Vísir - 12.12.1968, Síða 9

V í $ I R . Fimmtudagur 12. desember 1968.
...........
5
• VIÐTALl
DAGSINSI
□ Þeir hlógu vel að
okkur, karlarnir, þegar
þeir sáu okkur fyrst vera
að skríða þetta um klapp
irnar. Þeir hafa sjálfsagt
haldið að ég væri orðin
vitlaus. \
'É’g byrjaði á þessu vorið ’65
— og komst ekki langt til
þess að byrja með — rétt fram
á klappimar. Svo fór ég að færa
mig upp á skaftið og feta mig
lengra og lengra út í fjöruna.
— Nú veit ég alveg hvert á að
fara til þess að finna þau blóm
sem mig vantar. — Þetta segir
fullorðin húsmóðir af Eyrar-
bakka, Ingibjörg Jónasdóttir,
sem hefur varið flestum sínum
frístundum síðustu þrjú árin í
fjörugróöurinn, að finna litfög-
ui; blóm á klettum og laga þau
til á myndir og nú er hún kom-
in meö nokkrar mynda sinna í
bæinn og sýnir á Mokka. — Ég
hef hingað til haldið mig ein
göngu við fjöruna á Eyrar-
bakka komizt út fyrir Sund-
vörður og út að Gamráhrauni,
fram fyrir Þorláksós og út f
Brynkaós. Þeir kalla það
Brynkaós karlarnir.
Þetta er helzt ekki hægt að
fara nema á stórstraumsfjöru
og í góðu veðri. Brimið rótar

Tvær frur af Bakkanum með kústsköftin sín lengst niðri í fjörunni "ð veiða litfagran gróður
úr lóni. í baksýn hillir undir barnaskólahúsið ofan við sjógarðinn. Ingibjörg t.v., Sigríður t.h.
4"'róðurinn er einna fjölskrúð-
ugastur á vorin, eða framan
af sumri. Annars litkast tegund
irnar misjafnlega eftir árstím-
um. Sumar eru blómlegastar
framan af sumri, aðrar taka við.
sér á haustin. — Fyrst á vorin
jafnvel í febrúar og marz, ber
mest á þessum rauða — fallega
lit, purpurarauðar plöntur. Þær
halda sér þannig fram undir
sumar. Svo dofna þær aftur yf-
ir sumartímann.
- Það getur verið kalt að fást
við þetta í gaddinum á vet-
urna?
— Þá verður maöur að berja
sér. — Þó held ég það hafi
aldrei verið eins og f vetur,
þegar hlaupið kom f Ölfusá. Þá
var ég að klöngrast þarna um
klappirnar, og það var jaka-
burður á öllum fjörum.
Það er skemmtilegra fyrir
tvær konur að vinna saman við
þetta. Ég hætti mér aldrei ein
langt út. Maður getur aldrei
vitað hvað getur komið fyrir.
— Hvernig tekur bóndinn
þessu?
— Nú bara vel. Það er svo
skemmtilegt, hvað þau heima
hvetja mig til þess að fara
þetta.— Þau finna að ég hef
gaman af þessu. — Ég má ekki
sjá klappirnar lyftast úr sjó,
þá langar mig oneftir.
4~feg karlarnir, eru þeir hættir
að hlæja?
Já, þeir segja þegar brimar
og mikið er af þangi í fjörunni.
— Nú ætti hún Imba að fara f
fjöruna. Nú er nóg af þanginu.
— Þeir halda ugglaust að ég sé
alltaf að tína þang.
Ég má ekki sjá
— segir Ingibj'órg Jónasdóttir frá Eyrarbakka
— jbó langar mig þangað oneftir
irnar lyitast úr sjó
gróðrinum svo mikið til aö mað-
ur sér ekkert fvrir gruggi. —
En f stillum er þetta hreinasta
himnaríki.
Fjaran á Eyrarbakka. —
Þetta er heimur út af fyrir sig.
Þar niðar úthafsaldan við sker-
in og brýtur á þeim þegar hann
er á sunnan, svo að skerjagarð-
urinn verður hvítur af lööri. —
Þar nasla kindur f þangið,
krakkar tína þar ígulker og
krabba. — Svo rölta þær þang-
að fram um fjöruna, konurnar
með kústsköftin — til þess að
tína „blóm“.
— Já — Það var mikill mun-
ur þegar við komumst upp á
Iag meö að nota kústsköftin.
Við notum þau til þess að þreifa
fyrir okkur, kanna dýpið f poll
unum og veiða upp plönturnar,
segir Ingibjörg.
rf">g hvenær datt þér í hug að
fara að líma þetta upp á
pappír?
— Ég var búin að sjá þessi
spjöld meö kuðungum og þara-
gróðri í kringum myndir, eins
og konur hafa verið að gera,
svo mér datt f hug að það væri
nú gaman að gera eitthvað
svona og senda krökkunum. —
Ég var fyrst með þessi spjöld
mikið með skeljum og kuðung-
um og slíku. Svo fór ég aö
spreyta mig á blómum, fjöru-
blómunum, laga þau til á papp-
írinn. Maöur getur ráðið því
nokkuð hvernig maöur lætur
þau sveigjast. Þetta getur verið
miljiö mas. Það þarf að hreinsa
þau vel upp áöur en þau eru
þurrkuð. — Þegar ég fór að
þvo þetta var þetta allt fullt
af kröbbum, smákröbbum á
stærö við tíeyringa. — Ég var
altaf að kippast viö, þegar þetta
hreyfðist við fingurna — eða þá
marflæmar!. — Það er aldeilis
líf í þessum gróðri. —
Svo þurrka ég plönturnar á
milli blaða áður en þetta er
látið á spjöldin. Síðan sprauta
ég yfir þær , fixotini, ( eöa
lakki til þess að reyna að láta
þær halda litnum. — Þetta hef-
ur kostað heilmikið umstang og
tilraunir.
