Vísir - 23.09.1968, Blaðsíða 12

VISIR . Mánudagur 23. september 1968.
„Jæja, ungfrú Robbins, ekki datt i
mér í hug aö ég mundi rekast á
yður hér. Hvemig líður yður, elsk-
an?“ Augun voru vot eftir rokið, en
þó leyndi sér ekki slægvizkan I
tillitinu. Svo rak Sally upp hlátur.
„Þaö mætti segja mér, að hann
væri út undir sig, þér skiljið . . .“
Svo brosti hún breitt til Christians,
. „Mér var ókunnugt um að það væru
gestir hjá yður; þá hefði ég látið
þetta bíöa . .
„Ég er að fara“, sagði Laura og
reis á fætur. Christian stóö enn úti
við dyrnar og fylgdi henni heim að
kránni. Það var svo hvasst, að hvor
ugt þeirra gerði tilraun til að tala,
fyrr en þau komu upp á útidyra-
þrepin — þá spurði hann hvort
hún vildi snæöa meö sér kvðldverð,
sem hún þáöi meö þökkum.
' ' I
TÓLFTI KAFLI
Winifred Pell sat við plötuspilar-
ann frammi í anddyrinu með hlaða
• af hljómplötum, sem hún átti senni-
lega sjálf. Hún var að leika „St.
Louis“ í túlkun Louis Armstrong,
og augu hennar leiftruðu af hatri,
þegar henni varð litið til Lauru,
þar sem hún kom inn í fylgd meö
Christian.
Skákgarpamir tveir sátu við ta-fl-
borðið, gegnt hvor öðrum og hreyf-
ingarlausir með hönd undir kinn.
Hawkins læknir og kona hans stigu
hægan dans fyrir framan arininn;
það varð varla greint aö þau
hreyfðust og hefði vel mátt halda
að þau stæðu þama í faömlögum;
hún lét höfuð hvíla við barm hans
og það leit út fyrir, aö hún væri
talsvert ölvuð. Opnaði ekki augun
þótt útidyrahurðin félli að stöfum.
Þeir Merriday og Firmin sátu sam-
an við borð og spiluöu á spil.
Firmin rak upp óp, þegar hann
sá Lauru koma inn. Spratfe- á fætur
og tifaði hröðum skrefum til móts
við hana og var að sjá bæði þreytt-
ur og reiður.
„Móðir mín er hættulega veik“,
sagði hann,“ og biöur mig að gera
allt, sem mér sé unnt til þess, að
þú bregðir nú skjótt við og farir
til hennar. Ég hef sagt henni, að
þú komir flugleiðis með mér í fyrra-
rnálið".,
Hún hristi höfuðiö. „Mér þykir
það leitt, Gene, en það get ég ekki“.
„Ekki þótt mamma sé fárveik,
og treysti á að þú komir!“
„Hefur læknir ' ekki athugað
hana?“
„Ég hef talað við lækni okkar.
Hún hefur kvalir í maganum. En
þú ert eina manneskjan, sem hún
vill hafa hjá sér“.
Hún sagöist þá skyldi hringja
til móður hans, og gerði það tafar-
laust. Hún talaði við gömlu kon-
una í rúmar tíu mínútur, en heyröi
ekki neitt til hennar,, sem hún
skildi, fyrir griskum blendingi,
stunum og kveinstöfum. Laura
varð því furðu lostin, þegar gamla
konan sagði allt í einu, hátt og
hressilega: „Gene . . hann segir
þú kornir"
Laura skildi samstundis hvernig
allt var í pottinn búið; hún var far-
in að þekkja á Firmin. Hún hét því
að reyna að koma, kvaðst að
minnsta kosti hringja daginn eftir.
Hún var sveitt þegar hún kom
fram úr klefanum, forðaðist Firmin
og hljóp upp stigann. Winifred lék
enn á plötuspilarann, Howkins-
hjónin stigu sinn hæga og sér-
kennilega dans.
Á meðan hún var í baði, reyndi
hún að finna einhverja skýringu á
þessum undarlegu atburðum —
eitthvað sem væri sameinilegt með
falli klettsins, byltu Gail Kerr,
riffilskotinu — en árangurslaust.
Þessir þrír atburðir virtust óskýr-
anleg fjarstæöa, hver um sig. Og
nú, þegar hún var komin upp í
herbergið sitt, fór eins og hún vissi
aö mundi fara, hún sá fyrir sér
andlitið á ljósmyndinni hvert sem
hún leit. Hún bókstaflega fann ná-
lægð hinnar ungu og fögru, ógæfu-
sömu konu.
