Dagblaðið Vísir - DV - 30.01.1986, Blaðsíða 35

atimamotum
útflutning á hóhyrningunum, um
sinn í það minnsta, vegna áhrifa
hvalfriðunarmanna.
Andstaða hvalfriðunga
„Við erum enn með tvo háhyrninga
sem komu í safnið árið 1984. Enn
hefur ekki tekist að selja þá,“ sagði
Jón Kr. „Tregðan á sölunni stafar
af því að kaupendurnir erlendis fá
ekki innflutningsleyfi fyrir dýrunum.
Núna er þetta eins og að vera með
opinn restaurant því dýrin þurfa
geysimikið fóður. Við erum þó ekki
vonlausir um að losna við háhyrn-
ingana á endanum. Það er alltaf
nokkur eftirspurn eftir þeim.“
Þótt hvalfriðungum líki ekki vel
„fangelsun" á þessum gáfuðu skepn-
um una þær hag sínum vel í hinni
stóru laug safnsins. Þar njóta þau
félagsskapar sæljóns sem var svo
ráðríkt í hópi félaga sinna að til
vandræða horfði. Sambúðin við
háhyrningana gengur mun betur.
Sæljónið var þó ekki til í að leika
sömu listirnar og þeir - þáði síldina
sína en lét allar kúnstir eiga sig.
Háhyrningarnir eru aftur á móti
hinir mestu námshestar.
„Það er kaldhæðnislegt að það var
ekki fyrr en farið var að hneppa hvali
í varðhald að uppgötvaðist hvað
þetta eru skynsöm dýr. Þá var líka
farið að berjast gegn veiðunum, jafn-
vel þó ekki væri til annars en að
rannsaka þau,“ sagði Jón Kr. „Öf-
garnar eru svo miklar. Hér við land
eru þúsundir af háhyrningum þannig
að veiðar á nokkrum þeirra hafa
engin áhrif á stofninn. Þetta er engin
tilraun til að útrýma háhyrningun-
um eins og reynt var að gera með
sprengjum stuttu eftir 1950.“
Framtíðin
Jón Kr. Gunnarsson sagði að rekst-
ur safnsins stæði nú á tímamótum.
Unnið er að því á vegum opinberrar
nefndar að finna grundvöll fyrir
reksturinn. Enn sem komið er hefur
þó ekkert skýrst í því máli. Hingað
til hefur safnið fengið lítilsháttar
styrk frá Hafnarfjarðarbæ og
Reykjavíkurborg en meira þarf til.
„Það er engin leið eins og nú er
fyrir einstaklinga að standa undir
rekstri safnsins svo vel sé. Hjá millj-
ónaþjóðunum þykir sjálfsagt að
styrkja svona söfn af opinberu fé.
Þar er þó aðsóknin miklu meiri. Mér
finnst eðlilegt að líta á dýrasafn sem
einn af skólunum. Núna fara börn
ekki lengur í sveit í sama mæli og
var til skamms tíma. Það er því
augljóst að þörfin er mikil fyrir dýra-
safn. Vandinn er að fá nóg fjármagn
til að gera safnið nógu vel úr garði.
Vantar viljann?
Núna er félag um reksturinn. For-
maður þess er Hörður Zóphaníasson
skólastjóri í Hafnarfirði. „Skóla-
menn eru hlynntir þessum rekstri.
Við bíðum bara eftir að sjá hvort sá
vilji nær einnig til stjórnmálamann-
anna. Úti í löndum er rekstur dýra-
garða talinn sjálfsagður hluti af
borgarlífi,“ sagði Jón Kr. Gunnars-
son.
-GK
I fóður- og
launadeildinni
Það er otrúlegur kraftur í höfrungunum. Þeir fara lett með aö stökkva
hæð sína til að ná til belgsins sem er um fjóra metra yfir vatnsborðinu.
Þorleifur Geirsson er fóðurmeistari
Sædýrasafnsins. Hann er sjálf-
menntaður í faginu en löng reynsla
og mikill áhugi gera menn að
meisturum. „Ég hef alltaf verið
hrifinn af skepnuskapnum frá því
ég var í sveit á yngri árumsegir
Þorleifúr og hlær við.
Fóðurmeistari þarf að kunna skil
á fóðri fyrir hverja skepnu, nauð-
synlegum bætiefnum og lyfjum ef
með þarf. Hvert dýr hefur sínar
sérþarfir. Störf fóðurmeistara taka
allt að 11 tímum á dag. Það er því
full vinna og vel það.
Fóðurmeistari ber líka ábyrgð á
uppeldi og góðum siðum dýranna.
Tamning íiáhyrninganna byggist á
stífri fóðurpólitík þar sem vel
unnin störf eru launuð ríkulega
með síld. Og það er ekki sama hver
gefur síldina. Ókunnugum treysta
þeir ekki til að standa við laun
fyrir alla snúningana.
Háhyrningarnir eru fjörlegir á
svip og til í að leika sér ef áhorfend-
ur vilja launa leikinn. Bægsla-
gangurinn getur líka orðið mikill
þegar mest gengur á. Jafnvel sæ-
ljónið, sem deilir lauginni með
háhymingunum, hafði hægt um sig
meðan leikurinn stóð sem hæst.
Það er þó ekki þekkt fyrir neina
hlédrægni.
-GK
St-
J
(
\
i
\
55