Dagur - 23.02.2001, Page 16

16- FÖSTUDAGUR 23. FEBRÚAR 2001
JJML

Afbarnsley'ri einlægm
Píslarsaga JesúKrísts
erblóðug, og hún er
djúp og stór.
Trúðarnir Barbara og Úlfar
verða með splattersýningu um
píslarsöguna á Litla sviði Borg-
arleikhússins á morgun, laug-
ardag, enda fer óðum að stytt-
ast í páskana. Þau ætla að segja
píslarsöguna á sinn barnslega
og einlæga hátt, velta fyrir sér
ýmsum hliðum hennar með við-
komu í Passíusálmum Hall-
gríms Péturssonar, Meistaran-
um og Margarítu eftir Búlgakov
og biblíusögum sunnudagaskól-
anna.
Píslarsagan er að sjálfsögðu
háheilagt viðfangsefni og vafa-
laust er ekki öllum sama hvern-
ig tekið er á henni. Blaðamaður
Dags ræddi við þau Halldóru
Geirharðsdóttur og Berg Pór
Ingólfsson, sem eru leikararnir
á bak við Barböru og Úlfar, og
spurði hvort þau gangi alveg
óhrædd til þessa verks.
„Nei. Ég er hrædd,“ viður-
kennir Halldóra.
„Ekki samt við það,“ segir
Bergur. „Af því að við berum
mikla virðingu fyrir þessari
sögu og þetta er gert í góðri
trú.“
„Já, en þegar ég segi að ég
sé hrædd þá er ég bara hrædd
um að fólk misskilji okkur,“
segir Halldóra, „haldi að við
ætlum að fara eitthvað að fíílast
með þessa sögu. Það er alls
ekki. Það væri það síðasta sem
mér dytti í hug.“
Ekkert grín
- Petta er samt mikið grín og
sprell?
„Útgangspunkturinn hjá okk-
ur er ekki grín, heldur að segja
þessa háalvarlegu sögu,“ segir
Bergur. „Hins vegar gerist það,
að þegar trúðarnir eru komnir
á sviðið fáum við að upplifa
söguna í gegnum börn, í gegn-
um trúða.“
- En er ekki allt í lagi að
gera grín að þessu. Stendur
sagan ekki alveg undir því?
„Jú, en eins og Bergur sagði,
þá er útgangspunkturinn hjá
okkur ekki að gera grín,“ segir
Halldóra. „En hjá Barböru og
Úlfari verða hlutirnir barnslega
skemmtilegir og fallegir sem fær
fólk til að hlæja dátt og skemmta
sér konunglega. Og að sjálfsögðu
má fólk skemmta sér konung-
lega yfir svona stórkostlegri
sögu.“
Það er möguleiM
í hverri setningu
„Við vonumst til þess að fólk
komi og riíji upp þessa sögu
sem það lærði þegar það
fermdist,“ segir Halldóra enn-
fremur, „þ.e. þeir sem fermdust,
og langi til þess að fara heim og
lesa hana betur. Sumir kunna
þessa auðvitað sögu betur en
aðrir. Eða þá að fólk komi og
hugsi með sér hvað þetta er frá-
bær saga, og hvað þetta er frá-
bær maður. Við vonumst til þess
að fólk verði snortið í hjartanu
en að það skemmti sér líka kon-
unglega, að þetta verði ógleym-
anleg stund í leikhúsinu.“
- Þið œtlið að leika þetta af
fingrum fram?
„Já, en þetta er auðvitað saga
sem við kunnum," segir Hall-
dóra. „Samt kunnum við aldrei
alla söguna af því að hún er svo
djúp og hún er svo stór.“
„Það er möguleiki í hverri
setningu," bætir Bergur við. „En
það er svo mikill óþarfi að vera
feiminn við þessa sögu af því að
hún er að stórum hluta undir-
staða þeirrar menningar sem við
lifum í á Vesturlöndum í dag.
Við höfum þjóðkirkju og við höf-
um þessa siðfræði sem kemur
þaðan og þess vegna er þetta
okkar menningararfur alveg eins
og bókmenntirnar okkar.“
Blóðsúthellingar
- Þið œtlið að vera með splatt-
er-sýningu. sem þið kallið svo?
„Þetta splatter er bara
ákveðinn kúltúr, ákveðið költ
sem gengur út á blóðsúthelling-
ar og limlestingar og svo fram-
vegis," segir Bergur. „Það er
nákvæmlega það sem er að ger-
ast í píslarsögunni. Það eru
blóðsúthellingar, limlestingar,
pyntingar og niðurlægingar í
þessari sögu.“
„Þetta eru svo ótrúlegar nið-
urlægingar, sem þessi maður
þurfti að gangast undir,“ segir
Halldóra. „Út á það ganga
einmitt trúarbrögðin í þessari
sögu,“ segir Bergur, „að hann
lagði þetta allt á sig og sagði já
til þess að mannkynið gæti orð-
ið frjálst.“
- En segið mér aðeins meira
um þetta splatter. Er mikið af
slíku í gangi á sýningunni, eða
er þetta bara ....
