Vísir - 23.06.1967, Side 12

12
eaa
VÍSIR . Föstudagur 23. júní 1967
K vikmyndasaga
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
„The Lonely Girl
beið. Það leið hálf önnur klukku-
stund, þangag til þau bjuggust til
brottfarar.
„Ég ætla að athuga, hvort ég
sé hana ekki", heyrði ég Eugene
segja. Svo kallaði hann nokkrum
sinnum á mig með nafni. Loks
blfstraði hann lágt og gremjulega.
Litlu síöar heyröi ég bílhurð skellt
að stöfum og hreyfilgný. Þau voru
farm.
Hann kom inn aftur, kallaði nafn
mitt, snéri sér síðan að Önnu, því
ég heyrði, að hann spurði: „Hvar
skyldl Kathleen halda sig?“
Hún hlýtur að hafa gefið honum
það til kynna, þvi aö hann kom
hlauj>andi upp stigann. Ég fann reiö
ina gagnfaka mig á ný, en ui» lejð
var þó sem fargi vætri af mét létt.
Það var dimmt í svefnherberglnu,
og ég lá uppi í rúminu og hafði
breitt ábreiðu ofan á mig.
„Jæja, vinan, ertu að hvíla þig?“
spurði hann, þegar hann kom inn
f herbergið. Þegar ég svaraði hon-
um ekki, kom hann að rúmstokkn-
um, laut að mér og spurði: „Er
það skapið, emu sinni enn?“
„Já“, svaraði ég þvermóðskulega
„Hver fjandinn er það eiginlega,
sem að þér gengur?" spurði hann
áHt 1 einu í gremjutón. Mér kom
það á óvart því ég hélt að hann
mundi ganga lengur á eftir mér.
,vÞú niðuriægir mig og gerir mig
hlægilega eða þá að þú lætur sem
þú sjáir mig ekki“.
.Jíiðurfeegi ég þig, þó ég eigi á-
nægjustund? Á ég þá að hætta
að tala við fólk, vegna þess að þú
hefur ekki komizt upp á lag meö
þag enn að haga orðum þínum í
viðurvist kunningja minna ? Ef þú
þolir ekki að sjá mig glaðan í hópi
æinarra, þá er réttast að við skilj-
um leiðir, fyrr en síðar“, sagði
hann og talaði hratt.
„Þú hefðir aldrei átt að fá mig
til að koma hingað?“, maldaði
ég í móinn.
„Þag varst þú sem komst. Ég
fékk þig ekki til þess. Ekki fremur
en ég bauð þeim heim, þessum að-
standendum þínum um nóttina".
Hann var viss um að hann hefði
rétt fyrir sér eins og venjulega.
„Ég hef gefið þér allt... föt og
fæði. Ég hef reynt að mennta þig
kenna þér að haga orðum þínum.
koma fram við fólk, glæða sjálfs
traust þitt og öryggi. En þér er
það ekki nóg. Þú vilt eiga mig með
húö og hári í orösins fyllstu merk-
ingu“.
„Ég er ánægð, þegar við erum
tvö ein“, sagði ég og lækkaði rödd-
ina í von um að hann gerði það
einnig.
„Heimurinn er ekki einungis ég
og þú“, sagði hann. „Heimurinn
er líka þessi stúlka, sem kom í
heimsókn, Simone, allt það fóik,
sem þú hefur kynnzt og átt eftir að
I kynnast. Satt bezt að segja ...“
Hann tók sér sæti á rúmstokknum.
. „Satt bezt aö segia treysti ég mér
: ekki til þess að kveðja það líf, sem
ég hef lifað, að fullu og öllu og
. einangra mig frá umheiminum. Það
jer of erfitt, ævin Kður fyrr en
j varir...“
Hann leit á mig.
1 „Minnimáttarkennd þín, ótti þinn,
j allir þessir f jötrar...“
Ég fór að gráta. Engin vissi betur
! en ég sjálf, hvað ég var ófullkom-
' in.
„Ungar stúlkur eru eins og steinn
' inn“, mælti hann enn. „Ekkert
j snertif þæt í raun og veni. Engin
leið að firma hjá þeim híjómgrurm.
Maður getur ekki bundið ást við
stein. Ekki ég ag minnsta kosti...“
„En þú hefur gaman af að fræða
mig“, andmælti ég. „Það hefurðu
sjálfur sagt. Ég er ekki viss um að
allar stúlkur mundu þola þér þaö,
en ég læt mér það lynda að blusta
\ á þig ræða um steinöldina, þróun-
i ina, sjálfsefjun og arðskiptingu. Það
er ekki víst að hún tæki slíku með
þögn og þolinmæði, þessi...“
j Mig langaöi mest til að segja hon-
um, að hún væri kafloðin á fót-
Ieggjunum, en sat á mér.
„Kannski ekki“, sagöi hann. „En
engu að síður hef ég gaman af að
tala við hana. Og engu að síður
feilur mér vel við hana . ..“
„En þér fellur líka vel við mig,
minnsta kosti undir sæng ...“
“yrir alla muni hættu þessu ...“
Hann reis á fætur og greip möl-
fJugu, sem leitað hafði inn um op-
inn gluggann.
„Og ég geri ráð fyrir, að það
yrði sama sagan, ef Laura kæmi?"
sagði ég.
„Gæti farið svo“, svaraði hann. j
„Vinátta okkar útiíokar ekki alla
aðra vináttu. En hvað þig snertir,
er það samt allt annað, það veiztu".
„Fyrst svo er, þá veit ég ekki
hvað ég er að vilja hérna“, hreytti
ég út úr mér.
