Dagur - 17.03.1999, Blaðsíða 9

8- MIDVIKUDAGUR 17. MARS 1999
MIÐVIKUDAGUR 17. MARS 1999 - 9
FRÉTTA SKÝRING

„Islenska aðferðin“ vekur furðu
Umræðan iuii íslenska
gagnagnuminn lifir
enn góðu lífi í erlend-
iiin jplmiðlum.
Þótt umræðan um Islenska erfða-
greiningu og gagnagrunninn mið-
læga hafi dalað nokkuð hér á
landi eftir að lögin um gagna-
grunn á heilbrigðissviði voru sam-
þykkt þann 17. desember síðast-
liðinn, þá beinist athygli erlendra
fjölmiðla enn töluvert að þessu
máli og virðist þar ekkert lát á.
„Athurðirnir eru svo ótrúlegir,
að heimspressan hefur á síðustu
mánuðum flogið hópum saman til
eldfjallaeyjunnar,“ segir í danska
blaðinu Weekendavisen frá 26.
febrúar. Og blaðamennirnir spyrja
sig hvernig í ósköpunum „svona
nokkuð" getur gerst, og eiga
greinilega erfitt með að átta sig á
því að íslensk stjómvöld hafi af-
hent einkaíyrirtæki aðganginn að
erfðamengi allrar þjóðarinnar.
Greinar hafa hirst á síðustu
vikum I dagblöðum og fagtímarit-
um víða í Bandaríkjunum og Evr-
ópu. Má þar nefha Washington
Post og New York Times í Banda-
ríkjunum, Politiken og Week-
endavisen í Danmörku og þýsku
dagblöðin Súddeutsche Zeitung
og Tageszeitung.
,;Kaupendur, takiö eftir!“
A vefsetri bandarísku fréttastof-
unnar CNN birtist þann 23. febr-
úar síðastliðinn grein eftir Jeffrey
Kahn, bandarískan siðfræðing
sem skrifar regluiega pistla fyrir
CNN um siðfræðileg álitamál.
Greinin ber yfirskriftina „Kaup-
endur, athugið: Sértilboð dagsins
- Erfðamengi Islands". Þar full-
yrðir Kahn m.a. að íslensk erfða-
greining hafi keypt sér aðgang að
erfðamengi íslensku þjóðarinnar
fyrir 200 milljónir dala og spyr
hvort það sé siðferðilega réttlæt-
anlegt að heil þjóð selji aðgang að
erfðamengi sínu. Og hver hafi þá
„rétt til að kaupa það, og með
hvaða skilyrðum?“
Jeffrey Kahn hefur ýmislegt við
starfsemi Islenskrar erfðagrein-
ingar að athuga, og eru þær at-
hugasemdir mjög á sömu lund og
ýmis sú gagnrýni sem heyrst hef-
ur hér á landi. Hann segir t.a.m.
„samninga um einkaleyfi gera
það, sem í eðli sínu er opinber
auðlind, að einkaeign." Einnig
bendir hann á að gagnagrunnur-
inn geti því aðeins komið að not-
um að öll þjóðin sé tekin með.
„Samkvæmt bandarískum reglum
um rannsóknarvinnu, þá myndi
það þýða að hver einasti einstak-
Iingur þyrfti að gefa samþykki
sitt,“ segir hann, en í þessu tilviki
væri það réyndar „ómögulegt í
framkvæmd1'. Með íslénsku að-
ferðinni sé þessari meginreglu
hins vegar snúið á haus, því allir
íslendingar verða með í gagna-
grunninum „nema þeir and-
mæli."
I beinu framhaldi af grein
Kahns var efnt til umræðna á vef-
setri CNN, þar sem fólki var boð-
ið að segja álit sitt á málinu. All-
nokkur hópur fólks þekktist það
boð, og hafa íslendingar verið þar
nokkuð áberandi. Má þar nefna

íslensk erfðagreining hefur hrist upp í umræðunni bædi hér heima á íslandi og út um aiian heim.
Tómas Helgason Iækni og fyrr-
verandi prófessor við Háskóla ís-
lands, Boga Andersen lækni í
Kaliforníu, Skúla Sigurðsson vís-
indasagnfræðing og Arna Sigur-
jónsson bókmenntafræðing sem
er starfsmaður Islenskrar erfða-
greiningar. Ymislegt er þar látið
flakka, sem lesendum á íslandi
gæti þótt forvitnilegt.