..... auglýsingabrella?" botn-
ar Bergur spurninguna. „Já,
með ráðum leikhússins verðum
við með blóð á sviðinu þar sem
það fær að fljóta eins og í sög-
unni. Við verðum með blóð í
brúsa og í sprautum þannig að
það verður alveg slatti af blóði
á sviðinu. En þetta veltur líka á
samkomulagi við áhorfendur.
Það verða engin special effects,
heldur komum við til með að
lýsa og sýna hvernig þetta hafi
verið. En þetta er vissulega
auglýsingabrella vegna þess að
sagan er aðalatriðið, en blóðið
fylgir bara með.“
í samspíll við áhorfendur
„Við höfum gert splatter áður,“
bætir Halldóra við. „Þá sögðum
við söguna af Rauðhettu. En
það er algjörlega undir áhorf-
endum komið hvað við göngum
langt. Barbara og Úlfar ganga
aldrei lengra en áhorfendur
leyfa, og þau finna það alveg.
Ef okkur finnst áhorfendur vera
dónalegir og vilji of mikið, þá
bara gerum þeim grein fyrir
góðum siðum og segjum hingað
og ekki lengra. En ef við göng-
um lengra en áhorfendur vilja
að við gerum, þá biðjumst við
innilega afsökunar og fólk tekur
það til greina. Þannig að þetta
er algjörlega opið. Við vitum
ekki hvað við munum ganga
langt. Við höfum gengið mjög
langt á sýningum, en við höfum
líka gengið mjög stutt.“
- Þið hafiið verið nokkuð lengi
með Barböru og Úlfar?
„Já, við kynntumst þeim í
Nemendaleikhúsi," segir Hall-
dóra. „Þá fæddust þau í út-
skriftarverkefni hjá okkur. Síð-
an höfum við alltaf öðru hverju
verið að leyfa þeim að hittast og
leika saman. Þau hafa rosalega
gaman af að hittast"
„Við höfum líka voða gaman,
bæði af því að hittast sjálf og að
láta þau hittast," bætir Bergur
við.
„Þau eru með splatter-sýn-
ingu núna. En þau hafa líka
verið á leikskólum,“ segir Berg-
ur.
„Og árshátíðum og unglinga-
skemmtunum. Þau koma fram
hvar sem er,“ segir Halldóra.
Upphefð Barhöru
- Barböru hlotnaðist mikill
heiður í haust þegar hún lék í
Lé konungi. Breyttist hún eitt-
hvað við það, þroskaðist hún á
einhvern hátt?
„Nei,“ segir Halldóra, „en
það var í fyrsta skipti sem hún
lærði texta og fór alltaf með
textann sinn rétt. En ég átta
mig ekki alveg á því. Kannski
þurfti Halldóra að taka meira
að sér foreldrahlutverk yfir
henni, en Barbara réði samt al-
veg við það. Hún leyfði sér bara
ekki að koma með sínar eigin
vangaveltur upphátt, þótt hún
hafi gert það innra með sér.
Eðli þeirra Barböru og Úlfars er
nefnilega að segja eitthvað og
elta svo þær vangaveltur sem
koma upp í framhaldi af því
sem þau hafa verið að segja. En
í leiksýningu þar sem er fyrir-
skrifaður texti og aðrir leikarar
lifa ekki samkvæmt sömu lög-
málum og Barbara, þá getur
hún ekki leyft sér það.“
„Barbara var eiginlega að
leika sjálfa sig, af því að hún
hefur sömu element og fíílið,"
segir Bergur. „Þannig að þetta
var eins konar babúska. Dóra
var að leika Barböru og Bar-
bara var að leika fíílið.“
Þauhjálpa
hvort öðru að skilja
„Já, ég var eiginlega að leika
konu sem var að leika Barböru
sem var að leika fíflið sem lék
svo hin ýmsu hlutverk. Þetta
var einmitt algjör babúska,“
segir Halldóra.
- Var langur aðdragandi að
þessari sýningu um píslarsög-
una?
„Nei, en um leið og Gíó varð
hér leikhússtjóri og við Bergur
vorum loksins saman í leikhúsi,
þá varð strax ljóst að við mynd-
um gera sýningu með Barböru
og Úlfari,“ segir Halldóra. „Það
var bara spurning hvenær það
yrði. Við vissum því alltaf að Bar-
bara og Úlfar ætluðu að gera
eitthvað, en við Bergur verðum
að gera eitthvað sem okkur ligg-
ur á lijarta. Fyrir tveimur eða
þremur vikum kom Bergur svo
með hugmyndina að því að segja
þessa sögu og ég kveikti algjör-
lega á því og fer með honum inn
í það. En svo erum við auðvitað
ólíkar manneskjur þannig að
mín sýn á þessa sögu er mjög
ólík sýn hans, og sýn Barböru er
mjög ólík sýn Úlfars. Og þau
hjálpa hvort öðru að skilja
þetta." -gb