Dagur - Tíminn Reykjavík - 05.04.1997, Side 5

pagur-®tmtmt
Laugardagur 5. apríl 1997 - V
SÖGUR 0 G SAGNIR
ekki komið þegar hún benti okkur.
]>að sögðumst við ekki hafa þorað
meðan hún var ber og báðum
hana fyrirgefa að okkur hefði orð-
ið það á að líta yfir þakgirðinguna
og hefðum við ekki getað hreyft
okkur úr sporunum þegar við
sáum hennar undurfagra líkama
og hefði þegar í stað dottið í hug
Eva í Paradís. Hún brosti og sagði
að hún sæi ekkert því til fyrirstöðu
að við hefðum komið niður þótt
hún væri fáklædd, þar sem flestar
ungar stúlkur væru að mestu ber-
ar í Howrah og gatan væri full af
þeim.
Svo fórum við að tala um
hræðslu okkar við Price. Hún gaf
lítið út á það, kvað hann nálega
sjötugan, en hún væri aðeins 27
ára og sagði okkur að sér þætti
gaman að tala við unga menn og
skyldum við koma aftur til sín, því
sér leiddist einveran.
Meðan á samtalinu stóð hafði
hún hneppt upp kjól sínum að
framan, svo að sást á brjóst henn-
ar. Hún sat í hægindastól móti
okkur og hefur að líkindum
hneppt upp kjólnum af vana. Bar-
óninum hefur litist vel á brjóst það
er við sáum, því nú stóð hann upp,
gekk beint til “frúarinnar í hús-
inu” og fór að strjúka það af
brjóstinu sem hann náði til. Ég
stóð á öndinni og datt ekki annað í
hug en að hún mundi reiðast þess-
um moskítóbitna vini mínum fyrir
að fara að leika sér að brjósti
hennar, því svo siðaður var ég þó
enn að ég vissi að þetta var á móti
öllum kurteisisreglum. Þetta fór þó
allt á annan veg, því nú hneppti
frúin upp kjólnum sínum og
skyrtu, svo bæði brjóst hennar
voru ber, og það var sjón. Okkur
virtust þau stór og mikil frá þak-
inu að sjá, en að þau væru slík
datt okkur ekki í hug. Baróninn
mun hafa orðið hræddur þegar
þessar kúlur ultu út úr kjólnum,
því hann hætti að strjúka, en frúin
sagði að honum væri óhætt að
halda áfram. Nú fór Luditz að færa
sig upp á skaftið og fór að kitla
hana, en á meðan horfði ég á og
drakk romm. Svo vildi hún að ég
kitlaði sig og meðan ég var að því
drakk baróninn og hvíldi sig.
Eins og ég hef áður um getið
var megn negralykt af þessari
konu og hálfbauð mér við henni,
en baróninn var á góðum vegi með
að verða skotinn; það ályktaði ég
af því að þegar við skildum við
hana bað hann hana um koss og
var það auðsótt mál, og að end-
ingu grúfði hann sitt afskræmda
andlit milli hinna miklu brjósta og
kvaðst geta dáið þannig.
Að lokum þakkaði hún okkur
skemmtunina og sagðist mundu
gefa okkur merki þegar Price væri
ekki heima.”
Moskító- og
veggjalúsarbit
“Við héldum okkur nú næstu
daga að mestu leyti uppi á þakinu.
Monsoonskiptin voru í nánd og á
nóttunni rigndi stundum; þá urð-
um við að fara niður í svefnklef-
ana og þar kvaldi veggjalúsin okk-
ur og beit.
Ég var illa útleikinn af moskító-
og veggjalúsarbitum og þrútinn
mjög í andliti; mér fór að leiðast
þetta tilbreytingarlausa líf, þvf þótt
ég hefði eignast kunningja þar
sem baróninn var, þá vorum við
mjög einmana. Við fundum að æv-
intýrin mundu enda...
Einn morgun kom okkur saman
um að heimsækja frúna þegar
tækifæri gæfist, skemmta henni
vel, biðja um sápu og fleira sem
okkur vanhagaði um. Við þurftum
ekki lengi að bíða, því Price fór til
Calcutta snemma þann morgun.