„Ég veit þaö ekki heldur, ef þú|
ætlar að haga þér eins og veitinga- j
stofuþerna", sagöi hann hranalega.
Hann gekk yfir að aminum. „Mér
var einmitt að detta það í hug, að
kannski hefði það verig betra, að
ég hefði aldrei kynnzt þér. .. Þú
vilt ekki hugsa, það er meinið. j
Hvers vegna feröu ekki fram úr,!
þværö þér og snyrtir ? Hvers vegna;
hefurðu ekki neitt fyrir stafni ?
Vinnur þig frá minnimáttarkennd j
þinni með því að þvo, sauma, j
stoppa í sokka, ef ekki vill betur,!
og reynir þannig að sigrast á þessu!
uppreisnareðli þínu ?“
Ég virti hann fyrir mér þar sem,
hann stóö, svipmikill og hörkuleg-:
ur og taiaði við mig eins og ókunn ■
ngur maður. • ^v,- ,
„Hittirðu þessa stúlku aftur ?“
„Sennilega . . þvi ekki það ?“
„Hún er með Simone . þau lifa
saman“, hrejrtti ég út úr mér.
„í öllum bænum, farðu ekki að
predika mér neitt geistlegt sið-
gæði“, sagði hann. „Enginn stenzt
það, aö á hann sé lagt slíkt mat“.
Ekki við heldur, hugsaði ég. Og
um leig var mér það ljóst, að ég
mundi fyrirgefa honum allt, þola
honum ailt, einungis ef ég elskaði
hann nógu heitt.
„Ef þú hittir hana aftur, fer ég
og læm aldrei aftur“, sagði ég. Það
var ekki fyrst og fremst þokki henn
ar og glæsileiki, sem gerðu mig
svo afbrýðisama — heldur það, að
hún var lík Lauru. Ég vildi eiga
hann ein, allan og óskiptan.
„Þá er hyggilegast fyrir þig að
fara að taka saman föggur þínar,
því að ég ætla að snæða með þeim
hádegisverg á morgun“.
„Og hvað um mig?“ spurði ég,
og reiddist þvi, að hann skyldi
ekki reikna með mér.
„Þú“, sagði hann þreytulega „Jú,
ef ég má treysta því, að þú hagir
þér sómasamlega og hlaupir ekki
út undan þér eins og í dag“. Hann
gekk út að dyrunum. „Skoðaðu
sjálfa þig í speglinum — þú ert
rauð og þrútin í andliti eins og van
svefta; þvottakona".
„Eugene ... Eugene ...“ Ég
stökk fram úr.
„Já?“ mælti hann og leit um
öxl ti'l mín. En það var svo mikil
beizkja í svip hans, að ég kom
ekki upp neinu oröi af þvi, sem ég
hafði ætlað að segja.
Andartaki síðar heyrði ég tón-
list úr vinnustofu hans. Ég sat í
myrkinu og braut heilann um ein-
hver ráð til að kenna honum betri
siði. Ég ákvaö að hverfa á brott,
og láta hann hafa fyrir því að leita
mig uppi. Það rifjaðist upp fyrir
mér sagan, sem Baba hafði ein-
hvern tíma sagt mér af þvi, er Sally
Mead — kona Tod Mead — stökk
aö heiman, og hann hafði leitað að
henni í krám og á veitingastöðum i
þrjá sólarhringja, og loks hafði lög-
reglan fundið haria að beiðni hans,
jþar sem hún sat í öftustu sæta-
röð i kvikmyndahúsi alein, og át
rjómaís. Hún hafði tekið á leigu
hótelherbergi, en ég þurfti þess
ekki, því að ég gat flúið heim til
Jóhönnu. Ég gat aðstoðaö Böbu
VlSIR
AUGLÝSINGASKRIFSTOFA
aaaaoi AUGLÝSENDUR, ATHUGIÐ! aaaao
aoona □□□□□
Handrit at auglýsingum purl'a að hafa borizt auglýs-
<□□□□□
ingaskrifstofunni fyrir kl. 6.00 daginn fyrir birtingu.
□□□□□
□□□□□
<□□□□□
ÞINGHOLTSSTRÆTI 1
Simar 11660— 15099 - 15610
\W Edgar Rice Burroughs /í"~
nw/jr's ru/s.'í
SUPOESLY r//f.
GOS/Lff) /S
M0 LOA/GfS
UMPER T//£
///FLUfMCO OT
TRAHQmFZBSS:
JLoksins eru þau komin 1 frumskóginn.
Niú -hlýtur eitthvert tæfeifæri að gefast“.
Um kvöldið hjá „dýrasöfnurunum::
„Hérna skulum við á í nótt“.
Tarzan fylgist með úr fylgsni sínu bak
við trjástofn. „Hvað er þetta?" Gorffllan er
skyndilega vöknuö af svefnlyfjunum ?“
FRAMKÖLLUM
FILMURNAR
FLJÓTT OG VEL
GEVAFOTO
LÆKJARTORCI
BÍLASKIPTI —
BÍLASALA
Rambler American ’64 '65 '66
Zephyr '66
Cortína 2ja dyra '65.
Peugeot '65 .
Plymouth '64
Taunus 12M ’64.
Opel Rekord '64.
Simca ’63.
Falcon ‘60 sjalfskiptur.
V.W. '60.
Verð og greiðsluskilmálar við
allra hæfi.
Jón Loftsson hf.
Vökull hf.
Hringbraut 122.
ÍW
Knútur Bruun hdl.
Lögmannsskrifstofa
Grettisgötu 8 II. H.
Sími 24940.
SMRIfl TÍMfl^Sr^BE FVRIRUDFN
RAUnAHARSTJG 31 SiMI 32032