Dagur - Tíminn - 22.10.1996, Síða 5

jDagnr-tlImmut
Þriðjudagur 22. október 1996 -17
VIÐTAL DAGSINS
„ísland er prófsteinn á mína hönnun“
Um síðustu helgi fór
Sigríður Sunneva
Vigfúsdóttir, fata-
hönnuður á Akur-
eyri, með haust- og
vetrarlínuna sína til
Reykjavíkur. Hún
œtlar að kynna vör-
una betur fyrir land-
anum sem henni
finnst heldur tregur
til að klœaðst
íslenskum
skinnfatnaði.
Fyrirtækið Sunneva Design
mun nú selja vörur sínar
fyrir norðan og í Leðuriðj-
unni Atson á Laugaveginum
auk þess sem framleiðslan sem
verið hefur í Listagilinu á Akur-
eyri flyst í húsnæði Sölumið-
stöðvar hraðfrystihúsanna.
Sunneva segir að salan hafi
verið stöðug en aðallega í mód-
elfatnaði, sem er þungur og dýr
í framleiðslu. „Sérpantanir eru
skemmtileg dekurverkefni en
ég vil losna aðeins úr því fari og
kynna h'nuna betur fyrir íslend-
ingum. Það er alltof sjaldgæft
að sjá íslendinga klæðast
mokka á meðan hverri mann-
eskju á Ítalíu finnst slíkur fatn-
aður sjálfsagður, dálítið tmdar-
legt.“
Sunneva notar nær einimgis
íslensk efni eins og skinn og
fiskroð. En eru það aðallega út-
lendingar sem kaupa?
„Landinn minn tekur mér
opnum örmum en hann kaupir
ekki mikið. Kannski finnst hon-
um þetta dýrt, en svo er ekki í
samanburði við svipaða vöru
annars staðar í heiminum. Mín
von er auðvitað sú að íslending-
ar fari að klæðast skinnfatnaði
meira, þetta er menningin okk-
ar og arfur. Allavegana ættum
við alltaf að líta fyrst á vörur
sem framleiddar eru hér heima
úr hágæða íslensku hráefni áð-
ur en við kaupum svipaðar vör-
ur erlendis."
Sunneva segir íslendinga
mjög kröfuharða og með full-
kominn fatasmekk. „Það er ekki
út af engu sem BBC er að koma
til íslands til að gera þátt um ís-
lenska fatahönnun. Þannig er
ísland prófsteinn á mína hönn-
un, ef íslendingum líkar hún
gengur hún alls staðar í heim-
inum.“
Fjórar saumakonur auk
Sunnevu og framkvæmdastjóri
vinna við fyrirtækið Sunneva
Design. „Við erum að verða
hluthafafyrirtæki og við það
verður fjárhagsstaðan vonandi
sterkari og við getum komið
vörunni betur frá okkur og
unnið að markaðssetningu er-
lendis og innanlands."
Finnst þér þetta alltaf jafn
gaman?
„Þetta er líf mitt og sál, en
núna vil ég fara að selja villt og
galið. Ég er að vinna í því að
gera þetta að öruggu framtíðar-
fyrirtæki, sem getur haft marga
starfsmenn og aukið á iðnaðar-
flóruna innanlands.
Ertu að vinna með einhver
ný efhi?
„Ekki sjálf í augnablikinu en
vinkona mín starfar hjá fyrir-
tæki á Ítalíu sem vinnur prjóna-
flíkur úr silkiull, kasmír og
svona fínni ull. Ég er að reyna
að fá fyrirtækið til að selja lín-
una sína hérlendis í samstarfi
við mig. Fínleg ullarefni passa
vel við t.d. geitaskinn og fisk-
roð.“
Sunneva segir mikið að ger-
ast í fatahönnun hérlendis enda
hafi íslendingar smekkvísi til að
bera framar öðum þjóðum.
„Það er sprenging í okkur
núna. Ég hef verið búsett er-
lendis nógu lengi tii að sjá að
hér á sér stað mikil nýsköpun í
fatahönnun. Það þarf bara að
koma vörunni á stærri markað
án þess að framleiðslueining-
arnar verði stórar því gæðin og
fagurfræðin verða að halda
sér.“
Ertu að flytja til Reykjavík-
ur?
„Ekki í bráð. Framleiðslan er
hentug á Akureyri og efnahags-
lega séð mikilvæg. Þetta er
gamalgróinn fataiðnaðarbær og
hér kunna gamlar og ungar
konur að vinna með skinn og
uilarvörur. Það getur þó verið
að ég fari til Reykjavíkur til að
halda betur utan um þetta
seinna því öll markaðssetningin
fer fram þar.
Og framleiðslan er að flytja í
nýtt húsnceði á Akureyri?
Já, ég gat ekki lengur verið í
galierístflnum. Þetta er gott iðn-
aðarhúsnæði sem við flytjum í,
hátt til lofts og vítt til veggja.