Bandaríska aðferðin
Fyrstur til að kveða sér hljóðs var
Ríkharður Egilsson og vildi koma
því á framfæri að 200 milljóna
dala samningurinn, sem Kahn
minntist á, hafi verið gerður við
svissneska lyljafyrirtækið Hoff-
man La Roche. „íslensk stjórn-
völd, hvað þá íslenska þjóðin fá
ekki neitt af þessu," skrifar hann.
„Þetta hlýtur að vera kornið
sem fyllir mælir,“ segir maður að
nafni Larry Wolfe og er ekki kát-
ur með að fyrirtæki geti keypt
hvað sem er, jafnvel mannréttindi
og frelsi. Fyrir eyrum sér segir
hann hljóma þau orð, sem standa
í sjálfstæðisyfirlýsingu Bandaríkj-
anna frá því 1776 og eru flestum
Bandaríkjamönnum innprentuð
strax í uppeldinu, um að allir
menn séu „af skapara sínum
gæddir vissum óafsalanlegum
réttindum“. Til þessara réttinda
segir Wolfe að hljóti að heyra
„þær erfðaupplýsingar sem við
erum öll fædd með“.
Dan Hankins tekur í sama
streng. „Stjórnvöld geta ekki með
nokkrum rétti selt það sem þau
éiga ekki," segir hann. „Banda-
ríska aðferðin, að samþykki ein-.
staklings þurfi fyrir hverri sölu, er
sú rétta og réttláta. Frjálsir menn
vilja enga aðra hafa."
Starfsmaður íslenskrar
erfðagremingar
Strax sama daginn og grein
Kahns birtist blandar Arni Sigur-
jónsson bókmenntafræðingur sér
í umræðuna og segir að Kahn
„mistúlki gróflega'' staðreyndir
málsins. Fullyrðingar Kahns um
að íslensk erfðagreining hafi
keypt sér einkarétt á aðgangi að
erfðamengi heillar þjóðar segir
hann bæði „óskiljanlegar" og
„hreinan skáldskap“.
Hann segir að Islensk erfða-
greining sé „fyrirtæki sem stund-
ar erfðarannsóknir á grundvelli
blóðsýna, sem einungis eru feng-
in frá sjálfboðaliðum. Sýnin eru
eingöngu notuð að fengnu virku
og upplýstu samþykki sýnisgjaf-
anna, eins og lög krefjast."
Arni lét þess í engu getið að
hann er starfsmaður íslenskrar
erfðagreiningar, en Eiríkur Stein-
grímsson sendir stutt skeyti í um-
ræðuna á CNN þar sem hann
kemur því á framfæri við lesend-
ur.
Stj ómarskr áxbrot
Daginn eftir, þann 24. febrúar,
kveða fjórir íslendingar sér
hljóðs, sem allir lýsa ánægju sinni
með umfjöllun Kahns.
Einar Arnason bendir á að
flutningur gagna úr sjúkraskrám í
gagnagrunn á heilbrigðissviði geti
hafist strax sex mánuðum eftir að
lögin um hann voru samþykkt, og
segir ákveðna kaldhæðni fólgna í
því að þann dag beri upp á 17.
júní nú í sumar. Menn hafa tæki-
færi í þessa sex mánuði til að
koma í veg fyrir að gögn um þá
verði tekin með í gagnagrunninn.
Eftir það geta menn einnig
hvenær sem er komið í veg fyrir
að gögn um sig verði flutt f
grunninn, en þau gögn sem hugs-
anlega verður þá þegar búið að
taka inn í grunninn verða ekki
þurrkuð út.
Sama gildir, segir Einar, um
börn sem ákveða það fyrst við 18
ára aldur að þáu vilji ekki láta
gögn um sig vera í grunninum. Ef
foreldrarnir hafa ekki komið í veg
fyrir það þá er ekki hægt að
þurrka út þau gögn sem þegar eru
komin inn.
