Dagur - 30.10.1997, Síða 4

20-FIMMTUDAGUR 30. OKTÓBER 1997
ro^ir
UMB ÚÐALAUST
Heima er best - í rasli og skít
Bandarískir kunningj-
armínirsem voru á
ferð hérí haust - eins
og dyggir lesendur
mínirmuna - áttu ekki
orð yfir íslensk heim-
ili. Þau væru svo
hugguleg.
RAGNHILDUR
VIGFÚSDÓTTIR
SKRIFAR
Hrein og þrifaieg, alvöru lista-
verk á veggjum og kertaljós um
allt. Ég hafði aldrei spekulerað í
þessu, en samsinnti þeim svo.
Þessi lýsing átti að minnsta kosti
við heimilin sem við heimsótt-
um. - Vert er að taka fram að
fyrstu dagana voru þau á heimili
systur minnar sem er annáluð
smekkkona. Það er svo smart
hjá henni að margir halda að
hún hafi fengið hönnuð í málið.
Það gerði hún ekki, hún hefur
bara óbrigðulan smekk. Blandar
saman nýju og gömlu þannig að
útkoman verður persónulegur
og fallegur stíll.
Núverandi heimili mitt er alls
ekki eins flott, ekki af því að ég
hafi ekki einnig góðan smekk, ég
hef bara ekki nennt að koma
mér almennilega fyrir þar sem
ég bý núna. Búslóð mín er
dreifð á nokkra staði enda eru
komin mörg ár síðan ég hef ver-
ið umkringd öllu mínu dóti. Frá
því að ég flutti úr foreldrahúsum
fjórtán ára gömul hef ég búið á
svo mörgum stöðum að vinir
mfnir færa heimilisfang mitt
ætíð í heimílisfangabækur sínar
með blýanti. Ég þorði því ekki
öðru en að undirbúa þau undir
komuna heim til mín, þar væri
alls ekki jafn smart og langt frá
því að vera jafn þrifalegt. Þegar
ég var í námi í New York kynnti
ég eina skólasystur mína fyrir
aldraðri íslenskri vinkonu minni.
Það fór vel á með þeim en sú
MARÍNG.
HRAFN SDÓTTIR
SKRIFAR
Ég vildi óska að ég ætti ekki
búslóð. Hún heftir mig á allan
hátt. Þeir sem ekki eiga búslóð
s'tökkva miklu frekar til útlanda í
nám eða flækjast um Asíu þegar
slíkt dettur í kollinn.
Menning er víst allt sem
mannskepnan tekur sér fyrir
hendur og þar sem þetta blað í
dag er allt um flotta sófa og stell
þykir mér rétt að vara fólk að-
eins við.
A síðustu fimm árum hef ég
flutt búferlum svona Ijórum
Mennmgarvaktin
bandaríska furðaði sig á því
hversu hreint og fínt var inni hjá
löndu minni og spurði hvort Is-
lendingar væru mjög þrifnir.
Ekkert fram úr hófi taldi ég,
flestir skúruðu út úr dyrum
vikulega en sú tíð væri löngu iið-
in að húsfreyjur strykju yfir eld-
húsgólfið daglega. Hún hváði og
ég þurfti að lýsa í smáatriðum
hvað fælist í laugardagstiltekt á
islenskum heimilum, þurrkað af,
tekið til, viðrað, ryksugað og
skúrað o.s.frv. Hún spurði hvers
vegna við værum alltaf að skúra,
hvort okkur stæði svona mikil
ógn af bakteríum. Sjálf sagðist
hún vera búin að búa í fbúðinni
sinni í sex ár og aldrei skúrað.
Ekki hafði henni orðið meint af
og sosum mér ekki heldur þrátt
fyrir tíðar komur til hennar (ég
fór reyndar ekki nema einu sinni
úr skónum því sokkarnir urðu
svo óhreinir).
