Vísir - 14.03.1967, Blaðsíða 12

V1SIR. Þriðjudagur 14. raarz 1967.
Kvikmyndasaga
effir Eric Ambler
Ég gat ekki stillt mig um að
grípa tækifærið. „Mætti ég blanda
mér í þetta mál, herra minn?“ sagði
ég við Harper, „þá held ég að Fisch
er hafi lög aö mæla. Geven er af-
bragðs matreiðslumaður. A. m. k.
var ekki amaleg kjúklingasúpan,
sem ég snæddi hjá honum í kvöld
er leið.“
„Kjúklingasúpa?“ hrópaði Fisch-
er. „Ekki fengum við neina kjúkl-
ingasúpu...“
„Hann var reiöur og í uppnámi,“
sagði ég. „Þér munið það, Fischer,
að þér sögðuð honum, að hann
væri ekki sá maður, að hann ætti
skilið að hafa aðgang að baðher-
bergi. Hann reiddist. Og ég held, að
hann hafi hellt súpunni niður af
þeim sökum."
„Ég lét mér aldrei neitt slíkt um
munn fara,“ hrópaði Fischer og
röddin varð skræk af reiöi.
„Bíddu við,“ greip Harper fram
í. „Hefur brytinn ekki aðgang að
baðherbergi?“
„Hann hefur vinnuhjúaíbúðina út
sér í sígarettu. Andartaki síðar
„En ekki aðgang að baðher-
bergi?“
„Þar er ekki um néitt baðher-
bergi að ræða.“
„Hverju ertu eiginlega að reyna
að koma í kring, Hans ... eitra fyr
ir okkur?"
Fischer tók svo snarpan kipp í I
sætinu að bíllinn hallaðist. „Ég er;
orðinn þrejdtur og leiður á því,“
æpti hann, „að reyna að undirbúa
allt og koma öllu fyrir eins vel
og unnt er, og sæti svo einungis
gagnrýni fyrir. Ég læt ekki neinn :
bera rhér annað eins á brýn ...“ !
Hann varð svo æstur, að hann stein !
glejrmdi enskunni og lét dæluna |
ganga á þýzku.
Harper beið andartak, en sagði j
svo eitthvað á sama máli, sem varð |
til þess, að Fischer þagnaði á svip I
stundu, rétt eins og stungið hefði
verið unp í hann. Harper kveikti
svo harkalega á hnéð á mér, að ég
sneri hann sér að mér.
„Þú ert heimskur þorpari, Arthur
er ekki svo?“
„Herra minn ...“
„Værirðu dálítið snjall, mundiröu
eingöngu hugsa um, hve mikið af
peningum þér tækist að hafa fyrir
jætta starf þitt, án þess að vera
nokkuð að blanda þér í annað. En
þú ert svo sjálfumglaður og sjálfs-
elskur, ræfillinn, aö þú getur ekki
lAtuvni n • aitti 2iais
ÞÝZKAR ELDHÚSINNRÉTTINGAR
úr harSplasfi: Format innréttingar bjóSa upp
á annaS hundraS’ tegundir skúpa og litaúr-
val. Allir skópar meS bakl.og boiSplata aér-
smíSuS. EldhúsiS faest meS hljóSeinangruS-
um stúlvaski og raftaskjum af vönduSustu
gerS. - SendiS eSa komiS meS múl af eldhús-
inu og viS skipuleggjum eldhúsiS samstundis
og gerum ySur fast verStilboS. Ötrúlega hog-
stætt verS. MuniS aS söluskottur er innifalinn
í tilboSum frú Hús & Skip hf. NjótiS hog-
greiSsluskilmúla og
byggingakostnaSinn. JCSRAr?CKÍ
———é—
með neinu móti stillt þig um að i öllu, sem við bar, og það var frek-
láta ljós þitt skína." ar hann, sem gat frætt mig, en ég
„Ég skii yður víst ekki, herra hann.
minn.“
„Jú, þú skilur mig Arthur. En
mér fellur það ekki að hafa heimsk
ingja f návist minni. Þeir koma mér
f uppnám. Ég hef einu sinni áður
varað þig viö, en nú geri ég það
ekki oftar. Næst, þegar þú sérð
tækifæri til að trana þér fram, ætt
irðu því að stilla þig um það. A'nn
ars er hætt við aö þitt heittelskaða
ég yrði fyrir hnjaski."
Mér fannst hyggilegast að láta
sem ég heyrði þetta ekki.