„Þannig að samkvæmt íslensku
lögunum," skrifar Einar, „fara
mannréttindi þín eftir þ\'í h\'aða
ár er og hve gamall þú ert. Gögn
sem varða fólk sem kýs að vera
ekki með eftir sex mánaða náðar-
tímabilið verðá þannig gerð að
söluvöru jafnvel þvert ofan í skrif-
leg andmæli þess.“ Einar segir
þetta hljóta að bijóta í bága við
stjórnarskrána, ekki síður en út-
færsla kvótakerfisins sem Hæsti-
réttur hafnaði í desember sfðast-
liðinum. „A sama hátt verður
gagnagrunnslögunum hent út, ef
ekki af Hæstarétti Islands, þá af
Mannréttindadómstólnum í
Strasbourg. Því miður er enginn
stjórnlagadómstóll á íslandi og
þess vegna verða íslendingar að
bíða þangað til réttindi hafa verið
brotin til þess að geta farið með
málið fyrir dóm.“
Að leggja saman epli og
appelsinur
Skúli Sigurðsson vísindasagn-
fræðingur skrifar einnig þann 24.
febrúar og bendir á að um þijá
gagnagrunna hið minnsta verði
að ræða, þ.e. miðlægan gagna-
grunn með heilsufarsupplýsing-
um, gagnagrunn með ættfræði-
upplýsingum og gagnagrunn með
erfðafræðilegum upplýsingum.
Skúli segir ekki vera ljóst af lög-
unum hvernig samtengingu þess-
ara þriggja gagnagrunna verði
háttað, en þó sé vitað að varðandi
gagnagrunn á heilbrigðissviði
verði gengið út frá „ætluðu sam-
þykki“ en í gagnagrunninn með
erfðafræðiupplýsingum verði
safnað sýnum að fengnu „upp-
lýstu samþykki". „Með því að
Ieggja saman epli og appelsínur
koma út epli og appelsínur," segir
Skúli og spyr hvort „samtenging
gagna samkvæmt andstæðum
hugmyndum um samþykki" geti
„gefið af sér heild sem ekki brýt-
ur gegn siðferðilegum viðmiðun-
arreglum?“
Persónufrelsi og
rannsóknarfrelsi
Tómas Helgason, læknir og fyrr-
verandi prófessor, skrifar sama
dag og segir nauðsynlegt að „veita
lesendum frekari upplýsingar til
að skýra þá árás á persónufrelsi
og sjálfræði sem þessi nýlega ís-
lenska löggjöf gerir og hvernig
hún leggur hömlur á rannsóknar-
frelsi.“ Líkt og Einar Árnason
segir hann kaldhæðni fólgna í því
að eftir 17. júní, sem er þjóðhá-
tíðardagur íslands, verði ekki
hægt að fá gögn um sig tekin út
úr grunninum, ef þau eru komin
þangað á annað borð. Þetta segir
hann brot á persónufrelsi og sjálf-
ræði.
Þá gagnrýnir Tómas að sá sem
fær starfsleyfi til að reka gagna-
grunninn fái „einkarétt á aðgangi
að gagnagrunninum og hafi ekki
heimiíd til að veita öðrum vís-
indamönnum aðgang að gögnun-
um. En jafnvel þótt aðgangur sé
takmarkaður þá eru engin tak-
mörk sett á sölu upplýsinganna
og þær má selja hæstbjóðanda."
Þar að auki verði leyfishafinn
„undanskilinn viðteknum rann-
sóknaraðferðum."
Lýsandi dæmi um siðferðið
Bogi Andersen, læknir f Kaliforn-
íu, segir fullyrðingu Arna Sigur-
jónssonar um að allt tal um
einkarétt á erfðamengi þjóðarinn-
ar sé hreinn skáldskapur, ekki fá
staðist „vegna þess að lögin skil-
greina erfðafræðileg gögn sem
hluta af heilbrigðisupplýsingum.
Sem stendur er ekki mikið af
erfðafræðilegum gögnum f ís-
lenskum sjúkraskrám, en það
gæti vel breyst í framtíðinni."
Bogi segir það einnig „lýsandi
dæmi um siðferðið hjá íslenskri
erfðagreiningu að dr. Siguijóns-
son hafi kveðið sér hljóðs í þess-
ari siðfræðiumræðu án þess að
skýra frá fjárhagslegum sam-
keppnishagsmunum sínum í
þessu máli.“
„Stoltur af starfi mínu“
Daginn eftir svarar Arni þeirri
gagnrýni, að hafa ekki skýrt frá
starfi sínu. „Eg get upplýst þátt-
takendur í þessari umræðu að ég
nefndi það ekki af*tveimur ástæð-
um: (1) Fvrri þátttakendur höfðu
ekki sagt okkur f\TÍr hvern þeir
starfa, þannig að sú tegund upp-
lýsinga virtist ekki hluti af netsið-
ferðinu hér. Ennfremur, (2) ég
talaði ekki fyrir hönd fvrirtækis-
ins heldur aðeins fyrir sjálfan
mig.“ Arni bætti því við að hann
væri „stoltur af að starfa hjá þessu
brautryðjandi rannsóknarfyrir-
tæki, stoltur af að vera samstarfs-
maður sumra þeirra ungu vísinda-
manna á Islandi sem mestu lofa.
