Alþýðublaðið - 17.08.1966, Síða 12

Resept upp á sjóveiki
Mér höfundi þessarar baksíðu
er tamast að sitja á mínum rassi
fyrir framan ritvélina. Dreymir
*)ig þá um ókunn ævintýralönd.
Sé ég þá í anda fatabúðirnar á
Knightsbz-igde, Carnaby Street og
Strikinu. Ég gamna mér við þá
tiUrugsun að geta fengið mér elnn
fant af öli á ljótri kró og geta
dansað shelk í Jomfruburet. Og
allt frazn til þessa dags hefur
mér verið ljóst, að menning
blóstraði aðeins á íslandi. ísland
var enginn útkjálki; hér gat ég
lesið ævisögu merkra bænda og
búaliðs; hér sá ég Ævintýri á
gönguför fjórum sinnum, og þótti
félögum mínum nóg um að hafa
sv.a litteræran mann í sínum
hépi. Eitt verð ég þó að játa af
hreinskilni, eins og Lavness í
danska sjónvarpinu: Ég fer aldi-ei
í bíó. Mér nægir alveg að lesa
kvikmyndagagni-ýni Sveins míns
Kristinssonar í Mogga. Kannski
nægir það Kiijan líka.
En núna í sumfarfríinu brá ég
zif af veujunni. Ég sigldi til höf-
uðborgar íslendinga, Kaupinanna
hafnar. Vitaskuld tók ég mér far
með Gullfossi, óskabarni mínir og
þjóðarinnar. Fagurt var veðriff
mánuði áður en lagt var af stað:
Þá átti líka að borga fargjaldið.
Eimskipafélagið kann vel að meta
íslenzka skilvísi.
Er skipið lét loks úr höfn. var
komin bölvaður þræsingur inn
með flöa. Og skipið valt, og ég
veltist út að borðstokk. Snoturt
Skörtuðu fjöllin bláum tindum.
Tign íslenzkra fjalla er ólýsanleg;
hön er eiginlega ofar allri fegurð
eins og skóldið segir svo fallega.
Sem ég stend og dáist að fegurð
og bláma íslenzkra fjalla, rétt
eíns og sönnurn íslendingi, sem

