Dagur - 13.11.1997, Blaðsíða 15

Tkyur
FIMMTVDAGUR 13.NÓVEMBER 1997 - 31
LÍFJÐ í LANDINU
Ereitthvað
öðruvísi að
vera stelpa
oghafa
áhugaá
stjómmálum
en að vera
strákurog
hafa áhuga á
stjórmálum?
Vilja stelpur eitthvað artnaö en strákar? Ekki villÁsdís Halla Bragadóttir, formaður SUS meina það.
Hvað vllj a stelpur í
stj ómmálmn?
Vilja stelpur eitthvað annað en
strákar? Ekki vill Ásdís Halla
Bragadóttir, formaður SUS
meina það, en hún var ein
frummælenda á fundi Kvenrétt-
indafélags íslands í gærkvöldi.
Ásdís er ekki fremur ung að
árum, en hún hefur talsvert
langa reynslu af stjórnmálum og
hefur velt f>TÍr sér þáttöku
kvenna í því sambandi og hugs-
anlegum mun kynjanna..
„Ég tel að stelpur vilji alveg
það sama og strákar í stjórnmál-
um, en auðvitað er það per-
sónubundið hvað hver og einn
vill, alveg óháð kyni,“ segir hún.
„Það er allt of mikið gert úr
muni kynjanna finnst mér og þó
ímyndin kannski
þybhinn karl á besta
aldri...
ímyndin af karlkyns stjórnmála-
manni sé kannski miðaldra
maður með kúlumaga, þá eru
væntingar karla og kvenna ekki
svo ólíkar þegar það er krufið til
mergjar. Konur þurfa að koma
fyrr inn í stjórnmálastarfið, því
ef þær bíða með það þangað til
börnin eru orðin stór og þær
búnar að koma sér fyrir í lífinu,
þá hafa karlar einfaldlega for-
skot fram yfir þær. Þeir hafa þá
verið lengur í stjórnmálum og
hafa komið sér upp neti til að
koma sér áleiðis," bætir Halla
við.
Stelpur duglegri nú
Það hefur lengi viljað loða við að
stelpur séu óviljugar til að taka
mikinn þátt í félagstarfssemi og
þá sérstaklega hvað varðar
stjórnun. Ásdís segir það vera að
breytast hratt nú og kennarar
segi svo komið að stelpur séu að
taka yfír nemendafélögin.
„Það er hið besta mál, því
konur mega gjarnan láta meira í
sér heyra, þannig mun þeim
vegna betur í stjórnmálum,“
segir Ásdís að Iokum.
Rembingsleg spennnmynd
The Peaccmaker *
í The Peacemaker eru Nicole
Kidman og George Clooney í
hlutverkum sérfræðinga sem
leita kjarnavopna sem hryðju-
verkamenn hafa undir höndum.
Leikurinn berst víða, meðal
annars til Austurríkis, Bosníu og
Rússlands en honum lýkur í
New York.
Ekkert virðist til sparað að gera
umgjörð myndarinnar sem vand-
aðasta en það hrekkur skammt
gagnvart stirðbusalegu handriti
og dauðyflislegum leik. Þarna er
nóg af eltingaleikjum og sprengj-
um sem springa með tilheyrandi
látum en hamagangurinn nægir
ekld til að halda áhorfandanum
ánægðum í sæti sínu.
Nicole og George tekst ekki
að gæða persónur sínar trúverð-
ugleika, og allra síst þegar þeim
er ætlað að sýna að bak við
harða skel leynist viðkvæmni og
samkennd. Þá fela þau andlitið í
höndum sér og nokkur tár leka
niður hvarma, en þau eru fljót
að ná sér enda tímabundin í því
annasama starfi að hjarga
heimsfriðnum.
Armin Mueller Stahl er líklega
mesti hæfileikamaðurinn í hópi
leikara myndarinnar en hann er
fljótlega skotinn í tætlur og þá
er enginn leikari eftir sem áhorf-
endur geta haft samúð með. Af-
leiðingin er vitanlega sú að
áhorfendum stendur nokk á
sama hvernig fer.
Myndin er rembingsleg og full
af innihaldslítilli sjálfsánægju.
Leitast er við að skapa henni
dýpt með því að sýna áhorfend-
um hvaða hörmulegi atburður
það var sem straumhvörfum olli
í lífi hryðjuverkamannsins. Oll
þau atriði eru með endemum
vond og byggja á gamalkunnum
klisjum.
