Alþýðublaðið - 18.11.1966, Qupperneq 16

Mesta indælis mál
Það voru allir ákaflega glaðir
■í gæi', og mcnn höfðu lika ástæðu
til að vera það. Handaritamálið
var á enda kljáð úti í Kaupinhöfn
og niðurstaðan var sú, sem ís-
lendingar höfðu gert sér vonir
nm, nefnilega að lögin um af
hendingu handritanna úr Árna
safni til íslands skuli vera í fullu
gildi. Er þar með endanlega
tryggt að handritin koma heim
um síðir, og sjálfsagt er viðbún
oðurinn þegar hafinn til að taka
á -móti þeim. Engin ástæða er
til annars en ætla að þessi hand
’it séu eðlislík systur sinni,
Skarðsbók, sem fyrir skemmstu
<kom hingað heim, og verður því
Handritastofnunin að fara að hafa
vöggurnar og barnfóstrurnar til
búnar til að geta sýnt þeim sömu
umhyggju og Skarðsbókinni, og
breytir þar engu þótt þessar bæk
ur séu misjöfnu vanar eftir hálf
gerðan útigang lengst af í Kaupin
höfn. Ævi þeirra hefur verið allt
önnur en Skarðsbókar, sem hefur
búið við eftirlæti enskra stórhöfð
ingja, en það réttlætir þó ekki
að þeim sé sýnd minni umhyggja
Það vita allar góðar mæður, að
ekki má mismuna börnunum, enda
er sem betur fer engin hætta á
slíku i þesu sambandi.
Handritamálið er sem sagt kom
ið í höín úti í Höfn. Það er búið
\
\
1»
I'
\
\
(»
1»
f
<»
!;
!;
5
\
\
,<>
!•
I
;\
JÓNAS RAFNAR
Jónas er alinn við Eyjafjörð
ogf ei í jötu hann lagður var.
(Ó. fögur er vor fósturjörð.)
En frelsari samt hann gerðist þar.
Og sagan af lionum er mikil og mejk.
Þar musterisdýrðin hið efra skín
og beinlínis kallar á kraftaverk.
Á kjördegi gaf hann blindum sýn.
í Eyjafirði er að finna nú
sem fyrr hans Jerúsalemsborg.
Þar boðar hann einatt breyzkum trú
sem bróðir jafnt í gleöi og sorg.
Þeir settu ei undir hann'ösnu eða hross,
hann ekur í gullreið við sjóndeildarhring.
Og enginn negldi hann upp á kross,
en aftur á móti komst hann á þing.
að vera mesta indælismál allan
tímann, og að sumu leyti er dá
lítið dapurlegt að það skuli vera
leyst. Deilan um handritin hefur
til dæmis verkað eins og vítamíns
sprauta á handritarannsóknir bæði
á íslandi og í Danmörku hin síð
ari ár, hún hefur haldið mönn
um vakandi yfir þeirri staðreynd
að yfirleitt væru til fornar bækur
sem vert væri að gefa gaum. Nú
verður bráðum hægt að fara að
sofa aftur, þegar áhuginn á mál
inu verður búinn að fjara út, og
sjálfsagt lijaðnar hann á ekkert
ákaflega löngum tíma.
Þá hefur handritamálið haft
annan höfuðkost. íslendingar ex-u
kunnir fyrir að vera ósammála
um flesta liluti, en í handritamál
inu hafa allir verið á einu máli.
Þegar því er lokið þá er ekkert
eftir, sem raunverulega sameinar
þjóðina, og það er ekki liklegt
að neitt mál annað geti komið
upp, sem verði handritamálinu
jafn farsælt að þessu Ieyti.
En þrátt fyrir það að lausn
málsins geti kveikt þessar trega
blöndnu hugsanir, þá má ekki láta
það standa í vegi fyrir fögnuð
inum fyrir því að handritin skuli
nú loks eiga að koma þangað sem
þau eiga heima. Þegar öllu er á
botninn hvolft, þá skiptir það
nefnilega mestu máli í þessu sam
bandi, að handritin eru íslenzk og
að við hljótum að eiga óskoraðan
rétt til þeirra. Og þess vegna get
um við með góðri samvizku lát
ið þau liggja ónotuð, ef okkur sýn
ist svo. Danir hafa aldrei haft
neinn rétt til að lesa ekki hand
ritin, en við höfum aftur á móti
fullan rétt til þess. Og það gerir
gæfumuninn.
Það er gott að liitta manneskju sem er ekki eins vandlát og hund
urinn okkar.
HvaÖ snertir ódauðlegu sálina,
þá er hún einn eilífðarsann-
Ieikurinn, og eilífðarsannlejk-
ar deyja með mönnum, sem
töldu þá nauðsynlega. . .
Morgunblaðið.
Ég hef oft undrazt það, hvera
vegna fólk er sýknt og heilagt:
á harðahlaupum við að græða
peninga. Það er sennilega a£
ctta við, að sú stund komj, aö
það borgi sig ekki lengur aö
græða peninga.
Ég lagði gátu fyrir kallinn og
haxin leysti hana alveg svaka
vel. Ég spurðj hann á hvaði
maður kíkti fyrst, þegar mað-
ur sæi næs skvísu á bar. —•
Á veskið sitt, svaraði kall. . .
Það er sjónvarpinu að þakka
að maður horfir á kvikmyndir,
sem maður hefðj annars aldrei
nennt að fara að sjá. . ,