Dagblaðið Vísir - DV - 02.07.1983, Qupperneq 11

DV. LAUGARDAGUR 2. JUU 1983.
11
Tjöld og viðlegubúi
í miklu úrvali
Sérstaklega 1
Tjaldborgartjöldin
sem eru sérhönnuð
fyrir íslenskt
veðurfar.
GÓÐ
GREIÐSLUKJÖR
TÓmSTUHDflHÚSIÐ HF
laugausgilSl-Rentiouik s=21901
Sptinuuhtrmn Ktmíiísms
Fyrir um þaö bil fimm öldum lifði
og starfaði í Kína Kung-tse mikli,
sem á síðari timum hefur gengið
undir nafninu Konfúsíus. Hann var
sendur til jarðarinnar til þess aö siö-
bæta trúna í landinu.
Þegar Konfúsíus fæddist í Lu fyrir
vestan Shautung birtist hymd, dul-
arfuli vera og skyrpti nefrítsteini út
úr sér. Á steininum stóðu orðin: „Þú
munt konungur verða ánkórónu!”
Móöir drengsins batt rauðan þráö
um horn dýrsins og sendi þaö burt.
Henni var það ljóst að dýrið boðaði
fæðingu mikilmennis.
Konfúsius óz upp. Hann var orðinn
níu fet á hæð, en þaö er því sem næst
þrír metrar, og hafði einkar ófrítt,
svart andlit. Nefið á honum var hafið
upp að framanverðu og augun voru
mjög útstæð. Munnurinn var svo stór
að varimar nægðu ekki til að hylja
tennumar. Þannig útlits var hann
sendur til jarðarinnar til þess að
flytja mönnunum nýjar kenningar.
Allt frá upphafi var Konfúsíus
áhugasamur og iðinn við allan lær-
dóm og drakk í sig visku. Og að því
kom að hann gat gefið svar við hvaða
spumingu sem var. Hann lifði grand-
vöm lifi og réttlátu og var þrátt fyrir
risavöxt mjúklyndur. Almenningur
heiðraði hann sem heilagan mann.
Dag nokkum gekk Konfúsíus
ásamt kærasta lærisveini sinum,
Yan-Hui, upp á hæsta tind fjallsins
Tai-sehan, fjallsins helga, skammt
frá Shautung. Konfúsíus benti i
suðurátt. „Sérðu fljótið í suðri?”
spurði hann lærisvein sinn.
„Já, herra,” svaraði YSn-Hui,
„þaðerYangtsekiang” (Bláá).
— SérðuborgarhUðiðíWu?
„Eg sé þaö, herra,” svaraði Iæri-
sveinninn. Og það var furöulegt því
að Wu var í þúsund mílna fjarlægð
fráfjalUnu.
— Framan við hliðið gUttir i eitt-
hvað hvítt. Kannastu við það?
„Það Utur út fyrir að vera dúkur,
sýnistmér.”
— Ekki er það dúkur heldur
hestur, sagði Konfúsíus.
Svo mikil var skarpskyggni hans
aö hann þekkti aUa hluti. Yan-Hui
hafði þó séð hvíta litinn þar sem aðr-
ir höfðu ekki komið auga á neitt.
Þess vegna var Yan-Hui næstur í
virðingastiganumá eftir Konfúsíusi.
Svo var það seinna að bændumir í
Lu grófu brunn. Allt í einu ráku þeir
augun í leifar af einkennilegri
dsepnu. Hún var likust sauði en hafði
ekki nema einn fót. BændumU- köU-
uðu í Konfúsíus. ,,Segðu okkur, helgi
maður,” báðu þeir, , Jivaða dýr er
þetta?”
Konfúsíus svaraðí: „Þar sem
þetta dýr sést mun gera steypiregn. ”
Og ekki bar á öðru. Það rigndi svo
mikið aö menn mundu ekki annað
eins úrfelU.
Af tUviljun fannst á öðrum stað
firnastórt bein. Mennimir sem fundu
beinið fóru með það til Konfúsíusar.
Og er hann hafði litið á það mælti
hann: „FyrirlangalöngustefndiYU,
konungurinn mikU, sem stýrir
rennsU fljótanna, höfðingjum ríkis-
ins á sinn fund. Hvar er drottinn
vindanna? spurði Yu. Enginn gat
svarað því. Þá bauð konungur aö
hann yrði tekinn af lífi og grafinn
hér. Þetta er bein af honum því að
hannvarrisi.”
Þannig gat Konfúsíus gefið svör
við öUum spumingum og útskýrt aUa
leyndardóma.
Dauði hans gerði líka boö á undan
sér. Dag nokkum var furstinn í Lu á
veiöum. Á vegi hans varð hymd, dul-
arfull vera sem var með rautt band
um hornið. Furstinn feUdi dýrið.
Þetta var sama dýriö og birtist við
fæðingu Konfúsiusar og spýtti út úr
sér nefrítsteininum.
Menn sögðu Konfúsíusi frá þessu.
Honum brá nokkuð við og tár sáust
glitra á vanga hans. Hann lagði frá
sér fjöðurstafinn, sem hann hélt á, en
Konfúsíus var um þessar mundir að
rita bók sína Tochun-Tsiu semþýöir
þvi sem næst „Frá uppgangi og
hnignun ríkisins”. I örvæntingu sínni
hrópaði hann: ,jEg hlýt að deyja.
Það hryggir mig ekki heldur hitt að
mennirnir vilja ekki lifa samkvæmt
kenningum mínum.”
Konfúsíus reit ekki frekar í bókina.
