Dagblaðið Vísir - DV - 26.04.1983, Síða 19

DV. ÞRIÐ JUDAGUR 26. APRlL 1983.
19
og syngur bráöum í óperu eftir
Paisiello sem veröur flutt á listahá-
tíðinni í Baath. Síöan mun hann
syngja Figaro í Brúökaupi Figaro,
sem flutt veröur í Holland Park í
byrjun júlí. Auk þess syngur hann
töluvert á kór-konsertum. Þeir eru
vinsælir í Bretlandi.
Og svo er hann að huga aö öUum
gróðrinum, sem er eitt af aðaláhuga-
málum okkar, fyrir utan auövitaö
sönginn. — Viö búum í sveit fyrir
utan London og ræktum tómata,
gúrkur, melónur, paprikur og bók-
staflega allt annaö.”
Nú skeUti hún upp úr: „Eg get
bara ekki nefnt það aUt saman. Þaö
yröi aUt of löng romsa. — Viö rækt-
um aUt sem nöfnum tjáir aö nefna.
Og þetta þarf svo mikla umönnum og
skipulag og Simon getur alls ekki
hlaupið svona frá í lengri tíma, en
hann mun koma og Uta til okkar
núna einhvem tímann þegar hann er
lausviðæfingar.”
Allur er
varinn góður
„Mamma, ég þarf aö fara á kó-
settiö,” tilkynnti Magnús og harö-
neitaði aö fara einn. Enda mjög skUj-
anlegt; ekki á sínum heimaslóöum
og þaö er aldrei aö vita hvaða hættur
geta leynst á ókunnugum klósettum.
Þau mæöginin löbbuöu sig á þann
afvikna staö og blaðamaður hugsaöi
meö sér aö þaö ræktaöi yfirleitt garð-
inn sinn vel, þetta fólk. Þaö var auð-
sætt á fari barnanna.
„Sástu faUegu myndina mína sem
ég geröi í leikskólanum?” spuröi
Anna PoUa þennan fuUtrúa fjölmiöl-
anna, er kom algjörlega af fjöUum.
— Þess skal alveg sérstaklega getiö
aö þvUíkur sauðsháttur á alls ekki
við stéttina yfirleitt.
„Nei, hvar er hún?” spurði gest-
ur.
„Beint fyrir framan nefið á þér,
þegar þú komst inn,” svaraði barniö
af grundvaUaöri fyrirlitningu þess
sem gerir sér lífið tiltölulega auöveit.
Blaöamaöur stiUti sig um aö ræöa
nánar í hvaða átt nefiö á sér heföi
eðlUega snúiö við innkomuna í húsiö;
fór og dáðist aö myndinni.
Móöir og sonur sneru aftur, eins
og raunar mátti viö búast, og skyndi-
Iega hugkvæmdist hinum eldklára
spyrli aö kynna sér nánar hvernig á
því stæöi að þessi börn, sem alin eru
upp í Englandi, kynnu íslensku svona
vel — raunar alveg reiprennandi.
„Sjáðu til, viö tölum íslensku
heima, öU, líka Simon. Hann bara tók
sig til og læröi íslensku. Hann er
mikill málamaður og læröi meöal
annars bæði frönsku og þýsku í Cam-
bridge eftir stúdentspróf — og svo
fór hann aö læra að syngja eftir
þaö,” — svaraöi Sigríður EUa. „Og
þegar dóttir okkar fæddist, þá byrj-
aöi Simon aö læra íslensku meö
henni. Hann hefur aldrei talaö annaö
en íslensku við hana og strákana.
Aö vísu varö hann oft argur og
spurði: „Hvernig veit hún hvenær
maður á aö segja bleiki kjóllinn frek-
ar en bleika kjólnum, og þess háttar.
Hvernig þekkir hún föUin?”
... „hér vil ég
helst vera"
Og hvernig finnst svo Sigríöi EUu
aö vera komin heim til Islands?
„Ja, við höfum eytt aUtaf þremur
mánuöum, jafnvel tvisvar á ári
hérna. ., og hér vil ég helst vera. En
nú er Anna PoUa komin í skóla. Börn
í Bretlandi fara í skóla fjögurra ára
og eru þar bókstaflega aUan daginn.
Enn sem komiö er hef ég getað feng-
iö frí fyrir hana — á meöan hún er
enn aö læra að draga til stafs og þess
háttar. En þegar þau eru öll þrjú
komin í skóla, þá verður þetta erfið-
ara.
Annars finnst börnunum margt
hér mjög skrýtiö. Þau vilja tU dæmis
aUs ekki fara að hátta á kvöldin og
segja þá: „Já, en þaö er ennþá dag-
ur. Það er aUs ekki orðið dimmt. ”
„Mamma, hvaö heitir aftur þessi
ljóti? Mamma, mamma..,
mamma!” Magnús hefur fengiö sig
fuUsaddan af þessari truflandi heim-
sókn og vUl hafa móður sína óskipta.
