Vísir - 29.07.1967, Blaðsíða 5

VTS ÍR . Laugarúagur zt*. juu írmi.
5
A ég að gæta bróður
Þessi alkunna spurning er svar
við annarri. Hún er þessi: Hvar
er Abel bróðir þinn? Það er fyrsti
iróðurmorðinginn, sem er spurð-
ur og það er Drottinn Guð, sem
spyr. — Við þeirri spurningu
gefur Kain þetta svar: Ég veit
þaö ekki. Á ég að gæta bróður
míns?
Þaö er bróðurskyldurnar og
bróðurumhyggjan, sem þess-
ar spurningar ræða. í raun og
veru er spurning Drottins til
Kains dómarans rödd. Hún er á-
sökun blandin. Hún er viðleitni
hins heilaga og hréina til þess að
vekja sofandi samvizku. Hún er
ávarp hins alskyggna til þess,
sem sekur er. En jafnframt því
að vera ásökun má segja að þessi
Ragnar Fjalar Lárusson, skrif-
ar hugleiðingu kirkjusið-
unnar í dag. Hún fjall-
ar um svar kristins manns við
spumingunni: Á ég að gaeta
bróður mins? Sr. Ragnar er son-
ur sr. Lárusar Arnórssonar og
•Tensínu Bjömsdóttur, f. á Mikla-
bæ 1927, stúdent á Akureyri
spu- -ng sé áminning um bróður-
skyldurnar.
Ilvar er Abel bróðir þinn?
Hvar er sá, sem er hold af holdi
foreldra þinna, bein af beinum
þeirra? Hvar er sá, sem þú átt
að elska, annast og gæta? Við
þeirri áminningu eru orð Kains
þrjózkunnar eðlilegasta svar: „Á
ég að gæta bróður míns?“
Það má segja, að maðurinn sé
þannig af Guði geröur, aö í hon-
um búi möguleikar til þess að
framkvæma nokkuð af því, sem
af honum er krafizt til handa
bróður hans. í hverjum manni býr
bæði illt og gott. Við hliö eigin-
girninnar í fari hans er bróöur-
ástin gróðursett. Bróðurástin er
ósjálfráð tilhneiging meðsköpuð
eðli mannsins. Menn þurfa að
Sama ár var honum veitt Hofs-
ósprestakali og Siglufjöröur
þrem árum síðar. Sr. Ragnar er
mikill áhugamaður um kristileg
æskulýösmál, og hefur starfaö
á þeim vettvangi í prestakalli
sínu. Kona sr. Ragnars er Her
dís Helgadóttir kennara frá Ak-
ureyri Úlafssonar.
elska. Barnið finnur fyrst Jeirri
þrá svalað í sambandi við foreldra
og systkini, og þannig skapast
bróðurástin. Og ást skapar ást.
Af ást hins eldra bróður skapast
möguleiki fyrir ást hins yngra
bróður. Og það er aðeins fyrir
það, að eigingirninni er gefinn of
laus taumur, ef bróðurástin snýst
í skeytingarleysi eða óvingan með
árunum. Þannig var það um
Kain. Hann gat ekki þolað að
Abel væri sér meiri i augum
Guðs. Þess vegna varð hann öf-
undsjúkur, þess vegna drap hann
hann.
Og nú spyr ég vinir mínir:
Hvernig uppfyllum vér bróöur-
skyldurnar? Hvernig uppfyllum
vér hið stærsta boð trúar vorrar,
þjónustuna við bróður vorn?
Lítum á nokkra drætti lífsins.
Þær myndir, sem ég vil nú leitast
við að draga hér upp kunna að
virðast ásakandi, en þær eru fyrst
og fremst dregnar til að minna
yður á og eiga að vera eins og
vörður við veginn til þess aö
þér mættuð skýrar skilja hversu
miklum skyldum við eigum að
gegna, ekki aðeins við oss sjálf
heldur og bræður vora og systur
— þjóðfélagið í heild.
