Alþýðublaðið - 14.03.1967, Page 16

FEÐUR OG SYNIR (EÐA ÐÆTUR)
Synirinir feta ekki alltaf í fót-
spor feðranna. Og dæturnar ekki
iieldur. Stalín gamli. meðan hann
var og hét, vildi helzt hvergi vera
nema heima hjá sér, en nú er
dóttir hans komin vestur fyrir
tjald og gengur á milli sendiráða
til að biðja um landvist. Einhver
tregða virðist hins vegar vera á
oð veita henni viðtöku, kannski
af því að menn óttast að hún
isverji sig fullmikið í föðurættina,
én nú mun hún vera júin að
koma sér fyrir í Sviss. Sviss er
íanda greiðast inngöngu og tek-
út' bæði við fólki og fé, þótt Ber-
trand gamli Russel hafi ekki feng
ið að fara þangað til að grínast
0 dögunum. En það var undan_
tekning, yfirleitt eru Svissarar
jþjóða greiðviknastir við burt-
hiaupið fólk úr öðrum löndum,
>enda munu þeir hafa talsvert upp
úr krafsinu, þannig að ekki er
víst að Iþeim gangi gæðin ein til.
En hvað sem því líður, þá sýn-
ir þetta dæmi Stalínsdóttur, að
lafkvæmin bregða stundum á ann-
«S ráð en foreldrið. Og stundum
tgerir yngri kynslóðin ýmisiegt,
sem þeirri eldri er ekki að skapi.
Synir Brandts borgarstjóra eða
utanríkisráðherra víst núorðið
ollu t.d. mikllli hneisu í heima-
landi sínu fyrir skemmstu er þeir
tóku upp á því að striplast fyrir
framan kvikmyndavél með gamalt
nazistaheiðursmerki dinglandi á
brjóstinu. Og fleiri dæmi mætti
finna um það að unga kynslóðin
hlaupi út undan sér. En það skal
auðvitað tekið fram, að dæmi
eru öll útlenzk. Hér á landi eru
ungu mennirnir þægir og taka
þingsæti feðra sinna í arf.
Annars gefur brotthlaup Stal-
ínsdóttur frá Rússía tilefni til
að vekja aftur máls á hugmynd,
sem eitt sinn var sett fram hér
á þessari síðu. Það er nefnilega
á hverjum tíma mikill fjöldi
manna, sem eiga erfitt með að
finna sér athvarf. Heima hjá sér
geta þeir ekki verið og mörg ríki
eru ákaflega treg til að veita þeim
móttöku. Meðal slíkra flótta-
manna má nefna spænsku og
portúgölsku stjómarandstöðumar
slangur af uppgjafakonungum,
afríska leiðtoga eins og Nkrumah
og Tsjombe, Sem nú er verið að
dæma fjarstaddan suður í Kóngó
pótintáta frá Austur-Evrópu, eins
og Tarsis rithöfund og nú síðast
dóttur Stalíns.
Væri það úr vegi að þessu fólki
öllu væri veittur griðastaður liér
á landi? Það mundi vekja mikla
athygli erlendis og sjálfsagt verða
til þess að fólk kæmi hingað til
að sjá þessa dvalargesti, og þarf
ekki endirlega að hafa þá í búr-
um til þess, þótt það væri kann-
ski betra, - með suma að minnsta
kosti. Af þessu mætti sem sé hafa
gjaldeyrirstekjur, og er þá enn
að sumir þessara brotthlaupnu
manna hafa verið í þeirri að-
stöðu að taka ríkiskassa heima-
landa sinna með sér í útlegðina,
og þeiy em margir ósínkir á að
koma þessu fé í lóg í þeim lönd
um, sem þeir dveljast. Það ætti
því að mega græða vel á pví að
opna landið fyrir þessu flóttafólki,
og þess vegna virðist einsýnt að
farið verði að gera eitthvað í
málinu.
f
í
i
i
i
i
S
I
I
r
Oskar Leví
Óskar er kominn ofan úr sveit
og ekki er það neitt skrýtið.
Enginn mikið um hann veit
og ekki heldur lítið.
Efast skal þó ekki um það,
að hann gagna kunni.
Hann er eins og eyðublað
á alþingisskrifstofunni.

S
V
s
s
s
s
s
s
s
s
S
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
í
A-<. J,. ■"> -u.. , • —'
Hún er lík henni mömmu sinni.

Hvar hefur okkur mistekizt, Knútur?
Berið ekki nútímann saman
við það þegar þið voruð nng'.
Vilduð þið að ykkur hefði ver-
ið borið saman við steinöii
ina. . .
Moggl
Stjómvizka er það að leysa
vandamál með því að búa til
önnur ný. . .

Kellingin spældi kaUinn al
veg ferlega um dagrinn. Hann
var eitthvað svekktur út í
hana og sagði, að hún bænti
ekki fram við hann eins og
hann ætti skilið. „Það er al
veg rétt.“ svaraði keUingúi,
„og það máttu prísa þig seel
an fyrir.“
Það getur ekki hver sent er
haldið ræðu. En menn gera
það samt. . , ^