Vísir - 24.07.1968, Blaðsíða 9

VlSIR . Miðvikudagur 24. júh' 1968.
9

, ,' mm
'fa, ''> \

;

ásm
Þaö vakti mikla athygli á
dögunum að ekkert ljóðskáldið.
sem sendi ljóð í samkeppni Stúd-
entaráös skyidi hljóta verölaun.
Vísir lagði þvi leið sína að þessu
sinni til nokkurra borgara og
spurði:
Teljið þér að Islendingar
séu hættir að geta ort?

Sigurður Eliasson, verkstjóri.
Nei, ætli það. Þaö getur verið
að andinn sé ekki yfir skáldun-
um okkar í dag.
Björa Jónsson, verkamaður.
Nei, nei. Ég held að þeir séu
alls ekki hættir að geta þetta.
Bara einhver deyfð í þeim eins
og stendur.
Sigríður Gunnarsdóttir. Nei, ég
held ekki. Skáldin okkar verða
bara að sætta sig við það að
vera í öldudal eins og stendur.
Ivar Gíslason, trésmiður. Ekki
alveg vil ég segja, en mikil aft-
urför er á skáldskap okkar.
Kemur þar eflaust til hin nýja
stefria ungu skáldanna. Ungu
skáldin eru því miður algjörlega
óþroskuö ennþá.
s Stefán Bergsson, stúdent. Nt»,
í þeir eru alls ekki búnir að missa
/ hæfileikana tíl að y.rkja, en
J dómnefndin hefur verið á ann-
t arri skoðun.
Akranes
Minnismerki sjómannsins.
En þetta er bara rabb ferða-
m?nns, sem dvalið hefur á
staðnum nokkra daga, hvílzt og
notið þess að vera til.
Þ. M.
Svipmynd frá sjón-
arhóli ferðamanns
þess hrings sem verksvið þeirra
er bundiö viö. — Við íslend-
ingar erum svo fámenn þjóð
að okkur veitir ekki af að vera
allir á sama báti, eigi sigling-
unni að miða í sólarátt.
Sjálfsagt eru flestir sammála
um þetta, og mér er nær aö
halda að skortur á þjóðlífsþekk-
ingu sé oft þröskuldur á vegi
samstööu þeirra, sem saman
eiga að búa.
Er ekki í þessu sambandi
nauðsynlegt að virða viðlits
hvern þann stað, sem getur
brugðiö upp svipmynd flestra
þeirra atvinnuhátta sem bundn-
ir eru íslenzku athafnalffi?
Þeir sem standa í önn dags-
ins í dag, bera á vissan hátt á-
byrgð á Jífshamingju næstu
kynslóðar, að hún eigi þess
kost að neyta sfns brauðs
og njóta þess yndis sem nátt-
úrubami er eðlilegt án þess að
stritið og spennan verði allt of
þvingandi.
Mér hefur stundum dottið
það í hug, þegar ég hef rölt
um Suöurlandsbrautina í Reykja
vík í vikulokin á sólheitum
sumardegi, að það væri engu
Jíkara en borgarbúar ættu yfir-
vofandi loftárás á næsta degi,
svo stríður er straumurinn burt
úr bænum. Ekki þekki ég hvort
þessu er þannig variö með íbúa
Akraness, en mér virðist þó,
þegar ég viröi fyrir mér hin
broshýru bændabýli, sem sjá
má hér í næsta nágrenni, aö
ekki þurfi langt í sveit að sækja.
Og ekki sé öröug för uppvax-
andi æskufólki bæjarins aö
kynnast högum og háttum jafn-
aldra sinna á þeim starfsvett-
vangi, og ekki heldur hinna sem
sveitina byggja að öðlast skiln-
ing á viðhorfum þeirra sem
stíga um borð og stefna á miö-
in eða afla sér bjargræðis við
iðnað og verzlun.
Og það mega þeir sem byggja
borgina sunnan flóans vel vita,
að það er fleira að sjá utan
Akrafjalls, en stromp sements-
verksmiðjunnar, er ber þar b' 't
við himin, þegar til norðurs
er litið.
□ Þreyttur borgarbúi stígur um borð í Akraborg.
—Líklega verður hún eitthvað lengur á leið-
inni til Akraness en loftpúðaskipið, en sannarlega
hefur síðasta vika með öllum hraðanum og lífs-
spennu borgarinnar sett svip sinn á hugarfarið, svo
það er blátt áfram róandi að vagga á hóglátri öld-
unni hérna yfir flóann, enda veðrið gott.
T^aö fyrsta sem ég rek augun í
