Vísir - 28.10.1968, Síða 3

V1 SIR . Mánudagur 28. október 1968.
3
AÐ TJALDABAKI
T>að aðalæfing í Þjóðleik-
húsinu eða generalprufa
Ieins og hún nefnist á leikhús-
máli. í þetta sinn skipar Mynd-
sjáin sér ekki á bekk með á-
horfendum heldur að tjaldabaki
og fylgist með því fjöibreytta
starfi, sem þar fer fram, meöan
leikararnir eru á sviðinu.
Áður en sýningin hefst heldur
Myndsjáin í búningsklefana og
hittir fyrst á Gísla Alfreðsson
þar sem hann er í bókstaflegri
merkingu í höndunum á Mar-
gréti Matthíasdóttur, hárkollu-
og förðunarmeistara hússins. —
Gísli leikur negrann og sjólið-
ann Jimmie í Hunangsilmi, sem
var frumsýnt á laugardaginn.
Gísli er orðinn allsvartur á brún
g og brá, þegar við komum inn
og alltaf hleðst meira á hann
og kórónan er svört, hrokkin
hárkolla. Gísli vill ekki viður-
kenna, að leikarar finni til
taugaóstyrks fyrir sýningar.
Hann nefnir það eftirvæntingu
og segir hana byrja strax við
fyrsta samlestur og ná há-
marki frumsýningarkvöldið.
Meðan á smurningunni stend
ur litumst við um og sjáum
risagreiðu, tákn hárgreiðslu-
meistarans hanga á veggnum
og lítinn, skrítinn hlut, sem er
hérafóturinn hans Ævars Kvar-
ans og hann hefur komið í
vörzlu hjá hárgreiðslumeistar-
anum. Hérafóturinn er notaður
til þess að bursta púðrið af
andlit leikarans og er um leið
lukkutákn. Leikarar eru e.t.v.
ekki hjátrúarfyllri en fóik er
flest, en samt má aldrei spenna
upp regnhlíf í ieikhúsi nema það
gerist í leikriti og sömuleiðis
má aldrei flauta þar.
Baldvin Halldórsson stingur
nú inn höfðinu og á eitthvað
vantalað við hárgreiðslumeistar-
ann og fær um leið tækifæri til
þess að gefa Gísla eitt eða tvö
góð ráð varðandi förðunina, sem
er tekið með þökkum — auð-
vitaö. Þá kemur inn dama, sem
þarf að athuga slaufuna á bún-
ingnum hans Gísla, en samt
mun aðalatriðið vera eftir og
það er að klæða hann úr hinum
níðþrönga sjóliðabúningi I hlé-
inu.
Margrét annast það verk, sem
stálhraustir sjóliðar gera venju-
lega þar sem búningurinn er
notaður I alvörunni, eða í hern
um. Og rétt áður en síðasta
sléttar aðeins yfir hárið og aðstoðar ötullega við búningaskiptin.
í „undirheimum" hittir Myndsjáln Bjarna Stefánsson og Jón Benediktsson með höfuðin af
Napóleon, Dagrós og Silkirein í höndunum, þar sem þeir eru að dást að þessum smíðis-
gripum sínum í næsta barnaleikrit.
-Æ3g!8J——0——||—r ——1fliMOiWi—|jWWBM
Gísli er bókstaflega í höndum Margrétar meðan förðunin
fer fram.
kallið kemur frá hátalara „Þá
eigum við fimm mínútur eftir
gjörið þið svo vel“, smellir
Gísli kossi á upphandlegg Mar-
grétar, en það er prufa á förð
uninni hvort hún haldist. Síð
an brunar Gísli út til að fá hár-
lakk á kolluna.
Á meðan leikararnir eru á
sviðinu flakkar Myndsjáin um
það völundarhús, sem Þjóðleik-
húsið er. Niður í smiðasalinn,
sem er geysistór og nær lík-
lega átta metra niður í jörðu
mælt frá götu, um ljósaherb-
ergi, fyrrverandi kolageymslu
sem er Þjóöleikhúskjallarinn nú
og í salinn, sem týndist (hliðar
sal „Kjallarans") skoðaði auka-
hitaveitu hússins, sem gripið er
til, þegar alvöruhitaveitan
bregzt.
Loks er farið upp úr undir-
heimum þessa gríðarstóra húss
og að tjaldabaki. Til hliðar var
Sigurrós Jónsdóttir, hárgreiðslu
kona tilbúin til að taka á móti
leikkonunum, sem skutust ann
að veifið út af senunni til þess
að skipta um föt. Þeim eru gefn
ar tíu sekúndur til skiptanna og
Sigurrós þarf að vera á verði
til þess að taka á móti þeim.
Það heyrist hlátur frá áhorfend
um, sem eru leikarar, starfsfólk
hússins og fjölskyldulið þeirra.,
Loks er komið að hléinu. Hjá
hárgreiðslukonunni eru þær
Brynja Benediktsdóttir, sem
leikur Jo og Þóra Friðriksdóttir
sem leikur Helen, móður hennar.
Þær fiýta sér aö skipta um bún
inga — enn einu sinni, það þarf
ekki mikið að dunda við hárið,
þær mæðgur gefa lítið fyrir
slíkt. „Þetta gengur ágætlega
Brynja“, segir Erlingur Gísla-
son, sem litur innfyrir og hverf
ur aftur að vörmu spori.
„Þetta gengur bara ljómandi
vel“, segir þjóðleikhússtjóri
Guðlaugur Rósenkranz um leið
og hann kemur inn.
Það verður lítið úr samræð-
um, um annað er að hugsa og
þegar Myndsjáin fer út úr dyr-
unum er það síðasta, sem sést
til leikkvennanna, að þær grúfa
sig báðar yfir handritin, sem
eru á búningsborðunum.