Hann fær svar og Sigríöur Ella
heldur áfram eins og ekkert hafi í
skorist: „Ég fæ þó aUtaf heimþrá í
svona júní-júlí. Þá verð ég að komast
í birtuna. Þessar björtu sumarnætur
eruþaösemégsaknamest.. .
„Hvaö heitir þá þessi sæti?” spyr
Magnús enn og mjög ákveðið. „Mér
finnst hann nú ekki sætur,” segir
móöirin og reynir aö muna hvað hún
var aö tala um. — „Mamma, hvað
heitir þessl?” — Magnús ætti aö
komast langt á stjórnmálasviöinu.
Hann er fylginn sér og virðist aldrei
gefast upp.
Á Vilhjálmi og önnu PoUu hefur
ekki krælt um langa hríð. Þau fóru
upp eftir snúnum stiga í miöri stofu
og hafa verið uppi síðan. — Skyndi-
lega kemur þó Vilhjálmur á útopnu
niöur stigann, gengur hröðum skref-
um til móöur sinnar og segir ekkert,
horfir aöeins á hana örvæntingarfuU-
umaugum.
Móðurlegt innsæi
Viö þögnum báöar. „Hjálpi mér
hamingjan,” hugsar sú okkar sem
þetta skrifar. „Nú hefur aldeilis eitt-
hvaðboriðút af.”
„Þarftu að fara á klósettið, Vil-
hjálmur?” spyr Sigríður Ella af
móðurlegu innsæi. — Vilhjálmur
kinkar kolli af mikilli ákefö og enn
meiri örvæntingu. Þau fara, og
blaöamaöur kemst að þeirri niöur-
stöðu aö það hljóti aö vera bullandi
reimt í þessu húsi. Börnin eru nefni-
lega næm og taka aldrei upp á nein-
um tiktúrum nema ástæöa sé til.
Þessir krakkar eru vanir aö fara
allra sinna feröa heima hjá sér, og
þaö einir, en hér. ..
Já, þaö er nú þaö.. , en Sigríöur
Ella er komin aftur og Vilhjálmur
þotinn upp stigann. Hvernig skyldi
annars söngferill aöalviömælanda
míns hafa byrjað?
„Eg var nú svo lánsöm aö lenda í
Laugarnesskóla og í söngkennslu hjá
Ingólfi Guðbrandssyni og hann
beindi mér áleiöis. Eg fór svo í-
menntaskóla til þess að læra mál —
ég var í máladeild — en ég ætlaöi
mér alltaf aö læra að syngja.
Fyrst var ég hjá Guðrúnu Sveins-
dóttur, héma í Reykjavík, og svo
var ég hjá Demetz, Maríu Markan og
Einari Kristjánssyni. — Þegar ég fór
fyrst til Guðrúnar Sveinsdóttur var
ég þrettán ára. Þaö var á vegum
Pólýfónkórsins, en í fyrsta alvöru
söngtímann fór ég hjá Demetz og þá
var ég fimmtán ára. Upp frá því hef
ég veriö aö þessu; alltaf hjá kennur-
um af og til.
Eg fór meöal annars til Vínar-
borgar. Þar var aö sjálfsögðu töluð
þýska og ég haföi mikinn áhuga á
þýskum söngljóöum. Austurríki var
þó umfram allt ódýrasta landiö. Þaö
var aöalástæöa þess aö ég fór til Vín-
arborgar. Þar var ég svo frá 1964 til
1975.
„Ég hafði aldrei neitt
sérstaka rödd"
Og ég varö fyrst söngkennari. —
Eg haföi aldrei neitt sérstaka rödd.
Þaö hefur aldrei nokkur maöur sagt
viö mig: „Faröu og læröu að
syngja,” flissar Sigríöur Ella. —
Þaö fer ekki á milli mála aö prakk-
araskapinn eiga börnin ekki langt aö
sækja.
Við hættum að hlæja og söngkonan
heldur einarölega áfram: „Nei,
þetta er alveg satt. Og ég man aö Sig-
uröur Björnsson kenndi mér á nám-
skeiði einu sinni, þegar ég var eitt-
hvað átján ára og hann sagði: „Nei,
uss, aö læra aö syngja, þaö ætti eng-
innmaðuraðgera.”
En ég nærði semsé fyrst aö veröa
söngkennari. Það tók ein fjögur ár.
Svo ákvað ég aö fara í einsöngsdeild;
læröi ljóöasöng og óperusöng og lauk
prófi frá ljóöadeild. En á meöan
maður er í skóla, þá er maöur svo af-
skaplega verndaöur af umhverfinu.
Okkur haföi þó verið sagt aö af þeim,
sem útskrifuðust frá akademíunni í
Vín, eftir átta ára nám, fengju um
þaö bil 5% starf viö sitt hæfi. Eftir
tvö ár væru síðan innan við 1%
nemenda i sliku starfi.. . Þaö var
ekki svona mjög uppörvandi fyrir
söngvara.