Þannig að ég hef engan áhuga á að
fara í felur með þá staðreynd."
Hann andmælir einnig fullyrð-
ingum frá bæði Skúla Sigurðssyni
og Tómasi Helgasyni, en segir svo
að gagnrýni sem lýtur að því að
einkafyrirtæki skuli standa að
þessu verkefni „hljóti að hljóma
afar einkennilega í amerískum eyr-
um. Hvers vegna ætti ríkisstjórnin
að geyma heilsufarsupplýsingar
okkar frekar en einkafyrirtæki á
borð við íslenska erfðagreiningu?"
Hann segir íslenska skattgreiðend-
ur sennilega heldur vilja að „ís-
lensk erfðagreining greiði reikn-
inginn fyrir að nútímavæða heilsu-
farsgagnagrunna á fslandi, frekar
en að skattgreiðendur borgi það.
Um leið taka skattgreiðendur þá
áhættu að íslensk erfðagreining
græði fé á fjárfestingu sinni - hvað
er svo slæmt við það?“
Maður með amerisk eyru
Michael Fortun, sem er rísinda-
sagnfræðingur og skólabróðir
Skúla Sigurðssonar, svarar Arna
samdægurs og segir það ekkert
hljóma einkennilega í sín „amer-
ísku eyru“ þótt íslendingar gagn-
rýni fslenska erfðagreiningu. „Að
minnsta kosti eitt augljóst svar“ er
að hans mati við spurningu Arna,
hvers vegna ríkisstjórnin ætti frek-
ar að geyma heilsufarsupplýsingar
en einkafyrirtæki, nefnilega „lýð-
ræðisleg stýring og eftirlit, hversu
erfitt og ófullkomið sem það kann
að vera."
Sjálfur segist hann ekki hafa
neitt á móti því í sjálfu sér að við-
skipti séu stunduð með erfðaupp-
lýsingar. „Þó er tvennt, sem truflar
mig: 1) þegar meirihluti fólks fer
iila út úr viðskiptum, eins og ég tel
hafa gerst í máli íslands og ís-
lenskrar erfðagreiningar; og 2)
þegar vísindamenn á borð við dr.
Sigurjónsson hjá erfðafraaðilyrir-
tækjum eins og íslenskri erfða-
greiningu afgreiða með hrokafull-
um hætti alla sem eru ósammála
þeim sem illa upplýsta eða einfald-
Iega ringlaða."
Umdeilt meðal sérfræðinga
Michael Fortune segir það enn-
fremur rangt hjá Árna að upplýs-
ingar í miðlæga gagnagrunninum
verði „nafnlausar" og öruggari þar
en í öðrum gagnagrunnum. „Stað-
reyndin er sú að öryggi og nafn-
leysi í gagnagrunni íslenskrar
erfðagreiningar er enn umdeilt
meðal sérfræðinga."
Pétur Hauksson, formaður Geð-
hjálpar, blandar sér í umræðuna
þann 26. febrúar. Þar vekur hann,
eins og fleiri þátttakendur f um-
ræðunni, athygli á samtökunum
Mannvernd, sém ráðleggja fólki að
neita þátttöku í gagnagrunninum.
I því skyni ætla samtökin að „aug-
lýsa og fræða þar til allir fslend-
ingar eru orðnir upplýstir um
hættur þess að vera skráðir í
gagnagrunn einkafyrirtækis, að
vera notaður næstu 12 árin til
rannsókna sem fyrst og fremst eru
drifnar áfram af ágóðavonum hlut-
hafa."
Ef Nóbelsskáldið væri á lífi...
