Dagur - 08.10.1997, Síða 2

18-MIÐVJKUDAGUR 8.OKTÓBER 1997
LÍFIÐ í LANDINU
Dagur • Strandgötu 31 • 600 Akureyri
og Þverholti 14 • 105 Reykjavik
Þessir hriiigdu
Kennari hringdi og hló mikið af
þessum „tölvugæludýrum" sem
krakkarnir eru með þessa dag-
ana, en kvartaði líka: „það er
ekki stundlegur friður, þetta
klingir í tímum og þau væla, „æ
ég þarf að gefa hundinum!““
segir kennari. Svo var einn
fjórtán ára sem hafði keypt
tölvugæludýr sem hafði dáið
tvisvar vegna vanhalda! Hann
beygði af litla skinnið!
Kona á Norðurlandi hringdi:
Hún vill mótmæla skattsvikum
hér og þar í verslunum og hvetja
fólk til að vera á varðbergi.
Kaupmenn eiga að nota sjóðvél-
ar. Það þýðir að slá inn verð og
loka skúffunni á milli þess sem
menn afgreiða. Hún segir alltof
algengt að menn bara stingi
seðlum ofan í kassa undir borð-
inu, eða hafi bara sjóðvélina
opna. Þetta eru skattsvik segir
konan og hvetur fólk til að
kvarta!
Ungur íþróttaáhugamaður lcvart-
ar yfir því að sjónvarpið sé búið
að missa of margt frá sér, og svo
er sýnt úr handboltaleikjunum
svo seint á kvöldin! Má ekki
endurtaka þetta daginn eftir
þegar krakkar geta horft á?
Útivinnandi húsmóðir, eigin-
kona og heimavinnandi hús-
móðir, allt í einu, óskar eftir að
börn sem eru komin á gelgju-
skeiðið (unglingar) hjálpi til við
heimilisverkin! Hún er alveg að
gefast upp, og vill að foreldrar
taki höndum saman við að láta
krakkana hjálpa til heima. Ef
þau eru nógu stór til að vera úti
til klukkan 11 á kvöldin geta
þau vel ryksugað einu sinni í
viku!
Og svo vill sama kona að Stöð 2
sýni meira fjölskylduefni. Ekki
eintómar hasarmyndir eða frek-
ar þunnar ástarsögur fyrir ungl-
inga. Eitthvað uppbyggilegt sem
sameinar fjölskylduna. Eins og
Pochahontas.
Dr. Helgi Pjeturs
jarðfræðingur o.fi.
Dr. Helgi Pjeturs á sér ennþá marga aðdáendur.
Skrítið að mesti vísindamaður
þessarar þjóðar skuli ekki í há-
vegum hafður vegna þess að það
sem hann skrifar um í sínum
bókum um drauma og sambönd
hnatta á milli, sem slíkur vís-
indamaður um þessi málefni er
hann mesti vísindamaður þess-
arar jarðar og þótt víðar væri
leitað.
Og væri hann á mjög svo góðu
kaupi hjá N.A.S.a. og öllum
þeim er vildi ná fram heimsókn,
frá annarri háþróðaðri jörð sem
er lengra komin að viti og skiln-
ingi á hinum rétta tilgangi þessa
Síminn hjá lesendaþjónustiumi:
«w«i IwCwnetfang: ritstjori@dagur.is
s<"btéf:480 6171eða 111 6271
Bréf frá Kópavogi
Tekið á púlsinum
Sigríður Hrund Pétursdóttir
skrifar
Ef litið er framhjá reglubundn-
um rifrildum alþingismanna, sí-
felldum brestum í kvótakerfínu,
vígslu á hinum og þessum
mannvirkjum (mis-nauðsynleg-
um og mis-miklum - fer oft eft-
ir því hversu stutt er í kosning-
ar!) og hinum venjulegu gúrku-
fréttum, þá er oft tekið á púlsin-
um í landinu. Þá á ég við okkar
mannlega eðli, Islendingsins í
okkur. An efa eru þetta bestu
fréttirnar, þó við gerum okkur
oft ekki grein fyrir því. Fleygt
hefur verið að vaxandi ofbeldi
eigi rætur sínar að rekja í sjón-
varpsglápi pastakynslóðarinnar,
en hvað með allar „siðlausu11
bókmenntirnar sem við Iesum?
Hvað með fyrirmyndir okkar,
sem eiga að hafa rétt fyrir okk-
ur? Eru þær ekki hverfular eins
og við? Enda mannlegar eins og
við? Hvað með Bjart og hans
ARATTU fyrir Sumarhúsum og
blóminu sínu, henni Astu
Sólilju? Er áráttan það sem við
eigum að læra af, eða stoltið,
eða kuldi í garð annarra? Eru
þetta miðlar sem við eigum frek-
ar að leita til og reyna að miða
okkur við? Hvernig getum við
skilgreint það sem við eigum að
Iæra af, í gott og slæmt? Horfa
börnin á slagsmál og hugsa: „Vá,
ég þarf að læra svona karate-
hopp með heilum snúningi svo
ég nái að kjálkabrjóta manninn í
einu sparki!“ eða íhuga þau sem
svo: „Mikið er nú ljótt að berjast
svona að tilgangslausu!"?