Myndin er rúmir tveir tímar
og allt of löng. Lokaatriðið, elt-
ingaleikurinn í New York, er vel
unnið og spennandi en fær þó
engan veginn bjargað innan-
tómri hávaðamynd frá falli.
SMÁTT OG STÓRT
Nei takk við Sighvati
Sighvatur Björgvinsson, formaður Alþýðuflokks-
ins, sló í gegn í afburðaskemmtilegum þætti
Árna og Ingós á þriðjudagskvöldið og bauð alla
Alþýðubandalagsmenn velkomna í flokk með sér
meðan allaball-
arnir á landsfundi Margrétar
Frímanns fitjuðu upp á nefið og
sögðu nei takk við Sighvati. Sig-
hvatur kvaðst vonast til að við-
ræður um sameiginlegt framboð
félagshyggjuflokkanna hæfust á
næstu dögum. Sameiningarmál
flokkanna þyrftu að ganga upp
nú því að annað eins tækifæri
kæmi ekki aftur.
Brandarar um stjórnmál og
stjórnmálamenn tíðkast wðast
hvar og geta orðið mjög svæsnir
um þekktustu stjórnmálamenn-
ina. Ekki þekkjum vér neinn
brandara um Sighvat enda
fremur fátítt að segja brandara
um íslenska stjórnmálamenn.
Hér kemur hins vegar eitt svæs-
ið sýnishorn um Margréti
Thatcher, sem enn er sprelllif-
andi. Hún var borin út úr kirkj-
unni í kistu sinni þegar hún
stakk höfðinu upp og sagði við
burðarmennina: „Gætið þess að
vanda ykkur, ég vil ekki verða fyrir hnjaski," og þá var einn þeirra
fljótur til svars: „Góða, slakaðu á og hættu að rífa þig. Það vill
enginn vinna ánægjuverk á svona stundu."
Aimar hver er uppljóstrari
I tilefni þess að kaldastríðsfílingurinn sé að líða undir lok hér á
landi eins og annars staðar
verður að rilja upp nokkra póli-
tíska brandara frá Sovét og ná-
grenni. Seinna má það víst ekki
Englendingur, Þjóðverji og
Rússi voru eitt sinn að deila um
það hver þjóðanna þriggja væri
hugrökkust. „Við erum hugrakk-
astir,“ fullyrti Englendingurinn,
„vegna þess að tíundi hver Eng-
lendingur drukknaði." „Vit-
leysa,“ mótmælti Þjóðverjinn.
„Við erum hugrakkastir því að
sjötti hver okkar lést í stríðinu.“
„Þið hafið báðir rangt fyrir ykkur," sagði þá Rússinn. „Við erum
hugrakkastir því að annar hver okkar er uppljóstrari og samt segj-
um við brandara um stjórnmál.
Fortíðardýrkendur: hætta!
Sighvatur safnar ekki vísum sínum og ekki er víst að hann eða
aðrir íslenskir stjórnmálamenn safni þeim bröndurum um sjálfa
sig sem kannski fyrirfinnast. Það gera þó stjórnmálamenn annars
staðar. Hér kemur einn sem Birna Þórðardóttir og aðrir fortíðar-
dýrkendur og ldofningssinnar í Alþýðubandalaginu kunna líklega
ekki að meta:
í hléi á fundi stórveldanna í Helsinki fyrir mörgum árum
spurði Carter Bandaríkjaforseti Brezhnev forseta hvort hann
safnaði sarnan bröndurum gegn sjálfum sér. „Auðvitað," sagði
Brezhnev. „Áttu marga?“, spurði Carter. „Tvær fullar fangabúðir."
Hvemig á að segja?
Talandi um fjölmiðla. í fyrsta tölublaði Nýja Mánudagsblaðsins,
sem kom út um síðustu helgi, er frásögn af því að blaðið eigi að
vera öðruvísi fréttablað, sem þori að taka á málum sem aðrir fjöl-
miðlar sinni ekki. Nýja blaðið telur upp langa runu af málum
sem það ætlar ekki að sinna enda sé feykinóg að hinir sjái um
það. I tilefni þessa kcmur stutt um fjölmiðla:
Kennedy Bandaríkjaforseti var í opinberri heimsókn í Moskvu.
Khruschev skoraði á hann að koma í keppni umhverfis Kreml.
Kruschev keyrði í sovéskri limúsínu en Kennedy vann á Thund-
erbird. Daginn eftir kom frétt í Prövdu: „Félagi Khruschev ók
prýðiiega og blés varla úr nös í markinu. Kennedy forseti varð
næstsíðastur í mark.“