Vísir - 13.05.1967, Blaðsíða 12

12
VÍSIR . Laugardagur 13. maí 1967.
Stúlkan með grænu ougun
Kvikmyndasaga
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
„The Lonely Girl"
Nr.
21
„Það þarf að flengja hana, og
það svo um munar“, öskraði
hann. Ég grét.
Þegar á stöðina kom, keypti
hann tvo farmiða, og leiddi mig
síðan út á brautarpallinn og inn í
lestina, sem átti að leggja af stað
eftir tuttugu mínútur.
„Langar þig ekki í te?“ spurði
hann, þegar lestin var lögð af stað.
Það var það fyrsta, sem hann
sagði við mig eftir að við komum
inn í lestina. Ég þóttist vita að
honum gengi það eitt til, að hann
vrldi komast á vínbarinn, sem var
í sama klefa og veitingasalan.
^Nei, þakka þér fyrir", sagði ég
einungis til þess að honum yrði
ekki að þeirri von sinni. Ég braut
heilann um hvemig ég ætti að kom
ast undan, hvort ég ætti að flýja,
þegar lestin staðnæmdist á næstu
stðð, eða hvort ég ætti að kippa
í neyðarhemilinn, þegar hann horföi
ekki á mig, og stökkva af lestinni.
Ég ráðgeröi alls konar dirfskubrögð.
en nötraði og skaif af hræðslu,
hwenær sem hann talaði til mín.
„M verður að fá tesopa“, sagði
hann, og þóttist vita hvers vegna
ég vildi þaö ekki. Hann skipaöi
mér að koma með sér, og ég varð
honum samferða fram á ganginn og
inn 1 veífcingavagninn.
Hann bað um tvöfaldan skammt
af vískí handa sjálfum sér og te
handa mér ásamt brauði og fleski.
Teið var framreitt í plasthylki, sem
hftnaði.svo að ekki var nein leið .aö
snerta það.
„Hvert þó 1 þreifandi... er þetta
ekki Jimmy Brady“, var kallað fyr-
ir aftan okkur.
„lim—“ hrópaöi faðír mkm og
brölti á fætur til að fagna þarna
gömlum kunningja sínum. — Þeir
slógu á bakið hvor á öðrum, störðu
drykkjuþrútnum augum hvor á ann
an og fjölyrtu um forlögin, sem
létu þá hittast þarna.
„Guð minn góður“, andvarpaði
ég, og vissi að nú mundi versna
um allan helming, og faðir minn
drekka sig enn fyllri fyrir bragðið.
Þetta var Tim Healy, gamall skóla-
bróðir hans.
Þeir fóru yfir að bamum og fað-
ir minn keypti viskí handa Tim
og tveim kunningjum hans.
„Þetta er stelpan mín, og ég er
að fara með hana heim“, sagði fað-
ir minn, og þeir þremenningarnir
heilsuðu mér með handabandi, og
einn þeirra þrýsti hönd mína svo
fast og lengi, að hringurinn, sem
ég bar á litla fingri, marði baug-
fingurinn. Tim Healy bað um á-
vaxtadrykk handa mér og settist
hjá mér.
„Jæja, Kathleen — þú heitir
Kathleen er ekki svo ? Hvemig líö-
ur þér? Þú ert falleg og yndisleg
stúlka, enda ekki við öðru að bú-
ast — faðir þinn gull af manni
og móðir þín kvenna fegurst. Hvern
ig líður móður þinni annars ?“
„Hún er dáin ... drukknaði",
svaraði ég.
Það kom slíkur sorgarsvipur á
hann að ég hélt að hann mundi
fara að gráta. Hann greip um arm
mér og reyndi að láta ekki kjök-
urhreiminn heyrast í rödd sinni.
„Svona er það, við erum alltaf
svipt því bezta, þegar minnst varir“
sagði hann.
„Já“. Jólaskrautið hafði ekki ver-
ið tekiö niður enn í veitingavagn-
inum. Skrautlegt spjald með orð
unum „Friður á jörðu“, og þar fyr
ir ofan annað spjald, þar sem skor-;
að var á menn að herða drykkj-
una, trónuðu á veggnum bak við
barinn.
Tim Healy ætlaði að fara til
pabba og samhryggjast honum, en
7ég baö hann að láta það ógert. Ég
vissi að það mundi einungis verða
til þess að hann drykki enn meira
en ella, ef hann væri minntur á
fráfall móður minnar eins og á
stóð.
„Þú þekkir mig“ sagði Tim Hea-
ly. „Ég mundi ekki vilja særa
flugu“.
Síðan sagði hann mér, að hann
hefði eftirlit með fyrirtækjum ■■'■m
framleiddu pylsur. Kvaðst vera á
leið til Maraborough í þeim erind-
um.
„Já, þú ættir að vita, hvernig þvi
er háttað öllu saman“, sagði hann
og gretti sig ákaflega, eins og hann
vildi gefa til kynna að ekki væri
svo sem allt í sómanum i sambandi
við þá framleiðslu. Mér sárleidd-
ist hann, en þoldi hann vegna þess
að mér fannst meiri von um að
mér mætti takast að flýja, fyrst
hann var þama. Ég var staðráð-
in í að grípa tækifærið, þegar hann
og faðir minn fæm að rifja upp
skólaminningarnar og hvor þeirra
hefði skorað fleiri mörk í knatt-
spymukeppninni fyrir skólann, og
laumast út, fela mig inni á salern-
inu og stelast út á næstu brautar-
stöö.
Nú tók faðir minn að segja þeim
þremenningunum og af mikilli kok
hreysti, að einhver fanturinn heföi
reynt að notfæra sér æsku mína og
reynsluskort og leiða mig afvega.
Þeir hristu höfuðiö, alvarlegir á
svip, og sögöu að ég væri ekki ann
að en blessað barn, og ekki hægt
að ætlast til þess að ég kynni fót-
um mínum forráð. Og ég hafði ekki
við að koma í mig ávaxtadrykkn-
um, sem þeir keyptu handa mér.
„Taktu nú lagið fyrir okkur eins
og í gamla daga“ sagði Tim við
föður minn.
„Ég get það ekki“, svaraöi hann.
„Ég er orðinn gamall og hljóöin
tekin að ryðga. Við skulum allir
taka eitt lag saman ...“ Þeir sungu
síðan fullum hálsi. „Kevin Barry",
sumir voru nokkrum atkvæðum á
undan hinum, en hvað sakaði það
— þaö lá við sjálft að þeir táruðust
af hrifningu. Hins vegar virtist bar
þjónninn hafa mesta lóngun til aö
þagga niöur í þeim, en faðir minn
brosti og steytti hnefann og skip-
aði honum að syngja með.
„Helvízkur Bretinn", sagði Tim
Healy, þegar samsöngnum var lok-
ið, og gestirnir við barinn tóku
þar innilega undir við hann.
Þá tók faöir minn allt í einu að
syngja: „Viö syrgjum allir þá svart
hærðu mey ...“ Hann söng af mik-
illi viðkvæmni og augu hans fyllt-
ust tárum, og ég geri ráð fyrir að
honum hafi orðið hugsað til
mömmu, því að hún hafði haft
rmkið dálæti á þessu lagi og kvæði,
og hann söng það oft fyrir hana á
jjólunum, þegar við höfðum verið
j að spila og mamma úthlutaði þeim
I verðlaunum, sem græddu.
Mér varð litiö út um gluggann,
yflr dökka, flata akrana, sem hurfu
undan þegar lestin æddi leiðar sinn
ar frá Dyflini, inn á miðsléttuna.
Ég reis á fætur, hélt að þeír
tækju ekkert eftir því, og ætlaði
að laumast út úr klefanum.
„Hvert ertu að fara ?“, spurði
faðir minn óöara.
„Fram í snyrtiklefánn“, svaraði
ég feimnislega.
„Líkamsþarfirnar eru samar við
sig“, mælti Tim Healy. „Það verö-
ur ekki fram hjá því gengið ...“
Hann drap tittlinga framan í föður
minn. „Ég skal vísa ungfrúnni leið
ina“, sagði hann og reis úr sæti
sínu. Ég býst við, að faðir minn
hafi beöið hann um að hafa auga
með mér.
„Hafðu engar áhyggjur", sagði
hann og leiddi mig fram ganginn,
eftir lestargólfinu, sem iðaöi og
kvikaði undir fæti. „Þú kynnist
einhverjum góðum pilti áður en
langt um líður, manni af þinni stétt