Við gáfum frúnni merki um að við
kæmum og fórum þegar niður í
garð til hennar og biðum þar með-
an hún klæddi sig. Við vorum nú
orðnir svo vanir að sjá hana alls-
bera frá varðbergi okkar að okkur
brá ekki þótt sumar hreyfingar
hennar, meðan hún fór í flíkurnar
væru ekki sem kvenlegastar, þar
sem karlmenn voru viðstaddir.
Við fórum síðan inn í stofu og
allt fór eins og áður, að öðru leyti
en því að nú hneppti hún ekki kjól
sínum nema um mittið, brjóstin
voru ber þegar hún settist niður;
við kitluðum hana og skelltum lóf-
unum á þau og hún hló dátt.
Romm gaf hún okkur og við báð-
um hana um meira, því oft var
þörf en nú var nauðsyn, þar sem
við ætluðum niður að Hugli að þvo
föt okkar.
Hún lét okkur hafa það sem við
báðum um og í staupinu fengum
við svo að við vorum vel hreyfir er
við skildumst við hana, og enn
kyssti baróninn hana að skilnaði.”
Þvottadagur við
Hugli-fljót
“Nú þóttumst við færir í allan
sjó, hálfkenndir með nóga sápu og
von um enn einu sinni að verða
líkir hvítum mönnum.
Við skunduðum svo ofan að
íljóti, fórum úr hverri spjör og
byrjuðum þvottinn og gengum þar
vel fram. Við þvoðum allt sem við
stóðum í, hengdum það á runna til
þerris og hvfldum okkur meðan
það þornaði. Hindúar voru nálægt
okkur að þvo tuskur eða lauga sig.
Eftir að hafa þvegið okkur
rækilega og skolað fórum við í
þurr, hrein föt okkar og leið prýði-
lega, en við vorum með því mark-
inu brenndir að í hvert sinn sem
okkur leið vel urðum við að fara á
ævintýri. Fáeina aura áttum við
enn og gátum því fengið okkur
“strammara”, en fyrst kom okkur
saman um að ganga upp eftir ár-
bakkanum og litast um hvort við
sæjum ekki kvenmenn vera að
lauga sig, kvenmenn sem við hefð-
um skemmtun af að horfa á og
mættum líta á án þess að vera
reknir burtu sem hundar.
Ekki höfðum við farið langt
þegar við komum auga á hóp
kvenna sem voru að svamla í ánni
og settumst við niður þegar við
vorum komnir eins nærri og okkur
þótti hæfilegt. Hér mátti sjá kven-
þjóðina á öllum aldri, frá hrumum
kerlingum að börnum á öðru og
þriðja ári. Við tókum þetta vís-
indalega og reiknuðum út hve
margar konur færu í eina frú
Price; svo reyndum við að hugsa
okkur kropp hennar með falleg-
asta höfðinu sem við sáum í þess-
um hóp.
Baróninn var sannfærður um
að hann gæti fengið frúna til að
synda fyrir okkur, ef hann færi
þess á leit, svo við gætum gengið
úr skugga um hvernig hún væri á
að líta á sundi, en ég bað hann
blessaðan að nefna það ekki og
freista þess ekki að gera hana enn
vitlausari en hún þegar væri, þeg-
ar við værum í heimsókn hjá
henni.”
Hindúar halda
“fórnarhótíð"
“Hinn 23. mars vaknaði ég við
umferð mikla á aðalgötunni sem
var skammt undan húsi okkar.
Hélt ég fyrst að Hindúar hefðu
gert uppreisn og vakti því barón-
inn.
Við sáum þegar að múgur og
margmenni var saman kominn;
voru allir í hvítum hjúpum með
rauðum blettum hér og þar —
óreglulegum þó — líkast því sem
rauðu víni hefði verið skvett á þá.
Við félagarnir risum þegar á fætur
og grunaði að hér væri meira en
lítið um að vera, jafnvel stórhætta
á ferðum, væri hér um hernað að
ræða. Enginn af mönnum þeim
sem við sáum bar vopn, en ekki
var takandi mark á því.
