Vísir - 26.10.1967, Síða 12

Eldhúsið, sem allar
húsmœður dreymir am
Hagkvœmni, stíjÉtegurS
og vönduð vinnmpa ölli
Skipuleggjum og
gerum yður fast
verðtilboð.
Leitið upplýsinga.
VÍSIR
Fimmtudagur 26, október 1967.
B0nBKBMBBHK53S33»Mz23fc3S!S2SaO2sísS5I5ie2i£?iI*-',ií3
Hardouin varð undrandi. „Ég
hélt að þér vissuð þetta. Við vor-
um fyrir skömmu að athuga erfða-
málin í sambandi við þessa hörmu-
legu atburði, eiginmaður yðar,
dóttir og ég“.
Þau voru bæði á lífi ... ég hefði
getað faðmað hann að mér. Allt
frá þvi er samtal okbar hófst, hafði
ég stillt mig um það með mestu
erfiðismunum, fyrir einhverja ótta-
blandna hjátrú, aö spyrja hann
þeirrar einu spurningu, sem í raun-
inni skipti mig nokkru máli; reynt
að lesa mér til svarið af sviplausu
andliti hans, án þess ég spyrði.
Ég skýrði honum frá því, að ég
hefði komið daginn áður úr sótt-
hreinsunarbúðunum i Svartaskógi,
og hann væri fyrsti maöurinn, sem
ég ætti tal við. Þáö var eins og
honum fyndist það ráðgáta, fremur
en hann teldi sér það heiður.
„Hafið þér gerzt þeim fráhverf?“
spurði hann hikandi.
„Þvert á móti ... ég ann þeim
of heitt“.
Þegar það virtist valda honum
enn meiri undrun, þóttist ég sjá
að það þyrfti nánari skýringar við.
„Ég þarfnast nokkurra vikna til
að endurheimta mina fyrri fram-
komu, endurheimta það, sem unnt
reynist af fyrri fríðleika mínum,
að ég komi hehn sem líkust því,
er þau mundu mig. Það er svipað
meö mig og Lazarus, sem reis upp
frá dauöum — þegar kona á hlut
að máli, getur hún ekki komið fram
fyrr en hún hefur losaö sig við ná-
lyktina ...“
Hardouin hlýtur að hafa skiiiö
viðhorf mitt, þegar hann virti mig
fyrir sér, sá baugana undir augun-
um og úlfgrátt hárið. Hann horfði
niður fyrir sig, neri nefið hálf-
vandræöalega, eins og hann fyndi
leggja af mér einhvem annarlegan
þef — hvað hann og auðvitað gerði.
„Ég skil .. ég skil“, tautaði
hann eftir stundarþögn. „Þér getiö
treyst þagmælsku minni. Ég vona
að endurfundimir verði yður á-
nægjulegir. Þama geta og auðæfin
komið yður að gagni".
„Auöæfi ... mín?“
Honum létti við að fá tækifæri
til að taka sér i munn tölur og upp-
hæðir. Þaö leit út fyrir að múg-
morðin hefðu gert mig stórauð-
uga; erfðaféð, sem þarna fyrir haföi
komið í minn hlut, var ofvaxið mín-
um skilningi. Um leið og fórnar-
lömbin gáfu upp öndina, voru eig-
ur þeirra komnar í hendur lög-
fræöingunum, sem skiptu þeim á
milli lögmætra erfingja og hirtu
vitanlega sjálfir bróðurpartinn.
Ég greip fram í fyrir honum og
innti hann eftir íbúðarhúsinu mínu
í borginni og sveitabýlinu, því eina,
sem ég haföi átt. Hann hafði tæm-
andi upplýsingar á reiöum höndum.
„Að sjálfsögöu gerði yfirum-
boðsmaður Gyðingaeftirlitsins þær
eignir yðar upptækar, og að sjálf-
sögðu var sú upptaka ógild ger af
hinum nýju stjórnarvöldum. Maö-
urinn yðar er heima ...“
Þar meö hafði ég fengið þær upp-
lýsingar, sem ég þarfnaðist. Ég
kvaddi herra' Hardouin, eftir að ég
hafði fengið nokkra fjárupphæð
greidda fyrirfram. Hann virtist
hvorki geta hugsað né talað nema
í milljónum.