RÖREl N ANGRUM.
Einkaleyfi á
fljótvirkri
sjálflæsingu r>«f-
KOVA er hægt að leggja
beint í jörð
KOVA röreinangrun þol-
ir mesta frost, hitabreyt-
ingu og þrýsting KOVA
þolir 90°C stöðugan hita
Verð pr. metra:
3/8" kr. 25.00 T’kr.40.00
l/2"kr.30.00 l%”kr.50.00
3/4” kr. 35.00 iy2"kr. 55.00
KOVA Umboðið
SIGHVATUR EINARSSON&CO
SÍMI 24133 SKIPHOLT 15

Þessi samstæða kostar að-
eins kr. 2410.—
HÚSGÖGN
Vegghillur, veggskápar, vegg-
skrifborð, smáskrifborð, snyrti-
kommóður.
Smíðum vegghlllur úr tekki,
eik, mahony og öðrum viðar
tegundum eftir pöntun.
Langholtsvegur 62 (á móti
Landsbankanum)
Sími 82295.
Maðurinn sem annajrs
aldrei les auglýsingar
auglýsingar
lesa allir
I BROUGHT X MO CHARLATAN
TMS MAN OF j WILL TDUCH
WISPOM TD L ME/...
nap you 1 y ^
NO, FATHER/ THEY CAME
FOR ME WHEN THEY
THOUGHT YOU WERE
DViWG/ v---------fai
^_____Caw*o
X WOULP BECOME
CMEF OF THB v
MAM8US/__BUT '
I WISH VOU 1Ð j
uvb/ y
GUARDSf
GET THEM OUT
CF HERE/
HERE, NGURA.'
THföiS YOUR
CHANCE/
„Ég kom meö þennan læröa mann með
mér. Hann getur læknað þig“. „Hann fær
„Aílir svíkja mig. „Ég væri betur settur
dauöur“.
„Jfeförr, fleygið þeim út!“ „Það er til
cia&kis að hrópa, faðir minn. Verðimir komu
S8gtl
og sóítu mig, þegar þeir héldu að þú værir
dLJ&eir ætla sér að gera mig að höfð-
a.-.eoiúg vrr'hddmt að^hú íiffr“.
ekki aö snerta mig“.
„Hérna, Ngura, þetta verður þitt tæki-
færi“.

ÞVorrASiöÐiN
SUÐURLANDSBRAUT
SI'MI 3S123 OPIÐ S -
SUNNUD »9 -