Dagur - Tíminn - 16.11.1996, Side 9

Jbxgmr-®ntmttt
Laugardagur 16. nóvember 1996 - IX
MINNINGARGREINAR
um þræði var þetta sprottið af
þeim anda samhjálpar og fé-
lagshyggju sem í uppvexti hans
einkenndi mannh'f í Mývatns-
sveit. Dæmi þar um eru þau
fóðurforðabúr tvö sem hann
lýsir í títtnefndu viðtali í
“Heima er best.”
Kynni mín af Jónasi hófust
fyrir rúmum íjörutíu árum þeg-
ar við gerðumst heitbundin, ég
og elsta dóttir þeirra hjóna. A
vissan hátt varð það mér ómet-
anlegt að vera tekinn inn í fjöl-
skylduna, kornungur maður,
nýkominn í hérað þar sem ég
var með öllu ókunnugur mönn-
um og málefnum. Jónas var á
þessum árum kominn yfir
fimmtugt og kom mér fyrir
sjónir sem lífsreyndur maður,
rólegur og yfirvegaður. Börn
hans telja hann hafa verið
ákafamann við vinnu en mín
reynsla á þessum árum stað-
festi það ekki. Ég lagði hönd að
verkum á Helluvaði næstu sum-
ur, bæði heyskap og byggingar-
vinnu. Verkstjórn hans fannst
síður en svo einkennast af
vinnuhörku miðað við það sem
ég þekkti frá æskuslóðum í
Borgarfirði.
Ekki þurfti lengi að vera
samtíða honum til þess að
komast því að hann var hafsjór
af fróðleik um menn og málefni
heimabyggðar sinnar allt aftur
á síðustu öld. Gilti hið sama um
Hólmfríði og er skiljanlegt í ljósi
þess hve ættir þeirra voru rót-
fastar í sveitinni. Þegar ég h't til
liðinna ára finnst mér eftir-
minnilegast hve hófsamur hann
var í umræðu sinni um sam-
ferðamenn, lífs og liðna. Hann
hafði vissulega misjafnt álit á
mönnum en lagði þeim aldrei
illt til í umtali heldur stillti orð-
um sínum í hóf, valdi þau
þannig að ekki voru meiðandi.
Svo sem vænta mátti um fólk
á þeirra aldri hnignaði líkams-
kröftum og heilsu þeirra hjóna
hin síðustu ár. Gætti þess
meira með Hólmfríði og varð
henni einkum þung í skauti
sjóndepra er varnaði henni að
lesa sér til dægrastyttingar.
Bætti hún úr því með lánum frá
Blindrabókasafni auk þess sem
Jónas las löngum stundum fyrir
hana. Peim hjónum hlotnaðist
sú gæfa að geta búið á sínu
gamla heimili allt fram eftir því
sumri sem nú er að kveðja.
Vitnar það um samheldni fjöl-
skyldunnar að börn þeirra, aðr-
ir afkomendur og venslafólk
lögðu sig öll fram um að það
mætti takast. Skipti þar mestu
máli að sonurinn, Sigurgeir, var
alla stund í heimili með gömlu
hjónunum og sonardóttirin,
Brynja Ingólfsdóttir, veitti þeim
margvíslega hjálp. Hlutverk
þetta var þeim mun ljúfara að
þau héldu óbiluðu minni og
skírri hugsun til hins síðasta.
Einnig veittu sveitungar aðstoð
og hjúkrun sem skylt er að
þakka. Skulu hér nefnd þrjú
nöfn af því tilefni: Frænka
Hólmfríðar, Elín Einarsdóttir,
Kálfaströnd, nágrannakona,
Halldóra Jónsdóttir, Arnarvatni
og síðast en ekki síst, Sigrún
Skarphéðinsdóttir, sjúkraliði,
Skútustöðum.
Hér framar var þess getið að
Jónas þótti efnilegur íþrótta-
maður á yngri árum. Ekki varð
það hlutskipti hans að iðka
íþróttir að ráði síðar meir en
efalítið kom þessi eiginleiki
fram í því að hann hélt líkam-
legri reisn til æviloka. Síðustu
ár biluðu fætur hans svo að
hann átti erfitt með gang en
þegar hann reis úr sæti stóð
hann teinréttur. Lífsvilja og
bjartsýni hélt hann til hins síð-
asta og leit svo á að læknishjálp
og hjúkrun sem honum var
veitt mundi færa honum bata.
Þannig var viðhorf hans jafnvel
þær vikur er liðu frá útför
Hólmfríðar 30 ágúst s.l. fram
andláti hans, en þann tíma
dvaldi hann á Sjúkrahúsi Húsa-
víkur. Aðstandendum öllum
var þó ljóst til hvers mundi
draga fyrr en seinna, líkamlegt
þrek og heilsa var á þrotum.