er á leið til neflauss lands, sæm
ir, varð mér það á að fórna ís-
lenzku lambakjöti á altari Njarð
ar , Nóatúnum. Þessa athöfn kalla
sjómenn að gifta sig.
Þetta hjónaband var mér mik
il kvöl. En á Gullfossi starfar
bezta fóik, þjónarnir kurteisir og
prúðir. Þeir segja til dæmis þú,
þegar þeir meina þér, enda má
með sanni segja, að fáir þjónar
séu jafn alþýðlegir og beir ís-
lenzku.
Og þjónai-nir geru allt sem
þeir gátu til að st.ytta mér stund
ir. Þeir skildu líðan mína; þeir
SWMmwwmwtwwwwwwwtwwwmwwwwMM
Dauflegt framundan
í gráum hversdagsleikanum lifum við og deyjum
og leiðigjörn er tilveran, drottinn minn:
Þórsmerkurballinu lokið og Þjóðliátíðinni í Eyjum
og það verður sjálfsagt dauflegt fyrst um sinn.
Og nú er farið að rigna eins og einhver spáði,
svo ekki verður farið í Nauthólsvík.
Þeir sofa á sitt græna eyra í Æskulýðsráði
og enginn hugsar um skemmtipólitík.
Lómur.
MWWWtWWMWWWWtWWWWWWWWWWWWWWWWWWtW
vissu hvað það var að vera gift-
ur sjóveikinni. Hvern einasta dag,
stundvíslega á hádegi og nái bái-u
þeir hinar mestu kræsingar á
borð. Þeir klöppuðu á öxlina á
mér og sögðu: Borðaðu góði, þá
lagast þetta.
Ég hafði reyndar heyrt, að góð
súpa, til dæmis þýðvei-sk pakka-
súpa. væri það bezta sem hægt
væri að fá við veiki þessari. Svo
sagði mér ísienzkur stúdent, sem
verið hafði í Þýzkalandi og jafn
an siglt heim með togurum. En
ég vissi, að Gullfoss var enginn
togari og útgerð Eimskipafélags
íslands er_langt frá því að vera
lens eins og togaraútgerðin. Ég
sleppti því að spæna upp í mig
súpu.
Gamall og eiskulegur maður,
sem margt hafði reynt og aldrei
komizt í tæri við skattalögregluna,
tjáði mér, að sér hefði gefizt
bezt að drekka vænan slurk af
frönsku koníaki, og teyga tvo
til þrjá danska bjóra á eftir.
Reyndi þetta að vísu. Gifti ég mig
þá í annað sinn. Var nú heldur
lágt risið á tvikvænismaiíninum.
Það var ekki sjón að sjá strák-
inn. Andlitt hans var eins og speg
ilmynd af myndlistarsýningunni
norrænu í Hannover.
Vildi mér þá tiJ happs, að um
borð í skipinu voru nokkrir ensk
ir og þýzkir stúdentar, sem lifað
höfðu á skötu og saltfiski á Kili
í fjórar vikur og komust þannig
i snertingu við íslenzka náttúru og
mataræði. Komu þeir mér til
hjálpar. Þeir sögðu að s.ióveikis-
pillur gögnuðu ekkert. Hins veg-
ar væri það reynsla þýzkra og
enskra sægarpa, að bleksterkt g
kaffi væri það bezta meðal, sem
til væri við sjóveiki.
Settist ég brátt að hlöðnu kaffi
borði; bráði nú af mér við tilhugs-
unina að fá nú einu sinni gott ís-
lenzkt kaffi. Ég vissi í-eyndar að
kaffið á íslandi var flutt inn frá
Brazilíu; ég vissi líka, að sumar
sparsamar konur settu svolítið af
rót í kaffið. Getur það bragðast
vel, ef hófs er gætt við blöndun.
En kaffið á Gullfossi ihreif; svo
gott kaffi úr eintómri rót hef ég
aldrei drukkið, enda varð ég sjó-
veikur af því, fimm daga eftir að
komið var til Hafnar.
Pabbi gizkaðu á hver hefur mol
að hvað í mylsnul
VIÐDVALARGESTUM boðin
TVEGGJA SÓLAIIRINGA
DVÖL .... Fyrirsögn í VÍSI.
Mig rak í rogastanz, þegar ég
sá í Tímanum auglýsingu frá
tímariti sálarannsóknarfélags-
ins, Morgni. Þar segir m. a.
svo; „í meira en heila öld hafa
sálarannsóknir hæfustu vis-
indamanna mætt kjánalegri
andstöðu hálfgeggjaðra trúar-
ofstækismanna og „alviturra"
efnishyggjumanna. Þrátt fyrir
þetta vita nú tugmilljónir
manna um heim allan, að tek-
izt liefur að sanna, svo að ekkz
er um að villast að maðurinn
lifir líkamdauðann. Samvizku-
samir vísindamenn lausir við
allan lærdóznsbe]ging hafa var-
ið löngum tíma í rannsóknir á
ÖLLUM tegundum miðilsfyrir
bæra og undantekningalaust
sannfærzt um, að mannsálin lif
ir cftir daúðann.“ — Svo mörg
voru þau orð. Og ég sem hélt
ég fengi að hvíla í friði ...

Ég spurði kallinn hvað væri
svona merkilegt við aldingarð-
inn Eden. Þar er engin sláttu-
vél til, sagði hann — og þarf
ajdrei að slá ....
Ég mótmæli því, að skip séu,
skírð eftir útlenzkum gleðikon
um, eins og Súsi Wong og svo-
leiðis., -.