Hann lagði hana frá sér. I draumi sá
hann sjálfan sig sitjandi miUi
tveggja súina í helgidóminum. Hann
réð hann á þann veg, að sú stund
rynni upp að tekið yrði við kenning-
um hans. Þegar hann vaknaði stóöu
lærisveinar hans og nemendur um-
hverfis hvUu hans. Þeir sáu að hann
var sjúkur.
„Segðu eitt orð við okkur, meist-
ari,” báðu þeir hann. Konfúsius
svaraði: „Eg bý mig undir dauðann.
Fáið mér pappír og ritfang! ”
Hann orti kvæði, sem hófst svo:
Sú kemur stund að hrynur fjallið
hátt.
Hrikabjarg sem gler feUur í smátt.
Vitringur við dauðann dey r í sátt.
Þá dó Konfúsíus. Hryggð fyUti
hugi manna. Þeir heiðruðu hann sem
alvitring. Kína aðhyUtist trú hans og
kenningar.
Konfúsíus var mikUl spámaður.
Hálfri þriðju öld síöar réð Tsin-Schi-
Huang keisari rikjum. Hann varð
harðstjóri sem lagði nálæg ríki
undir sig og undirokaði þjóðir. Dag
einn kom hann til Lu.
„Var það ekki héma sem heilagur
Konfúsíus var borinn,” spurði hann
ráðgjafa sinn. „Og var hann ekki
gæddur spádómsgáfu?” Ráðgjafinn
játti þessu. „Þá skulum við opna
gröf hans og sjá hvað við finnum
þar!”skípaðihann.
Ráðgjafinn hrökk í kút. „Fyrirgef-
ið mér,” sagði hann við keisarann,
„en það er glæpur að rjúfa gröf. Þess
mun yður iðra, hái keisari, því það
mun aðeins hafa iUt í för með sér.”
„Opnið gröfina!” skipaði keisarinn
reiður. Verkið önnuðust bændur, sem
tU þess voru kvaddir, og þeim var
órótt innanbrjósts. Þeir grófu góða
stund uns þeir komust að múruðu
smáhýsi þar sem kista Konfúsíusar
var falin. Tsin-Schi-Huang færði sig
,nær. „Hún Utur út eins og hún væri
hý,” sagðí hann undrandi og barði á
lokið. „Það er eins og málmhljóð
beristfráhenni.”
,JHún er úr viöi, herra keisari,”
svaraði húsagerðarmeistarinn.
„Opnið þessar dyr!” stópaftl Tsin-
Schi-Huang.
Mennimir brutu upp hurð sem nú
kom í ljós. Fyrir innan gat að líta
herbergi búið rúmi. Einnig var þar
dáiítið af fatnaöi og borð með bókum
á. Það var engu líkara en hér lifði
maður og ynnL Keisarinn settist á
rúmið. Fyrir framan það, á gólfinu,
vom rauðir silkiskór. Þeir voru
ísaumaðir á tánum. Skórnir voru
nýir. A þeim var ekki eitt einasta
duftkom.
Keisarinn litaðist um í herberginu.
Bambusstafur hallaðist upp aö hliö-
arvegg. Tsin-Schi-Huang smeygöi
sér í skóna, tók stafinn og hvarf út.
„Er ég ekki núna alveg eins og
Konfúsíus?” sagði hann og hló við.
Förunautar hans fölnuðu upp. Þeir
höföu komið auga á töflu eina í her-
berginu og á henni stóð:
Tsin-Schi-Huang — harðst jórinn sá
hnýstist í gröf, settist beöinn minn á,
skó mína tók hann og stal mínum
staf,
hann steyptist í Schakiu dauðans í
„ . haf.
Keisaranum brá í brún. Stafurinn
féll meö hávaða á gólfiö. Það var
eins og eldur læsti sig um fætur hans.
I dauðans ofboöi þeytti hann frá sér
rauðu skónum. „Lokiö gröfinni!”
skipaði hann og flýði í skyndi frá Lu.
Varla var hann langt kominn fyrr en
hann fékk mikinn sótthita. Hann
skalf eins og hrísla. Hann rétt náði til
borgarinnar Schakíu þar sem hann
dódrottnisínum.
A stjómarámm keisarans Han var
varið miklu fé í að laga gröf Konfús-
íusar og reisa þar hof. Verkamenn-
irnir fundu þá marga hluti semKon-
fúsíus hafði átt: sverð hans, vagn,
vinnuborð, mottu og skó hins helga
manns. öllu var nú komið á sinn stað
þar sem þaö var enn þegar síðast var
vitað.
&
Solu- og þjónustukeppni N
DVog vikunnar
miðar í
ÆVINTYRA
FERÐ
KAUPMANNA
HAFNAR
13. —16. ágúst nk.
með FLUGLEIÐUM
Farið verður í Tivolí — Dýragarðinn — Dyrehavsbakken, í skoðunarferð um borgina
o.fI. o.fl.
Allir blaðburðar- og sölukrakkar DV og Vikunnar geta tekið þátt í keppninni með
því að vinna sér inn ævintýramiða.
Hvernig pa?
Til þess eru þrfár íeiðir:
Leiðl:
Sata DV
... ............... .................
Sá sem selur DV í lausasölu fær einn ævintýra-
miða fyrir hver 20 blöð sem hann selur.
Leiðz: SalaVikan
Sá sem selur Vikuna í lausasölu fær einn ævin-
týramiða fyrir hver 5 blöð sem hann selur.
Leið 3: Dreifing DV
DV — krakki, sem ber út DV, fær 6 ævintýra-
miða á viku fyrir kvartanalausan blaðburð.
• -“f
Dregið
Ur ollum ævintýramiðum, sem krakkarnir hafa
unnið sér inn, 3. ágúst nk.
LSfZKUV
Afgreiðsian
Þverhotti 11
Sími: 27022.