Dagblaðið Vísir - DV - 10.01.1990, Blaðsíða 23

MIÐVIKUDAGUR 10. JANÚAR 1990.
23
Larry Goker tókst að vinna kraftaverk á sjálfum sér. Hann léttist
um 285 kóló á 15 mánuðum.
Offita:
Braut rúm
bætti á mig 50 kílóum eftir það.
Líf mitt var ömurlegt og ég reyndi
marga megrunarkúra en enginn
þeirra hafði tilætluð áhrif. Ég varö
þunglyndur og því þunglyndari sem
ég varð því meira borðaði ég. Það
gerði mig enn þunglyndari og ég
borðaði enn meira.
Ég hafði verið feitur allt mitt líf en
síðasta árið, sem ég var í mennta-
skóla, blés ég út eins og blaðra og
það eina sem mig langaði var að
deyja.
innst inni langaði mig til að líta út
eins og venjulegt fólk en mig vantaði
kjark til að byrja í megrun. Ég neytti
um 6000 hitaeininga á dag. Ég borð-
aði fjóra diska af morgunkomi og tíu
ristaðar brauðsneiðar með hnetu-
smjöri í morgunmat. í hádegismat
borðaöi ég fjórar risasamlokur með
áleggi. Á kvöldin borðaði ég yfirleitt
sitt þrisvar
- léttist um tugi kílóa
„Ég leit út eins og skrímsli og það
eina sem mig langaði til var að deyja.
Þrisvar sinnum hafði rúmið mitt
brotnað undan líkamsþyngd minni.
Ég var aðeins 18 ára og átti enga von
um eðlilegt líf,“ segir Larry Cooker.
„ Alla daga klæddist ég sömu fotun-
um í skólanum. Ég átti bara einn
bol, risastóran Mikka mús bol, sem
líktist meira tjaldi en flík, svo átti ég
einar buxur sem voru um 2 metrar
í mittiö.
Á nótthini varð ég að^ofa á bak-
inu. Ef ég reyndi að leggjast á aðra
hvora hliðina stöðvaðist blóðrásin í
handleggjunum og það var mjög
sársaukafullt. Á hverjum morgni
varð fjölskylda mín að hjálpa mér á
fætur, hún togaði og ýtti í fimm mín-
útur. Þá loks var ég kominn fram
úr rúminu. Þá hjálpaði fjölskyldan
mér að klæða mig og yngsti bróðir
minn hjálpaði mér í skó og sokka því
ég var allt of feitur til að geta bundið
skóþveng minn.
Ég gat ekki gengið upp stiga og það
var á mörkunum að ég gæti keyrt
sjálfskiptan bíl. Þaö alversta var þó
að það leit engin stelpa við mér. Það
hefði verið skrýtin stelpa sem hefði
litið tvisvar sinnum í röð á annað
eins skrímsh og ég var, nema til þess
eins að hrylla sig.
Ég skammaöist mín hræðilega fyr-
ir útlitið og ég bannaði að það væru
teknar af mér ljósmyndir. Eg neitaði
jafnvel að láta taka af mér útskriftar-
mynd þegar ég útskrifaðist úr
menntaskóla.
Eftir að ég útskrifaðist úr skóla fór
andleg líðan mín versnandi. áður
mætti ég þó reglulega í skólann og
það hélt mér gangandi. Þegar honum
var lokið fékk ég enga vinnu og mér
fannst að framtíðin bæri fátt í skauti
sér sem væri eftirsóknarvert. Ég fór
að sofa fram á miðjan dag, bara til
þess að þurfa ekki að takast á við
sjálfan mig og lífið. Ég var um 190
cm á hæð og ég hugsa að ég hafi ver-
ið um 375 kíló þegar ég var hvað
þyngstur. Síðast þegar ég var vigtað-
ur var það á vigt sem var notuð til
að vigta vörubíla og þá var ég 321
kíló. Eftir það forðaðist ég að láta
vigta mig en ég er viss um að ég
Sviðsljós
tvö kíló af spaghetti með kjötsósu eða
álíka magn af hverju því sem var á
boðstólum. ^
Á milli máltíða borðaði ég svo stöð-
ugt allt mögulegt. Til dæmis borðaði
ég oft fjóra 250 gramma hamborgara
á milli hádegisverðar og kvöldverð-
ar, nokkra poka af kartöfluílögum,
tíu kleinuhringi og tvo til þrjá lítra
af ís, auk nokkurra lítra af gos-
drykkjum.