Ég hafði áöur notið viðurkenn-
ingar sem dugandi læknir. Ég gerði
mér vonir um að geta tekið það
starf upp ’aftur innan skamms.
Hvað hafði ég við öll þessi auðæfi
aö gera?
Klukkan níu að kvöldi. Tími til
kominn að halda í háttinn.
Allt í einu spurði ég sjálfa mig
hvað Stan mundi hafast að þá
stundina. Hvort hann mundi ganga
einn til rekkju. Það var í rauninni
ólíklegt um karlmann á hans aldri,
og ég var enn dauð, í vissum skiln-
ingi.
Ég finn að mér er það léttii að
skrifa niður hugsanir minar. Ég
ætti að vísu að vera komin af dag-
bókaraldrinum, fjörutíu og tveggja
ára, en ég verð að hæfa mig að
nýjum viöhorfum eins fljótt og
mér er unnt, og þarfnast því
nokkurra leiðarmerkja — þótt
ekki sé til annars en sanna sjálfri
mér, að ég sé enn á lífi.
30. júní.
Ég fór til læknisskoðunar
snemma í morgun. Varð að bíða
meira en klukkustund og var næst
í röð á eftir frekum sjúklingi, sem
innti móður sína, henni til sárustu
skapraunar, stöðugt eftir því,
hvers vegna tölustafir hefðu verið
húöstungnir á framhandlegg mér.
Ég lét skrá mig undir meyjar-
nafni mínu, og samt bar Pierre ekki
kennsl á mig — það eru svo marg-
ir, sem bera ættamafnið „Wolf“,
að þess var ekki að vasnta. En.þeg-
ar ég minnti hann á viss atriði,
varðandi hið „ljúfa líf“ okkar í
skóla, kyssti hann mig á báðar
kinnar og fögnuður hans yfir þvi,
að sjá mig heila á húfi, var svo
innilegur, að ég var djúpt snortin.
Þegar hann reit lyfseðilinn,
spurði hann lágt og varfærnislega:
„Sá Stan þér fyrir þessu?"
Ég gat ekki varizt brosi við spurn
inguna. Hann lagði alltaf fæð á
manninn minn og virtist trúa bon-
um til alls. Ég svaraði því til, að
Stan kæmi þar ekki neití við sögu;
ég væri ekki farin að sjá hann aft-
ur, og ég mundi vera honum þakk-
, lát, ef hann mmntist ekki á komu
mína við neinn.
Pierre sá að hann hafði talað af
sér, og reyndi að slá öllu í glens.
; „Þú ættir að hitta hann sem fyrst
i og vera honum blíð. Þaö væri hon-
; um rétt mátulegt".
I Ég sagði honum að ég hefði tek-
ið sjúkdóminn í fangabúðunum.
„Voru fangarnir af báðum kynj-
um?“ spurði hann hugsi.
„Já og nei. Konur vom sér og
karlar sér ...“
„En?“
„Þarna var sérstök vændisdeild.
Þetta var eins og i borgum. Séð
fyrir öllum samfélagsþörfum ...“
„Og þú ... þú varst lokuð þar
inni?“
„Ég fór í þá deild af fúsum vilja,
haustið 1944“.
„Hvað áttu við?"
„Aðeins þaö, að þar fengu kon-
urnar nógan mat, og ég þráði að
mega sjá Stan aftur. Hefði ást mín
á honum ekki léö mér hugrekki til
þess, mundi ég hafa soltið til bana".
Pierre tók pappírsblað, sem lá
á skrifborði hans, beit á jaxlmn og
hnoöaði því saman, eins og vandi
hans var, þegar hann reiddist, en
gat ekki látiö reiði sína bitna á
neinu. Svo náði hann aftur vald á
sér.
