Dagblaðið Vísir - DV - 02.07.1983, Síða 2

2
DV. LAUGAKDAGUR 2. JULI1983.
Ottó við borðið í stofunni. Hann hefur komið víða við, selt flöskur, unnið í kaupavinnu og á eyrinni.
„Ég var helvíti..."
framhald
,JEr ekki best að byrja á hvar ég er
fæddur. Jú. Það held ég. Eg fæddist á
Arnarstapa vestur undir Jökii. Ég er
fæddur 1904. Ég heiti Ottó Wathne
Bjömsson og var skírður það vegna
þess að það var vitjað nafns svo
heiftarlega hjá móður minni. Hún
hafði ekki svefnfrið i hálfan mánuð eða
meira. Við fluttum frá Arnarstapa að
Knerri i Breiðuvík og þaðan vestur í
Olafsvík. Pabbi var lærður söðla-
smiður og múrari lika. Hann lánaði
allt í söðiasmíðinni og þeir borguðu
ekkert,” segir Ottó. ,,Á þessum tíma
fékk mamma blóöeitrun í höndina og
það var haldið að hún myndi deyja. Þá
var mér komiö að Litla-Kambi í
Breiðuvík. Þar var ég í níu ár. Ég var
borinn þangað i strigapoka um há-
vetur. Það var kall sem hét Sveinn sem
bar mig. Snjórinn náöi upp í brjóst.
Það var sjö tíma ferð. En þetta lifði
barniö og er tórandi enn,” segir Ottó
dáh'tið drýgindalega.
Átti bágt með að tala
Svo vildu þau fá mig, pabbi og
mamma, frá Litla-Kambi þar sem ég
ólst upp. Ég mátti ekki heyra minnst á
það því ég þekkti þau ekki neitt. Upp-
eldissystkin mín voru að striða mér
með þessu: .JHeyrðu, veistu að það á
að láta þig fara frá okkur? Viljið þið
það, krakkar,” segi ég og fer að gráta.
Þá kom nú kippur í þau. „Nei,” sögðu
þau og fóru líka aö gráta. „Ég fer
ekkert,” segi ég. Þau hafa orð á því,
uppeldisforeldrar mínir, aö pabbi og
mamma vilji fá mig: „Æ nei, ég fer
ekkert. Eg þekki þau ekkert,” segi ég.
„Það er annað að eiga en fá að láni,”
segir fóstri minn. Svo fara þau bæði
með mig. Hann reiddi mig á hnakk-
kúlunni. Svo koma þau meö mig í þetta
Siggusel sem þau bjuggu í pabbi og
mamma. Þau komu með mig aö kvöldi
til og heftu hestana yfir nóttina. Svo
um morguninn segir fóstri minn: „Ég
þarf nú að gá að hestunum og s já hvort
þeir eru týndir.” Ég var ekki sofandi
og passaði mig aö segja ekki neitt.
Þegar þau koma inn segir f óstri minn:
„Segðu honum þegar hann vaknar,
elsku drengurinn okkar, að við tímum
ekki að kveðja hann. Hann bara þýtur
á mig og heldur mér og hann sleppir
ekki. Segöu honum að við séum að leita
aö hestunum.” Þau kveðja. Ég þóttist
vakna og segi: „Þau eru farin.”
Mamma segir við pabba: „Heyrðu,
Björn minn. Farðu með honum upp að
vatni og lofaöu honum að taka silung
úr netinu.” Svo fer hann með mig.
Þetta var svona tíu minútna leið en við
vorum klukkutima á leiöinni. A
annarri hverri þúfu stoppaöi ég og
vildi ekki fara lengra. Pabbi var góður
við mig og reyndi að lokka mig. Við
fengum tólf silunga-bleikjur. Eg vildi
ekki hjálpa honum neitt. Þegar við
komum heim sagði mamma:
„Hvernig hefur gengið?” „Það hefur
nú gengið stirðlega,” segir pabbi. „Þið
hafið veitt vel, ” segir mamma.
Það var í meira en viku sem ég át
ekki mat,” klykkir Ottó út. „Þú getur
ímyndað þér hvernig líðanin var. Ég
vildi aidrei skipta og það situr alltaf í
mér. Að taka barn svona með valdi.
Það á aldrei að gera slfkt.
Með nám. Ég átti svo bágt með að tala
og stamaöi svo mikið aö það hélt að ég
yrði aumingi alla ævi. Mér var komið
fyrir hjá Pálínu á Tröð í Kolbeins-
staðahreppi. Hún var snillingur í að
kenna krökkum sem vantaði vit — og
það fólk allt. Þar lagaöist talið,
bara eftir fýrsta veturinn. Hjá henni
lærði ég það sem ég lærði.”
Vann á eyrinni
„Um fermingu fluttum við til
Reykjavíkur. Þar vorum við í tvö ár.
Síðan flutti ég með móður minni til
Hafnarfjarðar. Upp úr þessu fór ég að
vera í kaupavinnu. Eg var á Höfn í
Melasveit í níu sumur. Það var mikið
að gera á Höfn. Mikil vinnuharka. Þar
fékk ég voðalega góðan hest. Hann var
jarpur að Iit, tveggja vetra tryppi. Það
var heimsfrægur snillingur,” segir
Ottó og færist allur í aukana og sýnir
Með húsið sitt og skúrinn i baksýn. í skúrnum eru spýtur úr kössum sem hann hefur rifið og naglhreinsað.