Vísir - 06.06.1967, Qupperneq 5

I
5
V í SIR . Þriðjuöagur 6. júni 1067.
Áður tízkufyri rbrigði,
núna velmegunartákn
L/>/á inn á Le&urverkstæðið
g talað v/ð Ulfar Atlason
á verði þegar slikt kemur fyr-
ir og selja ekki flíkina sem geita
skinnsflik í stað sauðskinnsflík-
ur, sem hún er.
— Geitaskinn er of dýrt og
fínt fvrir fslendinga, segir Úlf-
ar.
hjá fólki, að geitaskinn séu und
antekningarlaust gæðavara og
það eru margir hreiknir farþeg-
ar, sem komu úr Baltíkaferð-
inni með skinnflíkur, sem í voru
þegar allt kom til alls þriðja
flokks rolluskinn, þótt þeir
væru í 'iinni beztu trú að kaupa
slík skinn.
f Danmörku er einnig til verzl
un að nafni Antilope, sem ísl.
þekkja til og koma þaðan
með sauðskinnsflíkur, ,,en kon-
— Hvað myndi geitaskinns-
kápa kosta hjá þér?
— Framleidd hjá mér 5—6
þúsund krónur og það þykir
fólki of dýrt fyrir íslenzka
vöru. Það er einnig þannig, að
fslendingar nota skinnfatnað
a-llt of mikið. Það kaupir sér
flík sem gengið er í 1 öllum
veðrum, það borðar pylsur í
Kálfsskinn er hægt að nota á ýmsa vegu, hér sjáum við káffsskinns-
töskur, en gæði kálfsskinnsins í ýmsa framieiðslu kunna íslending-
ar ekki að meta til fulls.
fram, að fólk á fyrst að láta
hreinsa flíkina og síðan koma
með hana til mín. Flisilín sem
t. d. er oft innan á ermum vill
„Hinar raunverulegu viðgerðir eru, þegar flíkin hefur rifnað ..sagði Ulfar Atlason m. a., þegar
Kvennasiðan ræddi við hann um ýmislegt viðkomandi skinnfatnaði.
an kom til mín og sagði, að
þetta væri antilópuskinn“ er
ekki óalgeng setning. Þetta kall
ar maður vörusvindl — að kalla
sauðskinn antilópuskinn, þótt
Bretinn hafi sinn rétt í því að
kalla sína fjallageit „alpine
antilope".
Eftir því sem Ulfar segir hafa
flestir lítið vit á skinnum, enda
þarf sérþekkingu til, því verður
að treysta verzlunarfólki, að
það segiirétt um, en því miður
vantar mikið á það hérlendis.
Það nær ekki nokkurri átt, að
búðarfólk viti ekki með hvaða
vöru það verzlar og hafi ekki
dug í sér að lesa leiðbeining-
arnar sem fylgja vörunni, en
það hefur komiö fyrir. Skinn
af brazilönskum vatnasvínum er
með vissri áferð, mörgum litl-
um stungum, stafar ekki t.
d. vegna þess, að varan sé göll-
uð. „Suede Coat“ er allt annað
en „Suede Goat“, seinna orðið
er einkennilegt í samsetningu
og ætti verzlunarfólk að vera
henni og það er drukkið kók.
Ef skinnföt blotna á að hengja
þau upp frjálst en ekki með
öðrum fötum, þannig að leiki
um þau loft. Þá vil ég taka það
kripplast í hreinsun og þegar
um er að ræða viðgerðir á flík
inni þarf oftast nær að líma
t. d. þegar um rifur er að ræða
og þetta lím leysist upp, þegar
það er komið í sterka hreinsun-
arblöndu.
— Svo við víkjum að viögerð
unum aftur, í hverju eru þær
helzt fólgnar?
— Það er aldrei eins mik-
ið um raunverulegar viö-
gerðir og breytingar á flík-
mni styttingar t. d. á flík, sem
hefur verið keypt fyrir nokkr-
um árum eða þá að kápan,
sem var keypt fyrir viðskipta-
vininn úti er of stpr svo að
eitthvað sé nefnt. Hinar raun-
verulegu viögerðir er þegar
flíkin hefur rifnað, skipta þarf
um fóöur vegna slits o. s. frv.
— Nú hafa skinnflíkur verið
allmörg ár í tízku er það ekk-
ert að breytast?
— Skinnfatnaður var tízku-
fyrirbrigði, núna er hann orð-
inn velmegunartákn.. Fyrir
tveim árum var hægt að selja
skinnjakka í tugatali alla með
sama sniðinu og sama litnum
— svarta. Núna er það þannig,
að ef fólk hefur peninga milli
handanna óg ætlar að eyðá þeim
í'föt kaupir þaö sér twéedjakka
eða rúskinnskápu. Þeir sem
hafa það ekki kaupa sér jakka,
sem gengur allt árið.
— Hvað kosta skinnjakkar
og kápur hjá þér?
— Hægt er að fá kápu á
fjögur þúsund en jakkarnir eru
þetta um þrjú þúsund.
— Og meðalverð á viðgerð-
um?
— Þaér myndu vera um 400
krónur að meðaltali, en annars
hef ég verðskrá hjá mér, þar
sem tilgreint er verð á hinum
ýmsu tegundum viðgerða.