Fjölbreytt og glæsilegt athafna-
líf blasir víðast við augum á landi
hér. Heillandi og fögur nútíma-
borg er risin á rústum bæjar hins
fyrsta landnámsmanns, iðandi af
lífsglöðu og frjálslegu fólki. Hvert
sem litið er, sjáum viö glæstar
byggingar til íbúða og fyrir at-
hafnalíf starfandi þjóðar. Tími
skorts og fátæktar virðist liðinn
og með þvi miklum þjáningum
og hörmungum af þjóð vorri létt.
-----f mörgu tilliti viröist bróð-
urkærleikinn eiga rík ítök í hug-
um landsins barna. Ef slys eða
skaða ber að hendi, er þjóðin fús
og fljót til að rétta fram hjálpar-
hönd, þeim sém harðast verða úti
og sýna samúð, ekki síður í verki
heldur en orði. Mörg dæmi eru á-
vallt í fersku rpinni um það hve
vel og fúslega slíkar bróðurskyld-
ur eru af hendi inntar.
En þrátt fyrir ýmsan augljósan
kærleiksvott, sem menn sýna
meðbræðrum sínum, á þó spurn-
ing Kains æði sterk ítök í eðli
voru, eigingiminöar eðlilega
spurning: ,,Á ég að gæta bróöur
míns?“ Stundum finnst mér eins
og samborgarar mínir, þjóðfélagið
í heild, eða öllu heldur almenn-
iagsálitið hreiti henni napurt
í andlit mér, einkum þó með
skeytingarleysi sinum um vel-
ferð æskunnar, þessa dýrmæta
en brothætta fjársjóðs, sem oss
ber að gæta og varðveita.
Vér vitum það öll og viður-
kennum, að of stór hópur æsku-
manna er á villigötum. Of stór
hópur ungmenna er kærulaus og |
jafnvel lífsleiður, knúinn áfram
af auðvirðilegri skemmtanafýsn,
sem engu eirir en sýgur dug og !
dáð úr fómarlömbum sínum. i
Tvímælalaust er áfengið ainn
stærsti bölvaldurinn. Neyzla þess
hefir margan góðan dreng að velli
lagt, gert að afskræmi þjóðfélags- !
ins og því úrkasti, sem enginn
vill sjá. !
En hvað gerum vér? Hvaö
segir almenningsálitið. Það vantar ;
sjaldnast harða dóma um þá sem
falla. „Miki’.I auðnuleysingi og
ræfill", segja menn.
En hvar er hjálp vor? Oftast
míns?
er hún máttvana. Hve/s vegna?
Af því að vér erum of meðsek.
Hjálp vor væri stærst og vegleg-
ust ef vér gætum verið hinum
ungu fyrirmynd — fyrirmynd í
guösótta og góðum siöum, fyrir-
mynd í öllu því, sem gott er og
fagurt. Sú bróðurskyldan, sem
brýnust er hjá hinum vaxna á-
byrga manni er að gefa æskunni
það fordæmi með fögru líferni aö
þaö megi verða henni varða á
vandrataöri leið.
Feistingar æskunnar eru marg-
ar. Það er mikill sannleikur, sem
skáldið orðar svo:
í glysinu og glaumnum
er gildra á laun
en æ'skan fer sér ótt.
Og kvika er í straumnum,
það kostar marga raun
aö komast leiðar sinnar aö marki.
Kæri lesandi. Þú sem finnur til
ábyrgðar þinnar gagnvart æsk-
unni og framtíðinni. Kappkostaðu
að veröa hinum ungu til fyrir-
myndar og hjálpa þeim þannig til
að ná markinu, sem er fegurð og
farsæld mannlífsins í fylling sinni.
Ég vil draga upp aðra mynd af
vettvangi lífsins. Það er stað-
reynd, að allmargir bræður vorir
og systur eru einstæðingar, sem
finna sárt til þess að vera, vegna
aldurs, sjúkleika eða annarra or-
saka, kippt út úr straumþunga
lífsins, úr umsvifum þess og
önn, úr heillandi margbreytileik
þess og frá margvíslegum við-
fangsefnum.
