Dagblaðið Vísir - DV - 20.12.1986, Blaðsíða 22

78
LAUGARDAGUR 20. DESEMBER 1986.
Popp
Brúarsmiðurinn
Billy Joel
Sem gamall hrúarvmnugarpur
eru brýr fyrir mér ákaflega merkileg
fyrirbæri; veit sem er að Halldór
E. og fleiri brúarsmiðir taka heils
hugar undir þessi orð. Ekki veit ég
hvort Billy Joel er framsóknarmað-
ur (kæmi það sosum ekki á óvart)
en brúarsmiður er hann og hefur
eins og fleiri reist sér minnisvarða
1 brúarlíki. Langþráð sólóplata hans
frá því í haust heitir The Bridge og
hefur flestallt til að bera sem prýða
má kjörgrip.
Stundum þegar nútímapoppið
með allri sinni umgjörð og fútæk-
legu innihaldi lemur hamarinn,
steðjann og ístaðið í miðeyranu svo
að mann verkjar í höfiiðið og sár-
vorkennir kuðungnum að þurfa
greina þessa linnulausu barsmíð -
þá finnst manni ef til vill að það
mætti að ósekju fjölfalda Billy Joel.
Hann er næstum því að verða sá
síðasti sem ann góðum laglínum,
ber skynbragð á melódíu. Og hefur
líka eitthvað að segja.
Trúverðugur
Þetta tvennt, fínar melódíur og
innihaldsríkiir textar, eru stóru kost-
ir Billy Joels. Hann hefur líka til að
bera að vera trúverðugur á plötu,
ekki bara sem tónlistarmaður, líka
bara sem maður og hlustandinn hef-
ur það á tilfinningunni eftir að hafa
hlýtt á plötur hans að hann þekki
lítillega tónlistarmanninn sem til
hans talar (eða syngur).
Það kann vel að vera að svona
mikilvægir kostir í fari einhvers tón-
listarmanns þyki ekki lengur neitt
eftirsóknarverðir, jafnvel gamaldags,
eins og einhver hélt fram á dögunum.
En þá er gamaldags bara orðið hrós-
yrði í mínum eyrum og tónlist komin
í eitthvert öngstrætið þegar greind-
um og þroskuðum tónlistarmanni
eins og Billy Joel er gefið langt nef
af fjöldanum.
Prinsessan
Sagan um Billy Joel er löng og ein-
hvem tímann verður hún kvikmynd-
uð, svo mikið er vist. Með aðferðum
dramatíkur gæti hún víst rúmast í
einni málsgrein: sagan um fátæka
New Yorkstrákinn sem varð stjama
og kvæntist prinsessunni. Var ekki
Ólafur Gunnarsson rithöfundur að
segja að ævintýrin væm að komast
í tísku í bókmenntum á nýjan leik?
Saga Billy Joels er eins og ævintýri
og það er ekki frá mér komið þó ein-
hveijum hafi dottið í hug ævintýrið
um prinsessuna og froskinn.
