Alþýðublaðið - 21.12.1966, Side 13

Pete Kelly's Blues
Amerísk litkvikmynd með Ellu
Fizkerald.
Sýnd kl. 7 og 9.
Dirch og
sjófiðarnir
Ný bráðskemmtileg gamanmynd
í litum og Chinemascope, leik-
in af dönskum og norskum og
sænskum leikurum. Tvímæla-
laust bezta mynd Dirch Passer.
Dirch Passer
Anita Lindborn
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

Trulofunarhringar
Fijót afgreiðsla.
Bendum gegn póstkröf*.
Cruðm. Þorsteinssofj
ffnllsmlður
Bankastrætt 12
*
Barnapelar: gler og
plast
Barnasvampar
Snuð og túttur
Barnasápa
Bamalotion
Bamapúður
Barnatannburstasett
Barnaburstasett
Ingólfs Apólek.
SMURT BRAUÐ
Snittur
BRAUÐSTOFAN
Vesturgötu 25
SÍMI 16012.
Opið frá kl. 9—23,30
ió* RnmsoB hf.
Löfffræðiskrifstof.
gölyhólsgats 4 (SaznbandshðfiSS
Sfeaar: 233S8 og 12342.
FRAMHALDSSAGA
eftir Dorothy Saville
HYLDU TÁR þÍN
Lesið álfjpublaðið
kampavín. Þú hefur varla snert
glasið. Hann fyllti glas hennar
og hellti í sitt. — Hvers skál eig-
um við að drekka núna, lukku-
grii>urinn minn? Að ég fái starf-
ið í Suður-Frakklandi?
Hún leit á Ihann og reyndi að
brosa, en brosið hvarf af and-
liti ihennar því hann horfði ekki
á hana og hann varð sífellt föl-
ari og fölari.
— Miles, hvað er . . . En þeg-
ar hún sá að hann hlustaði ekki
á hana, leit hún við.
Það var fólk að koma inn og
yfirþjónninn var að fylgja þeim
til borðs hinum megin í salnum.
Maðurinn var miðaldra suður-
landabúi að sjá en konan . . .
Hún var óvenju fögur, dökk-
•hærð, með stór, brún augu og
eilítið fyrirlitlega drætti um
munnvikin.
Hún gekk eins og drottning,
eins og hún vissi að enginn í saln
um gat annað en elt hana með
augunum. Grænn kjóllinn sýndi
vel glæsilegan vöxt hennar og
hún snerti arm fylgdarmanns
síns um leið og hann dró fram
stólinn fyrir hana.
— Miles? sagði HeatJher og nú
heyrði hann til hennar, því hann
brosti út í annað munnvikið.
Gerfibrosi. — Hver er hún —
þessi dökkhærða? Þekkirðu hana
ekki.
— Jú, ég þekki hana. Furðu-
legt að við skyldum einmitt hafa
ætlað að skála fyrir vinnunni í
Suður-Frakklandi. Hún er nefni-
lega dóttir Marignys. Colette.
— Bjó hún ekki heima 'hjá þér
í fyrra og fór með þér á árshá-
tíðina?
— Jú, annars var hún bara
stundum um ihelgar. Hún var að
læra ensku í London en svo fór
hún til Frakklands fyrir þrem
mánuðum og ég vissi ekki að hún
væri komin.
— Ætlarðu ekki að heilsa upp
á hana?
— Nei, þau sjá ekki annað en
hvort annað.
Liturinn var að koma aftur í
kinnar hans og Heather fann 'hve
reiður hann var.
— Að hún skyldi koma hingað
í The Avignon einmitt í kvöld!
Og þó ekki, því ég bauð henni
hingað kvöldið sem veitingáhús-
ið var opnað.
Hann starfði á glas sitt um
stund og tæmdi það svo i einum
teig. — Gleymdu því! sagði hann
og bætti svo við eins og hann
þekkti hana naumast:
uðum að dansa . . .
seinna. Heather tók það nærri
sér hve feginn hann virtist vera.
Hann bað um reikninginn og þeg
ar þau gengu út gætti hann þess
að líta ekki í áttina til dökk-
hærðu stúlkunnar. Heather vissi
ekki hvort hún hafði séð hann.