Hér í upphafi var getið þeirr-
ar gæfu hans að lifa í sátt við
umhverfi sitt og samferðamenn
á lífsleiðinni. En hamingja hans
var ekki einungis í því fólgin.
Ómetanlegt var þeim hjónum
báðum að lifa í farsælu hjóna-
bandi í hartnær sjö áratugi.
Einnig hlaut hann að eiga
margar gleðistundir sem bóndi
yfir þeim breytingum til fram-
fara er hann sá á langri ævi.
Við, venslafólk hans og afkom-
endur, skynjuðum mætavel hve
mikils virði voru honum sam-
fundir fjölskyldunnar, ástúð og
umhyggja yngri kynslóðanna.
Nú að leiðarlokum er okkur
ljúft og skylt að þakka honum
samfylgdina, þá gæfu að fá að
njóta fróðleiks um liðna tíma og
kynnast hófstillingu hans, bjart-
sýni og lífstrú.
Guðmundur Gunnarsson
Sigurjón Auðunsson
Sigurjón Auðunsson járn-
smiður, Grundargerði 21,
Reykjavík, fæddist á Ysta-
Skála, V.-Eyjafjöllum, 31. á-
gúst 1919. Hann andaðist á
heimili sínu 9. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar hans voru
hjónin Auðun Jónsson bóndi, f.
11.07. 1892, d. 15.01. 1959, og
Jórunn Sigurðardóttir, f.
10.08. 1895, d. 11.01.1983.
Systkini hans voru þrettán
talsins: Unnur f. 22.08. 1918,
Sigurður Þórberg f. 12.06.
1921, Frímann f. 12.03. 1922,
d. 12.03. 1922, Kristinn f.
16.09. 1923, Guðrún f. 17.09.
1925, Lilja f. 21.04. 1927, Elí f.
11.11. 1928, Svanlaug f. 04.03.
1930, d. 05.01. 1995, Sigfús f.
16.11. 1932, Ólafur f. 13.07.
1934, Eyrún f. 28.08. 1935,
Auður f. 10.03. 1937 og Jón f.
26.05. 1941.
Sigurjón kvæntist 14. októ-
ber 1950 Ólöfu Ólafsdóttur, f.
20.07. 1923, d. 25.06. 1991,
dóttur Ólafs Hjartarsonar og
Hólmfríðar Stefánsdóttur, en
þau bjuggu á Ytra-Álandi í
Þistilfirði.
Börn Sigurjóns og Ólafar:
1. Ólafur Hjörtur, f. 28.02.
1951, líffræðingur. Maki Krist-
ín Hafsteinsdóttir. Börn þeirra:
Sigurjón Auðun, Guðrún og
Hafsteinn.
2. Jórunn, f. 09.08. 1952, fé-
lagshjúkrunarfræðingur.
3. Vilberg, f. 17.02. 1954,
vélfræðingur. Maki Sigrún
Andrésdóttir. Börn þeirra:
Ingibjörg, Ólöf og Andri.
4. Hólmfríður, f. 03.05.
1955, skrifstofustjóri. Maki
Níls Jens Axelsson. Börn
þeirra: Nfls Óskar og Aron.
5. Guðrún Sigríður, f. 08.06.
1956, Qármálafulltrúi. Börn
Sigurjón og Arnar Gauti, faðir
þeirra er Óskar Jóhannsson.
Sigurjón fór ungur á vertíð-
ir til Vestmannaeyja og síðar
til náms við Iðnskólann í
Reykjavík. Varð sveinn í vél-
virkjun 1946 og öðlaðist meist-
araréttindi í iðn stnni 1950.
Starfaði við járnsmíðar alla
tíð. Stofnaði og starfrækti Vél-
smiðjuna Ketil í Súðarvogi í
yfir fjörutíu ár.
Elskulegur tengdafaðir minn er
látinn, 77 ára að aldri. Kynni
okkar Sigurjóns hófust fyrir
rúmum 14 árum. Allt frá okkar
fyrsta fundi hefur hann reynst
mér afar vel. Hæglátt og hlýtt
viðmót voru hans aðalsmerki.
Hann var einstaklega greiðvik-
inn og hjálpsamur og vildi allt
fyrir okkur gera, en aldrei á
þann hátt að erfitt væri að
þiggja hjálp hans eða hann ætl-
aðist til nokkurs sér til handa í
staðinn. Alltaf var hægt að
treysta því að Sigurjón væri
boðinn og búinn að leysa hvers
manns vanda.
