Vísir - 23.05.1967, Síða 12

SfúBkon me§ grænu uugun
Kvikmyndasaga
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
„The Lonely Girl"
Nr.
27
Andartaki slöar kom faöir minn
fram aftur, og hafði þá klætt sig,
nema hvaö hann hafði gleymt aö
hnýta skóreimamar og dró þær á
eftir sér. Hann var þrútinn um
hvarma og augun blóöhlauþin. Á
meðan hann skenkti sér te í bolla
hafði hann orö á því að hann von-
aði að faöir Hagerty talaöi svo
um fyrir mér, aö ég Iáti mér að
kenningu veröa, að ég væri sauðþrá
í verunni og vild iekki neinni leiö-
sögn taka. Sauðþrá það væri ein-
mitt oröið. Það gilti einu, þótt hann
legði sig fram viö að kenna mér
guðsorö og góða siðu, þaö hefði
ekki minnstu áhrif á mig frernur
en skvett væri vátni á gæs. Og
þama sat ég og gat ekki varizt
brosi, þótt ég ætti það á hættu,
að faðir minn ræki mér löðmmg
aö prestinum ásjáandi, fyrir eftir-
tektarleysið. Og það geröi hann
líka. .
„Þaö verður aö berja hana til
aö hlusta“ .sagöi hann afsakandi
við fööur Hagerty.
„Hún kemst ekki ‘ hjá því. að
hlusta á rödd hins almáttuga" sagði
presturinn.
„Hún bar ekki einu sínni talna-
bandiö á sér, þegár hún kom“,
mælti faðir minn ávítandi.
„Andartak", mælti faöir Hagerty
um leið og hann stakk hendinni í
vasann á hempu sinni. „Ég kom
hingað með litla bók handa þér,
bamið mitt“.
Hann rétti mér litla, fallega bók,
bundna í alskinn og gullna í snjð-
um. „ímynd Krists“.
„Þakka þér fyrir faðir“, sagði
ég og varð þess vör. aö ég felldi
tár á brúnt spjaldleöriö.
„Hún á þetta ekki skilið, faðir“.
j sagði faðir minn og skipaöi mér
! að þakka prestinum sómasamlega-
| fyrir mig. Ég þakkaði honum þá
bókina með handabandi og hann
sagöi, að ég ætti að lesa stuttan
kafla á hverjum degi og nfiyna
eftir megni aö feta í fótspor Krists.
Og þá kom að því, sem ég kveið
mest. Hann bað mig um að heita
sér því að líta þennan kvænta
mann aldrei framar augum, skrifa
honum aldrei óg foröast að láta
mér verða hugsaö til samveru-
stunda okkár.
„Þú verður að heita mér því“,
mælti hann.
„Gerðu eins og þér er sagt“,
sagöi faSir minn. '•
Presturinn endurtók orð sín, fað-
ir minn öskraöi, en ég gerði ein-
ungis að lúta höföi, og presturinn
sagði: „Svona, svona, Brady“ og
sagöi pabba aö fara með tebollann
inn í svefnherbergið og hafa stjórn
á skapi sínu.
„Það er ekki síður synd fyrir
föður minn að haga sér þannig,
heldur en það, að eiga tvær kon-
ur“, sagði ég við prestinn, þegar
við vorum aftur ein.
„Það furðar mig, að þú skulir
tala þannig, eins og þú átt ást-
ríkán föður“, svaraði prestur. „Það
fá sér allir í staupinu, bamið mitt.
Þaö gerir loftslagið“. Hann hleypti
loðnum brúnum og endurtók síð-
an spumingu sína.
„Viltu heita mér þvf, að líta
þennan mann aldrei framar aug-
um ?“
„Ég skal hugleiða það“, svaraði
ég og reyndi að snúa mér út úr
vandanum.
Hann dró upp úrið sitt, og sagði,
að komið væri að miðdegisverði.
V1SIR . Þriðjudagur 23. maí 1967.
Þegar hann reis úr sæti sínu, kall-
aði ég á móðursystur mína, svo
hún gæti þakkað honum komuna.
„Við sjáumst í kirkjunni" sagöi
hann við mig. „Það er bænasam-
koma kvenna á sunnudaginn, og
skriftir á laugardagskvöld.
„Þakka yöur fyrir faðir“ svar-
aði ég, en gætti þess aö lofa ekki
neinu.
„Þaö verður allt , lagi með
hana“. sagði hann við móöursystur
mína. „Þess verður ekki langt aö
bíða, að hún sæki hérna dansleiki,
eins og aðrar ungar stúlkur, og taki
aftur gleði sína“. Móðursystir mín
fylgdi honum út aö hliöinu, stóð
þar svo og horfði á eftir honum,
þangað til hann hvarf sjónum ey-
ir næsta leiti.
„Er það ekki hræðilegt, aö við
skyldum ekki eiga peninga til að
gefa kirkjunni", varð henni að orði
þegar hún kom inn aftur.
Viö höföum enga peninga heima,
og ég hugsaði með mér, aö það
væri undarlegt, að tvær fullorðn-
ar manneskjur skyldu búa í þessu
stóra húsi, og ekki eiga grænan
túskilding í fórum sínum. Ef betl-
ara bæri aö dyrum, þá mundi
hann ekki trúa því.
„Guði sé lof fyrir, að hann skyldi
koma“, sagði móðursystir mín.
Það var eins og hún héldi, að nú
heföi öllu verið kippt í lag. Ég
væri úr allri hættu. Það var í
rauninni kátbroslegt, því að ég var
staðráðnari í því nú en nokkru
sinni að komast burtu sem fyrst.