Læknirinn minn varaði mig oft við
þessu ofáti og sagði mér margsinnis
að ef ég gripi ekki í taumana yrði ég
dáinn úr hjartaslagi áður en ég yrði
26ára.
í desember 1987 ákvað ég loks að
fara í megrun en ég hélt hana ekki-**.
út nema einn dag, þá gafst ég upp.
Um nóttina bað ég til guðs um hjálp
og aðfaranótt 4. janúar var bænum
mínum svarað. Eg vaknaði upp um
miðja nótt og það var eins og eitthvað
hefði gerst innra með mér. Ég var
viss um að nú gæti ég lést. Ég sá sjálf-
an mig í anda eins og ég myndi hta
út þegar mér hefði tekist að léttast
um nokkur hundruö pund.
Svo fór ég að hugsa um alla megr-
unarkúrana sem ég hafði farið í,
hvað hefði verið gott við þá og hvað
hefði verið slæmt við þá. Ég ákvað
að skrifa allt þetta góða niður og búá
til minn eigin megrunarkúr. Svo
lagðist ég grátandi til hvíldar aftur.
I morgunverð næsta morgun fékk.—-
ég mér tvö glös af vatni, epli og gufu-
soðið grænmeti og ekkert annað. Ég
ákvað héðan í frá að neyta ekki nema
600 hitaeininga á dag. Næstu mánuö-
ina neytti ég einskis annars en
ávaxta, grænmetis og kjúklinga og
öðru hverju borðaði ég magurt kjöt.
Það var allt og sumt. Þegar ég hafði
verið í megrun í um það bil mánuð
reyndi ég í fyrsta skipti í langan tíma
að hreyfa mig. Ég fór í örstutta
gönguferð. -
Það liðu átta mánuðir áður en
nokkur tók eftir því að ég væri farinn''*
að grennast. Þá var ég orðinn um 200
kíló. í apríl 1988, þegar ég hafði verið
í megrun í 15 mánuði, hafði ég loks-
ins kjark th að vigta mig og þá var
ég orðinn 89,5 kíló. Ég ætlaði ekki
að trúa mínum eigin augum. Síöan
þá hef ég ekki þyngst um eitt einasta
gramm. Ég fór fljótlega að þora að
fara í búðir og kaupa mér föt. Ég
varð alger fatasjúklingur á nokkrum
dögum. í dag á ég til að mynda 50
skyrtur og jafnmargar buxur. Ég nýt
þess að klæða mig í falleg föt. En það
besta var að ég fékk loksins vinnu.
Nú vinn ég á ráðgjafarstöð fyrir börn
sem þjást af ofíitu. Mér fmnst ég svo
sannarlega hafa einhverju að miðla
þeim. Ég segi gjarnan við þau: „Méi*-
tókst að léttast og þér mun einnig
takast þaö ef þú hefur nægan vilja-
styrk," “
Gamanleikarinn Terry Thomas lést þann 8. janúar síðastliðinn 78 ára
að aldri. Banamein hans var Parkinsonssjúkdómurinn en Terry hefur
þjáðst af honum undanfarin 15 ár. Á löngum ferli sínum lék Terry í um
200 kvikmyndum. Þeirra frægastar eru The Last Remake of Beau Geste
og Those Mangificent Men in Their Flying Machines.
Batman sundfatatíska er það nýjasta fyrir sumarið, glæsileg sundföt sem ættu að henta á hvaða baðstað sem
er. Eða hvað sýnist ykkur? Að visu gæti orðið dálitið erfitt að synda i þeim en hvaða máli skiptir það þegar
tiskan er annars vegar. Sundföt þessi voru sýnd á tískusýningu i Tokyo ekki alls fyrir löngu.