Eg held að við sjáum ekki
hamingjuna, ef svo má að orði
„Eráráttan það sem við eigum að iæra af, eða stoltið, eða kuldi ígarð annarra?" spyr
Sigríður Hrund.
komast, jafnvel þó að hún hoppi
fyrir framan okkur og ofan á
okkur. Við biðjum um betri
fréttir, minna ofbeldi og meiri
mannúð, en kunnum ekki að
meta „dauðyflisfréttir“ af hinum
daglega Islendingi - það eru
fréttirnar sem krafan hljóðar
upp á, en við stimplum sem
uppfyllingu í fréttatímann.
Hjálp!
Hvers vegna grétum við öll þeg-
ar prinsessa fólksins yfírgáf okk-
ur? Því við kenndum í brjósti
um hana, Ijölskyidu hennar og
fundum fyrir missi. Hvað kennir
nútímasamfélagið okkur hins
vegar? Að læknar hugsi sig
tvisvar um áður en þeir beiti
munn-við-munn aðferðinni, því
þeir gætu smitast af sjúkdóm-
um. Að konur eiga að hrópa
frekar „ELDUR“ heldur en
„HJALP“, því fólk firrir sig vand-
ræðum og þorir ekki að grípa
inn í aðstæður sem gætu komið
því í hættu. Að krakkar hópast
utan um slagsmál, frekar en að
leysa þau upp. Að þegar slys ger-
ast, er meirihluti fólks sem að-
vífandi kemur áhorfendur sem
finna ekki hjá sér þörf, eða
kunna ekki við, eða þora ekki að
hjálpa.
Hvert leiðir þetta okkur? Þetta
leiðir okkur í firringu, þar sem
fólk horfir á allt og alla sem
hættur. A klakanum í Norður-
hafi treystum við hvort öðru, all-
ir eru skyldir, allir þekkja alla
o.s.frv. Hvað gerist þegar maður
er barinn með steini í höfuðið?
Þegar stúlka er stungin á al-
mannafæri? Þegar menn slást og
allt í einu er annar kominn með
flösku beint út úr höfðinu á sér?
Þegar hann heitir Einhver Ein-
hversson sem ég þekki?
Hvernig verður okkur um?
lífs og þeirra.
Eg sendi bréf til rektors há-
skólans en hef ekki fengið nein
viðbrögð við því enn. En í henni
Ameríku yrði þessi maður á
hæsta stalli vísinda og mikils-
metinn en hér á landi vantar að
kenna þessa vísindagrein f Há-
skólanum sem áður segir um
skilning á draumum og stjörnu-
sambandsmiðlum.
Sannleikurinn er þarna úti,
segir í einum sjónvarpsþætti, en
leitið ekki langt yfir skammt, að
hann er að finna í Bókum Dr.
Helga Péturs jarðfræðings með
meiru sem okkur hér á Iandi
gefst kostur á að fletta upp og
komast að uppskrift að nýjum
tilgangi tilverunnar. Og um leið
þeyta okkur út í víðáttur geims-
ins í staðinn fyrir okkar líf hér
og nú. Eg vona að þetta hreyfi
við í það minnsta háskólamönn-
um og -konum til að fara að
læra um fræði DR. Helga Pét-
urs.
Jón Trausti Holldórsson

9"
*
Það er hart að vera reykingamaðúr í lok 20. aldar
og geta hvergi hallað sér að fíkn nema sem hálf-
gerður utangarðsmaður. Heilbrigðisfasistar tröll-
ríða öllu og svo kemur ríkið og hækkar verð á tó-
baki eins og ekkert sé sjálfsagðara. Ef fer sem
horfir verða reykingamenn bráðum í sömu spor-
um og minkurinn. Réttdræpir hvar sem til þeirra
næst.
Fátt er hvimleiðara en að fá kvef. Þessi sjúkdóm-
ur ef sjúkdóm skal kalla dregur úr öllu lyktar-
skyni og gerir menn nánast ófæra að njóta góðs
matar. Sírennsli og nefmæli er eitthvað sem fáir
þola til Iengdar. Þrátt fyrir háþróuð læknavísindi
er enn djúpt á því að einhver bráðalækning sé
fyrir þessum kvefíjanda sem læðist að manni eins
draugur að nóttu.
Það er orðið ansi hart að geta ekki lengur treyst á
íþróttalýsingar á öldum ljósvakans. Þótt lýsing sé
hafin á leik getur einhver stjórauppinn tekið á
því að skrúfa fyrir útsendinguna vegna þess að
hann er ekki í skapi til að hlusta á hana sjálfur.
Það er kannski ekki að undra þótt fólk sé vart
með sjálfum sér í öllu þessu rugli.