Fólki verður eftir sem áður
frjálst að kíkja inn þótt ég búist
við að þetta verði ekki alveg
eins opið. Ég eyddi of miklum
tíma í að spjalla við fólk sem
leit inn til mín í Listagilinu og
fannst það alveg frábært, en
svona er „bissnesinn“! mgh
Gamli Nói með poppkomið í kassabílniim
BÁgústsdóttir
skrifar
s
húsinu þar sem ég hef mitt
litla hreiður búa einnig
ungir foreldrar með tvö
börn, annað komið í skóla hitt í
leikskóla. Þetta eru öndvegis
börn og raunar bráðskemmtileg
stundum. Þau eru nefnilega
íhugular litlar manneskjur. Um
daginn fór litla stúlkan að raula
inni í herberginu sínu þegar ég
hafði plantað mér við eldhús-
borðið hjá mömmu hennar til
að ræða landsins gagn og nauð-
synjar.
Þarna sat hún flötum beinum
á gólfinu og lék ímyndunarleik
með ýmsar skrítnar skepnur
sem hún á í fórum sínum og
söng fyrir þær:
„Gamli Nói, gamli Nói keyrir
kassabfl. Kann hann ekk’ að
stýra, brýtur alla gíra. Gamli
Nói, gamli Nói keyrir kassabfl“.
Svo mörg voru þau orð.
„Hvar lærðirðu þetta?“ spurði
ég þegar litla konan kom fram
að biðja um kex. Hún horfði á
mig í djúpri undrun. „í leikskól-
anum uððita.“ „Það er nefni-
lega það“, sagði ég. „Og finnst
þér gaman að syngja?“ „Uðð-
ita“, svaraði sú stutta og hélt
aftur á vit tuskuskrímslanna
með nýfengið kexið. „Gamli
Nói, gamli Nói keyrir kassa-
bfl...“ og við móðir hennar
héldum áfram að ræða fyrr-
nefnd gögn og nauðsynjar. Það
leið örlítil stund. „Gamli Nói,
gamli Nói er að poppa popp.
Kann hann ekk’ að poppa, læt-
ur poppið skoppa”, o.sv.frv.
Og þá gerðist það. Það sner-
ist eitthvað við innan í mér, eins
og þegar kefli veltur hring eftir
hring og reisist svo upp á end-
ann þar sem síst skyldi. Allt í
einu fékk ég yfir mig af aum-
ingja Nóa, sem var einu sinni
guðhræddur og vís, þó hann
væri full ölkær á köflum skv.
mínum heimildum. En ég kann
mig svona yfirleitt í öðrum hús-
um og sagði því ekkert. „Hvað
er manneskjan að fara?“ spyrja
frjálslyndir nútíma lesendur.
„Mega börnin ekki syngja fyrir
þessu kerlingaróbermi?" Jú.
Hér með gef ég öllum börnum
þessa lands leyfi til að syngja -
og það bæði hátt og mikið við
sem flest tækifæri. Nú urðuð þið
fegin, ekki satt? Ég vil hins veg-
ar svipta fullorðið fólk leyfi til
að kenna börnum hverja am-
böguna á fætur annarri. Raun-
ar er mér stórlega til efs að
leyfi til að afbaka ljóð og vísur
hafi nokkurn tíma verið gefið
út. Þetta bara gerðist einhvern
veginn og var látið kyrrt liggja.
Og fóstrur landsins, ekki bara í
Eyjafirði - o sei, sei nei - kyrja
þennan „kveðskap” með blíðu
brosi. „Það heitir leikskóla-
kennari góða mín, leikskóla-
kennari". Já ég veit það. En
kennarar þurfa að mínu mati
að huga afar vel að því sem
þeir láta sér um munn fara í
návist nemenda sinna, hvort
heldur er í bundnu eða
óbundnu máli. Mér finnst það
gilda jafnt um innihald orð-
ræðu, málfarið og það að fara
rétt með texta sem börnum eru
kenndir. „ísland farsælda frón
upp um alla veggi og kannski
Gunnarshólma líka?“ spyr nú
einhver í hæðnistón. Nei, nei
ekki nauðsynlega í leikskólan-
um. En fljótlega upp úr því;
svona í öðrum bekk! - Þetta var
nú bara fyrir ykkur sem eruð
orðin reið og viljið alls ekki
skilja hvað ég er að fara.
Það er áhyggjuefni hvernig
við fullorðna fólkið látum í vax-
andi mæli undan málfarslegum
dægurflugum og teljum okkur
koma til móts við unga fólkið á
öllum aldri, með því að slaka sí-
fellt meira á málfarstaumnum.
taka upp slettur og afbakanir af
margvíslegum toga. Ég h't svo á
að það sé ein af mörgum skyld-
um kennara að hjálpa æskunni
til að varðveita tunguna í sem
gróskuríkastri mynd í stað þess
að fara „niður“ á stig þeirra
sem óþroskaðri eru og láta
hentistefnu dagsins ráða ferð-
inni.
„Kommon. Maður meikar nú
ekki sona sikk þröngsýni.
Djísess“.
(Láttu þér segjast. Það kærir
sig enginn um svona sjúklega
þröngsýni. Jesús.)