á bryggjunni er andlitið á
Kristjáni Gíslasyni, hótelstjóra.
Hann á von á Ijósaskilti á
homið sitt á „Hótel Akranes",
sem f framtíðinni kann að veröa
einn með fjölsóttari gististööum
á þessu landi. Einhver kann að
brosa í kampinn þegar hann les
þetta og hugsa sem svo: „Hvað
meinar maðurinn. Útskagasjó-
pláss fjölsóttur gististaður og
ferðamannabær". — Þetta er
ekki eins fjarstætt eða fjarlægt
eins og í fljótu bragði kann að
virðast.
Þegar fólk fer í sumarleyfi
sínu til þess að njóta hvíldar
og ánægju, fer það gjarnan eitt-
hvað þangað, sem það getur
notið friðar og næðis, en jafn-
framt átt kost félagsskapar og
gleðistunda, ef það óskar þess.
Nú hef ég verið hér gestur
nokkrum sinnum, virt fyrir mér
bæinn og umhverfið. Notiö
kyrrðarinnar, gengið í rólegheit-
um um vel gerðar og hreinar göt
ur, gefið mig á tal við börn aö
glöðum leik í vel hirtum görð-
um, velt mér í grængresinu hér
úti á Skaganum, rabbaö við
menn, sem voru að leggja hellur
á gangstíga, komið í stór iðju-
ver og séð fólk að starfi í bæn-
um má sjá margar fallegar bygg-
ingar, sem bera vott um vel-
megun og athafnasemi, einnig
svipmynd gömlu sjóbúðanna og
timburhjallanna, sem tilheyrðu
áraskipaöldinni.
Hér er hægt að rölta um
brimlúðar flúðir, strjúka blöðru-
þang og marinkjarna, sjá öld-
una rísa hátt við yztu tanga, en
einnig leika blítt við bjartan
sand.
Skip koma og fara. — Hafn-
argarðurinn er svið mikilla um-
svifa. Svipmiklir skipherrar
standa í brúnni og gefa skipun
þegar leysa skal landfestar og
halda á miðin, en allt virðist
ganga með eðlilegum og róleg-
um hætti, án yfirþyrmandi
taugaspennu eða óþolandi hraöa,
en gengur þó.
Inn með sjónum sunnan í
móti er hvít sandströnd, sólheit
og vermandi, þegar veöurguö-
irnir láta blítt að börnum jarð-
ar. Fyrir þá, sem hafa gaman
af að væta öngul, og hafa á-
stæður og efni til, er stutt í
næstu laxveiöiár, og sprettharð-
ur ufsi eða lúðulok skammt ut-
an við ströndina.
Fyrir þá, sem ekki eru því
meiri kletta- eða flughanar, er
Akrafjall í næsta nágrenni,
svona hverjum meðalmanni
nógu bratt til sóknar, má þar
án efa sjá vítt til, þegar komið
er á efstu brún.
Vel veit ég, að finna má
marga staði á landi hér, sem
hafa upp á flest það að bjóöa,
sem ég hef nefnt. En á suðvest-
urhorni landsins mundi ég álíta,
að óvíða væri á nokkurra mín-
útna fresti hægt að standa mitt
í athafnalífinu, en komast svo
Fólk framtíðarinnar.
í algjöra ró, fjarri skarkala og
hávaðamenningu nútímalífs,
jafnvel án þess að hafa tiltækt
annaö farartæki en tvo jafn-
fljóta.
Geta látið lítil börn leika sér
áhyggjulaust, og kynnast gróðri
í fjöru og mold.
Það er stórt atriði langþreytt-
um starfsmanni, að geta notiö
hvíldar, þar sem hann kemur
þegar hann á frí frá daglegri
önn, en eiga þess þó jafnframt
kost að fá þá fyrirgreiðslu, sem
nauösynleg er, án þess að því
fylgi allt of mikiö umstang og
fyrirhöfn að veita sér hana.
Fyrr á öldum þóttu þeir staðir
vænlegir til búsetu, hvar sækja
mátti föng bæði til lands og
sjávar. Og þó nú séu breyttir
tímar og viöhorfin önnur, þá
hygg ég að gott sé hverjum,
ekki sízt þeim, sem við einhæfa
atvinnuhætti búa, að setjast á
þann sjónarhól, hvar fjölbreytt-
asta lífsmynd getur að líta. Og
eigi menn þess kost að skoöa
ótruflaöir þessa mynd, má vera,
að sjónarsviöiö veröi víðara að
loknu sumarleyfi og þeir skiln-
ingsríkari um hag og hætti utan