„Hún var
hrelnleg með eindæmum“
Síðan hef ég dregið svo úr skúr-
ingum - sem og öðrum húsverk-
um - að ég á það ekki Iengur á
hættu að það verði tekið fram í
minningargreinum um mig að
það hafi alltaf verið nýtiltekið
hjá mér. Hjá mér heitir það að
ég þurfi að forgangsraða tíma
mínum og hafi valið að hafa skft
og drasl inni hjá mér til að geta
sinnt öðru sem mér finnst meira
aðkallandi, eins og að vera með
dóttur minni. Sannleikurinn er
hins vegar sá að ég hef gefist
upp á að virkja manninn minn
sem hefur allt annan skíta- og
draslstuðul, en ég hef oft hug-
leitt í alvöru að fá ókunnuga
manneskju sem er til í að þrífa
skítinn undan okkur gegn sann-
gjörnu gjaldi. Mér skilst að slfk
heimilishjálp Ieysi allt að helm-
ing allra hjónabandsvandamála.
Það fer jú ekki aðeins orka í að
vinna þessi verk heldur einnig í
að ræða og rífast um þau. Mörg-
um konum finnst hins vegar
óviðeigandi að borga annarri
konu - því fáir karlar taka þetta
að sér - fyrir þetta, finnst líklega
húsmóðurheiður sinni í veði. Af
hverju má ekki borga fyrir þessa
þjónustu rétt eins og aðra? Við
látum þrífa bílinn, förum með
föt í hreinsun, kaupum skyndi-
bita - gerum sumsé ýmislegt til
Það er lítil hætta á að Ragnhildar Vigfúsdóttur verði minnst fyrir eilffar skúringar eða ryksog enda talar hún m.a. um að sjálfsagt sé að
kaupa þá þjónustu eins og hverja aðra. mynd: gs
að létta okkur heimilislífið. Af
hverju má þá ekki borga ein-
hverjum fyrir að þrífa húsið?
Ég hitti nýlega konu sem er á
kafi í Feng Shui. Þau fræði boða
meðal annars að fólki líði illa í
drasli. Auk þess verður að huga
að orkuflæði í íbúðinni með
samspili glugga og hurða, vanda
litaval, meira að segja gaflinn á
hjónarúminu getur skipt sköp-
um um farsæld hjónabandsins.
Ég hef lengi vitað, án þess að
hafa getað vitnað í vísindalegar
úttektir, að mér líður illa í drasli.
Nú þegar ég hef séð það svart á
hvítu að sjálf geðheilsa mín er í
veði mun ég gera eitthvað í mál-
inu.
Basl að eiga búslóð
sinnum og þó ég vorkenni mér
alltaf rosalega á meðan á þess-
um leiðindum stendur veit ég að
enginn annar gerir það því 15%
þjóðarinnar er á fartinni með
borðbúnað sinn á ári hverju. Og
þá Iíklega í því sama menningar-
ástandi og ég að prútta um verð
á rúmfermetrann í vöruflutn-
ingabílum (sem kostar á milli 3-
4000 krónur)?
Ég tel mér það þó til tekna og
er áreiðanlega fremri margnum
hvað ég er fær í að flytja. Ég er
svo vön að það er unun að sjá
hve ég pota í öll göt og eyður.
Hér má koma handklæði og hér
má láta rúmfötin taka höggið af
lampanum brothætta. Og ég
troðfylli allar hirslur af þungum
borðbúnaði því vöruflutningar
mæla verð sitt aðeins í rými ekki
þyngd! Þetta getur reyndar ver-
ið vandræðanlegt því í fyrra var
mannræfillinn sem kom að
sækja dótið hjá mér bakveikur
og greindi mér auk þess frá því
að hann ætti nú bara eitt ár eftir
í eftirlaunin!
Reyndar finnst mörgum ég
frekar glannaleg þegar að flutn-
ingum kemur því eins og við
þekkjum hafa menn komið sér
upp mismikilli tortryggni í garð
brothættra hluta. Ég á það sem
sagt til, þegar vöruflutningabíll-
inn er farinn, að tæma einn eld-
hússkápinn og einmitt þann sem
geymir glös og skálar í stóran
svartan plastpoka. Þetta finnst
sumum glapræði en ég hef í ár-
vissum flutningum mfnum kom-
ist að því að glerdót hefur mun
minni tilhneigingu til að brotna
en menn hafa álitið til þessa.
Ég er sem sagt að flytja og
ómenningarlegri hlut er ekki
hægt að hugsa sér. Það er alveg
makalaust hvað manni líður illa
þegar kassar fara að staflast upp
og naglarnir í veggjunum horfa
glottandi á mann. Ég vildi óska
að ég ætti ekki búslóð og færi
með Iitla þægilega bakpokann
minn á puttanum til Reykjavík-
ur.