Chanel og stutta tízkan
Gamli tízkuhöfundurinn Mad-
ame Chanel heldur áfram hin-
um vonlausa bardaga sínum á
móti stuttu tízkunni. Nýlega
sagði hún, að áður fyrr hefðu
konur komnar á fimmtugsald-
ur skilið það að leggja áherzlu
á yndisþokkann og hið glæsi-
lega fremur því að fylgja
nýjustu tízkunni að hætti
unglinganna. Núna reyni þær
á hlægilegan hátt, að viðhalda
æsku sinhi.
— Það eina, sem slíkar kon-
ur skortir til að setja punkt-
inn yfir i-ið er slaufa í hárið
og bakpoki á bakið, hvæsti
gamla konan.
Það er taliö að í maímánuði
hafi hvorki meira né minna en
60 þúsund kjólar samkvæmt
allra stytztu tízkunni selzt '
stórverzlunum Parísarborgar.
Ódýrt hárlakk getur verið
eins gott og dýrt
Góð vísa er aldrei of oft
kveðin og þess vegna birtist hér
smáklausa," sem stóð í ný-sjá-
lenzka blaðinu „Consumer",
sem mun vera einhvers konar
neytendablaö, aö ódýrt hárlakk
getur verið eins gott og stund
um betra en dýrt lakk. Þetta
kom fram eftir rannsóknir á
þessu sviöi, Hárlakk á að nota
í hófi, mikið lakk getur látiö
hárið líta út fyrir að vera
stíft og óeðlilegt og ofnotkun
hárlakks getur þurrkað hárið og
komið því til leiðar aö í hárinu
myndist leiðinleg „lakk-flasa“.
Eitt á aö tryggja og það er
að halda hárlakksbrúsanum í
30 cm fjarlægð frá hárinu —
og fyrir alla muni látið lakkið
e’.iki komast að augunum eöa
f öndunarfærin. Vara skal taka
i því, að hárlakksbrúsinn sé
ekki í hita. Og aö lokum segir
í „Consumer“, reynið að nota
ódýrasta lakkið fyrst. Þið getið
e. t. v. fengiö leyfi til þess
í búðinni að setja ofurlítið lakk
á handarbakið, ef ykkur líkar
ekki Ivktin, reynið þá það næst-
ódýrasta o. s. frv. þangað til
þið finniö þaö ódýrasta.
Tj'-g tök þetta inn í starfsemina
þótt hún grundvaMist alls
ekki á þessu vegna þess, að
fölk var alltaf aö nudda í mér,
aö gera það.
Kvennasíöan átti stutt spjall
við Úlfar Atiason nýlega en
hann er forstöðumaður og eig-
andi Leðurverkstæðisins, Bröttu
götu 3!B.
Þaö sem alltaf var verið að
nudda í Úlfari að gera voru
viðgerðir á skinnfatnaði og er
þá átt við leðuriakka, rúskinns-
kápar og annað úr þeim efnum.
Viðgerðaþjónusta sem sú er Úlf-
ar veitir er mjög þarfleg fyrir
neytendur og ætti að vera á
enn fleiri sviðum. Ekki var
samt grundvöllur fyrir verk-
stæði. sem eingöngu sæi um
viðgerðir, þegar Úlfar tók þetta
að sér og er ekki enn, en það
sem skiptir máli er að áður var
ekki hægt að leita til neins að-
ila til að fá gert við skinnflík-
ur, sem um leið voru ónýtar
þeim sem áttu þær.
— Fólk fór með þetta til
kiæðskeranna, segir Úlfar, en
þeir önnuðu því ekki.
Heitið á fyrirtæki Úlfars Atla
sonar ber á góma því að þar
er framleiddur alls konar skinna
fatnaður.
— Þetta er vandræðaorð, seg
ir Úlfar, og vandi á höndum
að finna rétt orð yfir þessa
hluti sem við erum með í fram-
leiöslu. Gamlir menn tala um
leður og eiga þá við þykkt
sólaleður og annað þykkt leð-
ur í skóm, þetta kalla þeir
skinn, segir Úlfar um leið og
hann bendir á eina skinnkáp-
una, rúskinn og nappaskinn, en
fóik biður um leðurjakka. Heit-
ið á þessum flfkum er því dá-
lítiö á reiki þótt rétta orðið
sé skinnfatnaður og hvað á þá
að kalla fyrirtækið? Leðurverk-
stæðið, er algert neyðarúrræði.
Hér er ekki framleitt neitt leð-
ur, heldur er skinn notað í flík
urnar og er sú tegund skinna,
sem hlutfallslega er mest notuö
í þær sauðskinn eða allt að 90%.
Talið berst að hinum ýmsu
tegundum skinna. geitaskinn-
um, kálfsskinnum og svína-
skinnum, sem er allt sterkara
skinn og talið betra að gæðum
en sauðskinnið, en mjög dýrt
i flíkur.
— Og blessuð antilópuskinn-
in, sem íslendingar eru svo upp
teknir af, því verðurðu að koma
að. Ég veit ekki til þess að
antilópuskinn, sé notað í fatn-
að. Það er annað mál að Bretar
kalla fjallageitina „alpine antil-
ope“ og merki sínar vörur því
merki en enginn skildi taka
það fyrir antilópuskinn heldur
það sem það er — geitaskinn.
Sú hugmynd hefur komizt inn