Vísir - 12.09.1967, Síða 4

Útgerðarmenn James Bond eru
sem kunnugt er, snillingar í gerö
alls konar dulvopna — morð-
tækja, sem komið er fyrir í sak-
leysislegum munum, svo sem regn
hlífum, sígarettukveikjurum og
jafnvel stígvélatám. En þeir
gömul kunnu þar líka nokkuð fyr
ir sér, eins og sjá má af þessum
myndum. Þetta er „göngustafur"
frá því snemma á 18. öld, ósköp
sakleysislegur. í rauninni er þetta
þó dulvopn, þarf ekki annað en
bregöa hendinni í vasann eftir
gikk og lás, og þá er þarna kom-
in byssa, skæðasta morðvopn,
sem þekktist á þeirri tíð. Það er
forngripasafnari einn í Lundún-
um, sem á nú dulvopn þetta,
en vitað er, að það var smíðað
af kunnum, þýzkum byssugerðar-
manni, M. Bramhofer, sem ef-
laust værj nú í þjónustu James
Bond útgerðarinnar, væri hann
endurborinn. Hver veit líka nema
hvort tveggja sé?
*
Nú í ágúst er álitið, að 2022 ár
séu liðin, síðan Júlíus Cæsar
steig á land f Englandi. Það er
sem sé álit sumra manna. Á
svipuðum stað, sem álitið er, að
Rómverjar hafi lent á, steig lög-
reglumaður frá New York í land
eftir 18 klukkustunda sund frá
Frakklandi, nú fyrr í ágúst. Hann
heitir Thomas John Hetzel og er
31 árs gamall. í þrjú ár hefur
hann sparaö sumarfríin sín og
peninga til þess að geta gert
þessa tilraun. Á móti honum tók
fyrrverandi landgönguliði úr flota
USA, Harry Hinken, sem langar
til þess að verða fyrsti lamaði
maðurinn, sem syndir yfir Erma-
sundið. Hann er 42ja ára gamall
og er lamaður frá mitti og niður.
Hann verður þó að brjóta fyrstu
reglu Ermasundssundmanna, en
hún hljóðar á þá lund, að sund-
maðurinn verði að ganga ofan í
fjöruna og út í sjó.
Hundar á þjófaveiðum
Hundar dönsku lögreglunnar
komu henni að góðum notum fyr
ir nokkru, þegar hún var að elt-
ast við þjófa uppi á húsþökum.
Hafðí henni borizt vitneskja um
að þjófar væru í húsi einu í hverfi
hinna betur fjáðu borgara í Kaup
mannahöfn. Þegar hún kom á stað
inn, lét hún verða sitt fyrsta verk
að umkringia húsið, áður en hún
réðist til inngöngu.
Þegar inn kom, flúðu þjófarnir
út um glugga á fjórðu hæð. Þeir
þorðu þó ekki niður á götu, því
að þar var sægur lögregluþjóna
fyrir, en klifruöu upp á þak. Lög-
regluþjónarnir voru þó ekki eins
liprir og þjófarnir, sem báðir voru
unglingar á sautjánda ári. Komust
þeir því ekki á eftir þeim og
enginn uppgangur var annar á
þakið.
Slökkviliðið var kvatt til með
stiga, svo unnt væri að komast
upp. á þak, og tveir lögregluþjón-
ar hlupu upp stigann, en þá
Mðu þjófarnir yfir á þak næsta
húss, en þar var enginn uppgang-
ur á þakið heldur. Það fór eins og
í fyrra skiptið. Lögreglumennirn-
ir voru eldri og þyngri á sér en
piltarnir, og treystu sér ekki á
eftir þeim.
En lögregluhundurinn var svo
borinn upp stigann, og
stökk hann léttilega upp á hitt
þakið á eftir þjófunum. Þótt þeir
hefðu sýnt það, að þeir væru
léttir á sér, þá var hvutti léttari
og náði þeim strax. Hélt hann
þeim svo í skefjum, unz lögregl-
an hafði handtekið þá. Kom þá í
ljós að lögreglan hafði lengi átt höfðu mörg innbrot í sumarbú-
vantalað við piltana, sem framið
staði víðsvegar um Danmörku.

Fœr Haraldur að
t
giftast
legri
Konuefni handa Haraldi ríkis-
arfa Noregs hefur löngum verið
til umræðu í Noregi, og finnst
Norðmönnum nú vera kominn
tími til að hann festi ráð sitt og
kvænist, en samkvæmt norskum
lögum verður eiginkonan að vera
konungborin. Ógiftar prinsessur
eru nú ekki svo margar I heim-
inum, og undanfarin ár hafa flest-
ar, sem þóttu koma til greina sem
konuefni fyrir prinsinn, gengið í
það heilaga og sumar hverjar af-
salað sér krúnunni og gifzt ókon-
ungbornum mönnum. Haraldur
hefur löngum veriö orðaður við
borgara-
stúlku
kaupmannsdóttur nokkra, sem var
með honum í skóla á sínum tíma,
og segja sumir að hann taki mjög
nærri sér að fá ekki að kvænast
henni. Hefur eitt Oslóarblaðanna
nú tekið upp hanzkann fyrir prins
inn og varpað fram þeirri spurn-
ingu í leiðara blaðsins, hvort ekki
sé kominn tfma til að brevta þess
um lögum samkv. breyttum tíma
og leyfa Haraldi að kvænast borg
aralegri stúlku, Telur blaðið að
lýðræði Noregs ætti ekki að bíða
nokkurn hnekki við breytingu
þessara laga og munu víst flestir
taka undir það.