Forvitnin knúði okkur út á
strætið. Þar hittum við einn af
gestum húsbóndans og spurðum
hann hvað um væri að vera. Hann
sagði okkur að um þetta leyti árs
(jafndægur) streymdu þúsundir
Hindúa niður að Ilugli til þess að
færa fljótsguði fórnir og dýrka
hann og að slíkt hið sama hefðu
þeir gert frá ómunatíð og væru
þessir menn pflagrímar. Við spurð-
um hann hvort hætta mundi nokk-
ur á ferðum þótt við yrðurn á vegi
þessara manna; hann kvað öllu
óhætt, því hér væri ekki ófriður á
ferðinni, en það kvað hann vilja
ráða okkur til að reyna að sjá sem
mest af því sem gerðist þá þrjá
daga sem pflagrímarnir væru við
fljótið, ef við ekki hefðum slíkt séð
áður.
í förinni voru fflar, asnar og
nautgripir, allt skreytt litklæðum
og blómum; þar voru “Gayal”-
uxar, auk annarra dýra sem ég
ekki þekkti. Fflarnir báru klvíjar,
nautgripirnir drógu kerrur hlaðn-
ar ávöxtum, líkneskjum (brúðum)
af ýmsum stærðum, sum eins og 5-
6 ára gamalt barn. Allur þessi far-
angur var fórn sem guði þeirra í
fljótinu var færð og í það var öllu
varpað: blómvöndum, líkneskjum
skreyttum pelli og purpura, kókos-
hnetum, bananaknippum, sykur-
reyr og sætindum. Fljótið var á
köflum alþakið
þessum áðurnefndu
hlutum og fyrsta
kvöldið sem pfla-
grímarnir dvöldu í
Howrah gengum
við baróninn ofan
að fijóti til þess að
ná ávöxtum og
fundum líkneski
eitt, hirtum það og
seldum Price þá um
kvöldið fyrir 3 glös
af rommi á hvorn.
Þetta líkneski
var um 30 þuml-
ungar á hæð, klætt
rauðum dúk, alsett-
um gylltum, fléttuð-
um strengjum.
Andlit og hendur
voru ljósrauðar en
kinnar dökkrauðar.
Price hræddi
okkur með því að
hefðu Hindúar séð
til okkar með helgi-
dóm þeirra í hönd-
unum þá hefðu þeir
drepið okkur.
Fáum dögum
seinna bauð frúin
okkur inn til sín, til
þess að sjá líknesk-
ið á stað sínum í
stofunni og var að
því hin mesta prýði. Þetta var í
síðasta sinn sem ég kitlaði hana.
Hvað baróninn hefur gert eftir að
við skildum veit ég ekki, en þegar
hér var komið átti ég eftir að vera
rúma viku í húsinu, en um það
hafði ég enga hugmynd þá.
Næsta dag fórum við snemma
upp á vellina kringum Howrah-
spítalann, því okkur hafði verið
sagt að þar væri margt að sjá.
Þegar við komum þangað var
fyrir ljöldi fólks að horfa á fakíra,
loddara og leikfimi sem Hindúar
sýndu; hef ég hvorki fyrr né síðar
séð slík stökk hjá mennskum
mönnum og ég sá þar. Loddararn-
ir sýndu listir sínar og voru naktir
meðan á sýningunni stóð, svo hér
gátu engin brögð verið í tafli,
hvorki teygjubönd, tvöfaldir hattar
né annað þess háttar sem hvítir
sjónhverfingamenn nota við sýn-
ingar.”
Veikindi — ó
Howrah’spítalann
“Baróninn og ég vorum í djúp-
um hugleiðingum uppi á þaki
okkar um kvöldið og töluðum
mikið um allt það sem við höfðum
séð þennan dag. Við kviðum báðir
fyrir hinni miklu sjóferð til Norð-
urálfunnar eða Ameríku og höfð-
um oft heyrt talað um þá voða-
legu storma sem geisuðu um
Bengalflóann, fyrir og eftir jafn-
dægur, þegar monsoon breytti
stefnu.
