Vísir - 10.10.1968, Blaðsíða 4

lapggÉjÉ
■

1
fy
1

-K
Rauða hurðin bjó yfir
ógeðslegu leyndarmáli
„Farið aldrei nærri herberginu
með rauðu burðinni“. Þannig
voru þrjú tmgbörn þráfaldlega að-
vöruð. Þungur bókaskápur varn-
aði þeim aðgangs. Bömin munu
áreiðanlega hafa verið forvitin,
einkum er faðir þeirra vann næt-
urlangt. Þannig gekk þetta í
sautján mánuði.
Þessi saga gerðist i Edinborg.
Faöirinn, George Waitt King, 35
ára, hafði áður verið meðlimur
í hljómsveit hjálpræðishersins en
var nú orðinn morðingi. Leyndar-
málið var nefnilega lík fyrrum
vinar hans og konu hans, John
Hope, tuttugu og fimm ára. Var
Hope talinn hafa gerzt of nær-
göngull við konu Kings, Colette.
Allt komst upp, þegar eiginkonan
yfirgaf mann sinn og hélt á brott
með böm þeirra hjóna. Hann kom
heim að auðu húsi. Eftir nokkra
leit lét hann hugfallast og hringdi
til bróður síns. Þeir kölluðu á lög-
regluna og fóru til húss Kings.
Að baki rauðu hurðinni fannst
líkið. Fótleggir og fætur höföu
verið höggnir af og settir i plast-
poka. Þar voru einnig ýmsar eigur
hins myrta í öðrum pokum. Hend-
ur hans höfðu verið bundnar aftur
fyrir bak, og um hálsinn var
vafið belti af kvenkjól.
Hinum myrta hefur verið lýst
sem kvennabósa. Colette King
segir hann hafa verið æskuvin,
en nokkru eftir að hún giftist
George, tók John Hope að leggja
hana í einelti. Eiginmaðurinn
komst aö öllu saman og bað konu
sína að bjóða Hope- heim. Þar
lentu þeir í handalögmálum, og
svo fór, að eiginmaðurinn kyrkti
aðdáandann.
Colette hjálpaöi manni sínum
að fela likið, en eftir nokkum
tíma fór henni að verða órótt
og yfirgaf heimi-lið. Það var líka
John Hope — Ástarbrall hans
kostaði hann lífið.
endir leyndarmálsins. Nú hefur
George King verið dæmdur í ævi-
langt fangelsi.
• ■ ■ ■ T< ■
Saga Forsyte-ættarinnar / sjónvarpinu:
Stúlkan, er dáleiðir áhorfendur með augnaráðinu
Á mánudagskvöld byrjaði sjón-
varpið okkar að sýna Sögu For-
syte-ættarinnar. Eitt aðalhlutverk
leiksins er leikið af Lönu Morris,
sem er írskrar ættar. Henni hefur
verið lýst í erlendum blöðum sem
stúlkunni, sem dáleiðir fólk með
hinu sérstæða augnaráði sínu.
Hún hefur verið „uppgötvuð" oft
og mörgum sinnum og er nú gift
stjórnanda hjá BBC, brezka sjón-
varpinu. Hún er dóttir leikkonu
frá tímum þöglu myndanna.
Á yngri árum vakti hún hvar-
vetna athygli vegna fegurðar og
gerir raunar enn. Strákarnir sneru
sér við á götunni til að horfa á
eftir henni. Hún hefur laglegan
andlitssvip og löng, eðlileg augn-
hár.
Á átján ára afmælisdag henn-
ar bauð móðir hennar, fyrrum
leikkona henni á veitingastaö í
Dublin. Þar kom ,,spæjari“ fyrir
kvikmyndafélag auga á stúlkuna
og sendi konu sína til að tala
við hana. „Alannah hefur þegar
verið „uppgötvuð““, sagði þá
íóðirin. „Þetta er reyndar i fjórða
skipti, sem hún fær tilboð frá
enskum „spæjara“. Nú er það of
seint“.
ÍÍKwSj" ■ V .'v'avS> .s ......V.iSfc..
Lana Morris sem Héléne Hillmer og Kenneth More í hlutverki Jo Forsyte.
Um árabil var Lana, eins og
hún kallaði sig i London, smá-
stjarna og lék helzt kynþokka-
dísir vegna útlits síns. Fyrsta.kvik
myndin tókst ekki sem bezt, en
hún náði á tindinn, er hún.lék
hlutverk Peaseblossom f leikriti
Shakespeares „Jónsmessunætur-
draumur" f einu frægasta leikhúsi
í London.
Áriö 1953 giftist hún Ronnie
