Dagblaðið Vísir - DV - 08.09.1990, Side 23

LAUGARDAGUR 8. SEPTEMBER 1990.
35
að láta barnið aftur af hendi.
„Ég stóð frammi fyrir því hvort
ætti að skipta mig meira máli, velferð
og heilsa barnsins míns eða að
standa við gerða samninga. Ég þurfti
að ákveða hvort vægi þyngra, viljaaf-
staða bamsins míns eða munnlegt
loforð við ráðuneytið. Mér fannst
þetta ekki létt ákvörðun en eftir ítar-
lega umhugsun fann ég að ég gat
ekki annað,“ segir Hildur.
Fengin var í sumar umsögn tveggja
sérfræðinga sem báðir komust að
þeirri niðurstöðu að vilji bamsins
væri að dvelja hjá móður sinni og á
grundvelli þess hefur nú verið farið
fram á að málið verið tekið upp að
nýju. Niðurstöðu er enn beðið og
málið í nokkurs konar pattstöðu.
„Menn virðast gleyma því að það
er ótvíræður réttur barnsins að um-
gangast og elska báða foreldra sína.
Mér finnst alveg furðulegt að ráðu-
neytið skuli hunsa umsagnir sér-
fræðinga um vilja bamsins. Ég bað
ráðuneytið um að láta sérfróða menn
athuga það atriði en því var ekki
sinnt. Bamið hefur alveg þroska til
að ákveða það og á fullan rétt á því,“
segir Hildur.
„Okkar rök í málinu í dag eru
umsagnir frá barnavemdamefndum
Kjalameshrepps og Reykjavíkur og
umsagnir þriggja sérfræðinga um
vilja barnsins. Allir þessir aðilar
mæla með að barnið verði hjá móður
sinni. Það eina sem ráðuneytiö hefur
í höndunum er plagg frá Spáni frá
1987, sem er ekki einu sinni undir-
skrifað, og umsögn barnaverndar-
nefndar Kjalarness frá 1985. Þeir
virðast ekki trúa því að fólk geti tek-
ið sig á. Ég trúi samt ekki öðru en
að þeir geri á endanum það sem rétt
er.“
Hildur er þungorð í garð dóms-
málaráðuneytisins sem henni finnst
hafa hunsað sín rök allt frá því að
baráttan hófst.
„Ég myndi ekki standa í þessu
nema af því að það er bjargföst sann-
færing mín að það er einlægur vilji
barnsins að vera hjá mér.“
Rændumhenni
ekki
Það tiltæki Hildar að hafa dóttur
sína með sér frá Spáni í trássi við
vilja foðurins vakti talsverða athygli
og mikið var íjallaö um málið í frétt-
um. En var þetta undirbúið fyrir-
fram?
„Það var það alls ekki,“ segir Hild-
ur. „Við fórum þama út í því augna-
miði að heimsækja Hildi Hödd og
vita hvernig henni liði en á þessum
tíma haíði ég í nær heilt ár lítið sem
ekkert samband getað haft við hana.
Okkur var ekki leyft að skrifast á.
Við ókum frá Lúxemborg til Spán-
ar og fundum loks rétta staðinn. Þar
biðum við í bílnum þar til við sáum
hana loksins. Hún flaug upp um háls-
inn á mér og það fyrsta sem hún
sagði var að hún bað mig um að taka
sig með heim. Ég hreinlega gat ekki
annað og tel að engin móðir hefði
getað neitað barninu sínu um það
við þessar aðstæður. Mér fannst hún
heldur ekki bera merki þess að búa
við nógu gott atlæti. Hún var í skítug-
um fötum og illa til reika eftir að
hafa dottið í skurð rétt hjá húsinu
fyrr um daginn.
Það varð því úr að við skrifuðum
föður hennar bréf í snatri sem var
póstlagt og flugum síðan beint heim,“
segir Hildur „Við rændum henni
ekki heldur var þetta tilraun til að
bjarga henni. Örvæntingarfull til-
raun.“
Stjúpmóðirin
fyrrumæsku-
vinkonamín
- En hver er ástæðan fyrir því að
foreldrarnir hafa ekki getað komist
að samkomulagi um umgengni og
forræði yfir barninu?