„Þú lætur þess ekki enn getið. að
þú skiljir mig, Arthur?“ Hann sló
svo harkarlega á hnéð á mér að ég
kipptist við af sársauka. Og enn
barði hann, fastara en fyrr. „Gættu
að þér maður. Geturðu ekki talað
ef þú situr undir stýri, eöa hefur
skrattinn klipið úr þér tunguna ?“
„Ég skil, herra minn ...“
„Strax betra. Og nú biður þú
Fischer afsökunar eins og egypzk
ur séntilmaður ...“
„Mér þykir mjög fyrir þessu,
herra minn.“
Flscher tók afsökunarbeiðninni.
Gaf það til kynna með hláturs-
roku að mér væri fyrirgefið.
Það var yfirfullt um borð í ferj-
unni og tók okkur allt að hálftíma
að komast þar að með bílinn. Þau
ungfrú Lipp og Miller biöu okkar
úti fyrir hótelinu þegar þangað
kom. Miller brosti svo skein í mikl
ar tennumar og hraðaði sér eins
og venjulega út að bílnum á undan
ungfrú Lipp.
„Þetta hefur tekið tímann sinn“
sagði hann, en ekki við neinn sér-
stakan.
„Ferjan var yfirfull," svaraði
Harper. „Hefur ykkur liðið sæmi-
Giulio hér réttu nafni Corzo, og
var skráður „iðnteiknari" á svissn
esku vegabréfi sínu. Hann var hálf
fimmtugur, fæddur í Lugano.
Skemmtisnekkjan hafði verið tek
in á leigu fyrir viku hjá miðlara í
Antalya. Áhöfnin þrír menn þar úr
nágrenninu, sem allir hófðu gott
orð á sér. Þau ungfrú Lipp og Mill
er höfðu snætt morgunverð, síðan
tekið bíl á leigu og ekið um borg-
ina í þrjá stundarfjórðunga. Þeg--
ar þau komu aftur til Hilton, hafði
ungfrú Lipp fengið þar hárgreiðslu
en Miller setið úti á veröndinni á
meðan og lesið í frönsku dagblaði
sér til dægrastyttingar.
„Þá hlýtur það að hafa verið
fundurinn við Giulio, sem var svo
mikilvægur," varð mér að orði.
„Hvað eigið þér við?“
Ég skýrði honum frá því, sem
ég þóttist verða var við í bílnum
á heimleiðinni.
„Hvers vegna eruð þér þá ekki
heima á setrinu?" spurði Tufan.
„Farið þangað samstundis."
„Vilji þau ræða saman í einrúmi,
þá á ég þess engan kost að heyra
mál þeirra. Sá hluti byggingarinnar
sem þau búa i, er sér. Ég hef ekki
einu sinni komið þar inn.“
„Það hljóta að vera einhverjir
gluggar."
„Það eru gluggar út að einka-
verönd þeirra. Ég get ekki verið
þar i grennd án þess að vekja
grun.“
„Vekið þá grun ...“
„Þér buðuð mér að taka ekki
neina áhættu."
„Ekki að nauðsynjalausu. Mikfl-
vægt samtal réttlætir áhættu," svar
aði Tufan.
lega á meðan?“
Ungfrú Lipp varð fyrir svörum. i
„Látum hundana ekki skorta neitt“ j
varð henni að orði. Sömu orðin og j
ég hafði heyrt Miller segja kvöídið I
áður, og ég spurði sjálfan mig
hvað þau myndu eiga að merkja.
Harper kinkaði kolli til hennar.
„Við höldum heim á setrið, Arthur“
sagði hann við mig.
Ekkert þeirra mælti orð frá vöir-!
um á heimleiðinni. Það lá einhver
spenna í loftinu og ég fór að brjóta
heilann um, hver af þeim mundi
eiga að gefa þá skýrslu, sem beðið;
var eftir. Harper tók kassann með ,
sér, þegar þau stigu út úr bilnum. ■;
Síðan sneri hann sér að mér.
„Nóg í dag,“ sagði hann.
„Hvenær á morgun, herra minn“ ;
„Læt þig vita þegar þar að kem-!
ur.“
„Bíllinn er mjög rykugur, herra
minn, og það er ekki unnt að þvo
hann héma. Ég vildi helzt skreppa
með hann í þvott.“
„Gerðu það.“ Honum stóö öld-
ungis á sama.
Ég ók til Sariyer og fann þar
benzínstöð, þar sem ég gat fengið
bílinn þveginn. Ég fór inn á veit-
ingastað og fékk mér kaffisopa áð-
ur en ég hringdi í Tufan.