Hvað gerum við fyrir slíka
menn? Reisum þeim sjúkrahús og
elliheimili. Það er góðra gjalda
vert. En er það nóg? Fullnægjum
við þar með bróðurskyldunni? —
Þú átt aldraðan vin. Þú hugsar
hlýtt til hans. Þú ætlar að sýna
honum vott kærleika þíns, e. t. v.
fyrir velgerðir hans' við þig. Þú
ætlar að eiga með honum kyrr-
láta, hlýja samverustund, sem þið
getið báðir notið. En þú hefir ekki
tíma til þess í dag. Þú ætlar að
fara á morgun, en þú hefir ekki
heldur tíma þá. Aðeins örlítið
seinna. Og dagarnir líöa — verða.
aö árum. Og einn dag heyrir þú
að vinur þinn er horfinn, tækifær-
ið til að gleðja hann úr greipum
gengið.
Minnumst þess, að stutt er sú
stund, sem oss er gefin. Reynum
að nota hana vel til að borga það,
sem viö skuldum. Ekki sízt skuld-
ina við minnsta bróðurinn, ein-
stæðinginn, sjúklinginn, gamal-
mennið. Munum að við erum öll,
eins og Matthías sagði „fædd til
þess að fækka tárunum".
Á ég að gæta bróður mins? —
Stafar ekki raunar allur vanþroski
vor í sambandi við bróðurskyld-
urnar af því að menn finna ekki
Frh. á bls. 13.
56 ár í sijórn
Á aðalfundi K.F.U.M., sem haldinn var í marz s.l., geröist
það, aö Sigurbjöm Þorkelsson baöst undan endurkosningu. —
Þessa er getið hér vegna þess, að með þessu var endir bundinn
á 50 ára stjóraarferil. Mun það fátítt, ef ekki algjört einsdæmi,
að saxfri maður eigi svo langa setu í stjóm sama félags. Sem !
þakklætisvott fyrir störf Sigurbjöms í þágu félagsins færði
K.F.U.M. honum að gjöf Norrænu alfræðiorðabókina.
(Bjarmi.)
Siglufjarðarkirkja.
Skírðir íslendingar
•
Þetta sama haust kom Þangbrandur prestur af íslandi til
Ólafs konungs og segir sinar farir ekki sléttar, segir, að ís-
lendingar hafi gjört níö um hann, en sumir vildu drepa hann,
og lét enga 'Von, að það land myndi kristiö verða. Ólafur kon-
ungur varð svo óöur og reiður, að hann lét blása öllum íslenzk-
um mönnum saman, þeim er þar voru í bænum, og mælti síð-
an, aö alla skyldi drepa.
En Kjartan og Gi?ur og Hjalti og aörir þeir er þá höfðu við
kristni tekiö, gengu til hans og mæltu: „Eigi muntu, konungur,
vilja ganga á bak oröum þínum, því að þú mælir svo, aö engi
maöur skal svo mikift hafa gjört til reiði þinnar, að eigi viltu
það upp gefa, er skírast vilja og láta af heiðni. Nú vilja þessir
allir íslenzkir menn, er hér em nú, skírast láta, en vér munum
finna bragð það til, er lcristni mun við gangast á íslandi. Eru
hér margra ríkra manna synir af islandi, og munu feöur þeirra
mikiö liðsinni veita aö þcssu máli. — En Þangbrandur fór þar,
sem hér með yður, við ofstopa og manndráp, og þoldu menn
honum þar ekki slíkt“.
Tók þá konungur að hlýða á slíkar ræður. Vom þá skírðir
allir íslenzkir menn, óeir, sem þar vom þá.
Hetaskringia.
Siglufaröarprestur, séra 1948 og cand. theoí. áriö 1952.

mfl—a—1