Út frá þessum hugleiðingum
sofnuðum við og vöknuðum við
sömu umferð og daginn áður.
Heilir herskarar fóru eftir “Grand
Trunk Lane” niður að Ifugli og
fjöldi nauta dró kerrur, hlaðnar
því sem fórna átti í íljótið.
Við vorum allan daginn að
horfa á sjónhverfingar og margt
annað sem fyrir augu okkar bar
og vorum bæði þreyttir og utan
við okkur er við komum heim.
Þriðja daginn fór á sömu leið,
við vorum uppi á völlunum við
Howrah-spítalann og horfðum
þar á fakírana og annað er sýnt
var. Um kl. 3 eftir hádegi var ég
svo lasinn að ég réð af að fara
heim og ætlaði varla að komast
þá leið. Ég skalf og nötraði sem
hrísla og þó var steikjandi hiti.
Kínin átti ég ekki og hvorki vissi
ég hvar ég átti að leita hjálpar né
heldur hafði ég peninga til að
greiða fyrir læknishjálp eða með-
öl.
Ég komst þó einn heim, því
baróninum hafði ég týnt — lagði
mig þegar fyrir uppi á þaki og
sofnaði.
Það var komið myrkur þegar
vinur minn kom. Hann hafði leit-
að mín lengi og haldið að ég hefði
farið mér að voða.
Ég sagði honum hve veikur ég
væri og að ég þyrfti að sofa, það
væri það eina sem mig langaði til.
— Þetta var kvöldið þann 25.
mars. Ég sofnaði þegar og svaf
26. og 27. mars: gerði ekkert
annað en sofa og vildi aðeins sofa.
Mat bragðaði ég ekki, en barón-
inn gaf mér kókoshnetumjólk;
það var öll næringin.
Nóttina milli 27.-28. mars var
ég glaðvakandi — með fullu ráði
— og reyndi að hreyfa mig um
þakið, en svo máttlaus var ég að
óg hneig niður hvað eftir annað.
Ég sagði nú vini mínum að hór
mundi ég deyja ef ekkert væri að-
hafst og bað hann um að hafa
einhver ráð til þess að hjálpa mér
upp á Howrah-spítalann, ef ske
kynni að læknar hans gerðu eitt-
hvað fyrir mig. Hann kvaðst ekki
hafa önnur ráð en ganga með
mér og styðja mig á leiðinni (það
er um 1 kflómetri). Hann gaf það
ráð að leggja af stað áður en sól
kæmi á loft, því þá væri svalast.
Undir morgun bjó ég mig á
stað, hafði sjóferðavottorð mitt í
vasanum — það var passinn — og
svo var lagt út í óvissuna. Um
Price kærðum við okkur ekkert,
honum var farið að standa á
sama um okkur.
Lengi vorum við á leiðinni og
klukkan var orðin átta er við
komum að anddyri spítalans. Þar
hittum við Hindúa og gerðum boð
að okkur langaði til að hitta
lækni.
Að vörmu spori kom ungur
Hindúi til okkar, kvaðst vera spít-
alalæknir, og spurði hvert erindið
væri. Ég sagði honum frá lasleika
mínum og bað hann mig þegar að
koma með sér inn í herbergi, lót
mig afklæða mig og skoðaði mig
allan. Moskítóstungur og
veggjalúsabitin sáust um allan
líkama minn, og læknirinn sagði
að ég væri illa til reika. Svo spurði
hann mig hvernig óg hefði komið
til Calcutta og rétti ég honum þá
sjóferðavottorð mitt, en gat þess
um leið að ég væri peningalaus og
gæti ekki borgað læknishjálp.
Hann mælti: “England borgar fyr-
ir þig hér.”
Baróninn sá ég aldrei framar.
Hann kom að vitja um mig
tveim dögum síðar, en þá lá ég
með óráði. Seinna heyrði ég að
Price hefði skömmu síðar
“schang-haiað” hann á enskt
barkskip sem hét “Rockrane” og
ferðinni var heitið til New York.”
Frá höfninni í Calcutta um 1890.