Dagur - Tíminn - 14.12.1996, Síða 7

^Dagur-®mróm
Laugardagur 14. desember 1996 -19
Ég er eins
og kötturiim
„Ég er eins og kötturinn, þoli ekki boð og bönn.“ Mynd: jhf
Hann hefur lifað hratt.
Fór að drekka ungur og
orðinn túramaður strax
um tvítugt. Seinna tóku eiturlyf-
in við. Fyrir tveimur árum
ákvað hann að hætta neyslu á
eiturlyíjum, nokkru síðar hætti
hann líka í brennivíninu og hef-
ur ekki fallið. Nú fær hann út-
rás í myndlistinni. í gær opnaði
hann myndlistarsýningu sem
hann tileinkar tveimur kærum
vinum, sem urðu eiturlyíjunum
að bráð.
Hann býr í Gihnu á Akureyri,
mitt á milli Deiglunnar og Café
Karólínu. íbúðin flokkast tæp-
ast undir það sem kallast getur
hefðbundið. Stofan bæði vinnu-
stofa og vistarvera. Hátt til
lofts, stigi upp í glugga þar sem
glittir í annan kirkjuturninn á
Akureyrarkirkju. Veggirnir eru
skreyttir myndum eftir hann
sjálfan, úrklippum, ljósmynd-
um, minningargreinum - eigin-
lega öllu milli himins og jarðar.
íbúinn er ekkert sérstaklega
hefðbundinn heldur. Grannvax-
inn og krúnurakaður. Augun
dökk, nærri svört. En handtakið
er þétt.
Hver er maðurinn sem býr
hérna inni? „Það er Snorri As-
mundsson." Þögn. „Ég h't alltaf
á mig sem grallara. Eg er ekki
að leika neitt og er alveg laus
við fullkomnunaráráttu, sem
virðist vera að plaga svo
marga. Ég leyfi mér að gera
fullt af vitleysum og þykir vænt
um grallarann í mér.“
Sáttur við sjálfan sig
Fyrir tveimur árum var Snorri
handtekinn og settur í gæslu-
varðhald í tengslum við fíkni-
efnamál. Á meðan hann sat í
gæsluvarðhaldinu velti hann lífl
sínu fyrir sér og komst að þeirri
niðurstöðu að hann gæti ekki
haldið áfram á sömu braut. „Ég
hef lifað hratt en nú er farið að
hægjast um hjá mér og ég orð-
inn sáttari við sjálfan mig. Ég
er búinn að vera á Akureyri í
tvö ár núna og hefur liðið virki-
lega vel. Áður var ég sjaldan
sáttur við að vera hér. Alltaf
einhver ævintýraþrá í mér. Ég
hætti fíkniefna-
neyslu fyrir
tveimur árum en
var að sulla í
brennivíni fram
undir áramót. Þá
ákvað ég að
hætta því líka og
hef staðið við
það. Ég fór ekki í
meðferð. Ákvað
að hafa þetta einfalt og hætti
bara. Það virkaði. Annars er ég
eins og kötturinn minn. Ég þoli
ekki boð og bönn og verð því
mjög pirraður ef mér er bannað
eitthvað. Ég tek ekki leiðsögn
og það hefur plagað mig.“
Útrás við að mála
Kannski var það einmitt út af
tregðu hans við að hlýta leið-
sögn að hann byrjaði ekki að
mála fyrr. „Ég
var alltaf teikn-
andi sem barn
og var eigin-
lega búið að
ákveða fyrir
mig að ég yrði
myndlistamað-
ur. Ég fór ung-
ur í Myndlista-
skólann á Ak-
ureyri en kláraði varla fyrsta
árið. Síðan lét ég myndlistina
eiga sig þar til fyrir rúmu ári
síðan,“ segir hann.
„Ég er ekki mjög góður í að
tala og á oft erfitt með að koma
hugsunum mínum frá mér. En
ég fæ útrás við að mála.“
Óhætt er að segja að Snorri
hafi ekki setið auðum höndum
frá því hann tók sér pensil í
hönd. Hann sýndi á Karóh'nu
fyrir tveimur mánuðum síðan,
var með sjö sautján mínútna
sýningar í sumar og hefur nú
opnað sýningu í Deiglunni. „Ég
er kannski svoh'tið kaldur að
vera að sýna svona mikið. Það
er mikil lífsorka í mér og ég
þarf að eyða henni í eitthvað.
