Dagur - 19.05.1998, Side 5

ÞRIDJUbAGUR 1 9 .M Át' 1 9 98.- 21
. . ,
MENNINGARLÍFIÐ í LANDINU
sinn boðskap á íslenzku og
dönsku, og kórinn söng á
dönsku, sænsku, íslenzku og
þýzku. Og þetta er auðvitað al-
veg Ijómandi kór, raunar aðeins
28 manna hluti af útvarpskórn-
um danska (7+7 konur og 11
karlar). Við erum orðin vön fín-
um kórum hér á landi, þannig
að þessi söngur kom ekki bein-
línis á óvart, en þarna voru líka
æðri stykki en rútubílalög, eins
og tveir „Romantiske korsange"
eftir Jorgen Jersild (f. 1913) og
þrír „Hymniske ansatser“ eftir
Per Norgárd (f. 1932).
Oft kemur manni í hug, að
um þær mundir sem lúðraflokk-
ur Helga Helgasonar var að
spila Oxar við ána á Þingvöllum
og þjóðin almennt að læra að
Caput, Sigrún og
Útvarpskórinn dansk,
stóðu sig vel.
syngja raddað, voru
Danir komnir með
langa tónlistarhefð að
evrópskum hætti
Magnús Stephensen
sá Töfraflautuna í
Kaupmannahöfn
skömmu eftir alda-
mótin 1800, barokk-
tónskáldin voru engu
síður starfandi við
hirðina í Kaup-
mannahöfn en í
London, og Danir
eiga langa röð prýði-
legra tónskálda á 19.
öld. Kannski þess
vegna er svona und-
arleg gróska í ís-
lenzku tónlistarlífi að
hér er engin hefð:
Jazzinn og tyggjóið
komu með hernum á
stríðsárunum, unga
fólkið hlustaði á Kan-
ann og lærði sín
fræði í Evrópu eða
Ameríku; og allt að-
lagaðist þetta vorri
fornu bændamenn-
ingu með sérkenni-
legum hætti.
Sennilega stefnir
allt í heimi hér til
hins bezta, þrátt fyrir
allt, eins og dr.
Altunga hélt fram.
Sigurður
Steinþórsson
skrifar
Við heyrðum það á sunnu-
dagsmorguninn að Iíf yfir-
stéttanna er enginn dans á
rósum - hálfur annar tími
af guðsorði og sálmasöng í
Dómkirkjunni frá biskupn-
um í Kaupmannahöfn og
biskupi Islands og senni-
lega engrar undankomu
auðið. Hvaða kenndir
bærðust í hinum konung-
Iegu brjóstum undir messunni veit enginn,
en svipað hlýtur þeim bankastjórum, við-
skiptajöfrum og hver veit hvað að hafa verið
innanbrjósts þegar ekki virtist sjá til enda á
upphafsverki hátíðartóleikanna í Þjóðleik-
húsinu (sunnudagskvöld 17. maí), þar sem
hljómeykið Caput flutti eitt af einkennis-
verkum sínum, Minnelieder-Zweites Minn-
ewater eftir Bent Sörensen, samið 1994 fyr-
ir hópinn. Þetta er ágætis tónverk, líkt og til
dæmis gjálfur í læk, en þar kemur fyrr en
varir að áheyrandanum þykir nóg komið -
kannski verkið sé meira að segja búið að bíta
í halann á sér og mynda hring, og taki engan
endi fyrr en stjórnandinn (Guðmundur Oli
Gunnarsson) sofnar eða fellur í öngvit.
Nýr fiðlukonsert
Stórum tíðindameiri var fiðlukonsertinn nýi
eftir Hauk Tómasson þar sem Sigrún Eð-
valdsdóttir var einleikari. Þetta er öflugt
verk og áhrifamikið, og hitti beint í mark í
frábærum flutningi Sigrúnar, Caput og Guð-
mundar Ola. Ennþá merkilegra er þó, að
ekki eru nema tvær eða þrjár vikur síðan
Guðný Guðmundsdóttir frumflutti fiðlu-
konsert eftir Pál P. Pálsson með Sinfóníu-
hljómsveitinni, svo allt er þetta til marks um
mikla grósku í tónlistarlífinu.
