftast?
Claire varð ánægjuleg. — Næsta
vetur, ef allt gengur vel.
— Og hvar á brúðkaupið aö
verða?
— Ég á ættingja í Norfolk Ég get
gifzt þar.
— Eða héma, sagði Venetia.
Nú birti yfir Claire. — Héma?
Það væri gaman. Helclurðu að það
væri hægt?
— Góða barn, hann afi þinn var
góður kunningi minn. Það væri
ekki nema sjálfsagt að þið giftuzt
héma. Við gætum kannski opnað
músíkstofuna og haft móttökuna
þar ... Venetia kinkaði kolli. —
Fólk er svo minnislaust. Það hefur
gleymt öillu þegar þar að kemur.
— Hér er nóg rúm þó við not-
um ekki músíkstofuna flýtti Claire
sér að segja. — Við gætum skreytt
forstofuna. Og það væri ljómandi
fallegt ef viö gætum notað sviös-
Ijósin, sem Marcus notaði við há-
tíðleg tækifæri.
Venetia rétti úr sér í stólnum.
— Hvað veizt þú um þau? Ég rakst
á þau uppi á háalofti nýlega. Ég
veit ekkert hvemig hann notaði
þau, svo að ég skil ekki hvemig
þú...
Claire roönaði. — Æ ... ég held
að hann afi hafi sagt mér frá
þeim.. . Hún stóð upp. — En
hvað sem öðm líður væri það há-
tíðlegt að fá að halda brúðkaupið
héma. Ég er þér innilega þakklát
fyrir það. Hún brosti. — Hefurðu
nokkuð á móti því að ég fari aö
hátta? Ég hef átt svo annríkt í dag.
Venetia horfði á eftir henni þeg-
ar hún fór út úr stofunni. Leonie
heyröi hana tauta, eins og hún
væri að tala við sjálfa sig: — Clarie
hefur komið hingað áður.
Svo sneri hún sér snöggt að
Leonie. — Vissir þú það, Leonie?
Hún lætur sem hún hafi ekki
þekkt Marcus, en hún gerði þaö.
— Ályktar þú það ... af þvf að
hún vissi um þessi ljós?
Venetia kinkaði kolli. — Þau eru
nýtízkulegri en svo, að hann afi
hennar hafi nokkum tíma séð þau
En hún hefur komið upp um sig
á annan hátt líka. Síðan hún kom
Passamyndir
Teknar í dag — Tilbúnar á morgun.
Sér tímar eftir samkomulagi.
Ljósmyndast. Péturs Thomsens
Ingólfsstræti 4. Sími 10297, eftir kl.
7 sími 24410.
hingaó á heimilið hefur ekki verið
hægt að sjá betur en að hún væri
gamalkunnug hérna. Henni datt
ekki í hug að láta sem hún þekkti
ekki húsið. Hún hefur líklega hald
ið að ég væri orðin of gömul til
að taka eftir því, og þið hin hafið
um svo margt aö hugsa.
— En hvers vegna segir hún
ekki frá þvi, ef hún hefur verið
hér áður? spurði Leonie.
— Það er það, sem mér er for-
vitni á að vita. Hún varð svo ginn-
keypt fyrir því að fá aö halda brúð
kaup hérna, að hún gleymdi að fara
varlega. Hvers vegna þarf hún að
fara varlega?
Venetia stóð upp, stirðlega. Hún
starði framundan sér og lúinn
kroppurinn stirðnaði, eins og hann
yrði að steini. — Claire, hvíslaði
hún. — Auövitað hefði það getað
verið Claire.
— Hvaö áttu við.
Venetia Ieit hægt við. Augnaráð
ið var fjarrænt, eins og hún hefði
horft inn í fortíðina og ætti erfitt
með að samlagast nútímanum aft-
ur. — Ég er þreytt, sagöi hún, en
svaraði ekki spurningu Leonie. —
Ég ætla að fara að hátta.
Auðvitað hefði það getað verið
Claire! Hvað? Og hvað var þaö
sem hafði lostið hug gömlu kon-
unnar með svo miklu ofurmagni að
hún hafði í svip misst tengslin við
umheiminn?
NAFNLAUST BRÉF
Leonie fór niður til þess að
slökkva. Ötidyrnar stóðu í hálfa
gátt og hún opnaöi þær alveg og
gekk út í garöinn.
Oðarigning var úti. Leonie gekk
spölkom niður heimreiðina og and
aði að sér hreinu rigningarloftinu
áður en hún sneri til baka inn í
húsið.
Dyrnar voru upp á gátt og þaðan
sem hún stóö gat hún séö brún-
ina á borðinu í forstofunni og bein
ar línurnar í dyraþrepinu. Allt í
einu datt henni f hug að einhver
hafði verið að tala um forstofuna.
Claire! Claire hafði minnzt eitt-
hvað á þaö að hún hefði setið í bíl
og verið að bíða eftir Philip, og að
þegar Marcus hafði opnað dymar
hefði hún séð ábreiðumar á þil-
inu og blómaskálina á borðinu.
En þama af hlaðinu var hvorugt
af þessu hægt að sjá.
Þama var ný sönnun fyrir því
að Claire hafði komið í húsið áður.
Hvers vegna sagði hún þá ekki:
„Já, ég þekkti Marcus “ Hvers
vegna þurfti hún að ljúga — nema
hún hefði eitthvað að óttast?
Nema hún til dæmis, hefði komið
þangað daginn sem hann dó?