Ég hugsa aö ég haldi áfram
aö spreyta mig á þessu og reyna
að fá það betra.
Fjaran er svo mikil á Eyrar-
bakka og djúp lón á milli skerj
anna. Þama vaxa fjölmargar
tegundir af fjörublón^um. Þeir
héldu krakkamir, ' þegar
ég sýndi þeim fvrstu myndirn-
ar að þetta væri útlent — þetta
gæti ekki verið til í fjörunni á
Bakkanum.
— Hefurðu látið mikið af
af myndum?
— Nei, ekki nema þetta, sem
ég hef gefið bömunum — og
svo hef ég látiö nokkur spjöld.
— En það hefur verið að fal-
ast eftir þessu fólkið, svo ég
iét mig bara hafa það að sýna
þetta. — Verst þykir mér ef
þetta hefur nú verið verðlagt
í’.llt of hátt, segir hún. Þaö er
ekki eins og þetta séu málverk.
sem endast í það óendanlega.
Ingibjörg er farin að ókyrrast
í bænum. Hennar bíður far
austur á Bakka, þár sem blómin
litkast undir vorið. — Líklega
verður hún komin ofan í fjöru
meö kústskaftið í febrúar.
J. H.
—-Listir-Bækur-Menningarmái
Stefán Edelstein skrifar tónlistargagnrýni:
JOLATONLEIKAR
að er að verða skemmtílegur
og ágætur siður, að ýmsir
aðilar halda jólatónleika hér i
kirkjum höfuöborgarinnar. Kamm
erkórinn (stjómandi Ruth Magn
ússon) og Musica da Camera
fluttu jólatónlist (og reyndar ver
aldlega líka) í þéttsetinni Há-
teigskirkju sl. sunnudagskvöld.
Kórinn, sem samanstendur af
18 söngvurum, hefur áður sannað
ácæti sitt við ýmis tækifæri. Frú
Ruth Magnússon vinnur af mik-
illi röggsemi, smekkvísi og kunn
áttu með kór sínum, enda ber
árangurinn það með sér. Kórinn
syngur ákaflega blæbrigðaríkt,
hljómurinn er fágaður, án þess
að vera nokkurn tíma litlaús. Þó
að hópurinn sé lítill, otar engin
rödd sér fram, hljómurinn er
heilsteyptur.
Efnisskráin var mjög fjöl-
breytt og smekkleg, engin venju
leg margsungin jólalög heyrðust
(burtséð frá hinu „ómissandi“
Heims um ból í lokin). Fyrri hluti
tónleikanna samanstóð af Trió-
sónötu eftir Quantz, sem leikin
var af Musica da Camera. Há-
V
teigskirkja vill hljóðfæraleikur-
um vel, flautuhljömur Jósefs
Magnússonar magnast upp og
fyllir hvelfingarnar og var sam-
spil þeirra fjórmenninga með á-
gætum.
Þar næst heyrðum við kórinn
syngja 3 lög, öll eftir tónskáld
20. aldarinnar. Kodály hefur
skrifað fallegri músík en hér
heyrðist, en samt var það vel
þegið, að láta þrjú stór nöfn
okkar tíma standa hér hlið við
hlið. í þessu tilfelli fannst mér
Britten hlutskarpastur.
Næst söng frú Ruth þi;jú lög,
öll falleg, tvö af þeim voru þjóð-
lög. Um söng frúarinnar er ekki
nema það bezta að segja, rödd-
in er fyrsta flokks og öll beit-
ing í þjónustu túlkunar, engir
„stjörnusiöir", hér syngur há-
menntuð söngkona af öryggi og
innlifun, sem einungis er hugsan
leg, þegar raddgæði, tónnæmi
(musikalitat) og greind fara sam
an. Elisha Kahn lék undir hjá
frú Ruth af smekkvísi og kunn-
áttu.
Síðast fyrir hlé söng kórinn
tvö gullfalleg og skemmtileg
jólalög og lag úr „Bernsku Krists"
eftir Berlioz.
hluta tónleikanna með flautu-
sónötu eftir Hándel. Að síöustu
heyrðum viö Jólakantötu eftir
Gordon Jacob, „The New Born
King“, í 11 þáttum. Tónsmíðin
sjálf er heldur ómerkileg, blend
/
ingur af pophljómum, Hindemith
tilraunum, stílglefsur úr ýmsum
áttum. Samt eru þokka'legir kafl-
ar innan um. En kórinn söng
þetta frekar vanþakkláta verk
með ágætum, og sýndi um’ leiö,
að hann býr yfir prýðis einsöngv
urum. Ég á hér ekki aðeins við
Guörúnu Tómasdóttnr, sem all-
ir þekkja sem prýðilega söng-
konu, heldur líka Hákon Oddgeirs
son og ívar Helgason.
Gjarnan hefði ég kosið aö •
heyra kórinn syngja mótettu eft-
ir Schútz í staðinn fyrir þessa
bjöguðu tónsmíð, því eiginlega
vantaði einn gamlan meistara til
að fá meira jafnvægi í efnis-
skrána. Ef til vill næstu jól?
Ruth Magnússon hefur unnið
gott og merkt starf, og við hér
á hjara veraldar megum þakka
fyrir að fá slíkt fólk hingað.
a vo