„Það geta verið margar ástæður
fyrir því. Ég er alveg tilbúin til þess
að leyfa föður barnsins að umgang-
ast það á eðlilegan hátt og vildi ekk-
ert frekar en að ná sáttum í þessu
máli. Við höfum hins vegar ekki get-
að talast við í hreinskilni síðan skiln-
aðurinn varð. Þetta finnst mér mjög
slæmt og það fer mjög í taugarnar á
mér þegar fólk er að spyrja hvort ég
vilji ekki brjóta odd af oflæti mínu
og semja við hann. En ég er búin að
reyna það hvað eftir annað. En bréf-
um er ekki svarað og ekkert svigrúm
til samninga af hans hálfu.
Konan, sem hann býr með, er
æskuvihkona mín og frænka og hafði
um árabil verið besti vinur minn og
heimagangur á okkar heimili. Þetta
varð mér því geysilega mikið áfall
eins og gefur að skilja.
Mér finnst eins og hann, og þau
bæði, hafi mikla sektarkennd yfir því
hvernig þetta fór og yfirfæri það hat-
uryfir á mig og reyndar afia þjóðina.
Ég þekki þau ekki fyrir sömu
manneskjur og er viss um að þeim
líður mjög ifia og vorkenni þeim af
heilum hug og ber í sjálfu sér engan
kala til þeirra," segir Hildur.
„Hann flutti til Spánar í kjölfar
mikilla fjárhagsörðugleika sem búið
lenti í og mér finnst hann kenna öll-
um öðrum um það hvernig fór. Ég
eignaðist íbúð í Reykjavík eftir skiln-
aðinn sem ég missti síðan vegna þess
að gert var íjámám í henni vegna
eggjabúsins. Hún var seld upp í
skuldir.'1
Ljóshærtog
bláeygtbitbein
Telpan, sem deilan stendur um,
lætur sér fátt um heimsókn blaða-
manna finnast og er á flögri um íbúð-
ina með leikfélögum sínum eins og
bömum á þessum aldri er títt. Hún
er björt yfirlitum, bláeyg, ljóshærð
og stuttklippt og móðir hennar hefur
ekki augun af henni.
í skýrslu barnasálfræðings er Hildi
Hödd svo lýst: „Hödd er myndarleg
stúlka og lagleg, svipurinn fremur
rannsakandi, getur orðið brúnaþung
og áhyggjufull til augnanna, sjaldan
beinlínis glaðleg sem ekki er að
vænta eins og ástatt er. Hún er yfir-
leitt ákveðin og röskleg í fasi, fram-
kvæmdasöm og ábyrgðarfull í til-
tækjum sínum og allt skipulag er
henni mikils virði. Henni hættir til
að tala of hratt og í röddinni er
hreimur sem hlýtur að vera spænsk-
ur.“
í skýrslu sérfræðings í geðlæknis-
fræði um telpuna segir að hún tjái
ekkert sem bendi til þess að hún taki
annað foreldri sitt fram yfir hitt hvað
tilfinningar þeirra og kærleika varð-
ar. En það komi þó strax og afdráttar-
laust fram að hún vilji fremur búa á
íslandi en Spáni. Ekki einungis
vegna móðurinnar heldur vegna
tengsla við ættingja svo og tungu-
málsins. Hún vill eiga greiðan að-
gang að heimsóknum til föður síns.
Meðan foreldrar hennar berjast
um yfirráð yfir henni og móðirin á
ennfremur í höggi við heilt dóms-
málaráðuneyti reynir sú stutta að
lifa eins eðlilegu lífi og henni er unnt
við þessar sérkennilegu aðstæður.
Vil trúa að enn
séutilmannrétt-
indiáíslandi
„Ég er búin undir það að þetta ástand
vari áfram. Ég vil hins vegar ekki
trúa því að stjómvöld vilji leggja
þetta á mig og barnið. Okkur hlýtur
að verða trúað að lokum. Ráðuneytið
getur ekki verið svo steinrunnið að
það skipti ekki um skoðun.
Sú trú heldur okkur gangandi í
þessari baráttu, trúin á að það séu
mannréttindi á íslandi," segir Hildur
aðlokum. -Pá