Alþýðublaðið - 14.03.1967, Síða 13

aeSrbíS
Síml 5018«,

w
'jsassc^z t
Heimsfræg ný, amerísk stór-
mynd í litum og CinemaSeope
ÍSLENZKUR TEXTI.
Sýnd kl. 9.
Allra síðasta sinn.
Sket í myrkri
Snilldarvel gerð ný amerísk gam
anmynd í litnm.
íslenzkur texti.
Peter Sellers
Sýnd kl. 6.45 og 9.
FJOLSOJAM • ÍSAFIROS
L
EINANGRUNÁRGLER
FIMM ÁRA ABYRG®
Söluumboff:
SANDSALAN S.F.
Elliðavogi 115.
Sími 30120. Póstliólf 373.
IVSassey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENBUR
láta yfirfara og gera vi5
vélarnar fyrir vorið.
Massey Ferguson-víð-
Nú er rétti tíminn tll að
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonat
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662.
Framhaldssaga eftir Astrid Estberg
ÉG ER SAKLAUS
Auglýsið í ISþýðublaðinu
FYRSTI KAFLI.
LESTIN hægði ferðina og
Merete leit út. Bros lék um
varir hennar. Hún hlakkaði til
að kynnast hinu óvænta, sem
beið hennar. Um stund komst
hún aftur í það gó.ða skap, sem
hafði einkennt hana fyrir ári.
En brosið dó og andlit hennar
varð aftur grímu líkast.
Hún var stíf, óhreyfanleg og
andlit hennar fölt undir rauð-
brúnu .hárinu. Hún tók töskur
sinar og gekk til dyra. í gang-
inum var spegill og þar sá hún
magurt, lokað andlit með háum
kinnbeinum og alltof stórum
munni.
Hún gekk nær. Var ekki und-
arlegur glampi í augum henn-
ar? Hvað — ef Norman óðals-
bóndi áliti nú að henni væri
ekki treystandi? Þá fengi hún
aldrei stöðuna sem einkaritari
hans!
Hún sá lítið sem ekkert út.
Það rétt mótaði fyrir trjám og
húsum. Hér og þar var ljós í
gluggum. Venjulegt landslag og
alls ekki þéttbýlt. Gat hún
leyft sér að vona, að enginn
þekkti hana í sjón eða kannað-
ist við nafn hennar? Að vísu
voru næstum tvö ár síðan það
gerðist — það, sem henni var
kennt um, að hún hefði gert
en dagblöðin höfðu skrifað
grein eftir grein um slysið. —
Svartar fyrirsagnir og ásak-
andi orðin eltu hana enn.
„Brjálæðislegur akstur 19 ára
stúlku — stakk af frá slysstað,
ók á tré fáeinum kílómetrum
síðar. Merete Ravnsborg neitar
öllu. Heldur því fram, að ó-
þekktur maður hafi ekið bíln-
um. Óhugsandi, segir lögregl-
an Merete sat í framsætinu
undir stýri, þegar komið var að
og hún hélt um stýrið. Bílstjóri
veldur dauðaslysi og reynir að
ljúga sig frá því. Óþekkti mað-
urinn fyrirfinnst ekki”
— Ég sver að ég segi satt!
Ef hún hefði aðeins látið það
vera að setjast inn í bílinn
eftir að hún fór frá tannlækn-
inum. En henni lá á að komast
heim, hana langaði til að hatta.
Það var langt og liún ætlaði að
aka varlega. Hún keyrði líka
löturhægt, en hana svimaði æ
meira.
Þegar hún gat ekki ekið leng-
ur, nam hún staðar og kom
auga á mann, sem stóð við
vegarbrúnina. Hann var ber-
höfðaður, snyrtilega búinn og
hélt á skjalatösku. Hann flýtti
sér til hennar og varð fyrir
vonbrigðum, þegar hann sá að
kona sat undir stýri. Hún myndi
áreiðanlega ekki þora að taka
ókunnan mann upp í bílinn!
Hann hafði misst af lestinni og
þarna var enga leigubíla að
fá. Hann gekk eftir þjóðvegin-
um í þeirri von, að komast á-
fram á þumalfingrinum. En
enginn bíll hafði numið staðar
fyrr en nú.
Merete hafði virt hann fyrir
sér eins vel og henni var unnt
í veikri birtunni. Hann leit út
fyrir að vera elskulegur og
kurteis og liann kom sem send-
ur frá himnum, því hún gat
ekki ekið lengur. Hún spurði
hann hvort hann hefði bílpróf.
Jú, það liafði hann. Hann tók
fram ökuskírteinið og sýndi
henni það, svo stakk hann því
aftur í vasann. Hún spurði
hvort hann vildi aka bílnum og
þegar hánn kinkaði kolli fór
hún undan stýri og lét honum
það eftir. Hann ætlaði að aka
henni heim og hringja svo það-
an á ieigubíl.
1
— Ég heiti .... sagði hann.
En hún hafði engan áhuga fyr-
ir að vita hvað hann hét. Hún
liafði ekki einu sinni hlustað á
nafn hans — hvað þá munað
það.
Þegar hann kom út á aðal-
brautina herti hann ferðina.
Henni fannst hann keyra alltof
hratt. En hann þurfti máske
að hraða sér til að ná í ákveðna
lest og hann langaði til að kom-
ast heim.
Fáeinum mínútum síðar varð
slysið.
Hún hafði lifað það aftur og
aftur undanfarin tvö ár. Hún
hafði fengið taugaáfall og var
ekki enn búin að jafna sig. —
Henni varð kalt við tilhugsun-