Prinsessan er auðvitað Christie
Brinkley, háfætta tískusýningar-
stúlkan sem Billy Joel hefur bundist
tiyggðaböndum og lék eftirminnilegt
hlutverk í söngnum Uptown Girl á
myndbandinu forðum tíð. Þau eign-
uðust stúlkubam, Alexu Ray, fyrir
ári eða svo. Og þessi stúlka hefur
breytt Billy Joel meira en nokkur
annar. Hann segir að það hafi gjör-
breytt lífinu að eignast bamið, hann
hafi skyndilega haft um annað að
hugsa en sjálfan sig. „Allt lífið em
menn með hugann við sjálfan sig og
eigin þarfir. Jafnvel þegar menn
kvænast, ég held menn séu þá fyrst
og fremst að hugsa um eigin hag -
þú kvænist þessari manneskju af því
að hún gerir þig ánægðan. En þegar
þú eignast bam sérðu allt með þarfir
bamsins í huga. Heilbrigt viðhorf á
sína vísu. Þú fjarlægist sjálfan þig.“
Sagan í stuttu máli
Billy Joel er 38 ára gamall og fékk
eins og margir aðrir hraðan hjart-
slátt þegar Bítlamir vom nefndir á
nafn í hans ungdæmi. Svo stiklað sé
á stóm í sögu hans (þið sjáið bara
kvikmyndina eftir 40 ár!) þá fór hann
grýtta veginn til frægðarinnar, spil-
aði með einni hljómsveit af annarri
á skólaárunum uns næturgöltrið
kom honum á kaldan klaka í skólan-
um. Hann reyndi fyrir sér í hnefaleik-
um og hafði brotið nef upp úr
barsmíðunum. Um 1970 hafði hljóm-
sveitin, sem hann var í, The Hassles,
gefið út tvær plötur sem báðar seld-
ust þokkalega vel og næsta hljóm-
sveit, reyndar dúett Joels og
trommarans úr The Hassles, Jona-
than Small, gaf út eina plötu sem
féll kylliflöt á markaðnum. Þá flutt-
ist hann til Los Angeles með Elisa-
beth Weber sem síðar varð bæði
umboðsmaður hans og eiginkona.
Joel gerðist barpianisti og gat lifað
af tónlistinni. Svo fékk hann plötu-
samning en fyrsta sólóplatan, Gold
Spring Harbor, hefur aldrei þótt
merkileg smíð. En hann hafði þá sa-
mið lag eitt sem ýmsir voru hrifnir
af, the Piano Man, og um síðir kom
út plata með því nafni. I millitíðinni
hafði Joel setið við píanóið á bamum
og gegnt nafninu Bill Martin. Þótti
fínt.
Piano Man varð minni háttar
smellur og síðan hefur leiðin verið
upp á við, hægt og bítandi. Næstu
plötur, Streethfe Serenade og
Tumstiles, gerðu enga óskapalukku
en með The Stranger 1977 opnuðust
flóðgáttimar og lög eins og Just The
Way You Are og My Life og fleiri
færðu Joel heimsfrægðina á silfur-
bakka. Hann átti hana inni.
Eftir þriggja ára hlé lét Joel loks
til sín heyra í haust með Brúnni,
plötu sem hefur farið alltof hljótt og
hefur að geyma gullkom eins og
This Is The Time. En hvað finnst
Billy Joel um aðra í poppinu?
Sting og Costello
Á dögunum hældi hann Peter
Gabriel, sagðist hafa dáð hann mjög
lengi. Tveir merkustu rokktónlistar-
mennimir að hans dómi em þó Sting
og Elvis Costello. (Fínn smekkur!)
„Þessir tveir hafa ótvírætt haft áhrif
á mig, Sting einkanlega fyrir tónlist-
ina, Costello fremur fyrir textana.
Ég held Costello hafi haft áhrif á
hverja einustu hljómsveit sem kom a
eftir honum - hann er guðfaðfr ný-
bylgjunnar. Ég held enginn geti verið
hugsandi textasmiður og ekki verið
undir áhrifum frá honum.
Enginn sem þekkir til tónlistar
Billy Joels fer varhluta af kynnum
hans af Bítlunum og einkum og sér
í lagi þykir platan The Nylon Cur-
tain frá 1982 bera svipmót fjórmenn-
inganna frá Liverpool. Lennon svífur
þar að minnsta kosti yfir lögimum.
Sjálfur hefur Joel þessa plötu sína,
The Nylon Curtain, í mestu uppá-
haldi af eigin plötum. Þá segist hann
líka vera harla ánægður með Glass
Houses (1980).
Þegar fram líða stundir og lög frá
okkar dögum fá stimpilinn sígild lög
megum við fastlega búast við nokkr-
um Joelslögum í því safni, lögum eins
og Just The Way You Are, New
York State Of Mind, Good Night
Saigon og This Is The Time.
-Gsal