Samkeppnin er óskapleg. Þess
vegna er svo mikiö atriði að reyna aö
vekja á sér athygli — ekki meö öllum
brögöum — heldur meö því aö taka
þátt í söngkeppnum, til dæmis. Það
er mjög mikilvægt. — En strax eftir
aö ég lauk prófi frá Vínarborg kom
ég heim til þess aö syngja Carmen,
eyddi heilu ári í þaö og kenndi alltaf
viö Söngskólann. Það var alltaf minn
draumur að veröa söngkennari og
ég ætla mér aö gera þaö í framtíöinni
einhvern tímann.
Gaman að vera
efnilegurá íslandi
Eftir þaö tók ég þátt í söngkeppni í
Frakklandi. Áöur haföi ég tekið þátt í
svipaöri keppni í Finnlandi,
skandinavískri keppni og í söng-
keppni hér heima. Eins var ég með í
alþjóðlegri keppni í Vínarborg. Þar
komst ég í undanúrslit. Þar var tala
þátttakendalækkuöúrl20í28. ..
Eg kom frá íslandi og þótti „af-
skaplega efnileg”, var í Tónlistar-
skólanum og svo framvegis. — Þeg-
ar maður er efnilegur á tslandi er
það mjög skemmtilegt. En svo kom
ég til útlanda og þar voru þúsundir
sem voru aö minnsta kosti jafnefni-
legar og ég. — Og þaö var dálítiö
erfitt. Þar varð enginn til þess aö
uppörva mig eöa hrósa mér. Það var
svolítiö skrýtiö. ..
„Mamma!.. gall í Vilhjálmi sem
pompaöi skyndilega niður neðstu
þrep hringstigans, móöur sinni og
blaðamanni til töluverörar skelfing-
ar. Kappinn reyndist þó ómeiddur
með öllu — í þetta skiptið. Haföi
annars smávegis marist nýlega, þeg-
ar hann hrapaöi niður eftir flestöll-
um áðumefndum þrepum. Við þaö
tækifæri hafði Magnús „pínulítið”
hrint honum, kom í ljós viö rannsókn
málsins. — „Mamma, ég vil skrifa
afa, ha?” Vilhjálmur fékk allt sem
til þess þurfti og heilmikla aukaað-
stoö.
„Eins og ég var aö segja,” hélt
Sigríður Ella áfram, þá þótti ég mjög
góð hér heima. Þaö er kannski mál
sem varðar alla íslenska listamenn.
Hér heima eru þeir góðir og jafnvel
bestir á sínu sviði. Þegar til útlanda
kemur eru bara svo margir á sama
stigi. Þá er ekki nóg aö vera bara
góður. Heppninnar þarfnast maöur
líka.
Þátttaka í söng-
keppnum nauðsynleg
Viðvíkjandi þessari keppni í
Frakklandi, sem ég minntist á áöan,
þá haföi söngkennarinn minn ráðlagt
mér aö reyna alls ekki við hana. „Þú
ert ekki nógu góð enn semkomið er,”
sagöi hann. Eg fór nú samt og fékk
verðlaun. Ef maður ætlar aö komast
eitthvað áfram úti í hinum stóra
heimi, þá er þátttaka í þess háttar
keppnum nauðsynleg.
Þegar ég var sest aö í Bretlandi
fór ég til dæmis í keppni sem ein-
göngu var fyrir konsert-söngvara.
Margir hafa þó viljað gera mig aö
ljóðasöngkonu, fyrst og fremst, sem
sjálfsagt er sjálfri mér aö kenna. Eg
hef mjög mikið fengist viö að syngja
ljóö.
En ég fór í þessa keppni í Alden-
borough og þar fékk ég líka verðlaun
1977. Þaö hefur veriö mér dýrmætt í
Bretlandi. — Enginn þekkir Sigríöi
'Ellu Magnúsdóttur, en Magnúsdótt-
ir, sem vann Benson & Hedges verö-
launin, er allt annaö mál! Eftir það
hefur mér boðist margt og sitthvað
er framundan. — Eg hef veriö heppin
og fengið ótal tækifæri en ekki haft
vit á að notfæra mér þau. Eg hef
hafnaö of mörgum góðum tilboöum
af hreinum bamaskap og beinlínis
þekkingarleysi.
Ef maður fær gott tilboð á ekki að
svara meö þeim orðum að maður
telji sig ekki tilbúinn í þetta enn sem
komið er. Eg vil endilega aö þetta
komi fram svo ungir söngvarar héð-
an átti sig á því að maður á alltaf aö
grípa hvert tækifæriö í þessari
höröu samkeppni. Það ber aö muna
að eitt leiðir af ööru.”
-FG.

hetur þu s
?u srtZunS!
tOSlwJi-

i
er
í rauðu pökkunum
Kaffibrennsla Akureyrar hf