Russell Moxham segist hafa lært
íslensku í Ijögur ár og hiilð á js-
landi í eitt ár. Hann skrifar þann
27. febrúar: „í nærri sjö hundruð
ár börðust fslendingar fyrir sjálf-
stæði undan skandinavískum ríkj-
um. Næstum því um leið og það
sjálfstæði var fengið, höfðu íslensk
stjórnvöld „selt landið“ í hendur
NATO.“ Hann segir að ef „nóbels-
skáldið Halldór Laxness væri enn
á lífi og virkur þátttakandi hefðu
hugsanlega aldrei verið sett lög
um stofnun íslenska erfðafræði-
gagnagrunnsins.“
Skúli Sigurðsson kveður sér svo
aftur hljóðs þann 1. mars og segir
að sér hafi orðið hugsað til bókar
Orwells, „1984“. „Ég hélt að jafn-
an „vísindi=lýðræði“ gæti verið
gild. Hvers vegna á dr. Siguijóns-
son hjá íslenskri erfðagreiningu
svona erfitt með að taka þátt í
opnum og fijálsum samræðum?"
spyr Skúli og segir mikilvægara að
styrkja þá hefð sem myndast hefur
um upplýst samþykki, frekar en að
„veikja hana og salla niður eftir-
litskerfi."
Hvaða leyndarmál?
Kristín Zoega skrifar þann 3. mars
og vitnar þar í viðtal við Kára Stef-
ánsson í bandaríska tímaritinu
New Yorker, þar sem hann segir þá
sem gagnrýna sig ekki hafa
minnstu hugmynd um hvað þeir
eru að tala. „Ég er umsetinn smá-
fólki ... þeir sem eru andvígir því
sem við erum að gera er lítill hóp-
ur. Þeir eru ekki mikilvægir. Og
þeir munu tapa." Kristín spyr síð-
an Árna Sigurjónsson hvort þetta
er það sem hann kalli að vera „op-
inn" fyrir samræðum.
„DNA-ið mitt er ekkert leyndar-
mál,“ skrifar loks maður að nafni
Magnús Víkingur þann 6. mars
síðastliðinn, og skilur greinilega
ekkert í því að verið sé að flækja
málið með efasemdum og gagn-
rýni. Hann er ástralskur ríkisborg-
ari og hefur ekki búið á íslandi í
30 ár, en er „fæddur íslendingur
og af hreinu íslensku kyni,“ eins
og hann orðar það. „Ég myndi
glaður gefa líkama minn íslenskri
erfðagreiningu eftir andlát mitt,
og útvega sýoishorn af blóði mínu
þangað til,“ segir hann. „Ég vona
að íyrrverandi íslenskir ríkisborg-
arar verði hafðir með.“
FRÉTTIR
Óiafur Ingi Jónsson forvörður: „Ég vil segja við þá aðila sem eru ábyrgir fyrir þessum fölsunum og aðra sem eru
þeim tengdir; því fyrr sem sannleikurinn kemur í Ijós, þeim mun iægra verður fallið."
Dæmd fyrir að
segja sannleikaim
Enginn heyrði viðvör-
unarbjöllumar um
málverkafalsanir í
Pressumálinu 1990,
heldur voru blaða-
mciminnr dæmdir
fyrir meiðyrði. Ólafur
Ingi Jónsson forvörð-
ur hefur kynnt sér
gögnin og fundið ný;
hann telur að fólkið
hafi verið dæmt fyrir
að segja sannleikann.
„Ég hef skoðað þessi gögn og
það er bersýnilegt að hvert ein-
asta atriði sem haldið var fram í
greininni er sannleikanum sam-
kvæmt. Blaðamennirnir voru að
vinna sína vinnu, unnu hana
faglega og höfðu samband við
fólk og sérfræðinga sem þekktu
best til þessara hluta. Það voru
efasemdir hjá öllu þessu fólki.
Dómsmálið eitt og sér, með þeim
staðreyndum sem blaðamenn-
irnir bentu réttilega á, hefði átt
að láta allar viðvörunarbjöllur
klingja árið 1990. Það klingdi
enda í mörgum bjöllum, en því
miður virðist enginn hafa heyrt
hljóm þeirra," segir Olafur Ingi
Jónsson, forvörður og upphafs-
maður málverkafölsunarmálsins,
f samtali við Dag um þau tíðindi
að ákveðið hefði verið að óska
eftir endurupptöku Pressumáls-
ins svokallaða.
I grein Pressunnar í desember
1990 komu fram ásakanir á
hendur eiganda Gallerís Borgar.
Blaðið tiltók rangar fullyrðingar
Úlfars Þormóðssonar um að tvö
málverk eftir Sigurð Guðmunds-
son hefðu fyrir uppboð verið
gegnumlýst til að kanna aldur
þeirra og fleiri dæmi voru rakin
af vafasömum málverkum eða
viðskiptaháttum gallerísins.