Ég er svolítill spennufíkill og
þarf alltaf að vera að gera eitt-
hvað. Vinn best undir álagi.“
Sammála
Emmu Bonino
Sýning Sorra er tileinkuð tveim-
ur vinum hans, þeim Pétri og
Ninní, sem bæði urðu citurlylj-
unum að bráð. Pétur fyrir
nokkrum árum en Ninní núna
nýlega. 30 prósent af ágóðan-
um ætlar Snorri að láta renna
til forvarnastarfa. „Annars er
ég alveg laus við að vera fana-
tískur," segir hann og bætir við
að hann sé ekki frá því nema
hann sé sammála Emmu Bon-
ino um að
best væri að
leyfa eitur-
lyf. „Eins og
ég sagði er
ég ekki mik-
ið fyrir boð
og bönn og
held að þau
geti virkað
neikvætt.
Menn eru í
nornaveiðum núna. Fíkniefni
verða alltaf til staðar hvort sem
þau eru bönnuð eða ekki en ef
þau verða leyfð myndu þau
lækka í verði og glæpir myndu
minnka. Má segja að 80-90 pró-
sent þeirra sem eru í fangelsi á
íslandi hafi brotið af sér til að
íjárrnagna fínkiefnaneyslu."
Andleg leiðsla
Myndlistin hefur leyst fíkniefnin
að hólmi hjá Snorra og með
pensil í hönd á hann til að
fljúga upp í hæstu hæðir.
Fortíðin er ofsalega
þokukennd. Ég rugla
stundum saman tíma
og röð atburða.
„Stundum er ég alveg að
springa úr orku. Má eiginlega
segja að þetta sé leiðsluástand
eða andleg víma. Ég verð ofsa
hamingjusamur og glaður,“
segir hann og tekur fram að
víman sem fíkniefnin gefi freisti
sín ekki lengur. „Ég hef verið
svolítið innan um fólk sem er í
fíkniefnaneyslu og það snertir
mig ekki. Ég veit ekki hvað hef-
ur átt sér stað í kollinum á mér.
Þetta er eins og blessun. í með-
ferð verður allt svo flókið en ég
tók þá ákvörðun að vera ekkert
að flækja málin. Nú er ég eigin-
lega búin að sparka minnimátt-
arkenndinni niður í kjallara. Þó
ég heyri einhvern hvísla um
mig kemur það mér ekki úr
jafnvægi. Ég er h'fsglaður þó
auðvitað fari ég niður inn á
milli. En það er gott að gera
það líka því manni getur ekki
alltaf hðið vel.“
Búinn að gera upp fortíðina?
„Fortíðin er ofsalega þoku-
kennd. Ég rugla stundum sam-
an tíma og röð atburða. Ég hef
brallað ýmislegt í gegnum tíð-
ina, farið víða og lifað hratt.
Stundum hef ég reynt að skrifa
einhvers konar dagbók en það
hefur ekki gengið. Annars er ég
voðalega lítið í fortíðinni núna.
Búinn að gera hluti sem ég
hefði ekki átt að gera en gerði
samt. En ég þurfti að gera þá til
þess að verða sá maður sem ég
er í dag
þannig að ég
er sáttur. Ég
ráðlegg samt
engum að
fara sömu
leið og ég.
Alls ekki. Ég
lít á fólk sem
einstaklinga
og hver þarf
að velja sína leið. Þetta er sú
leið sem ég þurfti að fara.“ AI
Ég er ekki mjög góður í
að tala og á oft erfitt með
að koma hugsunum mín-
um frá mér. En ég fœ út-
rás við að mála.
Fíkniefni verða alltaf til staðar
hvort sem þau eru bönnuð eða
ekki en ef þau verða leyfð
myndu þau lœkka í verði og
glœpir myndu minnka.