Hafi það verið markmið að sýna Dana-
drottningu hve „avanceraðir" Islendingar
eru í músíkkinni miðað við hennar fólk, þá
tókst það prýðilega, því nú kom hinn rómaði
kór danska Ríkisútvarpsins og söng nokkur
Iög undir stjórn Stefans Parkman. Meðal
þeirra var „Det var en Iordag aften“ sem
margir þekkja, svo og Vorvísa eftir Jón As-
geirsson og fleiri ágæt stykki. Og raunar var
þessi seinni hluti tónleikanna eins konar
óður til norrænnar samvinnu og samkennd-
ar - stjórnandinn (Parkman) kynnti verkin á
sænsku, kynnirinn (Signý Pálsdóttir) flutti
MENNINGAR
LÍFIfl
Stefán Jón
Hafstein
Afrískir
dansar og
brnnbur
Fögnuður áhorfenda í troð-
fullu Borgarleikhúsi að aflok-
inni þriðju sýningu Amlima
hópsins var mikill og einlæg-
ur. Mun meiri en ég hefði
sjálfur búist við eftir frekar
langa sýningu þar sem stund-
um reyndi ögn á þolrif þolin-
mæðinnar við langvarandi
bumbuslátt og endurtekning-
arsama söngva. En áhorfend-
ur voru greinilega þakklátir
fyrir kraftmikla og fjöruga,
litskrúðuga og líflega sýn-
ingu. Þegar fjórir karlanna
léku listir sínar á háum stult-
um og hömuðust samtfmis á
dómaraflautum sagði konan
hið næsta mér hvað eftir ann-
að stundarhátt: „þetta er
ótrúlegt".
Alþýðulist
Amlima hópurinn býr í Köln
og hefur gert síðan 1992, en
flokkast eigi að síður sem al-
þýðulistahópur frá Togó.
(„Hvar er Tógó?“ var aðalum-
ræðuefnið í hléinu.) Þau
segjast hafa byrjað sem börn
að berja potta og pönnur, far-
ið fyrstu utanlandsferðina til
Benín árið 1982, og nú eru
þau hér með nýja dagskrá
undir Ieikstjórn sem þeim var
boðin eftir að hafa slegið í
gegn í Bogóta nýlega.
Frómt frá sagt er sýningin
frekar einföld. Ekkert er gert
með „möguleika leikhússins'1
eins og fínir gagnrýnendur
myndu segja - nema e.t.v. í
eitt skipti þegar tjöld og ljós
voru notuð í samspili, sem
sýndi hvað væri hægt að gera
með hópinn. Annars var þetta
mest dans og spil á palli með
lágmarkstilkostnaði í ljósum
og engum í sviðsmynd.
Einnig verður að segjast að
ekkert þeirra sem hópinn
prýða telst framarlega í sinni
grein: hvorki sem trumbu-
slagarar, dansarar, fimleika-
menn, trúðar né sem nokkuð
annað. En eigi að síður var
þetta skemmtileg sýning. Þau
eru ekkert að rembast \dð
neina fágun í framkomu, til-
þrif tröllsleg og kraftmikil og
búningar oft Ijölskrúðugir.
Þetta er sýning heildarinnar
þar sem smitandi leikgleði og
kímni njóta sín til fullnustu.
Sýningin var næstum barns-
leg í einfaldleik og gleði.
Skömm að fari ekki víðar
Helsta skömmin er að þau
skuli ekki fara víðar. Það ligg-
ur svo í augum uppi hve kjör-
ið hefði verið að senda þau
um landið og láta fylla
íþróttahallirnar af bumbu-
slætti og sparki skólausra
fóta. Jújú, þetta fyrirbrigði
heitir Listahátíð í Reykjavík,
en fyrr má nú vera sam-
bands- og metnaðarleysið að
sjá ekki þá mögleika sem fel-
ast í því að „láta strauma
mætast" Wðar en í Borgar-
leikhúsinu.