„Þarna voru tvær ungar mann-
eskjur dæmdar fyrir að segja
sannleikann. Ég vil halda því
fram að í Pressumálinu hafi yfir-
völd brugðist eftirlitsskyldu sinni
á þessu sviði. Þáverandi mennta-
málaráðherra hefði auðvitað átt
að láta athuga þær fullyrðingar
sem sérfræðingar settu fram í
Pressugreininni, með hagsmuni
menningarinnar og þjóðarinnar í
huga. Fyrir slíkt fékk hann laun-
in sín.“
Ólafur segir að nærtækast sé
að taka dæmi og gleyma því ekki
að umræðan snúist um okkar
ástkæru gömlu meistara. „Ef
fram kæmi áður óþekkt verk eft-
ir Leonardo Da Vinci, eða ann-
ars ámóta frægs listamanns sem
tiltölulega fá listaverk liggja eftir,
myndi það ekki duga erlendis að
segja að 15 tnfnútna_skwS urv á
uppboðshúsi væri nægileg stað-
festing á þvf að verkið væri eftir
viðkomandi meistara. Það færi
nákvæm rannsókn f gang.“
Kusu að fara í
sjndaaflausnarbað
Ólafur segir að undir þetta hafi
átt að ýta sú staðreynd, að eig-
andi umræddra mynda, sem áttu
að vera eftir Sigurð málara Guð-
mundsson, var dæmdur saka-
maður með 5 mánaða skilorðs-
bundinn dóm á bakinu fyrir
tryggingasvik og eldri dóm fyrir
tékkafölsun. „Sérstaklega í Ijósi
þess að hann hafði fundið þess-
ar myndir í bland við aðrar
myndir í kassa með óskilgreind-
um myndum, sem boðinn var
upp á lausamunauppboði ytra
eða í Kobenhavns auktion."
Dómsmálið gegn Pressunni er
í huga Ólafs „gróf tækling aftan
að ungu, saklausu fólki. Það fór
nánast fram fyrir luktum dyrum.
Ég held að mistökin liggi ekki
hjá Hæstarétti, heldur í því að
ekkert var kannað af því sem
fram kom í málinu af þar til bær-
um aðilum. Það er undarlegt til
þess að hugsa hvers vegna eig-
endur Gallerís Borgar gátu ekki
hreint og beint komið fram með
eigendasögu verkanna á borðið, í
stað þess að fara í e.k. syndaaf-
lausnarbað trúleysingjans. Málið
snérist um eina lauflétta spurn-
ingu; hvaðan komu þessi meintu
menningarsögulegu verk? Ég vil
segja við þá aðila sem eru ábyrg-
ir fyrir þessum fölsunum og aðra
sem eru þeim tengdir; því fýrr
sem sannleikurinn kemur í ljós,
þeim mun lægra verður fallið."
Þóra KTbliiu hoAhpramir
drepnir
„Það er auðvitað ljóst að opin-
berir eftirlitsaðilar sinntu ekki
eftirlitsskyldu sinni, hvorki fýrir
né eftir að þessi grein var skrif-
uð, sem var upphafíð að þessu
máli. Það var farin sú leið að
drepa boðbera válegra tíðinda,
sem er jafn einfalt í framkvæmd
og það er gagnslaust þegar til
lengdar lætur,“ segir Þóra Krist-
ín Ásgeirsdóttir, sem skrifaði
greinina í Pressunni ásamt
Kristjáni Þorvaldssyni ritstjóra.
Hún segist vera bjartsýn á nið-
urstöðuna ef málið fæst endur-
upptekið. „Ég ber þá von í bijósti
að dómstólar leiðrétti okkar hlut
í þessu máli gagnvart lögunum,
en tíminn hefur leiðrétt hann
gagnvart almenningi. En skað-
inn er skeður. Ég verð að viður-
kenna að þrátt fyrir þennan
dóm, það óréttlæti sem í honum
fólst og hvernig hann hefur ver-
ið mér fjötur um fót, þá sárnaði
mér meira þögn blaðamanna og
samstöðuleysið þegar á reyndi.
Málið hefði undir eðlilegum
kringumstæðum átt að vekja upp
umræðu. En menn verða að gá
að sér, því stundum felst meiri
ábyrgð í því að þegja en segja,"
segir Þóra Kristín. — FÞG
Atvinna
Starfskraftur óskast á kaffihús á
Akureyri. Þarf að geta hafið störf sem
fyrst.
Umsóknir leggist inn á afgreiðslu Dags,
Strandgötu 31, 600 Akureyri, fyrir
1. apríl merkt: Kaffihús.