Orðsendingin sem ég hafði skrif-
að um morguninn, hafði komizt til
skila. Þeir í bilnum sem veitti okk-
ur eftirför, höfðu og sagt Tufan frá
„Ég veit ekki, hversu mikilvægt
það kann að vera. Þetta er aðeins
hugboð mitt. Ég veit ekki emu
sinni, hvort um nokkurt samtal
verður að ræða. Kannski hefur það
ekki verið nema stutt orðsending
frá Giulio til þeirra, ungfrú Lipp
og Millers, sem ekki lxefur tekið
nema andartak aö lcoma til skila“.
„Þessi fundur í Pendik hefur á-
reiðanlega verið mikilvægur. Við
veröum að komast eftir, hvað þar ;
hefur gerzt. Hingað til hafið þér
ekki orðið neins vísari, nema fyrir
þetta heimskuþvaður í brytanum.
Hvað er þetta fólk, sem ferðast
með fölsuð vegabréf í bfl, þar sem
komið hefur verið fyrir birgðum
af hættulegum, smygluðum skot-
vopnum, að ræða um, þegar það er
eitt saman? Hvað segir það? Því
verðið þér að komast að.“
„Ég get sagt yöur frá einu, sem
það lætur sér um munn fara. „Lát
um hundana ekki skorta neitt.“ Ég
hef heyrt það tvlvegis. Það virðist
vera eins konar skrýtla ...“
Það varð drykklöng þögn, og ég
gerði ráð fyrir annarri hrinu af á-
sökunum. Svo varð ekki. Þess I stað
mælti Tufan majór loks rólega og
eins og hugsi: „Það er að minnsta
kosti mjög athyglisverð skrýtla".
„Hvað á það að merkja?"
„Þegar einhver af soldánunum
bjö sig undir að taka á móti sendi
boðum af vissri stétt manna, lét
VOU ARfc A AV\N OF YOUR
WORP, TARZAN... 1T IS
NO WONDER I HAVfc SUCH
PEEP FEELING FOR YOU
„Hér er fjársjóðurinn eins og ég lofaði þér,
La.‘
„Þú ert maður, sem stendur við orð þín,
Tarzan. Það er ekki undra, þó ég dáist að
bér.“
„Ef það væri ekki vegna konu þinnar,
mundi ég biðja þig að eyöa ævidögum þinum
í~\cr Vit7qi> Iranow mfn9M
hann þá alltaf bíða, ef til vill einn
dag eða tvo. Þegar hann svo taldi,
að þeir hefðu verið nægilega auð-
mýktir, sagði hann: — Látum hund
ana ekki skorta neitt. Voru þá
sendiboðamir leiddir inn i herbergí
stórvesírsins, þar sem þeim var
gefið að éta og drekka áður en
soldáninn veitti þeim loks áheym"
„Af hvaða stétt voru þessir
menn?“
„Sendimenn og sendiherrar er-
lendra rfkja.“ Hann þagnaði viö.
Þetta olli honum bersýnilega tals-
verðum heilabrotum. Síðan kvaddi
hann mig hæversklega. „Þér hafið
yðar skipanir. Sendið skýrslu reglu-
lega eins og um var talað".
Það var komið rökkur þegar ég
ók heim að setrinu, en ljós kveikt
I herbergjunum, sem vissu út að
veröndinni. Þegar ég haföi gengið
frá bílnum, hélt ég inn í eldhúsið.
f r--'BiuuasAM
RAUOARARSTfG 31 SIM1 22022
Fljót hrehfsim
Nýjar vélar
Nýr hreinsilögur.
sem reynist frábærlega vel
fyrir allan svampfóðraðan
fatnað, svo sem
kápur, kióla, jakka og allan
barnafatnað.
Efnalaugin LINDIN,
Skúlagötu 51.
BÍLAKAUR
Vel með farnir bílar til sölul
og sýnis f bílageymslu okkar. |
að Laugavegi 105. Tækifæri
til að gera góð btlakaup.. —
Hagsfæð greiðslukjör. —
Bflaskipfi koma fil greina.
Austin Gipsy (benzín ’66
Opel Caravan ’59—’62
Bronco (klæddur) ’66
Comet ’63
Taunus 17 M station
Commer sendibílar ’64 —
’65
Volkswagen sendibíll ’63
Opel Capitan ’59, ’60, ’62
Mercedes Benz 220 S ’63
Fairlane 500 ’64
Trabant station ’65
Ford Cortina ’63
Bedford 7 tonna ’61
Willys ’65
Taunus 17 M station ’62
Cortina station ’64
D.A.F. ’63
Cortina ’66
Tökum góða bíla í umboðssöluf
Höfum rúmgoff sýningarsvæði j
innanhúss. I
UMBOÐIÐ
SVEINN EGILSSON H.F.
LAUGAVEG 105 SÍMI 224ÓÖ'
fi