Waldman, sem er sjónvarpsstjórn
andi, og hefur.eignazt son, Simon.
Fyrstu sex ár hjónabandsins kom
hún nánast ekk; fram á sviðinu.
Þegar snáðinn stækkaði, snerí hún
aftur til kvikmyndanna, leikhúss
ins og sjónvarpsins, þar sem mik-
ið hefur að henni kveðið f seinni
tíð.
„Hún hefur enn stóru, brúnu
augun, sem dáleiða áhorfendur",
sögðu brezku blöðin, eftir að hún
kom fyrst fram f sjónvarpsleik-
húsinu.
„Ég er með dansæði", segir
Lana Morris. „Ég er alveg óð í
að dansa. Það er skemmtilegt,
að fyrstu stóru sigra mína á tjald-
inu vann ég sem dansmær. Ann-
ars hef ég líka áhuga á fom-
gripum, matargerð og saumaskap.
Ég hef þó ekki mikinn tfma. Þvi
að það er mitt hlutverk, eins
og svo margra húsmæðra, að ann-
ast garðinn. Maðurinn minn lofar
stöðugt að slá grasblettinn, en flöt
in væri fyrir löngu vaxin illgresi
ef ég slægi hann ekki að jafnaði."
Þannig er Lana Morris, sem nú
mun gleðja íslenzka sjónvarps-
áhorfendur á næstunni.
Vegaviögerðir
og götuleikir
í sumar hafa staðið yfir við-
tækar vegaviðgerðir víðast hvar,
m. a. hefur verið gert nokkuð
við hina miklu umferðaraeð suð-
ur í gegnum Kópavog, Hafnar-
fjörð og að hinum steypta vegi
til Suðumesja, en þann veg þarf
ekki að iagfæra, þvi hann er
steinsteyptur eins og kunnugt
er.
Kaflinn frá Kópavogsbru og
að Garðahreppi var fyrr á árinu
lagfærður þannig, að holufyllt
var og sett asfalt í geilar, sem
ftlitnað höfðu í veginn. Var þetta
þaiKhg gert, að á milli uppfyll-
inganna mynduðust nú geiiar.
Þegar akbrautin fór að keyrast
tH, ef svo má að orði komast,
þá virtist hún enn óslétt-
ari, þvf akbrautin misþéttist
svo, að hún varð hvimleiður
akvegur, svo ekki sé meira sagt.
Þó eru engar holur i veginum
vegna þess að brotnað hafi upp
að fylla upp á milli asfalt-þúfn-
anna frá því að viðgerðin fór
fram í vor., svo að nú koma
nýjar þúfur þar sem áður var
geil i veginn.
væri kannski von til þess að
vegurinn væri sléttur nú, en það
er hann alls ekki.
úr honum, heldur aðeins mis-
þétt asfaltið i hólum og þúfum
vegna viðgerðanna.
Nú er ástandiö bannig orðið,
að viðgerð stendur yfir að nýju.
En það undarlega er, að viðgerð-
in fer fram á sama hátt, það er
að segja, að nú þarf aðallega
Þó maður hafi nánast lítið
vit á gatnaviðgerðum, þá finnst
manni þetta andkannaleg að-
ferð í vegaviðgerð, og trúir þvi
vart, að ekki skuli vera betra
að setja slitlag yfir allan veginn
einu sinni, heldur en að stag-
bæta hann til hálfs tvisvar. Þá
Það verður áberandi einmitt á
haustin, hve göturnar í Reykja-
vík eru víða notaðar sem leik-
velli og jafnvel knattspyrnu-
vellir. Einn daginn nú í vikunni
ók ég til dæmis Ránargötuna,
og þar voru knálegir strákar i
fótbolta á gangstéttinni og
misstu svo boltann út á götuna
í veg fyrir bíl, án þess að bolt-
inn spryngi eða skadd-
aði bilinn. Hitt er háskalegra,
að þetta býður heim mikilli
slysahættu. Það er eðiiiegt að
strákar vilji spila fótbolta, en
það þarf að leiðbeina þeim til
þeirra opnu svæða í úthverfum
borgarinnar, sem gerð hafa ver-
ið til þessara iðkana á sfðustu
árum. Oft standa þessi svæði
auð og ónotuð, en strákar leika
sinn boitaleik á götunum.
Það þarf að kippa þessu í lag
ng leiðbeina börnunum og ungl-
ingunum til þeirra leiksvæða
sem bau mega nota, en taka
"'rir götuleiki vegna slysahætt-
unnar.
Þrándur í Götu.
i