ina og hana svimaði. Hún sá
fyrir sér „kattarauga” á hjóli,
heyrði brest, hentist áfram og sá
líkama hjólreiðamannsins hend-
ast í loft upp og liggja hreyf-
ingarlausan á veginum.
Hún veinaði og skipaði mann-
inum að nema staðar, en hann
virtist óður. Hann steig benz-
ínið í botn og hélt áfram, en
vegurinn var háll og hjólbarð-
arnir sleipir og hann missti
stjórn á bílnum.
Merete sá í Ijósunum hvernig
trén virtust nálgast þau með ó-
endanlega miklum hraða. Hún
heyrði rúðu brotna og fann til
hræðilegs sársauka. Svo yfir-
gnæfði svart myrkur allt.
Þegar bíllinn fannst, sat Me-
rete undir stýri og ókunni mað-
urinn var horfinn. Enginn trúði
því, að hann hefði nokkru sinni
verið til, og síðast var hún sjálf
farin að efast um það. Hafði
hana dreymt að hann stæði á
vegarbrúninni og að hún hefði
boðið honum far og beðið hann
um að aka? Var þetta aðeins
ímyndun og ofsjónir sem und-
irmeðvitund hennar hafði skap-
að til að varna því að hún missti
vitið? Var það hún, sem hafði
drepið drenginn á hjólinu?
Hún mundi vel eftir vanga-
— Nei, ég gerði það ekki. Nei,
sagði hún stundarhátt.
svip mannsins við bílrúðuna.
Það var ósköp venjulegt andlit,
en hún myndi þekkja hana aft-
ur, ef hún sæi hann. í tvö ár
hafði hún leitað að honum og
virt fyrir sér hvern mann
sem hún mætti, en enn hafði
hún ekki séð hann. Hún þekkti
líka liendur hans, grannar og
velsnyrtar og handarbökin þétt-
vaxin stríðu, svörtu hári. En að
eins fingraför hennar voru á
stýrinu! Hann hlaut að hafa
þerrað það vandlega og sett
hana undir stýri, þegar hann sá
að hún var meðvitundarlaus.
Frá þeirri stundu hafði hún
orðið „morðingi.”
ANNAR KAFLI.
Jafnvel Hákon hafði ekki trú-
að henni. Hann hafði fengið
nýja stöðu á stórri verkfræði-
skrifstofu í Kaupmannahöfn
meðan hún lá á spítalanum., —
Annað fólk hafði sagt henni að
hann hefði margsinnis ferðast
utan.
Merete dró andann djúpt.
Hafði hún elskað Hákon Gram?
Hún mundi það ekki. Það var svo
langt frá því að þetta gerðist
eins og það hefði gerzt í öðru
lífi. Minningin um hann var lík-
ust öri eftir sár, sem eitt sinn
hafði verið aumt, en nú var
gróið.
Og nú var hún komin hing-
að. Merete leit umhverfis sig.
Lítill grasbali með blómum og
runnum var fyrir framan stöðv-
arhúsið. Ef hún hefði aðeins
getað farið aftur í tímann, —
hefði hún brosað. En það var
vonlaust að hugsa þannig.
Ungur maður í ljósgráum
buxum og sportjakka kom til
móts við hana. Hann var ljós-
hærður með hvítar augnabrún-
ir, livít augnahár og ljósblá
augu.
— Eruð þér ungfrú Ravns-
borg? spurði hann á mállýzku
sveitarinnar.'
- Já.
—v Er mikill farangur?
— Nei, ég er aðeins með þessa
Iitlu tösku og svo handtösku.
Ég kom aðeins til að ræða við
óðalsbóndann. Ég á að vera
komin aftur í núverandi stöðu
mína á morgun.
— Jæja, já. Ég skal muna
það, þá get ég ekið yður aftur
á stöðina. Ég er þúsund þjala-
smiður óðalsins og þar á meðal
er ég bílstjóri. Ég heiti Per Ol-
sen og þér getið kallað mig Per.
Dumbrauður Volvo beið eftir
þeim. Merete settist í framsætið
Svetlana
Framh. af 1 síðu.
ræmi við svissneskar venjur
yrði að virða óskir hennar um
friðhelgi einkalífsins.
von Moss staðfesti að Svet-
lana hefði fengið þriggja mán-
áða landvistarleyfi. en sagði
að hún hefði ekki beðið gm
hæli sem pólitískur flóttamað-
ur. Hún liefði farið lil Ind-
lands til að vera viðstödd jarða
för eiginmanns hennar. og
þegar indversk yfirvöld hefðu
ekki viljað veita henni dvalar-
leyfi hefði hún snúið sér til
bandaríska sendiráðsins. Sendi
ráðið hefði gert henni kleift
að ferðast til Rómar, en þegar
hún kom þangað var henni
sagt að hún fengi ekki að fara
til Bandaríkjana. Meir vildi
von Moss ekki segja.
Forsætirráðherra Indlands,
frú Indira Gandi, neitaði því
í gær að Svetlana hefði beðið
um landvist. Dean Rusk utan_
ríkisráðherra sagði, að Sv.etl-
ana hefði ekki beðið um hæli
sem pólitískur flóttamaður. í
febrúar mun Svetlana hafa
sagt við Indverja nokkurn að
hún vildi setjast að á Indlandi.
Bálferð manns hennar var
gerð í desember.
SALAN
v/Mikiatorg
Sn 2 3
ALLT TIL SAIMA

|í|||il
últ"
llliitJ.
atr'TiMWWgnw L'.'^liWgP’''
14. marz 1967 = ALÞÝÐUBLAÐIÐ J3