ELLEFTI KAFLI
Loks kom þar, að faðir minn bað
okkur um að sækja lækninn, því
að hann kenndi stöðugs svima og
hafði ekki matarlyst. Læknirinn
kom og sagði okkur að minnka
við hann áfengið. Við móðursystir
mín sátum svo við rekkju hans
til skiptis, gáfum honum sódavatn
með viskíi í að drekka, en deyfð-
um smám saman blönduna. Ekki
barst mér bréf frá þeim, Böbu eða
Eugene, og jók það á áhyggjur mín
ar og kvíða.
„Ég sé sárt eftir þessu“, tuldr-
aði faðir minn án afláts, þegar ég
sat við rekkjustokk hans og
dreypti á hann úr glasinu. Hendur
hans titruöu svo, aö hann gat ekki
einu sinni rakað sig. Hann grét eins
og barn. Þannig var þaö alltaf
eftir drykkjuköstin — þá grét hann
dögum saman og blygðaðist sín svo
að hann vildi ekki tala við neinn.
„Gott að þú skulir vera komin
heim aftur“ sagði hann. „Hvers
vegna kveikir þú þér ekki í sígar-
ettu ? Það reykja allar ungar stúlk-
ur nú orðiö — eins og ég viti það
ekki. Ég er ekki með neina hleypi-
dóma, fjarri því, það er leitun að
fullorðnum manni, sem skilur æsk
una eins og ég“ Og ég kveikti mér
í sígarettu til aö þóknast honum.
„Ekki vil ég þér nema allt hið
bezta“, sagöi hann. „Það veiztu
sjálf. Það munaði minnstu aö ég
fremdi sjálfsmorð, daginn sem ég
fékk bréfið. Að vita þig £ tygjum
við annan eins fant og flagara...“
Fant og flagara ... Ég varð að
taka á því, sem ég átti til, að ég
svaraði föður mínum ekki eins og
mér fannst hann eiga skilið.
„Ég er eldri en þú og reyndari",
sagði hann, „og því færapi um að
greina rétt frá röngu“. Hann grét
og kjökraði og saug upp í nefið.
„Ég verð varkárari, þegar ég
fer aftur", sagði ég.
„Aftur“, öskraði hann og reis
upp við dogg. „Nei, þú ferö ekki
aftur, telpa mín.- Þú verður hér
um kyrrt og okkur til aðstoðar.
Já, mér var meira að segja að detta
þaö í hug að opna smáverzlun
hérna við veginn, rétt hjá hliðinu,
og næla I peninga“. Hann sagði
þetta £ hálfum hljóðum ,eins og
hann væri að trúa mér fyrir stór-
kostlegu hernaðarleyndarmáli ,og
jbrosti um leið lævíslega, eins og sá
sem veit meira en hann lætur upp-
skátt. „Já, hver veit nema maður
geti hert sig upp og keypt jörðina
aftur. Hver veit . . .“ Honum var
fvllsta alvara.
\£r3pds.. ^
ViSIR
AUGLÝSINCASKRIFSTOFA
oodiidi AUGLÝSENDUR, ATHUGIÐ! idddod
□□□□□i inannn
. . Handrit af auglýsingum þurfa að hafa borizt auglýs-
ingaskrifstofunni fyrir kl. 6.00 daginn fyrir birtingu.
□□□□□) )□□□□□
ÞBNGHOLTSSTRÆTI 1
Simar 77660 - 75099 - 15610
IVlSIR
„Ég verð þó að skreppa til borg-
arinnar og sækja fötin mín“, sagði
ég og reyndi að láta sem mig lang-
aði ekkert til þess, það væri eins
og annað, sem maður kæmist ekki
hjá. Ég miöaöi allt viö það, að mer
mætti takast aö sleppa.
Hann greip fast um úlnlið mér.
„Ég skal segja þér eitt. Við skrepp
um saman til Limmerick einhvern
daginn, og kaupum nýjan fatnaö
handa þér utast sem innst“. sagði
hann.
hsbw «stvww«
UI*fB®WðWOð®‘
I WA£ ABLE TO TEACH J
VOUR SON HOW TD HEAL
v YOUR WOtlND... I WISH
[ IÐ TEACH YOUR CHILDREN
< MANY OTHER THINGS/ r'
T IT IS ALWAVS
) THRILLING
> TOrtlETD
SEE PROGRESS
GOflrtE TD AFWCA.1
ALL THIS YOU DO
TO PLEASE YOUR
GOD/ X PO NOT
UNDERSTANP...
JmI
CaM?o
„Allt er þetta þér að þakka, Tarzan".
„Minnstu ekki á þaö, faöir. Ég vildi gjaman
hjálpa þessu fólki“.
„Mér tókst að kenna syni þfnum, hvernig „Þetta ætlarðu a;Ht að gera tii þess að
hann gæti grætt sár þin. ,Ég vildi gjaman þóknast Guði þínum. Það fæ ég ekki skilið,
kenna unglingum ykkar margt annað“. en á sama stendur mér, ef þú getur kennt
öðrum með sama árangri og Ngura".
AND DO NCJT CARE -
IF YOU CAN DO WITH
THE OTHERS WHAT
'OU HAVE PONE WITH
NGURA/ r^tv—r m -
ÞVOTl ASIÖÐIN
SUOURLANDSBRAUT
SIMi 3R1?3 OPIO 8—22,30
SUNNUD.:9 - 22,30