Á heimleiðinni til Wayford
mælti Miles naumast orð af vör-
um og Heather var niðursokkin
í hugsanir sínar. Vildi Miles fara
til Frakklands aftur til að hitta
Colette Marigny? Hann hlaut að
hitta hana ef hann ætlaði að
vinna hjá föður hennar.
Klukkan var rétt rúmlega ell-
efu þegar Miles nam staðar fyr-
ir utan hús frú Fisher. Hann tók
um báðar hendur hennar og
9
þrýsti þær svo fast að hún fann
til. — Þú ert stúlkan mín er það
ekki, Heather? spurði hann
spenntur.
Henni heyrðist þetta vera bæn
— en það gat ekki verið. Miles
gat ekki verið að biðja hana tim
að vera stúlkan sín. — Jú, sagði
hún rólega, — ef þú vilt, Miles.
— Kg vil. Hann hallaði sér á-
fram og kyssti hana. Léttan koss
en kuldinn í hjarta hennar hvarf.
— Góða nótt, ástin mín! hvísl-
aði hann.
— Góða nótt, Miles, sagði hún
um leið og hún sté á gangstétt-
ina, en meira komst hún ekki til
að segja því hann ók af stað.
Frú Fisher kallaði innan úr
dagstofunni um leið og hún opn-
aði: — Hver er þar?
— Heather.
— Nú! Frú Fisher kom fram í
gættina. — Þá læsi ég. Mér kom
ekki til hugar að þú kæmir svona
snemma.
Það fóru allir heim fyrr en ég
bjóst við.
— Eftir því sem ég hef heyrt
er það ekki líkt Edwardsfjöl- -
skyldunni. Fylgdi einhver þér
Iheim?
— Já. Heather langaði mest til
að læðast upp í herbergi sitt.
— Ég er fegin að þú hafðir
vit á að koma svona snemma
heim. Ungár stúlkur þurfa mik-
inn svefn og vesalings móðir þín
hefði orðið áhyiggjufull hefði hún
vitað . . .
— Góða nótt frú Fisher.
— Góða nótt.
12. kafli.
Sumar heppnar í dag, sagði
frú Fisher. — Þrjú bréf áttu,
Heather og pakka frá London í
ofanálag.
— Ég á afmæli í dag. Það var
rigning og suddi úti.
— Afmæli? Nú til hamingju!
Ætlarðu ekki heim um helgina?
— Jú. Hún opnaði bréfin. Það
var afmælisósk frá Jill, móður
Jill og Ivy Morris. Hún fann að
frú Fisher horfði forvitnisaug-
um á hana svo hún stakk bréf-
unum og pakkanum í vasann.
— Kemurðu heim að sækja
föt?
— Nei, ég fer beint úr vinn-
unni. Ég hef nóg af fötum heima.
Vertu sæl frú Fisher.
— Blessuð. Skilaðu kveðju til
pabba þíns og mömmu.
. — Ég skal gera það. Heather
gekk út.
Það var bæði dimmt yfir af
regni og stormur að auki. Hún
var að taka hjólið út þegar hún
mundi eftir pakkanum. Ekkert
hefði komið henni til að opna
hann fyrir framan forvitin augu
frú Fisher. Nú tók hún hann
fram. Þegar hún hafði vafið bréf-
ið utan af kom í ljós lítið leður-
hylki sem ekki var meira en 7
til 8 sentimetrar.
Hún opnaði hylkið og 'á hvítu
silki lá gullhjarta í þunnri keðju.
Lítið kort lá ofan á. Þar stóð:
Til hamingju. Þinn Miles.
Hún fann hvorki til vindsins
né regnsins. Miles hafði munað
eftir afmæli hennar. Hann hafði
skrifað „Þinn Miles“. Hún setti
gullkeðjuna um háls sér ofur
gætilega.
Göturnar voru votar og hálar
og umferðin meiri en venjulega.
Hún sá sér til léttis þegar hún
kom irin í íþróttadeildina að Jill
var ekki komin.
— Miles! Hún hljóp til hans.
— Þakka þér hjartanlega fyrir.
Þetta er dásamleg gjöf, en þú
'áttir ekki . . .
— Því ekki? Áttu kannske ekki
afmæli? Hann brosti til hennar.