Þessi mynd er tekin af Haraldi í heimsókn hans til íslands fyrir
skömmu og er hann þarna að skoða hina íslenzku þjóðbúninga
I Þjóðminjasafninu.
BÓKSTAFURINN BLÍFUR
Náttúruverndarmál hafa dreg-
ið að sér óskipta athygli fólks
að undanfömu, og er það sér-
staklega deilan um kísilgúrveg-
inn svokallaða og svo ýmsar
breytingar og lagfæringar varö-
andi þjóögarðinn á Þingvöllum,
eins og t. d. lóðaveitingar til
ýmissa aðila, sem fólk veltir
vöngum yfir.
Vafalaust hefir Náttúruvernd-
arráð ekki unnið nógu skelegg-
lega í friðunarmáli sínu við Mý-
vatn, því að búið er að gera
heilmiklar ráðstafanir á lögieg-
an máta, eftir því sem niður-
stöður dómaranefndarinnar
kveða upp úr með. Kannski hef-
ir Náttúruverndarráð verið al-
gjörlega sniðgengið um allar upp
lýsingar, þannig að því hefir
verið alls ókunnugt um að nokk
ur vegur verði lagður við Mý-
vatn ? Ef svo er, þá er til lítils
að vera að skipa slíkt ráð.
Nú er öllum ljóst að orðið
hafa mistök. Það var líka ljóst,
þegar lögfræðinganefndin var
sett á stofn til að skera upp úr
um deilumálið, svo aö það
sjónarmið hefði líka átt að fá
að ráða, þegar nei'ndin tók til
starfa um framtíð vegarlagning-
arinnar við Mývatn. Þess vegna
hefðu lagaboð eða reglugerð,
sem orðin er til fyrir mistök
ekki átt að fá að ráða ein í þessu
máli. Þarna er ekki um neitt
að ræða, sem kollvarpar þjóðar-
búinu eða framgangi þess, en
þarna er um að ræða viðkvæmt
fuglalíf, sem vart á sinn líka í
veröldinni, og er hætt við aö áliti
visindamanna, að ekki muni
þola þá röskun, sem vegarlagn-
ingin hefur í för með sér. Það
er leitt, að endurnar við Mývatn
skuli ekki vera búnar að skapa
hér lagalega hefö hér i landinu,
þannig að ekki hefði þótt fært
að setia lög um vegarlagningu,
sem setti líf beirra og viðgang
í hættu. Og þegar sá lagabók-
stafur er settur, er illt, að ekki
skyldi vera hægt að leiðrétta
þau mistök, fyrst vísir menn
bentu'á mistökin, áður en veg-
arlagningin fór fram. En það er
víst of seint að f jargvíðrast um
þetta mál, og aðeins liægt að
segja að mörg eru mannanna
mistök.
Á Þingvöllum hefir myndazt
annað furöulcgt náttúruverndar-
mál, en nú fyrir skömmu
voru gerðar ýmsar lagfæringar
til verndar þjóðgarðinum, eins
og t.d. loka urnferð um Almanna
gjá, -setja upp salerni, og af-
marka tialdstæði o. s. frv. Um
allt þetta er einungis gott eitt
að segja, en það er annað, 1
sem vekur furðu fólks. Gjá- »
bakkaland hefur verið keypt fyr 1
ir tilhlutun stiórnarvalda til að í
stækka með því þjóðgarðinn til 7
yndis og ánægju fyrir þjóðina t
alla en það er furðulegt að veitt i
ar skuli vera sumarbústaðalóðir l
á svæðinú, tuttugu og fimm' lóð /
ir og verða ekki veittar fleiri lóð >
ir að svo stöddu hljóðaði frétta- \
tilkynningin. En var nauðsynlegt <
að veita eina einustu lóð? Og ?
hvernig er bað hver hefur 5
heimildina til að ráðstafa ný- i
keyptri eign þannig, sem sam- í
kvæmt samþykkt átti að kaup- I
ast undir þjóðgarð. 7
' Væri nú ekki ráð, að setja v
dómaranefnd á laggirnar og fá £
úrskurð um lagalegt réttmæti 7
slíkrar lóðasölu? Ef Alþingi á- 7
kveður að kaupa jörð í ákveð- t
um tilgangi, er þá hægt að ráð- t
stafa henni á annan hátt?
Þrándur í Götu. I