Þegar hún var að mála á sér
varirnar, var barið létt á dyr. Þeg-
ar hún opnaði, stóö Gail Kell á
þröskuldinum. Hún hafði klætt sig
sem bezt fyrir kvöldið. „Má ég
koma inn“, spurði hún, og þegar
hún var kominn inn sagði hún
hranalega: „Svo aö þér fóruö i
fjallgöngu með honum? Var ekki
yndislegt þar uppi?“
Hún svaraði: „Já, en það er dá-
litið, sem mig langar til að spyrja
yður að, Gail?“
„Gerið það“, svaraöi Gail um
leið og settist á rekkjustokkkinn
og kveikti sér í sígarettu.
„Hvaö áttuö þér eiginlega viö,
þegar þér sögðuð að hér væru að
gerast annarlegir atburðir? Þegar
þér vöruðuð mig við Christian?"
„Skýriö þér mér þá frá dálitlu
fyrst . . ég er aldrei gefin fyrir
að svara greiðlega viö yfirheyrslur.
... Hvers vegna spyrjið þér þess
og einmitt nú?“
Hún skýrði Gail þá frá riffilskot-
inu, og frá því er Merriday nefndi
kvenmannsnafnið viö Christian og
vildi tala við hann undir fjögur
augu
„Þá hljótið þér að sjá, að það er
satt þegar ég segi að hér gerist
annarlegir atburðir".
„Ég vildi gjarnan vita hvað um
er aö vera“.
„Ég veit það ekki sjálf. Þaö var
skotiö á mig, þar sem ég var ein
á gangi aö morgni föstudagsins,
sem þér komuð hingað. Og það er
ýmislegt annað óskiljanlegt, sem
gerzt hefur — þótt viö sleppum bylt
unni, sem ég fékk um nóttina. Vist
gELDHÚS- |
1 Mlip I
El ig
ElBBSIalálaEaÍEÍIalalaíaSE^g íalsla
% KAUPIÐ Á FÖSTU VERÐI
% STAÐLAÐAR
ELDHÚSINNRÉTTINGAR
ERU ÓDÝRARI, FALLEGRI
OG ÖLL TÆKI FYLGJA
HAGKVÆMIR
GREIÐSLUSKILMÁLAR
ODDUR HF
UMBOÐS-
OG HEILDVERZLUN
KIRKJUHVOU
SÍMI 21718 og 42137
FULLKOMIÐ SÝNINGARELDHÚS í KIRKJUHVOL!
varaöi ég yður viö Christian. Og
ég endurtek þá viðvörun. Hann
er yöur ekki neitt ... hvers vegna
viljiö þér láta flækja yður í það,
sem hann er flæktur í — hvað svo
sem það er? Yður stendur opin leið
til fjár og frægðar; hafið því mín
ráö og hverfið aftur að starfi yöar
hið bráðasta".
„Ég minnist þess ekki að hafa
leitað til yöar um ráð ...“
Gail reis úr sæti sínu, drap síga-
rettuöskunni á gólfábreiðuna. „Tak-
ið saman við þennan Ttala ýðar
aftur! Því viljið þér reyna að
blekkja sjálfa yður? Þér vitiö aö
það fer þannig hvort eð er ...“
Hún gekk hratt til dyra, skellti
hurö að stöfum á eftir sér.
Stormsveipirnir gnauðuðu dap-
urlega við upsir, eins og einhver
væri að drukkna og reyndi að kalla
á hjálp, upp gegnum yfirborðið, og
stúlkan ógæfusama, hin yfirbragðs-
dökka og fagra Linda, var alls
staðar nálægt, grét og neri saman
höndum í örvæntingu. Stormurinn
hrakti dimma skýjaflóka á undan
sér um húmmyrkan himinn og það
var talsvert tekið aö rökkva þegar
hún gekk niður stigann.
Bifreiðasölusýning
í dag
Bifreiðasalan,
Borgartúni 1
Símar 18085 og 19615.

VINNINGAR
MERCEDES BENZ 220
ÁRGERÐ
1969
FRAMLEIÐENDUR:
TIELSA, VESTUR-ÞÝZK
GÆÐAVARA OG
JÓN PÉTURSSON
HÚSGAGNA'
FRAMLEIÐANDI
VERÐMÆTI
KR.: 854.000,00
VERÐ KR.: 100
OREGIÐ 5. NÚVEMBER 1968
ÆTTARTOLUR
THE HO-DON ARAW
IS TOO CLOSE! WE
MUST GET TO OUR
PEOPLE... WARN THBK!
Jy Edgar Ricb Burroughs
Hjálp! ITún segir Ho-Don hermönnun- Nei, hún skal ekki geta það.
unum, að pabbi sé að koma til að ráðast
á borg þeirra.
Hún getur lifað þetta af. Það verður
að hafa það, Ho-Don herinn er of ná-
lægur. Við verðum að komast til þjóð-
flokks okkar og aðvara hann.
Sími 34611 á kvöldin
Stefán Bjarnason
LATIÐ OKKUR INNHEIMTA...
^að sparai /ður tima og óþægmdi
iNNHE IMT USKRIFST OFAN
Tjarnargötu 10 — III hæd —Vonarstrætismegin — Simi 13175 (3iimir)