Dagur - 09.05.1998, Síða 16

82 - LAUGARDAGUR 9. MAÍ 1998

LÍFIÐ í LANDINU
JÓHANNESARSPIALL
Sálumessa siðley singj a
Sálarhirðirinn
Esra reið á vaðið,
fletti ofan af
sjálfum sér,
hneppti niður
um sig (og fleiri í
framhjáhlaupi)
og kom til dyr-
anna eins og
hann var nakinn.
Þetta jafnaðist á
við játningar heilags Agústínusar
eða endurminningar Fannýjar
heitinnar Hill.
Siðbótin hélt með þessu inn-
reið sína í samfélagið. Og var
óstinnt tekið upp af ýmsum, þá
syndugir gerðust kjöftugir um
eigin illgjörðir og annarra. Og
nú ríða fleiri siðbótarröftum og
sérstaklega hefur Sverrir nokkur
Hermannsson barið fótstokkinn
ógurlega að undanförnu. Játn-
ingar Sverris eru þó með öðrum
hætti en Esra, að Esra er iðrandi
syndari og veit að hann er
breyskur maður eins og við öll,
en Sverrir kastar fyrsta, öðrum
og þriðja steininum úr gjörsam-
lega skotheldu glerhúsi hins
syndlausa og játar því aðeins
syndir og siðleysi annarra en
ekki eigin, sem aungvar eru að
hans mati.
Fordæmi þessara fyrstu vað-
reiðmanna yfir elfu eða ár-
sprænu syndanna eigum við
auðvitað að fylgja, þvf öll erum
við veikholda og siðlausir synd-
arar inn við nárann. Okkur ber
skylda til að gera játningar og
skrifta, fletta oss siðleysiskuflin-
um og húðstrýkja bak vort og
þjó hrísvöndum eins og „sjálf-
flagellanta“ er siður.
Þessa kröfu eða áskorun get
ég að sjálfsögðu ekki lagt fram
svo mark sé á takandi, nema því
aðeins að ég berhátti sjálfan mig
frammi fyrir alþjóð, játi per-
sónulega syndir mínar og samfé-
lagslegt siðleysi mitt frá vöggu
til þessa dags. Og því rita ég eft-
irfarandi „Sálumessu syndara".
Æskusyndir
Kornungur þjófstal ég ófáum
tuttuguogfimmeyringum úr
buddu móður minnar til að fjár-
festa í öndvegisritum Dell og
Skipper Skræk. Greipar Iét ég
sópa um hálfvaxnar rófur og
radísur í görðum grunlausra
granna. Vinstri gúmmískó vinar
mins varpaði ég Iangt út í ána
Búðar, honum til armæðu og út-
lagðs kostnaðar, (hann starfar
nú í Svíþjóð sem Gestallt-ter-
apisti sem hugsanlega má rekja
til gúmmískósmissisins í æsku).
Glórulaust at gerði ég hjá göml-
um konum sem rétt höfðu orku
til að skreiðast úr fleti þá dyra-
bjalla glumdi þeim á síðkvöldum
af mínum völdum.
Og svo framvegis og svo fram-
vegis.
Unglingssiðleysi
Umvafinn ryksugubarka og með
rautt handklæði á herðum ráfaði
ég um kaffihús og jós svívirðing-
um yfir prúðbúna gesti. Hávaða-
og loftmengandi bifreiðar grýtti
ég í umhverfisverndarskyni í
Kópavogi fyrir margt löngu.
Sautján ára rak ég kærustu
minni rokna kinnhest þá hún
tjáði mér að hún hyggðist leggj-
ast með mér eldri og íturv'axnari
sveitamanni. A Garðsballi bauð
ég giftri konu upp á herbergi til
að lesa Morgunblaðið en þegar
til kastanna kom hafði ég ekkert
uppá að bjóða nema Alþýðublað-
ið í eldspýtustokk. Fullkomlega
skeQalaus fór ég baksviðs í
Skjólbrekku í Mývatnssveit og
nappaði bokku af Sumargleð-
inni, sem varð til þess að Raggi
Bjarna ærðist í Iok dansleiks og
þjófkenndi alla Þineevinga.
Allt er þetta þó aðeins toppur-
inn á gríðarlegri ísjaka en þeim
sem grandaði Titanic forðum
tíð.
FuUkomið siðleysi
fuHorðiusára
Æskusyndir mínar bitnuðu
vissulega ekki verulega á samfé-
laginu í heild sinni. En á fullorð-
insárum fékk það fyrst að kenna
á og standa straum af syndum
mínum og siðleysi. Og á undan-
förnum árum hafa skattborgarar,
útsvarsgreiðendur og hluthafar
ýmsir þurft að púnga út money-
peningum í mína þágu, m.a. í
eftirfarandi óhófsneyslu: Sex tvö-
faldir viskí í vatni og 12 snittur í
boði samgönguráðherra (eða
flugmálastjórnar). Fimm þrefald-
ir vodka í kók og ein fransk-
brauðssneið með gúrkum í boði
landbúnaðarráðherra. Tvær
gistinætur í Amsterdam ásamt og
með verulegu magni af sjenever,
einni Iéttsteiktri akurhænu og
kálfasnitseli í boði Flugleiða.
Tveir tvöfaldir gin í hitaveitu-
vatni ásamt fjórum teskeiðum af
strausykri í boði Hitaveitu
Reykjavíkur. Kvöldverður á Hótel
Holti og annar í Höfða með Dav-
íð Oddssyni á kostnað útsvars-
greiðenda í Reykjavík í tilefni af
200 ára afmæli borgarinnar. Þijú
bjórglös og fjórar snittur í Rúg-
brauðsgerðinni í boði þáverandi
ráðherra, Olafs Ragnars Gríms-
sonar.
Þessi upptalning er hvergi
tæmandi, en nægir væntanlega
til að votta um þunga þess kross
sem ég þarf að bera.
Við Sverrir
Lauslega áætlað hefur veiklyndi
mitt, ósjálfstæði, já, siðleysi
mitt, kostað almenning í þessu
landi tugi, ef ekki hundruð þús-
unda. Og því er von að ég og
fleiri spyrjum: „Er ég nokkuð
betri en Sverrir?“ Með hliðsjón
af því að synd er synd og siðleysi
siðleysi, burtséð frá stærð-
argráðu spillingarinnar, þá er að
sjálfsögðu enginn munur á okk-
ur. OIÍ erum við jú syndug og
siðlaus, (nema Gunnar í PCross-
inum), bara í mismiklum mæli.
Og þó. Sverrir getur ekki
skammast sín fyrir siðleysi sitt
og iðrast synda sinna, því hann
skynjar þær hvorki né skilur.
Hann stendur keikur og ódeigur
í fullvissu þess sem syndlaus er
og lætur grjóthríðina dynja á
glerhúsum granna.
Jóhannes
Sigurjónsson
skrifar