— Þú hefðir átt að vera háttuð
fyrir löngu.
Leonie leit viö og sá Julian koma
upp götuna frá vinnustofunni
sinni.
— Ég ætlaði að fá mér hreint
loft fyrst) sagði hún.
— Og verða blaut í rigningunni!
Hann rétti fram höndina og snerti
við henni. — Hárið á þér er renn-
blautt!
— Þetta er ekki nema úði.
Komstu Hildu í bólið?
— Nei, vitanlega ekki. Hún ætti
að vera orðin nógu gömul til að
geta háttað sjálf. Ég var að taka
til í vinnustofunni minni. Það er
bezt að láta hana ekki þurfa að
sjá mig. Það er auöheyrt að hún
heldur að ég eigi sök á þessu slysi
hennar.
— Vesalings Hilda! Það er ekki
gaman að lenda í svona.
— Já, það segirðu satt, sagði
hann. — En ■ það leggst í mig að
þú hefðir hagað þér öðru vísi ef
þetta hefði komiö fyrir þig. Þú
ert svo blátt áfram, Leonie. Mikið
þykir mér vænt um að þú skulir
vera hérna. Ég vona að þú farir
aldrei frá okkur. Og þaö vonar
Venetia líka.
Hann dró hana nær sér. — Viö
skulum hittast í London einhvern
daginn. Borðaðu með mér eitthvert
kvöldið!
— Við sjáumst alltaf hérna . ..
sagöi hún.
— Fólk tekur eftir okkur hérna.
— Er nokkuð við því að segja?
— Þú taldir ekki eftir þér aö
hitta Philip inni í borginni, sagði
Julian. — Þú lézt hann koma heim
til þín ..,
Leonie ýtti honum frá sér og ætl
aði að komast fram hjá honum, en
hann greip um úlnliðinn á henni.
— Þú ert að leika þér að eldinum
og ég held að þú vitir það. Claire
sleppir Philip aldrei, og ef hann
reynir að sleppa undan lmpni, þarf
heppnin að vera með. En ég —
Leonie, þú veizt að ég verð rík-
ur þegar Venetia deyr. Það er það
eina sem Hilda er að bíða eftir —
sanngjarnar sárabætur. Þegar ég er
laus við hana ...
— Þú mátt ekki tala svona við
mig! Slepptu mér Julian, slepptu
mér.
En hann dró hana að sér og
reyndi að kyssa hana. — Hlust-
aðu á mig — geröu það fyrir mig
— Leonie ... góða ...
Eitthvað hljóp yfir stíginn, eitt-
hvað hvítt, sem hvarf inn í runn-
ana. Köttur Hildu.
Julian sleppti Leonie og vék til
hliðar. Þau heyrðu hreyfingu í
myrkrinu, einhver tók köttinn upp.
Hilda! Hilda sem alltaf fór út á
kvöldin til aö gæta að þv£ að kött
urinn hlypi ekki niöur á götuna.
Leonie hljóp inn í húsið og upp
í herbergið sitt. Hafði Hilda verið
úti? Og hafði hún séð aö Julian
faðmaði hana?
Hún hallaöi sér upp að lokaðri
hurðinni og beið og hlustaði. Eftir
skamma stund heyrði hún skóhljóð
í stiganum — fótatak sem fjarlægð
ist inn ganginn. Og svo varð allt
T
A
R
Z
A
N
'SABOK K0ARE7 GLEEFUU.Y
AT THE SIGHT OF
'HELPLESS' PKEY
CíMfO
Sabor grenjaði upp við það að sjá þessa
hjálparvana bráð ...
Hvernig átti villidýrið að vita aö greinin,
sem ég hélt á væri drápsvopn.
hljótt í húsinu.
í vikulokin kom Leonie í íbúðina
sína i London áður en hún fór á
leikæfinguna. Tvö bréf voru I póst-
kassanum. í öðru var velkomin á-
vísun.
Svo opnaði hún hitt bréfið.
Utanáskriftin var vélrituö. í um-
slaginu var hálf pappírsörk og á.
hana límdir prentstafir úr blaði,
sem raðað haföi verið saman í orð:
„Ef yður er annt um framtíð yð-
ar verðið þér að fara á burt úr
Heron House. Ef ekki, þá mun hefj-
ast söguburður um yður. FUNDUÐ
þér Marcus dauðan? Eða ... ?
Leonie las þetta tvisvar með
vaxandi skelfingu.
Hver hatar mig svona mikið?
hugsaði hún með sér. Hver er
svona hræddur við mig?
Fyrst datt henni í hug að brenna
bréfið, gleyma að hún hefði nokk
urn tíma séð það. En það var ekki
svo auðvelt að gleyma hótuninni,
sem fólst. í svo að segja hverju orði
Hún skoðaði bréfið vandlega.
Flestir stafii-nir voru illa klipptir
eins og sendandinn hefði verið að
flýta sér. En Leonie fannst samt að
allt hefði verið hugsað vandlega.
FRAMKÖLLUM
FILMURNAR
FLJÓTT OG VEL
GEVAFOTO
AUSTURSTRÆTI 6
METZELER hjólbarðarnir,
eru sterkir og mjúkir, enda
vestur-þýzk gæðavara.
Barðinn hf.,
Ármúla 7 — Sími 30501
Hjólbarða- og benzínsalan
v/Vitatorg — Sími 23900
Almenna verzlunarfélagiö h.f.
Skipholti 15 — Sími 10199