— Leizt þér vel á festina?
- Já.
— Gott. Ég lét kaupa hana í
London, en þú ert ekki með
hana.
— Jú, undir kjólnum, svo hún
sjáist ekki. Þú þekkir regluna
um skartgripi — ekkert nema
giftingar- og trúlofunarhringir
. . . Hún þagnaði og fann hvern-
ig hún roðnaði.
— Þeir hringir koma með tím-
anum, sa'gði hann stríðnislega og
skipti um umræðuefni.-------En
það veður! Sundbolirnir í glugg-
anum eru hálf hlægilegir í þessu
veðri. Kannske breytist veðrið
seinna.
— Það lítur út fyrir að það
verði rigning í allan dag. Hún
fór að borði sínu og Miles elti
hana. Meðan hún var að þurrka
af sagði hann: — Ætlarðu heim
um helgina? Má ég aka þér? Við
gætum fengið okkur bita áður
en þú ferð.
— Hvað með þig?
— Ég hef ekkert annað að
'gera.
Jill kom inn og hann heilsaði
henni glaðlega og bætti svo við:
— Það verður varla mikil sala
í sundbolum í dag.
—Áreiðanlega ekki, sagði Jill
kát. — Sæl afmælisbarn! Fékkstu
kortið frá mér?
Nú gafst ekkert tækifæri tU að
spyrja Miles hvort liann hefði
heyrt frá monsieur Marigny og
þó hún hefði fengið tækifærið,
hefði hún varla notað það. Hún
gat ekki um annað hugsað allan
daginn en bréfið frá Suður-
Frakklandi, ótta sinn við að missa
hann og stúlkuna Colette. En
franska stúlkan igat ekki skipt
neinu máli því undanfarna daga
'hkfði Miles verið elskulegri og
betri en nokkru sinni fyrr. E£
það hefði aðeins verið mánu-
dagur og helgin á enda. Hún gat
Krossgtur
Framhald af 4. síðu.
sama og um aðrar jólakveðjur, hvað málfar snert
ir. Þær þurfa að vera á sómasamlegu máli, ef
vel á að vera. En í sambandi við jólakveðjur í
úfvarpi hefur vandamálið tekið á sig nýja mynd.
Rí.kisútvarpið liefur sem sé auglýst, að það taki
ekki til birtingar jólakveðjur í bundnu máli,
sjálfsagt af málvöndunarástæðum. Þetta er auð-
Við ætl- vitað hastarlegt fyrir okkar ágætu skáld og hagyrð
inga, sem helzt komast í stemingu á jólum og
Ef þér er sama, langar mig öðrum stórhátíðum, að ég nú ekki tali um svívirð
ekki til að dansa í kvöld. Hana
langaði ekki til neins nema losna
frá veitingahúsinu. — Það er svo
framorðið.
— Þá förum við og dönsum
una, en ekki tjáir að deila við dómarann. Hitt
gæti aftur á móti orkað tvímælis, hvað flokka
skal undir bundið mál, en um það hafa hinir
vitrustu menn deilt og komist a'ð ýmsum niður
stöðum. T.d. verður að teljast harla vafasamt, að
þeir ágætu ljóðamenn og rithöfundar, Jón úr Vör
og Sigurður frá Brún, yrðu á eitt sáttir, ef úr-
skurðar þeirra væri leitað. Enda liggur þetta ekki
ævinlega í augum uppi. Óbundið mál er t.d. meira
og minna stuðlað og bundið mál getur verið
bæði lausrímað og lítt eða ekki stuðlað.
Mér dettur í hug t.d. greinargerð Skúla
Guðmundssonar alþingismanns fyrir orðufrum-
varpinu i vetur, sem virtist í fljótu bragði á engan
hátt frábrugðin venjulegu óbundnu máli, en reynd
ist þegar betur var að gáð harðrímuð drápa, allt
þrælbundið í bak og fyrir, stuðlar, höfuðstafir
og endarim hvað á sínum stað. Hvað skyldi þá um
lausrímaðra og óbundnara mál? Ætli það mætti
ekki takast að smygla því í gegn um auglýsinga
eftirlit útvarpsins? Og væri þá hersins hefnd við
hilmi efnd. Steinn.
21. desember 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ J3