Sigurjón virtist hafa einstakt lag
á börnum og skriðu þau upp í fang
hans hvenær sem færi gafst og
hans hægláta fas og æðruleysi sef-
aði margan óstýrilátan ungann.
Sigurjón sinnti starfi sínu af
mikilli trúmennsku og vandvirkni.
Það var fjarri honum að kasta til
höndunum við nokkurt verk.
Sigurjón var einkar heima-
Fæddur 27. nóvember 1979
Dáinn 2. nóvember 1996
Guðmundur, Margrét, Lárus,
Steindór, Vignir og aðrir ástvin-
ir.
Okkur langar til að minnast
gamals bekkjarfélaga okkar.
Minningarnar um öll skóla-
árin streyma í gegnum huga
okkar á þessari stundu.
Þú varst mjög rólegur og
tókst öllu með jafnaðargeði.
kær og mikill fjölskyldumaður.
Fyrir rúmum fimm árum lést
eiginkona hans, Ólöf Ólafsdóttir,
og var sá missir Sigurjóni afar
þungbær.
Sigurjón lést á heimili sínu,
Grundargerði 21, að morgni
laugardags 9. nóvember.
Að leiðarlokum þakka ég
tengdaföður mínum góð kynni,
ást og umhyggju í okkar garð
Samverustundir okkar gömlu
skólafélaganna urðu ekki eins
margar, þegar Fjölbraut kom
og gamla bekkjarkerfið réð ekki
lengur ríkjum. Engu að síður er
skarðið, sem þú skilur eftir þig,
stórt og það verður seint fyllt.
Þegar við horfðum á bekkj-
armyndina frá því í grunnskóla,
var okkur ljóst að fyrr eða síðar
myndi einhver hverfa úr hópn-
um, en ekki óraði okkur fyrir
að það yrði svo fljótt.
og barnanna.
Sem þá á vori sunna hlý
sólgeislum lauka nærir
og fífilkolli innan í
óvöknuð blöðin hrærir,
svo vermir fiógur minning manns
margt eitt smáblóm um sveitir
lands,
frjóvgar og blessun fœrir.
(Jónas Hallgrímsson)
Genginn er góður maður.
Kristín Hafsteinsdóttir.
Elsku afi okkar, við komum
saman barnabörn þín, til þess
að rifja upp margar góðar
stundir sem við áttum með þér.
Alltaf var lflýtt og notalegt að
koma inn í Grundargerði, þar
sem öll fjölskyldan kom saman
og átti góðar stundir, sem í
hjarta okkar allra eru ómetan-
legar. Afi var gæddur þeim
mannkostum að vera rólegur
og yfirvegaður þótt mikið gengi
á, og allir sem þekktu hann
munu vera sammála um að hér
var á ferðinni einstakur maður.
Afi var mjög verklaginn,
hann gat smíðað hvaða hluti
SIT ÉG OG SYRGI
Sit ég og syrgi mér horfinn
sárt þreyða vininn,
er lifir í laufgrœna dalnum
þó látin sé ástin.
Fjöll eru og firnindi vestra,
hann felst þeim að baki.
Gott er að sjá þig nú sœlan,
þá sigrar mig dauðinn.
Gott er að ganga til hvíldar
og grátin að sofha,
betra er að vakna til blíðu,
sem er, og á verkstæðið var
alltaf spennandi að koma í
heimsókn og sjá afa vinna við
stóru vélarnar.
Oft á sumrin fórum við með
afa og ömmu í afasveit að bæn-
um Ysta-Skála, þar sem við
fengum að kynnast sveitak'fi,
fórum í sund og gönguferðir.
Þrátt fyrir veikindi sín hélt
hann alltaf virðingu og lífsvilja
sínum, þó svo að hann væri
mikið kvalinn.
„Það var allt svo hreint, tært
og bjart sem hún sagði og
gerði,“ sagðir þú um ömmu eft-
ir andlát hennar og eiga þessi
orð einnig vel við þig. elsku afi.
Huggum við okkur við það að
nú eruð þið saman á ný og
haldist hönd í hönd. Mikið mun-
um við sakna þín og viljum við
að þú vitir að þú munt eiga stað
í hjarta okkar allra um ókomna
tíð.
Sigurjón, Ingibjörg, Ólöf,
Níls ðskar, Sigurjón Auðun,
Gauti, Guðrún, Andri,
Aron og Hafsteinn.
brosir mót eilífð.
Sönginn þann hefja hinn sœla
er síst vildir heyra,
þá með þér ég dvaldist í mœðu
sem mér var þó dulin.
(G.J.)
Óttar, minning þín er okkur
kær og þú munt lifa í hjörtum
okkar.
Gamlir bekkjarfélagar.
Óttar Signrjón
Guðmundsson