„Maðurinn þinn hefur óvefengj-
anlegri sönnun um ást þína, en
eiginmaður nokkurrar annarrar
konu í víðri veröld".
„Ég ætla að vona að við verðum
bæði komin yfir í aðra veröld, áð-
ur en hann kemst að raun um
það .. .“
Við hlógum bæði. Áttum ekki
annars úrkosta.
2. júlí.
Ég hef selt ávísunina frá herra
Hardouin; bý í hljóðeinangmðu
herbergi i fyrsta flokks gistihúsi —
sjúklingur í afturbata getur ekki
búið við öllu betri aðstæður. Ég
get haldiö kyrm fyrir í herbergi
mínu eins og mig lystir, mér er
fært þangað allt sem hugurinn
gimist. Ég hef nægar og gildar á-
stæður til að draga heimför mína
enn nokkuð á langinn. Fyrst og
fremst hlýt ég að viðurkenna, að
næðið og hvíldin er mér brýn nauð-
syn. Ég þreytist, ef ég tala nokkuð
aö ráði og minnsti hávaði veldur
mér taugaálagi. Og það veit sá,
sem allt veit, að það er nóg um
háreystina í París; það er eins og
allir séu á þönum og maður rekst
á hermenn hvarvetna.
mmmm
VlKINGUR,
handknattleiksdeild.
Æfingatafla fyrir veturinn 1967
-1968.
Sunnudaga
\ kl 9,30 4. fl. lcarla
- 10,20 - - -
- 11,10 3. fl. karla
- 13,00 M., 1. og 2. fl.
karla
- 13,50 -------------
Mðnudaga
kl. 19.00 4 fl. karla
- 19.50 3 fl. karla
- 20.40 M., 1. og 2. fl.
kvenna
- 21.30 - - -
/ Þriðjudaga
kl. 21.20 M„ 1. og 2. fl.
karla
- 22.10 - - —
Fimmtudaga
kl. 19.50 M., 1. og 2. fl.
karia
— 20.40 — - -
Föstudaga
kl. 19.50 3. fl. kvenna
Laugardaga
W. 14.30 3. fl kvenna
Æfingar fara fram i fþróttahúsi
Réttarholtsskðlans, nema þriðju-
daga, en þá em þær i Iþrótta-
höllinni f Laugardal. — Æfing-
amar byrja þann 15. sept. Ný-
ir félagar eru velkomnir.
Mætiö vel frá byrjun
Þjálfarar.
MAYBE 1 SHOULP HAVE
FOftCEP HEK TO STAV_
/T'S GETTiNG PAOC
AH! THáYS HEZ WORfZV!
UO MAN HAS EVEZ
SPOKEN TO ME
UKE THAT
TOU PZAKEJ..
I HATE HiMÍ
Sölubörn óskcsst
Hafið samband vsð
afgreiðsluna
Hverfisgötu 55.
VfSIR
Knútur Bruun hdi.
Lögmctnnsskrifslofci
Grettisgö?u 8 II. h.
Simi 24^40.
Engjrtn maður hefur talað svona viö mig
áður. Ég hata Tom Drake.
Hún er svei mér kjörkuð. — Ég hefði
kannski átt að neyða hana til að vera kyrra.
Það er orðið dimmt, ojæja, hún um það.
Ég kemst af án hjálpar karlmanna.
SMIH3
RftUOAHARSTiG 31 SÍIUIl 22022
"I i !i i r
ASjö =»
kAUOAVEOI 133 almi 117SB
METZELER
Vetrarhjólbarðamir koma snjó-
negldir frá METZELER verk-
smiðjunum.
BARÐINN
Ármúla 7. Sími 30501.
HJÓLBARÐASTÖÐIN
Grensásvegi 18. Sími 33804.
AÐALSTÖÐIN j
Hafnargötu 86, Keflavík.
Sími 92-1517.
Almenna Verzlunarfélagið
Skipho’! 15. Sfmi 10199.
t