Dagur - 09.05.1998, Side 6

f
22 - LAVVARDAGVR 9. MAÍ 1998

I
F
LÍFIÐ í LANDINU
„Sjálfur er ég alveg inn á því að fara að taka lífinu með meiri ró. Það eru mörg skemmtileg áhugamál sem bíða. Það hefur verið sagt sð það sé ekkert keppikefti að verða ríkasta líkið í kirkjugarðinum.
Ég tek undir það!“ mynd: þök.
Jóhannes íBónus
segistekki vem
gráðugur. Hann
segistþekkjcL til-
finninguna að
vem ríkur, að vem
blankur, - og vem atvinnu-
hus og uppfullur afkvíða.
Rigningardaginn 9. apríl fyrir rúmum 9
árum stóð miðaldra kaupmaður hríð-
skjálfandi inni í verslun sinni á hafnar-
svæði Reykjavíkurborgar ásamt ungum
syni og örfáum starfsmönnum öðrum.
Fram til þess tíma hafði hann verið at-
vinnulaus og ekki örgrannt um að svo
gæti orðið áfram. Jóhannes Jónsson, í
dag einatt kenndur við Bónus, var að
opna verslun sem hvorki hann né aðrir
gátu vitað þá að yrði „algjört sökksess".
Uti fyrir búðinni var múgur og marg-
menni og örtröð allan daginn. Fréttir
blaðanna um lækkað matvöruverð höfðu
vakið athygli. Kaupmenn víða um borgina
nötruðu, og kaupfélagsrisinn Mikligarð-
ur, steinsnar frá, ekld síður, enda rekstur
þar afar bágur. En þessi laugardagur til
lukku virtist þó ekld boða gott. Bónus-
búðin við Skútuvog var hin fyrsta hér á
landi sem var búin lesara sem las strika-
merkingar á vörunum. Þrívegis þennan
opnunardag varð að loka Bónusbúðinni
vegna tæknilegra erfiðleika.
En Bónus var samt kominn til með að
vera. Jóhannes, 48 ára, var ekki lengur
atvinnulaus, og verður ekki úr þessu.
Bónus rekur nú níu öflugar verslanir, auk
þess sem fyrirtækið er með aðild að bens-
índreifingarfyrirtæki, veitingahúsi og
ýmsu öðru óskyldu matvöruverslun. Við
tókum hús á Bónusbóndanum. A Jó-
hannesi var frekar að heyra að hann fari
að leyfa sér að slaka örlítið á. Álagið
fyrstu árin í Bónus var mikið, þegar hann
var ekki aðeins framkvæmdastjóri heldur
líka vörubflstjóri fyrirtæksins. Hann var
líka einskonar fjölmiðlafulltrúi fyrirtækis-
ins.
Þrjár bilanir, þrjú mígreniköst
„Þessi opnunardagur er eftirminnilegur
og hann reyndi mikið á. Ég á það til að fá
mígreni ef eitthvað mikið gengur á. Ég
fékk þrjú svona köst þennan dag og lá í
tuskuhrúgu hérna niðri í kjallara. Eg var
sem betur fer svo heppinn að það var
verkfall í Verzlunarskólanum. Jón Ásgeir
sonur minn var því ekki í prófum eins og
til hafði staðið. Við feðgarnir stofnuðum
fyrirtækið saman og hann hefur starfað
með mér allan þennan tíma, sem hefur
verið mikils virði,“ segir Jóhannes, þegar
við rennum yfir sviðið.
Ráðherra og kaupmaður báru út
Moggann saman
- En hvernig höndum hefur lífið farið um
Jóhannes, nú 57 dra?
„Mjög mildum höndum, ég hef ekki
undan mörgu að kvarta. Eg er fæddur og
uppalinn í Reykjavík. Faðir minn starfaði
í 55 ár hjá Sláturfélagi Suðurlands, byrj-
aði þar sem sendill og var verslunarstjóri
um áratuga skeið. Fjölskyldan var í ágæt-
um efnum og það fór vel um okkur."
Faðir Jóhannesar er Jón Eyjólfsson en
móðir hans Kristín Jóhannesdóttir.
Jóhannes fullyrðir að hann hafi í æsku
verið hlédrægt barn sem sinnti skátastarfi
og ýmsum uppátækjum jafnaldra sinna.
Undir þetta tekur fyrsti kennari hans í Is-
aksskóla, Sigrún Áðalbjarnardóttir, sem
enn kennir við skólann. Hún segist muna
eftir Jóhannesi 1947 og síðar. Enjóhann-
es var mannblendinn og opinn karakter.
Vinir hans segja að vonlaust sé að ganga
með honum niður Laugaveginn, hann
þekki annan hvern mann, stoppi og taki
þá alla tali! ,
„Jóhannes var prúður drengur og hlýtur
að eiga góðar minningar héðan, því hann
kom hérna og sagðist vilja að barnabarnið
fengi eins gott uppeldi og hann hafi feng-
ið í skólanum okkar, og nú kenni ég afa-
barninu hans,“ sagði Sigrún.
Fjölskyldan bjó á Skeggjagötunni en
flutti síðar í Mávahlíð þar sem foreldr-
arnir keyptu fokhelt hús á móti Sophusi
Guðmundssyni og hans fjölskyldu.
Fimmtán ára flutti Jóhannes að Kópa-
vogsbraut í Kópavogi þar sem Jón faðir
hans byggði.
„Eg var alla tíð í góðum félagsskap ekki
síst í Hlíðunum þangað sem við fluttum
þegar ég var 8 ára. Þar var Sæmundur
Árnason vinur minn og helsti félagi,
hann er formaður félags bókagerðar-
manna í dag. Friðrik (Sophusson) var
nokkru yngri en ég og bjó á neðri hæð-
inni og við fjármálaráðherrann tilvonandi
ræddi ég ekki mikið fremur en aðra polla
á hans aldri," segir Jóhannes og hlær við.
Trúlega hafa Hlíðabúar á sjötta áratugn-
um ekki gert sér grein fyrir því að poll-
arnir tveir sem komu til þeirra á
morgnana með Morgunblaðið, ættu eftir
að stjórna tveim stórum fyrirtækjum síðar
á öldinni, Ríkissjóði og Bónus. Friðrik
segist muna vel eftir því þegar þeir lögðu
allan bunkann á stofugólfið og settu Les-
bókina og aukablöð inn í aðalblaðið.
Talað iyrir daufum eyrum
Jóhannes var í föðurhúsum hvattur til að
ganga menntaveginn, læra eitthvað, eins
og sagt var. Hann segist ekki hafa haft
áhuga á Verzlunarskólanum, þaðan hafi
mest útskrifast heildsalar. Menntun á
sviði smásöluverslunar hafi ekki verið fyr-
ir hendi á Islandi þótt aðrar þjóðir hafi
um aldir kennt fólki smásölufagið. Nú sé
aðeins að rofa til í þessum efnum.
„Þú eyðir kannsld 8 krónum af hverjum
10 sem þú aflar þér í verslunum. Þar
þarf þó enga menntun til að fara með
þessa fjármuni. En ef þú ferð inn á bar til
I